می‌بینم چقدر سفت و درست پای ایده‌هات وایسادی و داری داستان خودت رو می‌سازی لبخند عمیق می‌زنم.

خیلی وقت‌ها فکر می‌کردم بدتر می‌شه بهتر شد و خیلی وقت‌ها فکر می‌کردم بهتر می‌شه بدتر شد. فکر کردن به این‌که بعدش چی می‌شه و ته‌ش چی می‌شه هم از اون کارهای مسخره و بی‌خودی‌ه که آدم می‌کنه.

با خیلی چیزا باید کنار بیام که دوست دارم راجع بهشون دعوا راه بندازم و شر به‌پا کنم.

هیچ نمی‌دونم دارم چه‌کار می‌کنم و جز خداحافظی و فرار کردن کار دیگه‌ای بلد نیستم. از کسانی که حتا در ظاهر معلومه که دارن چه‌کار می‌کنن بدم می‌آد. از برنامه داشتن بدم می‌اومد الان متنفرم. از شعر خوندن خوشم اومده ولی خیلی کم و در حد «وااای حرف دل منو زدی!» فقط. دنبال آرامش می‌گردم و درد و عذاب نصیبمه.
هنوز تسلیم نشدم. هنوز دستام دنبال شاخه‌ی نجات می‌گردن. ولی تاریکه و سیاهه و انگار با گلوی بریده نفس می‌کشم.

نمی‌دونم کی‌ام. هیچ شخصیتی ندارم. هیچ رنگ تابانی ندارم. چیزی برای عرضه ندارم. امشب آرومم. فردا ترسوام. دو روز بعد خالی‌ام. یک هفته بعد مضطربم. توی ماشین موقع دور زدن به خودم می‌گم تو کی هستی اصلا؟ تو راه‌پله از خودم می‌پرسم همه اینا برای چی؟ گاهی دلم می‌خواد ول کنم. بِبُرم. بِپَرم‌.
اما اما اما در طول روز یه ساعت‌هایی هست که تمامم تو مشتم جَمعه. و در طول هفته روزهایی هست که نوری توی قلبم روشنه. و در طول ماه زمانی هست که می‌درخشم. اینجوری ادامه می‌دم. برای همون یه لحظه و برای همون یه ذره.

آدم چه سقوطی می‌کنه!
کارش به کجاها که نمی‌کشه.

ایده‌هات رو ناقص اجرا کن ولی نذار تو مغزت بپوسن.

Death: You've changed.
Dream: I'm tired.

صبح بیدار می‌شم تا شب دارم توی سرم باهاش بحث می‌کنم. پیراهن جدیدم هم خیلی چروک می‌‌شه. زندگی شد این؟

Was it ever love before you?
When every feeling since seems to have started
at quiet curiosity then turned to tidal wave,
a tender remaking of everything I am.
Was it ever love before this?

غمگین و عصبانی‌ام.

ببینید اونی که داره غرق می‌شه هم باید همکاری کنه برای نجات پیدا کردن؛ من متاسفانه نمی‌کنم عمومن.

اگه آدم‌ها دست از سرم بر ندارن خیلی زود دست اون‌ها یا سر خودم رو با ساتور تفکیک می‌کنم؛ سر خودم احتمالن چون چندتا دست رو می‌شه تفکیک کرد مگه؟ ول که نمی‌کنن این‌ها.

من چرا هی این‌قدر از دست می‌دم؟ کاری به این‌که چی به دست می‌آرم به‌ جاش ندارم می‌خوام بدونم چرا هی این‌قدر از دست می‌دم؟ به جاش چیه اصلن؟ چیزی به جای چیزی وقتی معنا می‌ده که انتخابی در کار بوده باشه؛ من به کدوم داشاقی گفتم بیا این رو بگیر اون یکی رو بده بهم؟

ما درمقایسه‌بادیگران‌کمی‌حساس‌ترهای خاک بر سر فکر می‌کنم تنها گروهی باشیم که باگ‌مون رو همه می‌فهمن اون هم تقریبن در همون چهل‌وسه دقیقه‌ی اول و بعد تصمیم می‌گیرن که وای این آدمه چقدر یه جوریه! حالا حساس بودن در مقایسه با باگ‌هایی مثل پست‌فطرتی و جهل و حسادت و خودخداپنداری و دروغ‌گویی نه تنها باگ نیست بلکه بنفیت‌ه و اصلن مزایای خودش رو هم داره آدم‌های حساس‌تر دقت‌شون بیشتره برای خوشحالی آدم‌های اطرافشون بیشتر تلاش می‌کنن معمولن و در مقایسه خلاق‌ترن ولی نــــــــــــــــــــه! ما بخت‌برگشته‌ها باید مورد انتقاد همه و بیشتر از همه مورد انتقاد واقع و بعد تبعید شیم به دورترین نقطه از هر اجتماعی چون ظاهرن روابط انسانی پایه و اساس‌ش اینه که هیچ‌کس نفهمه اون یکی چه حسی داره. در مجموع کاش جاکش بودم جای حساس؛ درآمدش بهتر بود نشون هم نمی‌داد.

روزی صد بار می‌میرم ولی یه بار نمی‌میرم.

Let them simmer in their own pile of disgusting arrogance! We don need these bitches!

می‌گه توجه کن توجه کن توجه می‌کنم فرار می‌کنه. می‌خوای اول با خودت یه چک کنی ببینی چته چی می‌خوای بعد بیای بچسبی به من؟ مسخره‌ی پدرت هستم ولی یه مقدار کمتر از چیزی که فکر می‌کنی و مد نظرته.

روزهای خوب و روشنی نیست ولی خب زندگی همینه دیگه؛ گاهی روی اَبرها می‌رقصی و توی دلت قند آب می‌شه و گاهی هم استخون‌هات خمیر می‌شن و دل و روده‌ت رو روزی هفتاد بار بالا می‌آری. نظر من رو اگر بخوان می‌گم رقصیدن روی اَبرها و قند توی دل رو ملغی کنن که بندوبساط استخون و بالا آوردن هم از این طرف جمع شه؛ عطاش رو خیلی سفت به لقاش می‌بخشم ولی خب متاسفانه کسی نظرم رو نخواسته هنوز ergo می‌رم به خاک‌شیر شدن بپردازم.

به دعا کردن خب اعتقادی که ندارم ولی چه فرقی داره وقتی به یکی می‌گم wish me luck عملن باز هم دارم از یکی می‌خوام با آرزو کردنِ یه چیز خیالی کمکم کنه؟! داستان اون کاره نیست و حتی اون آدمه یا کاری که می‌کنه حالا دعا می‌خواد باشه یا آرزو، نیاز دارم یکی بدونه من یه چیزی رو می‌خوام و نگرانم به دستش نیارم؛ تو بدون.

«اگر من از تاریکی‌هایم بگویم بازهم جوری نگاهم می‌کنی که انگار خورشیدم؟»

هیچی یه دفعه اتفاق نمی‌اُفته.

یک عده هم لطف رو انگار که دیلدو، می‌خوان فرو کنن به آدم. حالا تو هی بگو نه؛ در مرام و فرهنگ این‌ها نه doesn't mean نه!

از این دختره و هر چیزی که منجر به شکل‌گیری شخصیت‌ش شده بیزارم و بابت تمام دفعاتی که در جواب «خیلی چاقم؟!»هاش گفتم «نه عزیزم خیلی هم خوش‌هیکلی!» غصه دارم. نیاز دارم برگردم عقب و بگم «آره عزیزم؛ خوک‌هایی دیده‌م که از تو خیلی زیبا و متقارن‌تر بوده‌ن.»

کار کردن توی محیط کاری که از دو هفته‌ی دیگه قرار نیست توش کار کنی فرقی با کار کردن توی قبر نداره؛ قبر احتمالن یه کمی راحت‌تر باشه.

دهنم رو باز می‌کنم بگم سلام به جاش «کیرم توی این زندگی» می‌آد بیرون.

به اندازه‌ی تمام زندگیم غر دارم.

به نظر می‌رسه حضور داشتن بخش پررنگی از رفاقت و کلن روابطه. یعنی خب من یکی که هر چی بیشتر یکی از دوستانم رو می‌بینم راحت‌تر می‌شه برام حرف زدن باهاش؛ اون آدمه می‌شه کسی که می‌خوام همه‌چی رو حتی چیزهای مسخره و کوچک رو براش تعریف کنم.

فقط من پلی می‌کردم خار داشت.

کی فکرشو میکرد یه روزی تو خونه خودم روی ریپیت بمرانی گوش بدم؟

به سراغ من اگر می‌آیید، انبه بیاورید.

حس رسیدن به خونه رو می‌دی؛ حس این‌که دیگه اینجا می‌شه تقلا نکرد و فقط نفس عمیق کشید.

البته آدم‌ها کی فهمیده‌ن که الان دفعه‌ی دومشون باشه.

آدم‌ها انگار نمی‌فهمن از دست دادن کاری که دوستش داشتی چقدر سخته.

من میترسم و میترسم بگم که میترسم.