Лента постов канала Hossein Abdoh Tabrizi (@HosseinAbdohTabrizi)

از سالن فرودگاه تا آواره‌راه‌های غزه: روایتی از تحقیر انسان

دیروز در فرودگاه، آواره‌وار سرگردان بودم. پروازم پنج ساعت و نیم تأخیر داشت و کلافگی تا مغز استخوانم نفوذ کرده بود. بی‌خبری مطلق از زمان نهایی پرواز، مثل ابری تیره بر سرم سایه انداخته بود. با این کمر دردم، نشستن بر صندلی‌های سخت و فلزی، شکنجه‌ای بی‌پایان شده بود. در میان انبوه آدم‌هایی که با چشم‌هایی خسته و چهره‌هایی وامانده، بیهوده به تابلوها و بلندگوها زل زده بودند، گم شده بودم.

جوان‌هایی که هنوز با انرژی بی‌جا، با صدای بلند با موبایل‌هایشان از شرکای تجاری گلایه می‌کردند، آزارم می‌دادند؛ گویی نمی‌دانستند سکوت در این فضای بی‌امید، تنها مرهمِ زخم‌های فروخورده‌ی ماست. صدای گریه‌ی کودکی که از بی‌حوصلگی مادرش پاسخ نمی‌گرفت، چون ناله‌ای از ژرفنای رنج انسان، ذهنم را خراش می‌داد. در آن دقایق کش‌دار و تلخ، نه فقط از پرواز، که از نظم، از کرامت، از آنچه انسان را انسان می‌کند، مأیوس بودم. گویی زمان ایستاده بود تا بی‌نظمی، بی‌اعتنایی و بی‌حرمتی را در جانمان فرو کند.

اما همین لحظه‌های فرساینده و خُردکننده در فرودگاه، ذهنم را به جایی بسیار دورتر و بی‌رحم‌تر پرتاب کرد؛ به آواره‌راه‌های خان یونس و جبالیا، جایی که مردم نه از تأخیر پرواز خشمگین‌اند، که با اضطرابی تا بن جان، چشم‌به‌راه زنده‌ماندن‌اند. خرابه‌شهری که بلندگوهایش نه خبر از پرواز، که هشدار بمب بعدی را فریاد می‌زنند. آنجا نه تأخیری هست، که بی‌سرنوشتی مطلق؛ نه گرمای سالن انتظار، که شعله‌ی سوزان آتش؛ نه خستگی، که مرگ، بی‌وقفه حکومت می‌کند.

در میان آن ویرانه‌ها، یاد مردی افتادم که با گونی آردی بر دوش، خاموش و خسته اما مصمم، از میان غبار و خاکستر می‌گذشت. لبخندی کم‌رمق، تلخ‌تر از اشک، بر لب داشت و رو به دوربین گفت: «امروز سیزدهمین روزی‌ست که هیچ نخورده‌ایم... صبح، وقتی از خانه بیرون آمدم، با همه وداع کردم؛ می‌دانستم که یا در راه از گرسنگی خواهم افتاد، یا در محل توزیع، گلوله‌ای زندگی‌ام را خواهد برید.»
و با این همه، امیدی خاموش اما ریشه‌دار، او را به جلو می‌کشید. امید رساندن این کیسه‌ی آرد به دستان لرزان فرزندان گرسنه‌اش؛ امیدی که پاهای زخمی‌اش را در این جاده‌ی خون و دود می‌کشید، و به او جانی دوباره می‌بخشید. در برابر چنین تصویری، درماندگی من در سالن فرودگاه، تنها شرمی خاموش در برابر عظمت رنج او بود.

در این ماه‌های تلخ و پرآشوب، عرب‌های بسیاری را دیده‌ام که با چشمانی پر از خشم و دلی پُر از درد، ایران را مقصر اصلی زخم‌های بی‌پایان مردم فلسطین می‌دانند؛ گویی سهم ما در حمایت، بدل به سایه‌ای سنگین شده است. در همان حال، در خانه‌ی خود، مردمانی را می‌بینم که زیر بار گرانی، ناامنی و تنگ‌دستی، ناله می‌کنند و با صدایی آرام اما زهرآگین می‌گویند: «این بهای غزه است که ما می‌پردازیم.» خودم میان این دو صدا، دو روایت، سرگردانم. از یک‌سو هراسانم از اینکه مبادا سهمی در این رنج‌نامه داشته باشم، از سوی دیگر نگران از سرنوشت وطن، که راهی برایش نمی‌یابیم.

ما مانده‌ایم، در میانه‌ی دو آوار: یکی، آوار غزه که وجدانمان را می‌خراشد؛ و دیگری، آوار مشکلات خودمان که استخوان‌مان را می‌ساید. و در این دوگانه‌ی تلخ، تنها چیزی که گم شده، همان چیزی‌ست که می‌توانست ما را نجات دهد: تصمیمات بخردانه‌ی حاکمان امروز ایران. تصمیماتی که اگر بی‌تدبیر و از سر هیجان یا تعصب گرفته شود، ما را نه‌فقط از راه، که از خود، دور خواهد کرد؛ و سال‌ها در برهوتی از سرگردانی، رنج، و افسوس سرگردان‌مان خواهد ساخت.