بر زمین بسا چیزها که دیده‌ام
تنها دل آدمی بود
که دلم را به درد می‌آورد.
دل‌ آدم، خیال می‌بافد و هیچ آرام نمی‌گیرد.
در این دنیا خانه‌‌ای ندارد.
تنهاست.
یا به خدا تکیه می‌دهد
یا به چنگ مرگ فرومی‌افتد
اما هیچ آرام نمی‌گیرد.
دل آدم خیال می‌بافد
و بر زمین، تنهاتنها راه می‌پوید
راه بی‌انتها، به درازنای روزها.

چه بخت بدی.


هایمه سابینس
ترجمه: محمدرضا فرزاد

@tomashghulemordanatboudi

شعر فروغ فرخزاد در ترانه ی زیبای «آفتاب می شود» با صدای «پروین یوسُفی» خواننده تاجیک
@tomashghulemordanatboudi

هم تار و هم عنکبوتم
گرفتار در تار خودم
گاهی شب‌ها
به این فکر می‌کنم
که چگونه
تمام تارهای بی‌انتها و چسبناک روحم را
کلاف کوچکی کنم
و بیندازمش در آتش آبی‌رنگی که
گاه در ژرفای ذهنم شعله می‌کشد
میان خواب و
بیداری

یان کاپلینسکی
ترجمه: محمدرضا فرزاد

@tomashghulemordanatboudi

«داکیوتک»
مستند به انتخاب محمدرضا فرزاد
«نمایش الهام‌بخش‌ترین و خلاقانه‌ترین آثار مستند متأخر جهان»

شماره ۸ | مردادماه
اشباح درخشنده‌ی عشق‌های روشنی کز دست رفتندم | آندره بونزل
‏Flickering ghosts of loves gone by | André Bonezel

‏
چهارشنبه ۲۹ مرداد | ساعت ۲۰:۰۰

خلاصه‌ٔ داستان فیلم:
کلکسیون عظیمی از فیلم‌های آماتوری و خانوادگی به دست کارگردان می‌رسد و او این تصاویر را بهانه و دستمایهٔ مرور سرگذشت یک قرن زندگی پر فراز و نشیب خاندان خود می‌کند. خاندانی که همه در عشقی با هم سهیم بودند: عشق به زن‌ها و سینما. فیلمی ساده، شوخ و صمیمی که شباهت بسیاری به یک مموآر ادبی دلنشین دارد. اثری درخشان از کارگردان فیلم جدل‌برانگیز "انسانْ سگ را می‌درد" در ستایش و بزرگداشت ثبت لحظات زندگی روزمره.
"هر فیلم‌ِ آرشیوی‌ یک داستان اشباح
است."

جوایز:
نامزد دریافت دوربین طلایی جشنوارهٔ کن؛
جایزهٔ لومی‌یر بهترین موسیقی فیلم؛
نمایش در کن، موما، کارلووی‌واری، بلداکس، ایندی‌لیسبوآ، صوفیهٔ بلغارستان، جشنوارهٔ سینمای نوین مونترآل، آن‌آرکایو رم، فبیوفست پراگ.

آدرس: میدان انقلاب. جمالزاده جنوبی. کوچه رشتچی. پلاک ۲۶. واحد ۳⁩⁩⁩⁩⁩

بر صندلی خواهم نشست
سیگاری خواهم کشید
به میخ‌هایی فکر خواهم کرد
که روزی به این دیوار کوبیدیم
و به آن چیزهایی که هرگز به میخ‌ها نیاویختم

قاب عکسی
که تو در آن باشی
و آینه‌ای
که من در آن

یانیس ریتسوس
ترجمه‌: بابک زمانی

@tomashghulemordanatboudi

رویی ماسّنا/پرتغال
@tomashghulemordanatboudi

بالای بام‌ها درختان خمیده‌اند همچنان
چنان خمیده که مادربزرگ‌ها به روی تختخواب

در اتاق‌ها که راه می‌رویم
نجوایی هست
آهی و زمزمه‌ی ادعیه و حکایاتی

نم‌نم، قطره‌قطره
نام‌های ما از شیشه‌های بخارگرفته فرومی‌چکند

ما در اینجا زندگی کرده‌ایم
و به این‌جا باز نخواهیم گشت ما.

روتخر کوپلاند
ترجمه: محمدرضا فرزاد

@tomashghulemordanatboudi

لم بده. دهانت را به من بسپار.
وقار تو به زیباییِ خواب است.
می‌رقصی در برم
چون موجی که می‌جنبد در خواب
و در خیالم می‌گسترد تن تو
چون پرنده‌ای که سرشار می‌کند تابستان را

پلک‌هایم در عمق خواب فرو می‌روند
در تابستان گیسوی از هم گشوده‌ات
و تن‌ات در درگاه خواب
می‌جنبد میان آغوشم؛
چندان که گویی در آغوش گرفته‌ام
پرنده‌ای را که سرشار می‌کند
آسمانِ شبِ تابستان را

کنِت رِکسرات
ترجمه: محمدرضا فرزاد

@tomashghulemordanatboudi

میشل گورویچ/ کانادا

@tomashghulemordanatboudi

بگذار حرفی که زدم
بنشیند آرام مثل برف
مثل وقتی که
صبح بیدار می‌شوی و می‌بینی، آه خدای من...

این همه در شب اتفاق افتاده،
وقتی که خواب بوده‌ای،
آنجا، آن بیرون، جهان
گرته‌گرته
سراسر شده برفِ بی‌صدا

و بهار هم که شد،
بگذار حرف عین برف
از همان راه که آمده
برود
همان قدر طبیعی
بگذار
همچنان که زمزمه‌گر آب می‌شود
ناپدید شود

روتخر کوپلاند
ترجمه: محمدرضا فرزاد

@tomashghulemordanatboudi

داویده سوآروپ/هلند
@tomashghulemordanatboudi

زن انتظار می‌کشد، با چایی که دارد سرد می‌شود و
و دست‌هایی که دارد پیر.
دوستش دارم، آری
اما نه چندان با اشتیاق و عطش.
عشق، پایانِ
روزی آرام است،
فقط سرخی آسمان
به جا مانده،
و خورشید غروب کرده است.
زن انتظار می‌کشد
و گربه با گرگ‌ومیش از راه می‌رسد.
کمرگاهِ خنکش را
می‌مالد به دست‌های زن،
نه به‌خاطر او،
که به‌خاطر پشم‌های خودش.

روتخر کوپلاند
ترجمه: محمدرضا فرزاد

@tomashghulemordanatboudi

کیویلجیم اورال/ترکیه
@tomashghulemordanatboudi