دعوا شده بود. توی خیابان. نه از آن دعواها که خون و خونریزی داشته باشد و شیشه‌ی ماشین خرد شود و مردم جمع شوند و این‌ها. نه. از آن دعواها که دو تا مردِ سی - چهل ساله بایستند روبه‌روی هم و فقط عربده بکشند و هرازگاهی همدیگر را هل بدهند و همین. آلودگی صوتی بود بیشتر. مردِ موتورسوار نزدیک بود بزند به مردِ پیاده و مرد پیاده سرش داد کشیده بود که مگر کوری و چرا چراغ موتورت خاموش است و مرد موتورسوار گفته بود خاموش است چون خراب شده و پولش را ندارم درستش کنم. باورتان می‌شود؟ وسط دعوا داشت توضیح می‌داد که چرا چراغ موتورش خاموش است و آن‌یکی هم ایستاده بود و گوش می‌کرد! بعد هم مرد موتورسوار گفته بود ریدم توی این مملکت. در خصوص جمله‌ی آخرش من هم موافق بودم. حتی مطمئنم مرد پیاده هم موافق بود. ولی خب فقط عربده‌کشی می‌کردند. می‌ترسیدند همدیگر را کتک بزنند و احتمالن دوتا دلیل داشت این کارشان. یکی اینکه این‌یکی می‌ترسید اولین کتک را بزند و طرف مقابل یکهو وحشی شود و زورش هم بیشتر باشد و لت‌وپارش کند و فاتحه. دو اینکه ممکن بود زنگ بزند پلیس و شکایت و شکایت‌کشی و دنگ‌وفنگ و خب، می‌دانید دیگر؟ دادسراها و دادگاه‌های این مملکت آدم را روانی می‌کنند. دعوا شده بود، نه از آن دعواها که لیاقت این مملکت و مردمش را داشته باشد. مملکتی که پر است از عصبی‌ها و مضطرب‌ها و عوضی‌ها باید دعوای باکیفیت‌تری به نمایش بگذارد. حتی توی این مورد هم درست و حسابی کار نشده. واقعن که ریدم توی این مملکت.

دوتایی داریم جنایت و مکافات می‌خونیم.

آدم‌ها همیشه می‌آیند و می‌روند. مثل مسافری که در ایستگاه قطار برای لحظه‌ای روی نیمکت کنار ما می‌نشیند و بعد با اولین سوت قطار، بی‌هیچ توضیحی، بلند می‌شود و می‌رود. همین است؛ هیچ چیز شخصی در کار نیست. هر کس مسیر خودش را دارد. تنهایی هم مثل سایه است. در لحظه‌هایی پررنگ‌تر می‌شود، در بعضی ساعت‌ها کم‌رنگ‌تر، اما هیچ‌وقت محو نمی‌شود. حتی وقتی دور و برت پر از صدا و جمعیت است، در یک جای نامرئی، آرام نشسته و فقط نگاهت می‌کند. عادت می‌کنیم به این رفت و آمدها، به سلام‌ها و خداحافظی‌ها. کم‌کم دیگر حتی دلمان نمی‌لرزد. می‌فهمیم که در نهایت، تمام آنچه می‌ماند همان صندلی خالی روبه‌روی ماست، و نفس‌های خودمان. این تنهایی نه خوب است، نه بد. هست. همین‌طور ساده و بی‌هیچ هیجان اضافه‌ای. مثل هوایی که نفس می‌کشیم

چرا ملت‌ها لفت می‌دهند؟

مناسبِ چند ساعت پیش از شنبه.
@raymonism

از جنگ
پوکه‌ی فشنگ‌ها می‌ماند؛
از زیبایی زن
هزار ته‌ سیگار


• آریا معصومی

امروز انگار خود داستایوفسکی نشسته بود لب پنجره و برام داستان می‌نوشت. راسکولنیکف تبر برداشت، پیرزن رو کُشت، و منم کتابو بستم و رفتم سراغ قتل‌های بی‌خطرِ خودم. معده‌م از صبحونه‌ی پُروپیمونی که توی یه صبحونه‌فروشی (!) جدید پیدا کردیم، پُر بود. جوری که نه نیاز به نهار داشت و نه احتمالن شام. خونه رو جارو کردم. خونه‌ای که منتظر بود از شرِ غبارهای دپرس‌کننده خلاص بشه.
جارو کردم و فکر کردم اگه منم یه تبر داشتم چی رو اول می‌زدم؟ آدم‌ها یا خاطره‌هاشون؟ دولت‌ها یا مردم‌شون؟ ماسه نشسته بود لبه‌ی کاناپه، با اون قیافه‌ی مظلومش که فقط وقت ناخن گرفتن گُرگ می‌شه. و امروز روزِ گرگ شدن‌ش بود. ناخن‌هاش رو کوتاه می‌کردم که با یه صدای فیف بلند انگار گفته باشه «نامردی نکن دیگه». ولی من کوتاه نیومدم. همه‌ی ناخن‌هاش رو گرفتم و بهش مرغ پخته دادم تا از دلش در بیارم. بعد رفتم سراغ ظرفا. بهترین تراپی! اون بشقاب‌های سوخته‌ی ته‌نشین‌شده که انگار از یه رمان دیگه اومده بودن. دونه‌دونه شستم‌شون، انگار دارم گناهای گذشته رو آب می‌کشم. آخر سر، نشستم پای گلدونا، برگای زردشون رو چیدم، یه‌جوری که انگار دارم آدمای سمیِ زندگیمو هرس می‌کنم. گل‌ها نفس کشیدن، من هم.

حتی وقتی رفت، صداش موند. مثل بخارِ چای روی شیشه‌ی پنجره‌ای که دیگه هیچ‌کس بهش نگاه نمی‌کنه. هی قدم زدم، هی با خودم کلنجار رفتم اما تهش. همه‌چی برگشت سر جایی که همیشه برمی‌گرده، و من موندم با همین موزیک که اشک نمی‌سازه، ولی با زخم‌هام هی ور می‌ره.
@raymonism

یه لحظه حس کردم کاش یکی همین‌جور بیاد، بشینه جلوم و یه موز برداره و پوست بکنه و نصفشو بده من. بدون سوال، بدون نصیحت، بدون حرف. فقط بیاد و نصفِ موزشو بده.
همین.

فقط چند صفحه از «جنایت و مکافات» رو تونستم بخونم. نه که نفهمم یا حوصله‌شو نداشته باشم، نه. ولی خب، راسکولنیکف وقتی هی با خودش حرف می‌زنه، منم ناخودآگاه می‌رم توی کله‌ی خودم. بعد دیگه چشم‌هام کلماتو نمی‌بینه، می‌ره توی کوچه‌پس‌کوچه‌های مغزم، دنبال یه فکری، یه چیزی که معلوم نیست اصلن ته داره یا نه. پاشدم به گل‌ها آب دادم. یکی‌شون برگ داده، اون یکی قهر کرده و ساقه‌شو شکونده. ازش عذرخواهی کردم. گفتم می‌دونم این گوشه آفتاب کمه و پنجره‌مون کجه، ولی قول می‌دم خاکتو عوض کنم که سر حال بیای. نمی‌دونم فهمید چی می‌گم یا نه، امیدوارم فهمیده باشه. با ماسه بازی کردم و موهاش رو برس کشیدم و میومیو کرد و کولی‌بازی در آورد. مثل همیشه. شب که به نیمه رسید شروع کردم به شستن ظرف‌ها. به نیت خالی شدن. آب که از روشون رد می‌شد، انگار یه‌کم منم می‌رفت باهاش داخل سینک و از لوله‌ها رد می‌شد و می‌ریخت توی فاضلابی شهرداری. یه‌کم سنگینی ازم کنده می‌شد. چی از این بهتر؟ و حالا نشستم به دیدن سریال «سووشون». هنوز خوشم نیومده. نه از بازی‌ها، نه از فضا. همه‌چی یه‌جوری مصنوعیه، انگار دارن زور می‌زنن ادای تاریخ دربیارن. شاید هم من زیادی سخت‌گیرم، یا زیادی از زندگی توقع واقعیت دارم. یه حس گُنگی نشسته روی شونه‌هام. انگار یه چیزی تموم نمی‌شه. انگار هی عقب می‌افته. انگار باید یه بار واقعن از خواب بیدار شم و ببینم نیاز نیست خیلی از کارهایی که تا الان کردم رو، بکنم. یه بار واقعن برم ظرف‌ها رو بشورم، بدون اینکه وسط کف مالیدن به ماهی‌تابه، فکرم نره سمت قسط و اجاره‌خونه و قیمت طلا.

زندگی تکرار همین‌هاست:
زن‌ها شیر می‌دهند
و سربازها می‌میرند ...

• راوی نامطمئن
• حامد ابراهیم‌پور

نیازمند به عصر یخبندان.

«تاسیان» یکی از اون آثاریه که اگر در فضای رسانه‌ای پر از سانسور، فیلتر و نبود تنوع نبودیم، احتمالاً کسی حتی تا قسمت سوم هم دنبال‌ش نمی‌کرد. یه سریال ویترینیه؛ پر از شعار، خالی از فکر. نه سرگرم‌کننده‌ست، نه تأثیرگذار، نه اندیشمند. صرفاً تلاشی شکست‌خورده برای روایت زنانه‌ای که خودش حتی به صدای زنانه‌اش باور نداره.

قسمت آخر تاسیان رو دیدم و حس می‌کنم پاکروان توی این قسمت تموم تلاشش رو کرد که سریالش اشکبار باشه. بی‌منطق، بی‌قانون، بی‌نتیجه. کاش هیچ‌وقت قسمت آخر رو نمی‌ساخت.

جدی جدی هرکداممان چه روزهایی را پشت سر گذاشتیم و زنده ماندیم.

من گرمم است؛
من گرمم است و انگار دیگر هیچ‌وقت سرد نخواهم شد.

-فروغ اگر کمی بیشتر زنده می‌ماند و این دوران را درک می‌کرد.