چند روز پیش دوستی می‌خواست فیلم «فریدون در آخر تابستان» رو ببینه و خودم هم بعد از یک سالی نشستم دوباره نگاهش کردم. تقریبا غیر ممکنه کاری رو با فاصله ببینم و دلم نخواد باهاش ور برم و تغییرش بدم. این فیلم هم به نظرم دو سه دقیقه‌ای اضافه داشت و خواستم یک‌کمی کوتاهش کنم، ولی هرچی گشتم هاردی که راش‌های فیلم روش بود رو پیدا نکردم. دو سه روزِ تمام خونه و دفتر رو گشتم، نبود که نبود و آخرش مجبور شدم روی همون نسخه‌ای که در لب‌تاپم داشتم کار کنم. احتمالا وقتی بحران یا بلایی در حال نازل شدن بوده، هول هولکی هارد عزیز رو همراه وسائل و مدارکی که به نظرم مهم بودند، جایی قایم کرده‌م که نه به عقل جن برسه و نه به عقل خودم. تلگرام و واتزاپ رو هم گشتم و کلمه‌های «آو» و «راش» و «فریدون» و «هارد» رو در مکاتباتم با هرکسی که روی فیلم کار کرده بود جستجو کردم تا شاید ازش ردی پیدا کنم؛ هارد و راش پیدا نشد ولی یک متن از جواد ابراهیمی‌نژاد پیدا کردم که به وضعیت فعلی و این فیلمِ بی‌راش بی‌ربط نیست.

آو جایی در فیلم میگه بین کمدی و تراژدی فقط یک مرز باریک هست، مثل فیلم‌های چارلی چاپلین که بدترین بلاها سرش میاد، دَقی می‌خوره زمین و چون باز از جاش بلند میشه کمدی‌ند، اما اگه دیگه بلند نمی‌شد تراژدی بودند. راش‌های ما هم اگر روزی پیدا بشه این ماجرا کمدیه، وگرنه میشه تراژدی. به هر حال نسخۀ آخر فیلم رو می‌گذارم اینجا تا در بحران بعدی کاملاً گم‌وگور یا به قول آقای ابراهیمی‌نژاد دچار فقدان و نبودن نشه. عمر فریدون دراز باد.