مراقبه شبانه ۲۸ مرداد
@oshoi

موسیقی بی کلام

همدردی
قسمت 2 از 2

@oshoi

تمامی قدرت ها از آن خداوند است
زندگی از آن اوست
اوست که درون شما می دمد
اوست که خون را درون رگ های شما به جریان وامی دارد
او است که در قلب شما می تپد
او همه چیز در همه کس است

ولی ما پدیده ای غیر واقعی خلق کرده ایم، خطرناک ترین دروغ که همانا نفس است
ما وانمود می کنیم که:
«قدرت از آن من است و من قدرتمند هستم.» این تفکر که «من قدرتمند هستم» ارتباط شما را با مبدأ و كل قطع می کند

یک سالک باید این گونه اعتقاد داشته باشد که:
«من نیستم، اصلاً منى وجود ندارد. بنابراین من چگونه می توانم قدرتمند باشم؟ من هیچ هستم؛ تنها وسیله ای در دستان قدرتی ناشناخته به نام خداوند.» دانستن و درک این نکته که «من تنها وسیله ای هستم تحت ارادۂ قدرت بی نهایتی که از درون من جریان می یابد»، سیر و سلوک حقیقی است
تشرف واقعی این است که دیگر منی وجود نداشته باشد و آن چه باقی می ماند تنها خدا باشد و بس.


اشو
#عشق_رقص_زندگی
@oshoi

#شکوه_و_جلال، این یکی از بزرگترین هدایای خداونداست.
شکوه وجلال تو در اصل تو نهفته است
هیچ جانوری از این موهبت بهره ای نبرده است
جانوران همگی دارای برنامه ای از پیش تعیین شده هستند غیر از انسان
یک سگ به قید سرنوشت مجبور ومحکوم هست که برای همیشه سگ باشد و
هیچ راه وامکان دیگری از این برایش وجود ندارد ودر انتخاب آزاد نیست.
انسان کاملا آزاد است
آزادی گوهر وجود انسان وبزرگترین هدیه الهی به اوست
انسان خود خالق خویش است
و به خودش بستگی دارد
او می تواند موجود الهی مثل بودا باشد
یا یک دیکتاتور و آدمکش مانند هيتلر
به خاطر داشته باش که خود مسئول انتخاب هایی که می کنی هستی، فقط تو؛
غیرازتو هیچ کس مسول نيست.

#اشو
#عشق_رقص_زندگی
@oshoi

مراقبه روزانه 28 مرداد
@oshoi

#سوال_از_اشو

چگونه میتوانم پرواز کردن را بیاموزم؟

#پاسخ

خدا باید تو را کلاغ می آفرید،
تو داری هدیه خداوند که انسان بودن است را رد می کنی، تو به سادگی ناشکری میکنی
اگر یک کلاغ بگوید من چطور میتوانم انسان شوم؟ آن پرسشِ به جایی خواهد بود، تو در سطح بالاتری هستی،
با پرواز کردن چـه کار خواهی کرد؟
چه چیزی از آن عایدت میشود؟
تو به سادگی یک احمق به نظر خواهی رسید، چه نکته ای در آن هست؟ وقتی بمیری پرواز خواهی کرد، پس چه عجله ای هست؟ 

این چیزها هیچ ربطی به معنویت ندارند، مردم همواره به اسم معنویت ایده های احمقانه برای خودشان جمع می کنند. معنویت هیچ ربطی به این چیزها ندارد، معنویت مربوط به مشکلات واقعی است. اینها مشکلات واقعی نیستند؛ اینها فقط رؤیا بافی هستند
همه در رؤیاهایشان پرواز میکنند، همه در خواب میبینند که دارند پرواز میکنند، فقط رؤیاهای کودکانه، بی معنی و بیهوده....

من در این چرندیات نمیتوانم هیچ کمکی به تو بکنم، من میتوانم به تو کمک کنم تا در این زمین ریشه بگیری تا بدانی که کیستی، تا شادتر، سعادتمندتر و عاشق تر باشی و معنای هستی را بدانی. اینها مسائلی هستند که من میتوانم در آنها به تو کمک کنم.

اما اگر میخواهی پرواز کنی، شناور شوی و یا چیزهایی شبیه این موارد می توانی نزد "ماهاراشی ماهش یوگی" بروی مردمان زیادی هستند که میتوانند در این زمینه به تو کمک کنند اما من فرد مناسبی برای این کار نیستم. من برعلیه تمام این چرندیات مبهم و اسرار گونه هستم. من بر علیه انواع سحر و جادوها و علم غیب ها هستم. من روی زمین هستم
من بسیار مادی گرا هستم، من لذت گرایی معنوی یا معنویتِ مادی گرا را می آموزم. تو جای اشتباهی آمده ای....


#اشو
@oshoi

مراقبه شبانه ۲۷ مرداد
@oshoi

آهنگ : یک روز تو آزاد خواهی شد

To separate the grey from dark
But do you think it is a harmony
That keeps on tearing us apart
Apart. .apart... apart...
It's tearing us apart
Apart... apart...
Your hands are cold
The heart is beating fast
You're rising high but fall so low
You'll never ever catch the falling star
Its dust will only make you glow
Turn the key and through the fight
Tell me everything you'd like
Is it true or is it right
To get everything you cried for
One day you will be free

@oshoi

هر آنچه برایتان رخ می دهد،شما مسئول آن هستید
هیچ کس دیگری آن را برایتان انجام نداده است. شما می خواستید که انجام گیرد، پس انجام گرفت.

اگر کسی از تو بهره کشی می کند، این عمل به خواست تو بوده است
اگر کسی تو را به زندان می افکند، به این دلیل است که خودت خواسته ای زندانی شوی
یقیناً جستجویی در کار بوده است
شاید آن را امنیت بخوانی، ممکن است اسامی و برچسبهای مختلفی بکار ببری، ولی تو در اشتیاق زندانی شدن بودی. شاید در زندان احساس امنیت می کنی، در زندان نا امنی وجود ندارد
اما با دیوارهای زندان مبارزه نکن
به درونت بنگر تا اشتیاق در امان بودن را درک کنی و ببینی چه چیزی از اجتماع خواسته ای: اعتبار، آبرو وعزت و احترام.

اگر در تقاضای این ها باشی، پس بهایش را باید بپردازی. آن وقت اجتماع می گوید:
"خیلی خوب،ما به تو عزت واحترام می دهیم، پس تو هم آزادی ات را به ما بده"

#اشو
#کتاب_شهامت
@oshoi

انسان خانه اش را روي شن های روان آرزوهايش بنا مي كند
به همين دليل هر كاري انجام می دهد با شكست روبرو می شود.‌ و خانه آرزوهايش فرو می ريزد.

انسان خانه خود را نه روی چيزی جاودان و ابدی، بلكه روي چيزهاي گذرا بنا میكند و وقتی خانه ای فرو مي ريزد،
خانه اي ديگر را با همان مصالح میسازد.
به نظر مي رسد ما هرگز از تجربه درس نمي گيريم.
وقتی يكی از آرزوهايمان بر آورده نمی شود، آرزويی ديگر می پرورانيم.
وقتي به يكی از خواسته هايمان نمی رسيم،
بی درنگ خواسته اي ديگر،
برنامه ای ديگر را مطرح می كنيم.
اما هرگز نمی بينيم كه آن ميل و آرزو محكوم به شكست است.

آرزو كردن يعنی:
مخالفت ورزيدن با كل،
كه عملی نا ممكن و نا شدنی است.

بی آرزويی يعنی:
راحت بودن با كل، همگام شدن با آن،
چيزی برای خود نخواستن

يعني:
« خواسته كل، خواسته من نيز هست.
من نمی كوشم تا به هيچ هدف فردی دست يابم».
 
بايد بياموزيم جزيی از زندگي و هستي شويم.
ما امواجی در دريا هستيم.
نمي توانيم اهداف فردی داشته باشيم.
#مراقبه يعني آگاه شدن از اين كه ما از كل جدا نيستيم، بلكه جزيی از قاره ای بی كران هستيم.
آنرا هرچه مي خواهي بنام:
خدا، حقيقت، نهايت، مطلق.


#اشو
@oshoi

مراقبه روزانه 27 مرداد
@oshoi

جهنم از جایی شروع می شود که:
اولین آرزو شکل میگیرد

و بهشت در جایی هست که:
هیچ درخواست و آرزویی نباشد.

ما هميشه در ميل و آرزو زندگي مي كنيم.
آرزومندي يعني ناخرسندي.
يعني اينكه وضع موجود مناسب نيست،
مطلوب نيست.
طبيعت ميل و آرزو چنين است كه
هيچگاه برآورده نمي شود.
تو مي تواني هرقدر آرزو كني تا از چيزي بهره مند شوي، اما در همان لحظه بهره مند شدن تو،
آرزويت از تو سبقت مي گيرد و شروع به فزون خواهي مي كند.
ميل و آرزو هيچ محدوديتي نمي شناسد،
حرص و آزش نامحدود است.
شبيه به افق آسمان است.
آسمان در هيچ نقطه اي با زمين تلاقي نمي كند.
فقط در ظاهر اينگونه بنظر مي رسد.
تو بايد از ميل و آرزو و بيهودگي آن آگاه شوي.
با اين آگاهي است كه ميل و آرزو ناپديد مي شود
و با آرامشي عميق در خانه مي ماني.
به ياد داشته باش:
يگانه آشفتگي خاطر، ميل و آرزوست.

#اشو
@oshoi

مراقبه شبانه ۲۶ مرداد
@oshoi

موسیقی بی‌کلام آرامش بخش
آنها شادی هستند

@oshoi

هرگز درباره بدبختی هایت صحبت نکن، و به آنها توجه نکن
اگر توجه کنی، به آنها خوراک داده ای
#توجه_خوراک_ذهن_است

به هرچه که توجه کنی قوی تر میگردد
هرگز با توجه کردن به بدبختی ها به آنها خوراک نرسان،بی خیال باش و بی علاقه،

به یاد بسپار:
توجه واقعا خوراک و تغذیه است
به چیزهای منفی توجه نکن
به رنجهایت توجه نکن و درباره اش سخن نگو،آنها را بزرگ نکن این کار بسیار مخرب و نابود کننده است
به رنجهایت بی توجه باش
و با این کار آنها خواهند مرد.
بیشتر به شادی متمایل شو،
تمام توجه ات را به شادی های کوچک معطوف کن
لحظات کوتاه شادی را ارج بگذار و خودت را کامل در آنها غرقه کن
اینگونه آن لحظات کوتاه رشد خواهند کرد و در تمام زندگی ات منتشر خواهند شد
بدانید بهشت مکانی جغرافیایی نیست،
جایی قرار ندارد.
بهشت شیوه ای از زندگی است همانگونه که جهنم نیز راهی برای زندگی است
جهنم و بهشت همینجا هستند
درست در وسط زندگی ات.
گاهی اتفاق می افتد که تو در جهنم قرار داری و شخصی که کنارت نشسته است در وسط بهشت است
پس بهشت و جهنم از یکدیگر دور نیستند،حالات روانی هستند.
راه های زندگی هستند.
همه اش به خودت بستگی دارد.

#اشو‌

این چه حرف است که در عالم بالاست بهشت؟
هر کجا وقت خوشی رو دهد آنجاست بهشت

صائب تبریزی
@oshoi

مراقبه روزانه 26 مرداد
@oshoi

#جهنم_و_بهشت_انتخاب_خودتان_است.

شما می‌توانید جهنم را انتخاب کنید،
و می‌توانید بهشت را انتخاب کنید.

بهشت نیاز به تلاشی عظیم، پشتکار و عزم و اراده دارد
جهنم یعنی: شما انتخاب کرده‌اید ناآگاه باقی بمانید
شما می‌توانید همانطور که هستید، بمانید، بدون هیچ اشتیاق و تلاشی برای تغییر
این جهنم است که اکثریت در آن هستند.

بهشت یعنی:
شما باید متحول شوید و خود را درنوردید.
شما باید از دره های تاریک نفس و شهوات، به سوی قله ها حرکت کنید. 
و آن قله ها به شما تعلق دارند.
اما شما باید بهای آنها را بپردازید. 
بالا رفتن به سوی آن قله ها تلاشی عظیم می‌طلبد.
مشاهده گر باشید،
مراقبه گون باشید
و یک روز خود را در قله های آفتابگیر خواهید یافت.
آن، رهایی است، موکشا است، نیروانا است.
توقف نفس و تولد خدا است.
شما لیاقت خدا بودن را دارید
اگر نیستید فقط شما مسئول هستید و نه هیچکس دیگر

به تعالیم بوداها گوش دهید
فقط گوش ندهید، عمل کنید.

به زندگیِ آگاهانه متعهد شوید. درگیر شوید.

#اشو
@oshoi

#مراقبه_شبانه ۲۵ مرداد
@oshoi

موسیقی بی کلام

همدردی
قسمت 1 از 2

@oshoi

من با احساس گناه مخالفم،
احساس گناه توسط کشیشها خلق شده است،
ولی نوعی دیگر از احساس گناه هست که توسط کشیشها ایجاد نمی شود.
و این احساس گناه بسیار با معنی است.
آن احساس گناه وقتی هست که تو احساس کنی: 
در زندگی چیزی بیشتر وجوددارد و
تو سخت نمی کوشی تا آن را به دست آوری،

آنوقت احساس گناه می کنی.
آنوقت احساس می کنی که تو خودت به نوعی در راه رشد خود مانع ایجاد می کنی، که تنبل هستی، رخوت داری، ناآگاه هستی و خفته‌ای؛
که تو یکپارچگی نداری؛ که نمی توانی به سمت سرنوشت و مقصد خودت حرکت کنی.
آنوقت احساس گناه بر می خیزد:
زمانی که احساس می کنی آن امکان را داری و آن را به فعل در نمی آوری.
این احساس گناه کاملاٌ متفاوت است.

من در اینجا در مورد احساس گناهی که کشیش‌ها در بشریت ایجاد کرده اند حرف نمی زنم:
"این را نخور وگرنه احساس گناه می کنی....
آن کار را نکن وگرنه احساس گناه خواهی کرد..."
آنان میلیون ها چیز را بر مردم حرام کرده اند،
پس اگر بخوری و بنوشی و این یا آن کار را بکنی توسط احساس گناه محاصره می شوی.

من در مورد آن احساس گناه حرف نمی‌زنم ،
آن احساس گناه باید دورانداخته شود.
در واقع، همان احساس گناه است که به شما کمک می کند در جایی که هستید بمانید.
آن احساس های گناه اجازه نمی دهند آن #احساس_گناه_روحانی را در درون بشناسید.

آنان جنجال زیاد بر سر چیزهای کوچک راه می اندازند:
اگر در شب غذا بخوری جینها بر سرش جنجال می کنند. 
"تو گناهکاری! چرا در شب غذا خوردی؟"

یا اینکه همسرت را طلاق می دهی و کاتولیک ها در تو احساس گناه خلق می کنند ،
این احساس های گناه به شما اجازه نمی دهند
که #احساس_گناه_روحانی را که هیچ ربطی به‌ سیاست و مذهب و کلیسا ندارد

این احساس گناه بسیار طبیعی است.
وقتی که می بینی که می توانی کاری بکنی و نمی کنی،
وقتی که می بینی چقدر توان بالقوه داری و آن توان را به عمل و فعلیت تبدیل نمی کنی،
وقتی که می بینی گنج های عظیمی بصورت دانه‌هایی حمل می کنی که می توانند شکوفا شوند و میوه بدهند و تو هیچکاری در موردشان نمی کنی و فقط در رنج باقی مانده ای،
آنوقت یک مسئولیت بزرگی نسبت به خودت احساس می کنی.
و اگر آن مسئولیت را برآورده نکنی،
احساس گناه خواهی داشت.
این احساس گناه اهمیت عظیمی دارد.

#اشو
#هنر_مردن
@oshoi

آسوده باش و همه چیز را در مورد #گناه_و_تقدس فراموش کن
زیرا هر دو با هم تمام شادی های انسانی را نابود می‌کنند.

گناهکار مدام احساس گناه می‌کند، از این رو شادی اش از بین می‌رود. کسی که فکر می‌کند کار اشتباهی کرده و مجرم است چگونه می‌تواند عشق بورزد، آواز بخواند یا برقصد؟

کسی هم که فکر می‌کند قدیس است نمی‌تواند خوشحال باشد. 
زیرا می‌ترسد اگر لذت ببرد شاید تقدسش را از دست بدهد. 
اگر بخندد ممکن است سقوط کند. نمی‌تواند برقصد زیرا ممکن است او را منحرف کند. 
نمی‌تواند دست کسی را بگیرد زیرا ممکن است عاشق شود و امیال سرکوب شده ظاهر شوند.
گناهکار و قدیس هر دو بازنده اند.

#اشو
@oshoi

مراقبه روزانه ۲۵ مرداد
@oshoi

#سوال_از_اشو

چرا دین اینقدر احساس گناه ایجاد مي كند؟

#پاسخ

دين احساس گناه ايجاد نمي كند
اگر دين احساس گناه بوجود بياورد ديگر دين نيست ...

تعريف شما از دين بايد اينچنين باشد:
اگر دين ايجاد احساس گناه كند ديگر دين نيست. امري تقليدي است، چيز ديگري به هيأت دين درآمده است و وانمود مي كند كه دين است،
اما نيست...

دين شادي ايجاد مي كند،
نه احساس گناه
اينجا چيزهاي پنهايي وجود دارد كه نمي خواهند خودشان را نشان دهند.
اين دين هاي متعارف بيشتر
سياست اند تا دين
تمام فكر و ذكرشان اين است كه چطور بر مردم تسلط پيدا كنند،
چطور مردم را كنترل كنند
و احساس گناه يكي از بهترين سازوكارهايي است كه هميشه
براي كنترل كردن و تسلط بر مردم بوجود آمده است
ايجاد احساس گناه!
همين كه در مردم احساس گناه ايجاد كرديد . ديگر در كنترل شما هستند
همه ي ديكتاتورها، همه ي
سياستمدارها چنين كاري مي كنند.
كشيش، سياستمدار نقابدار است.
پاپها و شانكاراچارياها هم سياستمدارند؛
آنها افراد مذهبي نيستند. آنها سياست
پنهاني دارند تا به وسيله ي آن بتوانند
بر انسانها تسلط پيدا كنند،
در صدد آنند كه مردم را كنترل كنند
از مردم برده بسازند،
و البته حيله ي بهتري از ايجاد احساس گناه وجود ندارد
اين يك شگرد رواني است.

اين كار چطور انجام مي شود؟
براي ايجاد احساس گناه اول بايد يك ايده آل ناممكن دست و پا كرد.
بايد يك ايده ال ناممكن داد كه غيرقابل دستيابي، دست نيافتني و فراانساني باشد.   

#اشو
#آواز_سکوت_ص133
@oshoi

مراقبه_شب
بیست و دوم مرداد ماه
@oshoi

موسیقی بی کلام

زندگی پس از زندگی
@oshoi

شادی زندگی به آنهایی تعلق دارد که
در خویشتنِ خود زندگی میکنند.
خویشتن را میشناسند
و به خویشتن میرسند.

#اشو
#فانوس‌های_سفالین
@oshoi

خودت را برای الوهیت بازکن
طبیعی زندگی کن؛
سعی نکن خودت را بهتر کنی،
توسط ایده‌آل ها زندگی نکن،
با اخلاقیات زندگی نکن،

فقط یک زندگی #طبیعی داشته باش
طبیعت باید تنها دستور العمل تو باشد و هرچیز که طبیعی باشد خوب است زیرا این اراده ی خدا است که آن را چنین خواسته است

اگر بتوانی زندگی خود را با چنین شکرگزاری بپذیری، که:
این خداوند است که چنین خواسته است،
اگر به تو سکس را داده، او بهتر می داند
نیازی نیست زندگی بدون عمل جنسی را بر خودت تحمیل کنی. یک چنین زندگی زشت است، از سکس طبیعی زشت تر است. و اگر سکس طبیعی را بپذیری، درخواهی یافت که در نقطه ای مشخص، سکس طبیعی به زندگی تجردی طبیعی تبدیل می‌شود
آنگاه براهماچاریاbrahmacharya  برمی خیزد. آنوقت زندگی تماماٌ متفاوتی را تجربه خواهی کرد.
ولی این نوع زندگی همراه با جریان طبیعی زندگی فرامی رسد.
آیا میبینید؟ رودخانه‌ای از کوهستان جاری می شود،  هزاران مایل راه را طی می کند و سپس روزی در دل اقیانوس ناپدید می گردد. اگر رودخانه یک متفکر بزرگ بود و شروع می کرد به اندیشیدن که: "این راه سرپایینی می رود. من نباید این کار را بکنم. جایگاه من در کوهستان است. یک رودخانه نخست فقط برف های قله های هیمالیا است ، جایگاه من آنجاست. و من اینگونه سقوط می کنم. این گناه است
به فرودست ها رفتن همراه با برف رود؟، پایین رفتن به‌سوی زمین؟ از اوج آسمان ها فروغلطیدن؟..."
اگر رودخانه ها متفکر بودند دیوانه می‌شدند، زیرا این فروافتادن است، سقوط به جهنم است. ولی رودخانه ها اندیشمند نیستند، خیلی خوش اقبال هستند. آن ها این را می پذیرند. این اراده ی خداوند بوده که در قله باشند و اینک همین اراده ی اوست که اعماق زمین را نیز اکتشاف کند.
و شخصی که واقعاٌ بخواهد قله ها را بشناسد باید اعماق را نیز بشناسد، وگرنه قادر به شناخت نخواهد بود. ژرفا، بخش دیگر اوج است. هرچه قله‌ی کوه بالاتر باشد، دره عمیق تر خواهد بود. اگر بخواهی درخت را بشناسی، باید ریشه ها را نیز بشناسی. درخت  به بالا رفتن ادامه می‌دهد و ریشه ها به پایین رفتن. و درخت در بین این دو وجود دارد: حرکت رو به بالا و حرکت رو به پایین. این تنشی است که به درخت زندگی می بخشد.
رودخانه حرکت می کند، توکل دارد، نمی داند به کجا می رود ،قبلاٌ این راه را نرفته و هیچ نقشه ی راه با خودش ندارد و هیچ راهنما هم ندارد. ولی با توکل به راهش ادامه می دهد: اگر باید چنین رخ دهد، باید خوب باشد. او آوازخوان و رقصان پیش می رود
و آنگاه هر رودخانه‌ای، ،چه به شرق جاری باشد و چه به سمت غرب برود یا به شمال یا به جنوب، فرقی ندارد ، عاقبت یک روز بالاخره به آن غایت دست می یابد و در دل اقیانوس ناپدید می‌گردد. در اقیانوس است که او ژرفای نهایی را یافته است.
اینک سفر کامل شده است. او بلندی های هیمالیا را شناخته است، اینک اعماق اقیانوس را نیز شناخته است. اینک آن تجربه کامل است و دایره تکمیل شده است. اینک رودخانه می تواند در نیروانا ناپدید شود، حالا می تواند در موکشا آرام بگیرد. رهایی و آزادی یعنی این.

#اشو
#هنر_مردن
@oshoi

زندگی عمر کردن نیست
بلکه رشد کردن است.

عمر کردن کاری است که از همه حیوانات بر می آید.

اما رشد کردن هدف والای انسان است.
که عده معدودی میتوانند ادعایش را داشته باشند.

#اشو
#کتاب_خرد
@oshoi

مراقبه روزانه 22 مرداد
@oshoi

يكي از بزرگترين رازهاي زندگي اين است كه:
ما با شادماني كامل در وجود خويش به دنيا مي آييم اما گداوار زندگي مي كنيم، زيرا هيچگاه به درون خويش نمي نگريم
وجود خويش را چنان بديهي مي شماريم كه گويي از قبل همه آنچه را كه در درونمان هست مي شناسيم
اين پندار بسيار مهمل است اما در همه جاي عالم رواج دارد. ما حاضريم در جست و جوي شادماني قدم به ماه بگذاريم اما حاضر نيستيم به درون وجودمان برويم، زيرا بدون اينكه پاي در وجودمان بگذاريم گمان مي كنيم مي دانيم در آنجا چه هست
گمان مي كنيم كه خودمان را مي شناسيم!

ما به هيچ وجه خودمان را نمي شناسيم. حق با سقراط است كه مي گويد:
«‌خودت را بشناس.»‌

عصاره همه خردمندان در اين دو كلمه نهان است، زيرا تو با شناخت خودت، همه چيز را خواهي شناخت. همه چيز را به ثمر خواهي رساند و به همه چيز خواهي رسيد.

اگر به اين ظرفيت ميدان ندهيم، بر عليه ما حركت مي كند و مخرب مي شود. همه افراد خلاق، اشخاصي خطرناك هستند؛ زيرا اگر خلاقيت آنها اجازه بروز نيابد، مخرب مي شود. انسانها تنها موجودات خلاق هستند و هيچ موجودي خطرناك تر از انسان نيست
ساير موجودات خلاق نيستند، بلكه به سادگي زندگي مي كنند و زندگي برنامه ريزي شده اي دارند. آنها هرگز از مسير خود خارج نمي شوند. يك سگ مثل همه سگها زندگي مي كند و مي ميرد. او هرگز سعي نمي كند بودا شود
در نتيجه، هرگز منحرف و به يك آدولف هيتلر تبديل نمي شود. سگ فقط مسير غريزي زندگي اش را دنبال مي كند و بسيار محافظه كار است. انسانها عجيب و غريب هستند، مي خواهند كاري انجام دهند، جايي بروند، باشند و اگر مجال هيچ يك از اينها را نيابند، اگر نتوانند گل باشند، آنگاه تبديل به علف هرز مي شوند
آنها در هر حال دوست دارند چيزي باشند
اگر نتوانند بودا شوند، مجرم مي شوند
اگر نتوانند شعر خلق كنند، كابوس مي آفرينند و اگر نتوانند شكوفا شوند، اجازه نمي دهند كسي شكفته شود.

#اشو
#اولین_و_آخرین_رهایی
@oshoi

مراقبه_شب
بیست و یکم مرداد ماه
@oshoi

موسیقی بی‌کلام
بالهای سیلوان
Sylvan Wings

@oshoi

داشتن دانش آسان تر است، بسیار ارزان است و بهایی ندارد
ولی رسیدن به شناخت بسیار دشوار و طاقت فرساست
برای همین است که مردمان بسیار اندکی به مراقبه می‌پردازند، تعداد محدودی به نیایش روی می‌آورند، مردمان بسیار اندکی برای شناخت حقیقت تلاش میکنند
و هر آنچه که خودت آنرا نشناخته باشی
بی معنی است. هرگز نمیتوانی در موردش یقین داشته باشی، تردید هرگز از میان نمی رود، تردید مانند یک کرم  در زیر آن باقی می‌ماند و در دانش تو خرابکاری خواهد کرد
میتوانی بلند فریاد بزنی که به خدا ایمان داری ولی فریاد زدن تو چیزی را اثبات نمیکند. فریاد زدنت فقط یک چیز را اثبات میکندکه:
تردید وجود دارد. فقط تردید است که فریاد میزند
میتوانی یک مومن متعصب باشی، ولی تعصب تو فقط یک چیز را نشان میدهد که:
تردید داری
فقط انسانی که در درونش تردید دارد یک متعصب میشود.
یک هندوی متعصب یعنی کسی که واقعاً اعتماد ندارد که هندویسم درست است
یک مسیحی متعصب یعنی کسی که در مورد مسیحیت تردید دارد
او متعصب میشود و تهاجمی، نه اینکه به دیگران چیزی را ثابت کند؛
او برای این متعصب و تهاجمی میشود که به خودش ثابت کند که هر آنچه را که باور دارد واقعا باور دارد. باید اثبات کند.

وقتی واقعاً چیزی را می دانی ابدا تعصب نداری
انسان دارای شناخت، کسی که حتی لمحاتی از الوهیت وجودش را تجربه کرده باشد،

انسان دارای شناخت، بسیار بسیار نرم و حساس و شکننده میشود. او زنانه میشود. تهاجمی نیست. عمیقاً مهربان میشود.
و توسط شناخت، نسبت به دیگران بسیار فهیم میشود. او حتی میتواند نظرات کاملاً متضاد با خودش را درک کند.

در مورد یک خاخام هاسیدی شنیدم
خاخام می‌گفت:
«زندگی شبیه یک رودخانه است.»
مریدی پرسید: «چرا؟»
خاخام گفت:
« من چگونه بدانم؟ مگر من فیلسوف هستم؟»

روز دیگر خاخام می‌گفت:
« زندگی شبیه یک رودخانه است.»
مرید دیگری پرسید: «چرا؟»
خاخام گفت:
«حق با تو است. چرا باید باشد؟»

این ادراکی عظیم است. هیچ تعصبی ندارد.
انسانی که به شناخت رسیده، شوخ طبع است

بگذار این همیشه به یاد بماند:
اگر انسانی را ببینی هیچ حس شوخ طبعی ندارد، خوب بدان که او ابدا چیزی را نشناخته است
اگر با انسانی جدی برخورد کردی، آنوقت یقین داشته باش که او یک متظاهر است
شناخت صداقت و صمیمیت می‌آورد؛ شناخت نوعی شوخ طبعی می‌آورد. احساس شوخ طبعی یک باید است.
اگر به یک قدیس برخوردی که حس شوخ طبعی ندارد آنوقت او ابدا یک قدیس نیست. خود همان جدی بودنش می‌گوید که او به جایی نرسیده است. وقتی که تجربه ای از خودت داشته باشی، آنوقت بسیار بازیگوش می‌شوی، بسیار معصوم و کودک وار می‌شوی.

انسان اهل دانش بسیار جدی است. او همیشه فضایی جدی و خشک را همراهش حمل میکند. نه تنها یک فضای جدی را با خودش حمل میکند، بلکه هر کسی را هم که با او در تماس باشد جدی می‌سازد. او جدی بودن را بر آنان تحمیل میکند. در واقع، در عمق وجودش او نگران است که هیچ چیزی را نشناخته است. او نمیتواند آسوده باشد، جدی بودنش یک تنش است.
او در تشویش است. او می داند که دانسته های او فقط به خاطر اسم دانش است و می‌داند که دانش او همه کاذب است. پس او نمیتواند به آن بخندد.

#اشو
#هنر_مردن
@oshoi

تجربه خداگونگی در درون، تحول عظیمی پدید می آورد. یک دگردیسی. تو انسان جدیدی می شوی ، با مهر و عشق و درک، با هوشمندی، بدون ترس از مرگ،
زیرا تو جاودانگی ات را می شناسی،
مرکزت را می شناسی.
یک دانه کل زمین را سبز می کند

#اشو
@oshoi

مراقبه روزانه 21 مرداد
@oshoi

#سوال_از_اشو

اشو جان، شما از تمامی مذاهب انتقاد میکنید و رفتن به معابد و پرستشگاها را امری بی فایده میپندارید.
و مردمانِ مذهبی به شما احترام نمی گذارند.
آیا ممکن است تا کمی برایمان توضیح دهید

#پاسخ

به معابد و پرستشگاه ها بروید و ببینید.
فقط مردمان سالمند را در آنها خواهید یافت.
جوانان را درآنجا نخواهید دید. چرا؟
فقط یک توضیح می تواند وجود داشته باشد:
تا امروز، مذاهب ما مذاهبِ مردمان سالخورده بوده اند. مذهبِ کسانی که به مرگشان نزدیک می شوند.
کسانی که اینک ترس از مرگ آنان را دنبال می کند و حالا به زندگیِ "پس از مرگ" علاقمند شده اند و می خواهند بدانند که پس از مرگ چه چیزی وجود دارد.

مذهبی که بر اساس فلسفه مرگ شکل گرفته است. چگونه می تواند تمامی زندگی را تحت تاثیر قرار دهد؟

مذهبی که به مرگ می اندیشد چگونه می تواند این دنیا را جایی بهتر کند؟ نمی تواند....
حتی پس از پنج هزار سال آموزش مذهبی، دنیا از بی دینی به بی دینی بیشتر فرو رفته است.

ﺷﻤﺎ اﻧﻮاع ﻣﺘﻌﺼﺒﻴﻦ ﻣﺬهبی ﺭا در ﻫﻤﻪ ﺟﺎ ﭘﻴﺪا مى ﻛﻨﻴﺪ، حتی اﮔﺮ ﻣﺎﻳﻞ ﻧﺒﺎشى ﻛﻪ ﺭﺳﺘﮕﺎﺭ ﺷﻮى و ﻧﺠﺎت ﭘﻴﺪا کنی، ﺁﻧﺎﻥ ﺑﻪ ﺯﻭﺭ ﺗﻮ ﺭا ﻧﺠﺎت مى ﺩﻫﻨﺪ!
از اين بگذريم.....
سؤالى كه من را اذيت مى كند اين است:
ﭼﻪ کسی ﺑﻪ آنها اﻳﻦ ﻣﺮجعى ات ﺭا داده ﻛﻪ دﻳﮕﺮاﻥ ﺭا ﻧﺠﺎت ﺑﺪهند؟!
ﺁﻳﺎ ﺧﻮدشان ﻳﻘﻴﻦ ﺩاﺭند ﻛﻪ ﻧﺠﺎت ﻳﺎﻓﺘﻪ اند؟!

از آغاز پیدایشِ انسان تاکنون، بشر برای خود ارزش‌ها، رسوم، عادات، خرافات ساخته است و اینها را نیز همچنان با تعصب و شدت و حدتِ وصف ناشدنی به فرزندان و جامعه انتقال می‌دهد.
حتی لحظه‌ای فکر نمی‌کنیم که همین‌ها زمین را جهنم کرده است.
بهشت همینجا و در میان مردمانی است 
که آگاه و زیبا باشند.
تو میگویی که آنها به من احترام نمی گذارند:
چه خوب! بسیار عالی!
اگر از طرفِ یک مشت نادان و احمق مورد تمجید و احترام قرار بگیری، مجبوری مطابق مبادی آداب و انتظارات آنها رفتار کنی.
برای کسب احترام و پذیرشِ بشریتِ بیمار،
تو باید از آنها بیمارتر باشی.
آن وقت آنها تو را  عزت و احترام خواهند کرد.
اما تو چه چیزی عایدت می‌شود؟
تو روحت را از دست می‌دهی و در ازای آن هیچ سودی نمی‌بری
.
آیا به خورشید اعتقاد داری؟
آیا ماه را باور داری؟
" اگر کسی بیاید و از تو بپرسد:
" آیا خورشید را باور داری؟ آیا ماه را باور داری، آیا به درختان اعتقاد داری؟"، فکر می کنی که او یک دیوانه است.
چرا این سوال ها را می پرسد؟
این ها وجود دارند،
بنابراین موضوع باورداشتن به آنها وجود ندارد.

مردم دروغ ها را باور می کنند:
حقایق نیازی به مومنین ندارد.
وقتی دروغ می سازی، یک رهبر بزرگ می شوی.
برای همین است که در روی زمین سیصد مذهب وجود دارد.
حقیقت یکی است و سیصد دین و مذهب!!!
مردم ابداع کنندگان بزرگی هستند.
وقتی دروغ ها چنان هستند که کسی نمی تواند آن ها را تشخیص بدهد و راهی برای اثبات یا انکار آن ها وجود ندارد، تو حفاظت شده ای.
مردمان زیادی در مورد دروغ های روحانی سخن می گویند، این مطمئن تر است
ﺩﻭﺭ دﻧﯿﺎ ﺑﮕﺮدﯾﺪ:
ﺑﺴﯿﺎﺭ دﺷﻮﺍﺭ ﺍﺳﺖ ﺗﺎ ﯾﮏ ﻓﺮد ﺍﻧﺴﺎﻧﯽ ﺭﺍ ﺑﯿﺎﺑﯿﺪ ﮐﻪ ﻣُﻬﺮ ﻧﺨﻮﺭده ﺑﺎﺷﺪ ، ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﺍﺯ رﻧﮓِ ﺟﻤﻌﯿﺖ ﺁﺯﺍﺩ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺗﻮﺩەها ﺗﻌﻠﻖ ﻧﺪﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ،ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﻫﻨﻮﺯ ﺧﻮﺩﺵ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﯾﮏ ﻣﻮﺟﻮد ﺗﻤﺎﻣﯿﺖ ﯾﺎﻓﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﺑﺪﻭﻥ ﺗﺮﺱ ، ﻃﺒﻖ ﻃﺒﯿﻌﺖ ﺧﻮﺩﺵ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﮐﻨﺪ‌.
به شما برچسب هایی از بیرون زده اند و شما آن برچسب ها را باور کرده اید، نام و مذهب و ملیت، همگی دروغ هستند!
اگر خودت را نشناسی ابداً معنی ندارد که یک هندو باشی یا یک مسیحی یا یک محمدی.
این برچسب ها کاملاً بی معنی هستند.
شاید کاربرد خاصی داشته باشند.
ولی چه معنایی دارد که یک هندو باشی یا یک مسیحی یا یک هندی یا آمریکایی یا یک چینی؟
این ها به چه کار می آیند؟
چگونه به تو کمک می کنند که خودت را بشناسی؟
اینها همه بی‌مورد هستند.
زیرا که #وجود (being) نه هندی است و چینی و نه آمریکایی و «وجود»، نه هندو است و نه محمدی و نه مسیحی.
وجود فقط یک بودش خالص است.
این بودش خالص همان است
که من آن را خدا می خوانم.
اگر بتوانی الوهیت درون خودت را بشناسی، زندگی را درک کرده ای.
وگرنه قادر نبوده ای تا زندگی را کشف و رمز گشایی کنی
پیام این است:
تمامی زندگی، پیوسته به این یک چیز اشاره دارد، که شما خدایان هستید.
وقتی که این را درک کردی، دیگر مرگی وجود ندارد. آنوقت درس را گرفته ای
آنگاه در زمان مرگ این خدایان هستند که به خانه بازمی‌گردند...

#اشو
#از_سکس_تا_فراآگاهی
#برگردان : محسن خاتمی
@oshoi

مراقبه_ شب
هجدهم مرداد ماه
@oshoi

موسیقی بی کلام

ویولن سل دلپذیر

از:استیون هالپرن

@oshoi

مرگ تنها براي آن عده اي زيباست كه:
زندگي خود را زيبا سپري كرده اند،‌
#آنان كه از زيستن نهراسيده اند،‌
#آنان كه عشق ورزيدند،
#آنان كه به رقص در آمدند،‌
#آنان كه جشن گرفتند.

#اﺷﻮ
@oshoi

#شکیبا_باش!

ناشکیبایی مانعی در راه جستجوست
تو در موردخدا نمی توانی شتاب به خرج دهی، زیرا خداوند در جاودانگی به سر می برد و شتاب داشتن تو به این معناست که ثانیه ها،دقیقه ها،ساعت ها را حساب میکنی. این کار بیهوده است.

اگر میخواهی با خدا ملاقات کنی،
اگر میخواهی به حقیقت دست یابی،
باید از در جاودانگی وارد شوی
به همین دلیل،شکیبایی لازم است.
همه چیز را در مورد وقت و زمان را از یاد ببر، شتاب مکن!
ناشکیبا مباش!
منتظر بمان! 
با عشق منتظر باش ،نه با توقع
و سرشار از شوق آمدن یار منتظر بمان.
اما اگر یار تا به حال نیامده نا امید نشو.
همه چیز را برای استقبال از او آماده کن.
همواره آماده باش.
اگر او نیامده به این دلیل است که: 
تو هنوز آماده نیستی، پس جای هیچ
ناامیدی نیست.
گوش به زنگ و آماده باش و آماده باش.

زمانی سکوت و فضای خالی تو که کامل شد، یار بی درنگ خواهد آمد.

#اشو
#کتاب_دل_به_دریا_بزن
@oshoi

مراقبه روزانه 18 مرداد

@oshoi

ادامه پاسخ 👇👇

من در اینجا یک فضای پر از سرور خلق می‌کنم. انرژی آن به هرکسی که آماده باشد خواهد رسید.
ولی این ذهنیت برای هرکسی که تازه‌وارد است ایجاد می‌شود. و این حقّه‌ی ذهن است. ذهن بسیار حیله‌گر است، بسیار دیپلماتیک است. اگر نتوانی هیچ دلیل فوری برای رنجوربودنت پیدا کنی، همیشه می‌توانی میلیون‌ها دلیل در دنیا پیدا کنی تا رنجور و بدبخت باشی. تو فقط به دبنال بهانه‌هایی هستی تا بدبخت بمانی
یادت باشد:
سخت‌ترین ریاضیاتی که باید بیاموزی این است که قادر باشی برکاتی را که داری بشماری

مردم به شمردن بدبختی‌هایشان ادامه می‌دهند ــ‌ـ نه فقط بدبختی‌های خودشان، بلکه بدبختی‌های دیگران را نیز می‌شمارند! آنوقت البته که گرانبار می‌شوند. دنیا همیشه در بدبختی بوده است ـــ
اگر بودا به آن توجه می‌کرد، هرگز به اشراق نمی‌رسید. آیا فکر می‌کنی در آن زمان جنگی وجود نداشته؟ مردم فقیر نبودند؟ مردم غمگین و افسرده نبودند؟ البته که بسیار بیشتر از امروز بدبخت بودند.

ولی این انتخاب خودت است. اگر انتخاب کنی که بدبخت باشی، فرصت‌های بسیاری وجود دارند؛ می‌توانی از هر فرصتی استفاده کنی! ولی اگر بخواهی مسرور باشی، فرصت‌های اندکی در دنیا در دسترس هستند، زیرا افراد بسیار اندکی وجود دارند که بقدر کافی شهامت دارند که اجازه دهند تا خوشبختی اتفاق بیفتد ـــ آنها بدبختی‌ها را نابود می‌کنند.

من خودساز بودن Self-fulness را آموزش می‌دهم. و یادت باشد: خودسازبودن، خودخواه بودن  selfishness نیست. انسانِ خودساز، تنها انسانی است که همنوع‌دوست است
زیرا هرآنچه را در وجود بزرگ است خلق می‌کند. و در همان ساختن است که سهیم‌شدن شروع به رخ‌دادن می‌کند. نیازی نیست که جایی بروی و تلاش کنی تا آن را سهیم شوی ـــ اگر وجود داشته باشد، شروع می کند به سرریزشدن از وجودش. او نمی‌تواند رقص خودش را و شادی خودش را در وجود خودش نگه بدارد و بیان نکند. اینها سرریز می‌شوند و شروع می‌کنند به رسیدن به مردمان دیگر، این ارتعاشات  شیوع پیدا می‌کنند.

میگویی… ما تنها روزی زمین زندگی نمی‌کنیم.

این درست است؛ تو تنها روی زمین زندگی نمی‌کنی، مردمان بدبخت بسیاری مانند تو وجود دارند. تو به یک جامعه‌ی بدبخت تعلق داری، در جهنم زندگی می‌کنی. و باید بیاموزی که چگونه تنها باشی، وگرنه هرگز از این جهنم بیرون نخواهی آمد. باید یاد بگیری چگونه تنها باشی. سانیاس یعنی همین.

فردی که بتواند به تنهایی مسرور باشد به ورای هرگونه وابستگی رفته است. و او کسی است که می‌تواند وارد دنیا شود و عشقش را به دیگران ببخشد، زیرا دیگر هیچ نیازی به آنان ندارد ـــ او به سادگی می‌تواند به بخشیدن بی‌قیدوشرط ادامه بدهد. او دیگر به جمعیت تعلق ندارد. می‌تواند وارد جمعیت شود زیرا جمعیت نمی‌تواند او را از مرکز خودش منحرف کند. او می‌تواند در میان جمعیت زندگی کند و بخشی از آن نباشد، می‌تواند در جمعیت زندگی کند و جمعیت در او نخواهد بود.

مراقبه یعنی همین: قادر بودن به زندگی در تنهابودن. و یادت باشد: تنهابودن aloneness با تنهایی lonelyness تفاوت دارد
تنهایی موقعیتی است که فرد نمی‌تواند در تنهایی خودش زندگی کند؛ تنهایی یعنی تو به جمعیت، به دیگری وابسته هستی
تنهابودن یعنی تو با خودت خوش هستی، به هیچکس وابسته نیستی
لحظه‌ای که وابسته نباشی، یک امپراطور هستی، یک خدا هستی. حالا چیزی برای سهیم شدن داری، می‌توانی وارد دنیا شوی.

میگویی من می‌خواهم از هردو بخش وجودم لذت ببرم …

تو هیچکدام را نداری: نه این را و نه آن را.
…بخش رشد و بهبود؛ و بخش عشق انسانی و سهیم‌شدن …

اگر بخواهی خودت را بهتر کنی، چنین چیزی اتفاق می‌افتد:
همه چیز دروغین خواهد شد، کاملاً  کاذب خواهد بود. رشد هیچ آینده‌ای نمی‌شناسد، از هیچ الگویی پیروی نمی‌کند، فقط خودانگیخته رخ می‌دهد. بهترشدن یک سفر ذهنی است، رشد به تمام وجود مربوط می‌شود
رشد مقدس است،
بهترشدن زشت است.


#اشو
#انقلاب: تفسیر اشو از سروده‌های کبیر
فصل هشتم
#برگردان: محسن خاتمی
@oshoi

#سوال_از_اشو

وقتی هفته‌ی پیش به آشرام آمدم یک انرژی قوی احساس کردم و از این فضا خوشم آمد.
روز بعد پیشاپیش احساس کردم که قلبم توسط رقص صوفی و سایر مراقبه‌ها باز می‌شود
و بسیار خوشحال بودم. آماده بودم تا رشد خودم را آغاز کنم و خودم را بهبود ببخشم.
و حالا واقعاً غمگین، تنها و طردشده هستم.
ناگهان دریافتم که فقط رشدکردن از یک بذر به یک درخت بزرگ تنها چیز مهم نیست.
ما باید قادر باشیم که تمام عشقی را که احساس می‌کنیم،‌ تمام انرژی را که می‌گیریم
با دیگران سهیم شویم. ما تنها روزی زمین زندگی نمی‌کنیم.
ما یک جامعه هستیم، یک خانواده‌ی بزرگ که با عشق حمایت می‌شویم.
و این دقیقاً چیزی است که من در این آشرام کمبودش را احساس می‌کنم.
من می‌خواهم از هردو بخش وجودم لذت ببرم ـــ بخش رشد و بهبود؛ و بخش عشق انسانی و سهیم‌شدن ـــ
من یک انسان تمام هستم. آیا یافتن تماس و احساس عشق  در اینجا اینهمه دشوار است؟
یا اینکه انتظار ما زیاد است؟
من واقعاً بسیار سردرگم شده‌ام، دیگر نمی‌دانم چه باید بکنم.
لطفاً پاسخی به من بدهید تا به من کمک شود.

#پاسخ

نخستین چیز: این تقریباً برای هرکسی که نزد من می‌اید اتفاق می‌افتد، زیرا شما به بدبختی معتاد شده‌اید. وقتی برای نخستین بار به اینجا می‌آیید، فقط شگفت‌زده می‌شوید. برای لحظاتی این شوک انرژی که در اینجا هست  شما را وادار می‌کند تا الگوهای عادتی گذشته را ازیاد ببرید ـــ این ضربه شما را تکان می‌دهد و برای لحظه‌ای شما را به نوع دیگری از واقعیت بیدار می‌کند. ولی آن عادت‌ها، آن عادت‌های کهنه، به آسانی شما را ترک نمی‌کنند
به شکل‌های جدیدی برمی‌گردند.

و این یکی از آسان‌ترین شکل‌ها است:
مردم را می‌بینی که در اینجا شاد هستند، می‌رقصند و خوش هستند و تو نیز می‌خواهی شاد باشی. ولی آنوقت ناگهان شروع می‌کنی به فکرکردن در مورد دنیا. گداهای خیابان، فقر، گرسنگی و جنگ‌ها ـــ انواع مشکلات دنیا ناگهان
از هر طرف به ذهنت هجوم می‌آورند. و ذهنت می‌گوید:
“وقتی دنیا در چنین مصیبتی گرفتار است، تو چطور می‌توانی شاد باشی؟ باید سهیم شوی، باید بروی و خدمت کنی! تو تنها نیستی، در یک جامعه زندگی می‌کنی‌ ـــ بخشی از آن هستی، باید به جامعه خدمت کنی”
این یک ابزار بسیار حیله‌گرانه‌ی ذهن است
و این کمکی به دنیا نخواهد کرد
چه چیزی را می‌خواهی با دنیا سهیم شوی؟
به من بگو، چه چیزی را با دنیا سهیم خواهی شد؟ چه چیزی برای سهیم کردن داری؟
تو فقط می‌توانی چیزی را سهیم شوی که داشته باشی ـــ اگر مسرور باشی می‌توانی سرور را سهیم شوید، اگر رنجور باشی می‌توانی دنیا را رنجورتر کنی.

دست‌کم برقص، بگذار پاهایت خوش باشند. یک انسان که شاد باشد یعنی بخش کوچکی از دنیا شاد شده است. با شادبودن می‌توانی دنیا را شاد کنی، با رقصیدن می‌توانی دنیا را به رقص آوری، زیرا تو دنیا هستی. و آری، ذهن مسیحی، ذهن کاتولیک، ذهن مذهبی مشکلات بزرگی را خواهد یافت: “مردم چگونه می‌توانند اینهمه خودخواه باشند، فقط خوش بگذرانند؟!”

ولی این مردم خودخواه یک ارتعاش متفاوت در دنیا خلق می‌کنند ـــ پیشاپیش آن را خلق کرده‌اند. مردمان بیشتر و بیشتری توسط رقص آنان مست خواهند شد. مردمان بیشتر و بیشتری احساس می کنند که پاهایشان زنده می‌شوند و ترانه‌هایی در قلب‌هایشان سروده شده و بیرون می‌زند. مردمان بیشتر و بیشتری به این مرض نارنجی Orange Disease مبتلا می‌شوند. این باید بصورت یک واگیر Epidemic شیوع پیدا کند ـــ این تنها راه برای متحول کردن دنیا است، راه دیگری وجود ندارند.
با خدمت کردن نمی‌توانی چیزی را متحول کنی، زیرا شادی در تو نیست؛ از روی وظیفه خدمت می‌کنی، از روی بدبختی خودت خدمت می کنی. و بدبختی تو همیشه از صورت و از وجودت نشان داده می‌شود. بدبختی را به تپش درمی‌آوری ـــ در حال حاضر این تنها چیزی است که می‌توانی سهیم شوی. چه چیز دیگری داری؟

می‌گویی: …و حالا واقعاً غمگین، تنها و طردشده هستم. ناگهان دریافتم که فقط رشدکردن از یک بذر به یک درخت بزرگ تنها چیز مهم نیست.

این تنها چیز مهم است. آنگاه گل‌های خودشان خواهند آمد؛ نیازی نیست که آنها را از درخت بیرون بکشی. تنها چیز، مهم‌ترین چیز این است که رشد کنی و یک درخت تنومند شوی. بگذار ریشه‌هایت عمیقاً در زمین فرو بروند و شاخه‌هایت به آسمان برسند و از خورشید و ماه و ستارگان و باد و باران لذت ببرند؛ و تمام دنیا را فراموش کن؛ و آنگاه گل‌ها خواهند شکفت. و عطر آن به مردم خواهد رسید، به هرکسی که خواهان آن باشد ـــ این عطر مخاطبی ندارد ولی به مردم خواهد رسید. ولی نکته در این نیست که به کسی برسد یا نرسد. حتی اگر یک فرد خوشحال شود، بخشی از این دنیا متحول شده است

ادامه دارد👇👇
@oshoi

مراقبه_ شب
هفدهم مرداد ماه
@oshoi

موسیقی بی کلام
نجوای شب

@oshoi

مرشد واقعی کسی‌ است که به مرید کمک کند که عاقبت از خودِ مرشد نیز خلاص شود، تا مرید بتواند مستقیم و بی‌واسطه با واقعیت برخورد کند

مرشد کاذب کسی است که مرید را بیشتر و بیشتر وابسته به‌خود می‌کند؛ او را یک برده می‌سازد؛ تاجایی که مرید حتی نتواند فکر کند که بدون آن مرشد بتواند باشد

این چیزی است که در تمام دنیا رخ می‌دهد. بسیاری از باصطلاح قدیسان پیوسته در شما وابستگی ایجاد می‌کنند؛ تمام تلاش آنان این است که چگونه مردم را به بردگان تبدیل کنند
آنان چنان شما را شرطی می‌سازند که نتیجه‌گیری‌های آنان نتیجه‌گیری‌های شما می‌شود
آنان به شما چشم نمی‌بخشند،
به شما مفاهیم و ایده‌ها می‌دهند

مرشد واقعی به تو چشم می‌دهد و نه ایده
او به تو بینشی به واقعیت می‌دهد و آنگاه تو را در آزادی کامل رها می‌کند تا از همان بینش عمل کنی



#اشو
دامّا پادا جلد12
#برگردان:محسن خاتمی
@oshoi

تابلوی كيلومترشمار دقيقاً به ما مى‌گويد چه فاصله‌اى تا مقصد باقى مانده است
این تابلوها اطلاعات زیادی به ما می‌دهند و برای رسیدن به مقصد، راهنمایان بسیار مفیدی هستند
ولی با وجود اين، ما در كنار تابلوی كيلومتر شمار نمى‌نشينيم و آن را ستايش نمى‌كنيم

در قيد يك شخص نباشيد. در وراى فرديت، به سوى بى‌شكلى، ابديت و بى‌كرانى حركت كنيد.

جاری باشید، به هیچ مرشدی نچسبید
زیرا با این کار راكد مى‌مانيد، پس در هیچ مرحله‌اى از زندگى توقف نكنيد
خودِ روند زندگی و مراحل آن بيش از آنچه گورو برايمان مى‌گويد، به ما مى‌آموزند.

#اشو
@oshoi

مراقبه روزانه 17 مرداد

@oshoi

زندگی را میتوان به دو روش زندگی کرد
یکی روش جنگیدن، و دیگری روش سانیاسین

یا میتوانی با زندگی بجنگی و یا میتوانی با آن آسوده باشی.

یا میتوانی تلاش کنی تا بر زندگی چیره شوی، یا اینکه در یک رها شدگی عمیق زندگی کنی. روش جنگیدن اشتباه است، زیرا چیره شدن بر زندگی ناممکن است. یک جزء نمیتواند بر كُلّ پیروز شود. ناکامی و شکست مطلقاً قطعی است.

جنگجو میکوشد تا بر زندگی پیروز شود، و در انتها در می یابد که توسط زندگی لِه شده است. زندگی او را شکست داده و نابود کرده است.

البته زندگی کسی را نابود نمیکند، ولی اگر با آن بجنگی، توسط خشونت خودت نابود خواهی شد
زندگی با تو مخالف نیست. چگونه میتواند مخالف باشد؟ زندگی مادر تو است. این زندگی است که تو را به اینجا آورده. تو از آن زاده شده ای، تو بخش زنده و ذاتی زندگی هستی،
جدا نیستی ولی اگر با منبع انرژی خودت شروع به جنگیدن کنی نابود خواهی شد. همان خودِ فکر جنگیدن تو را مسموم خواهد کرد.

و البته هرچه بیشتر احساس کنی که در این مبارزه بازنده هستی سخت تر خواهی جنگید، و هرچه سخت تر ،بجنگی ناکام تر خواهی شد. و این چرخه ای باطل و رنج آور است

راه جنگجو راه معمولی است، تقریباً ۹۹.۹ مردم از آن پیروی میکنند. برای همین است که اینهمه رنج و مصیبت وجود دارد و چنین جهنمی در دنیا بوجود آمده است. این جهنم توسط شما خلق شده، توسط رویکرد غلط شما به زندگی.

وقتی آن را درک کردید، شروع میکنید به تنظیم شدن با آن كُلّ، شروع میکنید به رقصیدن با آن تمامیت، جنگیدن را  رها کرده و شروع به همکاری میکنید.

لحظه ای که تصمیم به همکاری گرفتی، یک سانیاسین شده ای. انسان بادیانت کسی است که هیچ فکری از جدایی خود با آن كُلّ را حمل نمیکند هرگز فکر نمیکند، رویا نمیبیند و ایده های خودش را بر کل تحمیل نمیکند.
او کسی است که هیچ هدف شخصی از خودش ندارد؛ کسی که با اعتماد تمام فقط با زندگی حرکت میکند. اگر نتوانی به زندگی اعتماد کنی این فرصت عظیم برای زنده بودن را از دست خواهی داد. آنگاه نگران خواهی بود، در ذهن خودت گرفتار و اسیر خواهی بود و آنگاه رنج و مصیبت نتیجه ی طبیعی این نداشتن اعتماد خواهد بود.

#اشو
@oshoi