هنه انسانها در جستجوی ارضاء شدن هستند و در درون انسان چیزی است که به کمتر از آن بی نهایت قانع نمیشود. و انسانها چه ناآگاهانه و چه هشیارانه در جستجوی آنند.

آنان که ناهشیار و با چشمان بسته به دنبالش هستند درگیر دنیا و مادیات میشوند، و آنانکه هشیار و با چشمانی باز در جستجوی آن هستند وارد معنویت و سلوک میشوند.

@awareness_diamonds

در رندگی ات با مراقبه سخن بگو، در سکوت زندگی کن، طوری باش که گویی کسی نیستی، طوری راه برو که کسی نداند وجود داری... مانند یک ارکستر موسیقی خیابانی قدم نزن، بر طبل خودت نکوب، چون یک نسیم که به نرمی می‌آید و می‌رود از زندگی گذر کن، آنگونه که وقتی بیایی و وقتی که بروی هیچکس حتی زمزمه‌ای از تو نشنود. همچون یک صدای ساکت و خالی گذر کن و این گونه خداوند را خواهی شناخت.

آنان که مشتاق هستند خودشان را به دنیا نشان دهند بازیگر می‌شوند، پس دنیا را یک صحنه نمایش نگیر و در بازی کردن و نقش بازی کردن گم نشو. حقیقت در درون است و در ورای بازیگری.

وقتی که ذهنت دیگر علاقه‌ای به کسب توجه از دیگران نداشته باشد و توجه کردن یا نکردن دیگران برایت تفاوتی نداشته باشد، آن حقیقت درونی را خواهی شناخت‌.

اگر دائماً به دیگران و نگاه آنها به خودت متکی باشی پس کی خودت به خودت توجه می‌کنی؟ اینگونه آن چیزی را که در درون منتظرت است از دست خواهی داد و آن والاترین ثروت و بالاترین سرور است. خداوند در آن آگاهی پنهان شده، اگر آن آگاهی را بچشی سرور و زندگی جاودان را خواهی چشید.


اوشو

@awareness_diamonds

یک مراقبه گر حقیقی در مراقبه اش هرگز منتظر چیزی یا رخداد بزرگی نیست.


@awareness_diamonds

همچنان که میوه‌های رسیده، راحت‌تر شاخه را رها می‌کنند، زندگی‌های به کمال رسیده نیز، آسان‌تر به مرگ تن می‌دهند. نیچه میگوید:  تنها کسی مرگِ بهنگام خواهد داشت که زندگی بهنگامی داشته است.

آنچه کامل شده، هر آنچه رسیده و پخته شده، خواهان مرگ است. آنچه نارس است، می‌خواهد زندگی کند. هر آنچه در رنج است، می‌خواهد زنده بماند تا شاید رسیده و شادان و دلخواه شود، دلخواه از آن‌ رو که هر چه فراتر روَد، برتر و درخشان‌تر شود….

پس تا زنده‌ای، زندگی کن....! اگر زندگی‌ات را به کمال دریابی، وحشت مرگ از بین خواهد رفت! وقتی کسی بهنگام زندگی نمی‌کند، نمی‌تواند بهنگام بمیرد.

برگرفته شده ار کتاب چنین گفت زرتشت_ نیچه


چون بپخت و گشت شیرین لب‌ گزان
سست گیرد شاخ‌ها را بعد از آن....

مولانا

@awareness_diamonds

بسیاری چه دیر میمیرند
و اندکی چه زود
اما تو به هنگام بمیر....

نیچه
@awareness_diamonds

"خاخام جاشوا لیبمن" کتابی از خاطراتش نوشته است که عنوان بسیار جالبی دارد، بخش اول کتاب بسیار با معناست، او مینویسد: «وقتی جوان بودم و از دانشگاه فارغ التحصیل شدم به این فکر افتادم که برنامه و نقشه ای ترسیم کنم که دقیقاً میخواهم به چه چیزهایی در زندگی برسم؟ من فکر کردم که یک نقشه و برنامه به من کمک میکند تا زندگی ام را به خوبی سر و سامان دهم.

او این لیست را برای خودش مینویسد: دوست دارم مردی ثروتمند شوم. دوست دارم همسری زیبا داشته باشم، میخواهم مشهور باشم، میخواهم افتخار کسب کنم میخواهم انسانی اخلاق مدار باشم.....او در این لیست بیست هدف برای خودش مینویسد، که شامل هر چیزی میشود که یک انسان آرزوی آن را دارد. هر چیزی که یک انسان میتواند به آن دست یابد، هر چیزی که یک انسان آرزوی داشتن آن را دارد.

این لیست شامل تمام امیال و خواسته های انسانی، تمام رؤیاهای بشر بود. او باز هم راضی نشد و دوباره و دوباره آن لیست را خواند، تا چیزی از قلم نیفتد زیرا این لیست قرار بود نقشه ی زندگی او باشد.

"خاخام لیبمن" به روستایی رفت تا یک عارف پیر را ببیند و به او گفت: «شما پیرترین فرد روستا هستید؛ شما زندگی را بیشتر از من دیده اید، شما در تمام عمرتان عارف بوده اید؛ شما هیچگاه مردی اهل خانواده و زن و بچه نبوده اید هیچ  کس با تجربه تر از شما نیست. من لیستم را برای شما آورده ام تا شاید شما بتوانید چیزی به آن اضافه کنید؛ گویا چیزی در این لیست کم است.

پیرمرد لیست را خواند سپس خندید و خودکاری برداشت او خطی روی لیست کشید و این دو کلمه را با حروف بزرگ نوشت" آرامش ذهن..." او گفت: نگران هیچ چیز دیگر نباش. تو باید به یک ادراک ساده برسی اگر بتوانی به تمام هدفهای لیستت برسی، اگر تمام این خواسته ها محقق شوند، تو هرگز معنای این دو کلمه که نوشتم را نخواهی فمید. در آخر فقط از خودت میپرسی که آیا به آرامش ذهن رسیدی یا نه؟

اما «لیبمن در پایان زندگی اش مینویسد: «امروز من متوجه شدم که حق با آن عارف بود چرا او به جای اینکه خطی روی لیستم بکشد، به سادگی آن را پاره نکرد؟ چرا آن را خُرد نکرد و دور نریخت؟ آن فقط یک تکه آشغال بود. حالا که به پایان زندگی ام رسیده ام، من مانده ام و آن دو کلمه....اگر آن روز درک می کردم که در زندگی آرامش ذهن همه چیز است شاید حالا به آن رسیده بودم. همه ی ما زندگیمان را صرف تلاش برای دستیابی به هدفهای لیستمان میکنیم.

ذهنی که به دنبال هدف هاست به سادگی یک ذهن بی قرار و ناآرام است. یک ذهـن بـی قـرار چیـزی نیسـت جـز ذهنـی کـه در جهت های مختلـف مــیـدود. این یک ذهن بی قرار و ناآرام است. آرامـش تنهـا هنـگـامـی وجـود دارد کـه ذهـن دسـت از دویدن به این سو و آن سو بردارد.


اوشو

@awareness_diamonds

ادامه مطلب قبل...

مردم نزد من می آیند و میگویند، شما به مردم مراقبه آموزش میدهید؟ مراقبه چه دستاورد و سودی دارد؟ کار کردن را آموزش بدهید!

آری...کار منافع دارد و من نمیگویم که کار کردن را متوقف کنید. ولی مایلم به شما بگویم که فایده ی کار در این است که بتوانی در لحظاتی که کار نمیکنی مسرور باشی. فایده ی کار در این است که بتوانی از کار آزاد باشی.

شش روزی که در بازار کار میکنی برای این است که روز هفتم را بتوانی با راحتی پاهایت را دراز کنی و زیر آفتاب بخوابی یا زیر سایه ی درختی بنشینی یا زنگوله ای به پایت ببندی و برقصی!

هدف از شش روز کار همین است. و اگر پنج روز کار کافی است، فقط پنج روز کار کن، دو روز دیگر را برقص. اگر چهار روز کار کافی ست، پس سه روز را برقص.... اینگونه از کار بزنید! باید از مدت کار کاست. اوقات استراحت و لذت باید افزایش یابد. هدف همان راحتی و لذت بردن است.

در زندگی کسی که استراحت و مراقبه وجود نداشته باشد، جنون و دیوانگی رخنه میکند، به محضی که کار پایان میگیرد آنان نمیدانند چه کنند....

دلیل اینکه مردمان زیادی خودکشی میکنند همین است: حالا فایده زندگی کردن چیست؟ او قطره قطره پول انباشته کرده است؛ تا کی میتواند به انباشتن پول ادامه بدهد؟ او فراموش کرده که چرا ثروت اندوزی میکند. او برای این پول انباشت میکرد که روزی بتواند در راحتی و بدون نگرانی بنشیند.

او فراموش کرده زیرا در جمع آوری ثروت فقط یک بخش از مغز فعال بوده. آن بخش فعال بوده و آن بخش دیگر مورد استفاده نبوده و آهسته آهسته پر از گردوغبار شده است.

هدف زندگی کار نیست بلکه استراحت است. هدف زندگی پول نیست بلکه مراقبه است، هدف زندگی ریاضیات نیست، بلکه شعر است. والاترین اوج زندگی علم نیست، بلکه انسان توسط دیانت به آن میرسد.

اوشو
@awsreness_diampnds

مغز دو نیمکره دارد. امروزه علم نیز تحقیقات زیادی در این مورد داشته، این تحقیقات اسرار بزرگی را فاش کرده اند.

مغز سمت راست شما که به دست چپ متصل است، منبع شعر، تجربه، احساس، هنر، خرد، سرور ،شعف ،رقص، موسیقی، جشن گرفتن و تصورات است. هرچه که شیرین است، هرچه که زنانه است، هرچه که زیباست، زادگاه تمام اینها در بخش راست مغز شما وجود دارد. دست چپ به مغز راست اشاره دارد.

دست راست شما به نیمکره چپ مغز متصل است. چپ خاستگاه و جایگاه منطق ،ریاضیات، فعالیت کارآمدی، حیله گری، سیاست بازی دنیا، نثر، علم حسابداری، بازار و کاربردهاست. تمام اینها به بخش چپ مغز مربوط میشوند.

دنیا همیشه تاکیدش روی دست راست است زیرا در دست راست کارآمدی، تخصص رياضيات، منطق، بازار، دادوستد و عملگرایی وجود دارد. دست چپ به نظر خطرناک میرسد؛ و همیشه خطرناک به نظر رسیده است.

انسان چگونه میتواند به یک شاعر اعتماد کند؟ میتوان به یک ریاضی دان اعتماد کرد، چگونه میتوانی به یک رقصنده اعتماد کنی؟! به یک دانشمند میتوان اعتماد کرد علم مفید است، رقص چه فایده دارد؟ رقص یعنی خوش بودن با خود. اما این از نظر دنیا بیهوده است.

چپ نماد خوشیهای درون است، هدفی ندارد، جهتی ندارد. جایی نمی رود. دست چپ فقط هنر زندگی در همین لحظه است با سرور و
شعف و شادمانی....


اوشو

@awareness_diamonds

اما من به شما میگویم: به این راز آگاه باش که فرد هر چه بیشتر شاد زندگی کند، شادی بیشتری به سمت او می آید. و هرچه بیشتر در رنج زندگی کند، رنج بیشتری به سمت او میآید. زیرا هر چه را که در درونمان خلق کنیم، به سمت خودمان جذب میشود. ما یک مغناطیس میشویم.

گفته ای مشهور از مسیح هست که میگوید "به آنان که دارند بیشتر داده میشود و آنان که ندارند حتی آنچه که دارند از آنان گرفته خواهد شد" این جمله ای دشوار است. به نظر بسیار ناعادلانه میرسد آنان که دارا هستند بیشتر به آنان داده میشود و از آنان که ندارند، حتی همان هم از آنان گرفته میشود.

ولی نه...، در این سخن مسیح هیچ بی عدالتی وجود ندارد. این قانون ساده و مستقیم زندگی است. این چیزی است که رخ میدهد. اگر شاد باشی حتی بیشتر مسرور خواهی شد. اگر بتوانی بخندی ابعاد بیشتری به خنده ی تو اضافه میشود. اگر بتوانی برقصی ریتمهای بیشتر و بیشتری وارد رقص تو میشود.

و اگر شروع به گریستن کنی، اگر احساس ناراحتی کنی، آنگاه رنج و ناراحتی از هر سو به سمت تو خواهد آمد.

تو همانی را که هستی به خودت جذب میکنی، این قانون مطلق زندگیست...

اوشو

@awareness_diamonds

به شما میگویم: دین از شما نمیخواهد که رنجور باشید. مصیبت زده و عزادار باشید. بلکه دین جستاری است برای سرور. برای همین است که ما خداوند را “سَت، چیت، آناند" میخوانیم: "حقیقت _ آگاهی _سرور"

دین جستاری است برای سرورِ غایی و تمامی خوشیهای عالم. خوشیهای کوچک باید گامهایی شوند به سمت آن معبد. این یک فکر اشتباه است که انسان با دور انداختن خوشیهای این دنیا به وضعیت “حقیقت - آگاهی- سرور" میرسد.

زیرا کسی که حتی آماده نیست تا خوشیهای این دنیا را دریافت کند، چگونه شهامت پیدا خواهد کرد تا الوهیت را که غایت خوشی ها و لذات است دریافت کند؟

کسی که نمیتواند با لذتهای کوچک شاد باشد، چگونه قادر است تا آن لذت غایی را تاب آورد؟ کسی که حتی نمیتواند یک فنجان پر از آب را بنوشد چگونه میتواند آن اقیانوس که به گلویش میریزد را بنوشد؟

چه اتفاقی افتاده است؟ این چه مصیبتی است که در آن گرفتار آمده اید؟ من به شما میگویم... سیاستمداران، و کشیشان شما، این مردمان بیمار، کنترل ذهنهای شما را در دست گرفته اند. مردمان دیوانه بر ذهنهای شما چیره شده اند.

آنان که نمیتوانند شاد باشند ترانه های مصیبت را برایتان میخوانند. مردمان حقیر که هنر خوشی و خوشبختی را نمیدانند ترانه های مصیبت برایتان میخوانند. و آنان این فکر را به ذهنهای شما القاء کرده اند که اگر رنجور باشید، اگر همواره در مصیبت و غم باشید خداوند شما را دوست خواهد داشت.... به این دام آگاه باشید

اوشو

@awareness_diamonds

تنهایی را ترجیح بده به" تن هایی" که روحشان با تو نیست. تنهایی تقدیر من نیست، ترجیح من است...

جبران خلیل جبران

@awareness_diamonds