از در درآمدی و من از خود به در شدم
گفتی کز این جهان به جهان دگر شدم

👤سعدی

@honartohi

متن اصلی کتاب " جعفرخان از فرنگ آمده" که نمایشنامه "جعفرخان از فرنگ برگشته" با تغییرات، از روی آن نگارش شد.
نویسنده: #حسن_مقدم

@honartohi

🎂 زادروز علی حاتمی، شاعر سینمای ایران


✍️🏻امروز سالروز تولد علی حاتمی است؛ فیلم سازی که نه فقط قصه می‌گفت، بلکه روح و هویت یک ملت را قاب می‌گرفت. شاعری که دوربینش را چون قلمی در دست داشت و بر پرده، شعرِ کوچه و بازار و تاریخ می‌نوشت.

✍️🏻حاتمی توانست میان نوستالژی و واقعیت، پُلی بسازد که هم دل در گذشته ببندیم و هم در آینه‌ای از اکنون خود را ببینیم. او برای ما یادآور همان ایرانِ قصه‌هاست، با لهجه و لحن و رنگ‌هایی که دیگر کمتر دیده می‌شوند.

🎬 فیلم جعفرخان از فرنگ برگشته نمونه‌ای درخشان از نگاه اوست. این اثر اقتباسی از نمایشنامه‌ی حسن مقدم، با چیره‌دستی حاتمی، به روایتی زنده و شیرین از تقابل سنت و تجدد بدل شده است؛ اثری که دیالوگ‌ها و فضایش هم چنان زنده و پررمز و راز است.


@honartohi

🔸️جعفرخان از فرنگ برگشته
🔸️کارگردان: علی حاتمی
🔸️سال: ۱۳۶۶

@honartohi

🔸️جعفرخان از فرنگ برگشته
🔸️کارگردان: علی حاتمی
🔸️سال: ۱۳۶۶

@honartohi

بُرشی کوتاه و انتخابی از #انیمیشن_رنگو ساخته ی سال ۲۰۱۱ میلادی


🗓 ۱۴ اوت روز جهانی #مارمولک


@honartohi

بُرشی کوتاه و انتخابی از فیلم خشت و آینه ساخته ی ابراهیم گلستان

@honartohi

🔸️خشت و آینه
🔸️کارگردان: ابراهیم گلستان
🔸️سال: ۱۳۴۳
🔸️کیفیت: 720p

@honartohi

برشی از دیالوگ ماندگار بهروز وثوقی در فیلم #سوته_دلان

@honartohi

🔸️مستند سوته دلان
🔸️کارگردان: فرشاد خلیل پور


✍️🏻این مستند تنها اثر تولید شده مستقل درباره زندگینامه مرحوم علی حاتمی است که در قالب مستند به بررسی زندگینامه علی حاتمی پرداخته و با نگاهی موشکافانه آثار او را مورد تحلیل قرار می‌دهد.

✍️🏻روند ساخت آثار، سختی‌ها و مشقت‌های بسیار در آثار تولید شده، تفکرات و عقاید علی حاتمی از ویژگی های این فیلم مستند سینمایی به شمار می‌رود.همچنین هنرمندانِ بزرگی همچون جمشید مشایخی، محمود کلاری، سعید نیکپور، امین تارخ، کتایون امیرابراهیمی، آیدین آغداشلو، احمد بخشی، جلال الدین معیریان، ناصر طهماسب، مسعود دلخواه، زاون قوکاسیان، لی لی گلستان، ارسلان کامکار، فرشته طائرپور، پوران درخشنده، مازیار میری جلوی دوربین این فیلم به توضیح در مورد همکاری و خاطره هایشان با مرحوم علی حاتمی پرداخته اند.

@honartohi

🔸️سوته دلان
🔸️سال: ۱۳۵۶
🔸️کارگردان: زنده یاد علی حاتمی

@honartohi

اگر هزار غم است از جهانیان بر دل
همین بس است که او غم گسار ما باشد

👤سعدی

@honartohi

بُرشی کوتاه از مستند

@honartohi

🎬 برای آزادی؛ مستندی تاریخی از روزهای پرتنش انقلاب


✍️🏻مستند برای آزادی (۱۳۵۸) به کارگردانی حسین ترابی، یکی از شاخص‌ترین آثار تصویری انقلاب ۱۳۵۷ است که با همکاری گروهی از فیلمبرداران برجسته وزارت فرهنگ و هنر، از جمله فریدون ری‌پور، کریم دوامی، علی صادقی و ابراهیم قاضی‌زاده ساخته شد. تدوین اثر را بهرام ری‌پور انجام داد و موسیقی آن را شیدا قره‌چه‌داغی ساخت.

✍️🏻این فیلم روایتی دقیق از مقطع تاریخی میان فاجعه آتش‌سوزی سینما رکس آبادان (مرداد ۱۳۵۷) تا نخستین انتخابات پس از انقلاب (فروردین ۱۳۵۸) ارائه می‌دهد و با ترکیب تصاویر میدانی، تدوین هوشمندانه و موسیقی تأثیرگذار، به سندی ماندگار از آن دوران تبدیل شده است.

📌اهمیت برای آزادی تنها در مرزهای ایران خلاصه نمی‌شود. «مارک کازینز» منتقد و تاریخ‌نگار سینما، آن را در فهرست «۱۰ مستندی که دنیا را تکان داد» برای مؤسسه فیلم بریتانیا (BFI) قرار داد؛ جایگاهی که نشان‌دهنده ارزش جهانی این روایت است.

@honartohi

چشمی که می‌شنود


من به نقاشی کردن محکوم‌ام.یک دفعه با زنده‌ رودی این بحث بود‌؛ توجه ‌می‌کنید؟ این یک عادت است.گیرم که عادت باشد بعد این جزو فیزیک می‌شود؛ توجه‌ می‌کنید؟ الان برای من نقاشی کردن یک احتیاجی است درست مثل شاشیدن، برای راحت شدن؛ توجه می‌کنید؟ درست مثل هم‌اند.

🎬 بُرشی کوتاه و انتخابی از مستندِ یک شب با بهمن محصص، هنر امروزی ایران، سال ۱۳۴۶ ه.ش، کارگردان: #احمد_فاروقی


@honartohi

▪️چشمی که می‌شنود
▪️سال: ۱۳۴۶
▪️کارگردان احمد فاروقی

@honartohi

✍️🏻آن روز با دوستم رفتم تا سالنی قدیمی را ببیند. سالنی خاموش و خاک‌گرفته، درست کنار پارکی که بوی خاطره می‌داد.دوستم تازه اینجا را خریده بود. با لبخند گفت: محمد، قرار است اینجا یک برج بلند بسازیم. من که عاشق بناهای قدیمی‌ام، آرام گفتم: داری اشتباه می‌کنی… این دیوارها هنوز نفس می‌کشند. سرش را تکان داد: تو چه می‌فهمی از پول؟ در دلم گفتم: پول می‌گذرد… این عشق است که می‌ماند.

✍️🏻در سالن قدم می‌زدم. نور عصرگاهی از پنجره‌های شکسته می‌ریخت و ذرات غبار را مثل خاطره‌هایی معلق در هوا نگه می‌داشت. صدای آهسته قدم‌هایی آمد… پیرمردی آرام وارد شد.


🔸️گفتم: پدرجان، این جا چه می‌کنید؟
🔸️نگاهم کرد: تو می‌دانی این جا کجاست و قرار است با آن چه کنی؟
🔸️گفتم: دوستم این جا را خریده… می‌خواهد برج بسازد.



✍️🏻آه کشید: من هم چیزی این جا جا گذاشته‌ام… اما نمی‌توانم برش دارم.سکوت کرد. بعد، با صدایی که می‌لرزید، گفت: سال‌ها پیش، من خواننده این سالن بودم. دختری همیشه گوشه سالن می‌نشست و با آهنگ‌هایم آرام اشک می‌ریخت. عاشقش شدم… اما جنگ که آمد، سالن خاموش شد و او با خانواده‌اش رفت. از آن روز، من سال‌ها به این پارک آمدم… روی نیمکت پارک نشستم و از دور، این سالن را تماشا کردم. حتی وقتی درش زنجیر بود… من با دیوارهایش حرف می‌زدم.

✍️🏻لحظه‌ای چشمانش پر از اشک شد: به دوستت بگو… این جا جایی است که خیلی‌ها دل به هم دادند. اگر توان داشتم، نمی‌گذاشتم خرابش کنید.چند روز بعد فهمیدم پیرمرد دیگر در این دنیا نیست. پروژه پیش می‌رفت، تا این‌که ناگهان لغو شد. زنی سالخورده، تازه از آمریکا برگشته، سالن را خریده بود. می‌گفت دنبال مردی می‌گردد… همان پیرمرد. وقتی فهمید رفته… روی همان نیمکت پارک نشست، به سالن نگاه کرد و بی‌صدا گفت: قدر لحظه‌هایت را بدان… یک روز می‌رسد که همه‌چیزت را می‌دهی، فقط برای یک دقیقه بازگشت به گذشته.


📌کاش یادمان بماند… بعضی دیوارها، قلب‌هایی دارند که هنوز می‌تپند.


@honartohi

دیوارهایی که هنوز نفس می‌کشند


@honartohi

غریبه‌ای از دل مه؛ روایتی از بهرام بیضایی


«غریبه و مه» شاهکاری‌ست از استاد بهرام بیضایی که مرز میان اسطوره، نمایش و روان‌شناسی جامعه را به‌طرزی ظریف و پنهان به هم پیوند می‌زند. داستان در روستایی ساحلی رخ می‌دهد؛ جایی که مردمانش به شک و انتظار خو کرده‌اند. روزی، از دل مه، مردی زخمی و بی‌نام به ساحل می‌رسد. او هیچ گذشته‌ای به یاد نمی‌آورد، اما حضورش کافی‌ست تا نگاه‌ها، ترس‌ها و امیدهای پنهان مردم روستا بیدار شود.

بیضایی، با استفاده از تصویرهایی که به شعر پهلو می‌زند، و سکوت‌هایی که پر از معناست، پرسشی را در ذهن مخاطب می‌کارد: ما، در برابر ناشناخته و غریبه، چه می‌کنیم؟ می‌پذیریم یا طرد می‌کنیم؟ این پرسش، بی‌هیاهو، به لایه‌های ناخودآگاه جمعی ما سرک می‌کشد.

تماشای این فیلم، تجربه‌ای‌ست که فراتر از سرگرمی می‌رود؛ تماشای آینه‌ای‌ست که مه را نه‌فقط بر دریا، که بر روح جامعه نشانده است.

@honartohi

🔸️غریبه و مه
🔸️کارگردان-نویسنده: بهرام بیضایی
🔸️نسخه‌ ترمیم شده 1080p

@honartohi

🔸️غریبه و مه
🔸️کارگردان-نویسنده: بهرام بیضایی

@honartohi

✍️🏻در یکی از مشهورترین و نفس‌گیرترین لحظات سینمای ایران، صحنه‌ی سیلی خوردن «مهشید» از «حمید هامون» تبدیل به یک برش فراموش‌نشدنی از واقع‌گرایی در بازیگری شد. اما آن‌چه در پشت‌صحنه‌ی این پلان رخ داد، از خود فیلم هم تکان‌دهنده‌تر بود.

✍️🏻داریوش مهرجویی برای رسیدن به واکنشی خام، بی‌واسطه و ناب از بازیگر، تصمیم گرفت به بیتا فرهی چیزی نگوید. او معتقد بود اگر فرهی بداند قرار است سیلی بخورد، به‌صورت ناخودآگاه گارد می‌گیرد و این، کیفیت بازی را تحت‌تأثیر قرار می‌دهد. بنابراین تنها کسی که در آن لحظه می‌دانست چه رخ خواهد داد، خسرو شکیبایی بود... و خودش.

✍️🏻بعد از ضبط این پلان، شکیبایی به گوشه‌ای پناه برد و به‌قول خودش «زار زار» گریست. اشک‌های او فقط برای یک سیلی نبود؛ برای مرز باریکی بود که میان واقعیت و بازی، میان انسان و نقش، در هم شکسته شده بود. او زیر لب گفت: «من که می‌دونستم باید بزنم…»

✍️🏻این صحنه نه‌فقط اوج بازیگری است، بلکه سندی‌ست از میزان رنجی که بازیگر برای خلق واقعیت روی پرده به جان می‌خرد. «هامون» فقط یک فیلم نبود؛ زخمی بود که هر کس نقشی در آن داشت، آن را با تن و جانش حس کرد.

📽️ پلان موردنظر را ببینید؛ نه به قصد تماشای خشونت، بلکه برای فهم عمق روان انسان‌هایی که نقش را زندگی کردند، نه صرفاً بازی.

📌و عجب غریبه که گاه، واقعیت با همان سیلی، از دلِ پرده بیرون می‌زند و می‌افتد میان یک مجمع رسمی، زیر نور سالن، آن‌جا که صدای اعتراض یک زن به رانت شنیده نمی‌شود… فقط صدای ضربه می‌ماند.

@honartohi

🎬 هامون | سیلی‌ای که فقط در داستان نبود...

@honartohi

✍️🏻فیلم شب بیست‌ و نهم ساخته حمید رخشانی، روایت ترسی است که در تار و پود باورهای کهن ما تنیده شده؛ ترسی که مرز میان واقعیت و خیال، دیده شدن و پنهان ماندن را به لرزه درمی‌آورد.

✍️🏻در این جهان، هر سایه حامل معنایی است و هر صدایی بار احساسی عمیقی دارد. زن آزارگر فیلم، نمادی است از نیرویی نهان و مخرب که از دل روابط انسانی سر بیرون می‌آورد؛ نیرویی که نه صرفاً بیرونی، بلکه در اعماق روان و فرهنگ ما ریشه دارد.

✍️🏻موسیقی مجید انتظامی با فواصل نامطبوع، سکوت‌های پرتنش و ریتمی که پیش‌ درآمد رخدادهاست، هم چون صدایی پیش‌ نگر، اضطراب را پیش از وقوع حادثه در فضا جاری می‌کند.

✍️🏻فیلم به‌ طور نامحسوس به رازهایی می‌ پردازد که باید پنهان بمانند؛ مانند رسم کهن خاکسپاری بخشی از وجود، جایی که دیده شدنش ممنوع بوده و نمادی از حفظ تعادل میان زندگی و مرگ است. این رازها، درست مثل ترس‌هایی که در ناخودآگاه جمعی ما خاک شده‌اند، هر لحظه ممکن است به سطح آمده و تاریکی را به نور روز بکشانند.

📌رخشانی با قاب‌بندی‌های بسته و نورپردازی محدود، حس بی‌پناهی و گرفتار شدن در کابوس را می‌آفریند؛ یادآوری که بعضی ترس‌ها خانه‌شان درون ماست و فرار از آن‌ها ممکن نیست.


@honartohi

هراس، میراث پنهان ما

▪️شب بیست و نهم
▪️سال: ۱۳۶۸
▪️کارگردان: حمید رخشانی


@honartohi

مجالِ من همین باشد که پنهان عشقِ او ورزم

کنار و بوس و آغوشش چه گویم چون نخواهد شد

👤حافظ

@honartohi

آن‌ها که کهن شدند و این‌ها که نُوَند
هر کَس به مراد خویش یک تک بدوند

این کهنه‌جهان به کَس نماند باقی
رفتند و رویم دیگر آیند و روند

👤خیام

@honartohi

واقعیت‌هایی که از دست رفتند


✍️🏻دورانی بود که همه‌چیز واقعی بود، صداها بدون تنظیم و فیلتر بودند، چهره‌ها تغییر داده نشده بودند. بدن‌ها طبیعی بودند، نه ساخته‌شده و نمایشی.و آدم‌ها، با تمام ضعف و قوتشان، واقعی زندگی می‌کردند.

✍️🏻امروز فقط تصاویر مانده‌اند، تصاویری که نگاه کردن به آن‌ها، چیزی بیشتر از تماشا نیست؛ یک حسرت همیشگی‌ست. ما از آن نسل نیستیم، اما همیشه حس کردیم باید در همان دوران زندگی می‌کردیم. نه به خاطر نوستالژی، نه برای فرار؛
بلکه چون واقعیت، آن‌جا بود… و این‌جا نیست.



🎞️ بی‌قرار
✍️ نویسنده: سعید مطلبی
🎬 کارگردان: ایرج قادری
🎭 بازیگران: ایرج قادری، فخری خوروش، پوران، سپیده
🎤 خواننده: پوران
📅 اکران: ۱۳۵۲


@honartohi

🔸️بیقرار
🔸️سال: ۱۳۵۲
🔸️کارگردان: ایرج قادری
🔸️کیفیت 720P


✍️🏻فاطمه (فخری خوروش) و پوران (پوران)، دو زن بیوه، در باغ وحش با هم آشنا می شوند و پوران از فاطمه می خواهد که در خانه او و در کنار هم زندگی کنند. پوران در مؤسسه ای، ماشین نویس است و در خانه با دستگاه، بافندگی می کند. احمد (ایرج قادری) به او علاقه دارد و با دریافت بورسیه ای از طرف شرکت به خارج می رود، و پوران خواننده رادیو می شود. سال ها می گذرد و دختران فاطمه و پوران بزرگ می شوند. کبری (سپیده)، که نام سوزی را بر خود گذاشته، از این که مادرش کلفت است ناراضی است و لی لی (آتش) از این که مادرش وقت خود را در رادیو می گذراند دل تنگ است. سوزی دوستی به نام فرهاد دارد؛ اما فرهاد او را به این بهانه که مادرش کلفت است از خود می راند. احمد از سفر باز می گردد و از پوران خواستگاری می کند، در حالی که لی لی هم به او علاقه مند است....

@honartohi

حکایت ترانه «رهگذر عمر» به روایت بابک افشار


شعر ترانه «رهگذر عمر» رو تورج نگهبان گفته بود. مهندس رضا قطبی از طرف تلویزیون به ما سفارش داده بود که یک آهنگ بسازیم برای سریالی به همین نام، با صدای داریوش اقبالی.

آهنگ‌سازی کار من بود، و تنظیمش رو ناصر چشم‌آذر انجام داد. داریوش اومد و آهنگ رو خوند. یه نسخه‌ی آزمایشی از ضبط اولیه رو روی نوار کاست بهش دادم و گفتم:
«ببر تمرین کن، هفته‌ی دیگه بیا برای ضبط نهایی. باید زود آماده‌اش کنیم که بدیم تلویزیون.»

ولی داریوش همون نوار آزمایشی رو برد و بدون هماهنگی، فروخت!

چند روز بعد مهندس قطبی زنگ زد و گفت:
«مگه این آهنگ سفارش رسمی تلویزیون به شما
نبوده؟ پس چرا پخش شده؟»



@honartohi

✍️🏻در میانه‌ی دهه‌ی چهل خورشیدی، در تقاطع خیابان کاخ و بلوار الیزابت، کافه‌ای پا گرفت که فقط محل خورد و خوراک نبود؛ کوچینی، یکی از نخستین فضاهای عمومی بود که جوانان می‌توانستند در آن ساز بزنند، بخوانند، و دیده شوند.

✍️🏻این فضا به همت ویدا قهرمانی، بازیگر پیشروی سینمای ایران شکل گرفت؛ زنی که نگاهش فراتر از قاب سینما بود. کوچینی را ساخت تا فرصتی باشد برای جوان‌هایی که دل‌شان می‌خواست چیزی فراتر از موسیقی سنتی بشنوند و بسازند.

✍️🏻در همین فضا بود که بلک کتس، گروهی نوگرا و تاثیرگذار که پیش‌تر شکل گرفته بود، به صحنه آمد. اجرای آن‌ها، نقطه‌ی عطفی شد برای موسیقی پاپ ایران؛ نوایی تازه در شهری که هنوز می‌توانست بخندد، برقصد، و آواز بخواند.

📌کوچینی، خاطره‌ی نسلی‌ست که شادی را گناه نمی‌دانست.یاد آن شب‌ها، که صدای ساز با خنده‌ی آدم‌ها در هم می‌آمیخت، هنوز در دل خیابان کاخ می‌پیچد…
حیف، آن روزگاران شاد…


@honartohi

🎙️ کوچینی؛ صحنه‌ای برای صدای تازه

@honartohi

🔸️مستند جویندگان شادی
🔸️سال: ۱۳۹۹
🔸️کارگردان: فرج بال‌افکن


✍️🏻موسیقی پاپ، محبوب‌ترین ژانر موسیقی در جهان است. در ایران، این نوع موسیقی حدود شصت سال پیش زاده شد، با جدا شدن از فرم سنتی خود و تشکیل اولین گروه‌های راک و پاپ. در دهه چهل خورشیدی اولین شاخه‌های نوگرایی از درختی کهنسال جوانه زد. مثل بقیه جاهای دنیا این جوانه حالا به شاخه‌ای پر برگ و بار در عرصه موسیقی تبدیل شده.این مستند تحولات موسیقی پاپ ایران را در طول این سال‌ها بررسی کرده است.

@honartohi

گفتم لب تو را که دل من تو برده‌ای
گفتا کدام دل؟ چه نشان؟ کی؟ کجا؟ که برد؟


👤سعدی

@honartohi

✍️🏻در یکی از سکانس‌های ابتدایی فیلم کلوزآپ (عباس کیارستمی، ۱۳۶۸)، حسن فرازمند به کلانتری می‌رود تا از بازداشت حسین سبزیان مطمئن شود. صحنه ساده است، گفت‌وگو کوتاه، و قاب‌ها بی‌ادعا. اما چیزی که در دل این سادگی برق می‌زند، لحن گفت‌وگوهاست: ادب، احترام، مکث‌های بجا، و نحوه‌ی صدا زدن یکدیگر.

✍️🏻جناب سروان بشیری، با صبوری و وقار سخن می‌گوید؛ سرباز براتی، با متانت پاسخ می‌دهد. هیچ‌کس فریاد نمی‌زند، کسی در کلام دیگری نمی‌دود. این‌جا ادب، نه نمایشی اغراق‌شده است، نه دستور از بالا؛ بلکه بخشی از هویت جمعی مردمی‌ست که هنوز باور دارند احترام، مقدمه‌ی هر گفت‌وگوست.

✍️🏻تماشای همین صحنه‌ی کوتاه، کافی‌ست تا تفاوتی تلخ میان دیروز و امروز حس شود. امروز، سلام‌دادن گاه پاسخی نمی‌گیرد؛ لحن گفتگوهای روزمره، به‌ویژه در میان نوجوانان، پرخاشگر و خالی از ملاحظه است؛ و ادبیات جمعی ما، روزبه‌روز خشن‌تر، بی‌ملاحظه‌تر، و گسسته‌تر از پیش می‌شود.

✍️🏻این تغییر، تنها در جامعه نیست؛ در سینما هم بازتاب یافته. از دهه‌ی ۹۰ به این‌سو، ادبیات فیلم‌ها به سمت لودگی، بی‌نزاکتی و گاه توهین مستقیم به والدین و بزرگترها رفته. گاهی حتی در فیلم‌هایی که به‌ظاهر دغدغه‌ی اجتماعی دارند، شاهد صحنه‌هایی هستیم که فرزند به پدرش سیلی می‌زند و تحقیر را بی‌هیچ واکنشی پیش می‌برد، و این نه نقد، که گاهی ترویج یک نوع رفتار است.

📌سینمای دهه‌ی ۶۰، ۷۰ و حتی ۸۰ ایران، با همه‌ی محدودیت‌هایش، حامل اخلاق و احترام در زبان و رفتار بود. دوربینی که در آن سال‌ها پشت چهره‌ی یک سرباز معمولی می‌ایستاد، به ما یادآوری می‌کرد که شخصیت، فقط مربوط به طبقه و تحصیلات نیست، ادب، سرمایه‌ی هر انسانی‌ست.

@honartohi

🎬 ادبِ گم‌ شده‌ی ما، در قاب‌های کیارستمی

@honartohi