از یک‌ سن و شرایطی به بعد، هیچ‌چیز مثل قبل نمی‌چسبد. از یک سن و شرایطی به بعد هرچه تلاش می‌کنی مثل قبل خوشحال نمی‌شوی، هرچه می‌دوی، مثل قبل نمی‌رسی و هرچه می‌رسی مثل قبل ذوق نمی‌کنی. از یک سن و شرایطی به بعد، عادت کرده‌ای و کسی که به زندگی عادت کرده، هیچ چیز برایش تازگی ندارد و آدمی که هیچ چیز برایش تازگی ندارد، نمی‌تواند از زندگی‌اش لذت ببرد و نمی‌تواند از خوشایندها به وجد بیاید و نمی‌تواند لحظات عمیق و عزیزِ عشق و اشتیاق و هیجان را تجربه کند...

#نرگس_صرافیان_طوفان

@narges_sarrafian_toofan

تو باز خواهی‌گشت،
مهربان‌تر از همیشه،
در شبی که من مهربانی را از یاد برده‌ام...

تو این همه خلق خدا
ببین کی شده رقیب ما!!!

بهتر که بگویند نیستی، کجایی؟ کم پیدایی و بهتر که برایشان قابل دسترس نباشی! این یعنی مسیر را درست رفته‌ای! یعنی در حال ساختن رویایی دلت را به دریا زده‌ای. یعنی به رشد و ارتقای خودت، بیشتر از رابطه‌ها و معاشرت‌ها و قضاوت‌ها اهمیت داده‌ای. یعنی حتی از تفریحِ خودت چشم‌پوشی کرده‌ای و بیشتر از صبر و طاقتت دوام آورده‌ای و همه‌ی این‌ها یعنی تو مستحق موفقیت و رسیدن و محقق شدنِ رویایی هستی که تو را مجاب کرده همه چیز را پشت سر رها کنی و بدون وقفه بجنگی و بدون بهانه تلاش کنی...

#نرگس_صرافیان_طوفان

@narges_sarrafian_toofan

مشکل تو همین‌ است که فکر می‌کنی فقط برای توست! که اگر خوب حرف می‌زند، فقط برای تو خوب حرف می‌زند، اگر خوب قربان‌صدقه می‌رود، فقط برای تو خوب قربان‌صدقه می‌رود، اگر خوب نگران می‌شود و اگر خوب هدیه می‌گیرد و اگر خوب حمایت می‌کند و اگر خوب می‌بیند و اگر خوب نادیده می‌گیرد...
آدم‌ها نمی‌توانند متناقض و دوگانه رفتار کنند، کم و زیاد و خوب یا بد، در نهایت همه‌جا یک‌جورند و به یک‌ شیوه رفتار می‌کنند. این تویی که باید بپذیری آدمِ احساساتی و مهربان خواستی، باید قبل از هرچیزی پذیرفته‌باشی که به احتمال زیاد این‌که نمی‌تواند جاهای دیگر و باآدم‌های دیگر، نامهربان و سرد و بی‌احساس رفتار کند و این‌که نمی‌تواند به مشکلات و رنج‌های دیگران بی‌تفاوت باشد، آزارت خواهد داد و باید بدانی و بپذیری که به ندرت رفتار و خصلتی از یک فرد را منحصرا برای خودت خواهی‌داشت. باران می‌بارد و برایش فرقی نمی‌کند روی سقف کدخدا می‌‌ریزد یا روی سقف بدنام‌ترین آدمِ روستا. باران است، می‌بارد...

#نرگس_صرافیان_طوفان

@narges_sarrafian_toofan

یک روزی که زیاد هم دور نیست، فرزندان و نوادگان ما عکس‌های زیر خاکیِ جوانی ما را بیرون می‌کشند و با افتخار به هم نشان می‌دهند که ببینید پدربزرگ یا مادربزرگم چه چشم‌هایی داشته و چه دلپذیر می‌خندیده و چه بی‌نظیر لباس می‌پوشیده! درست مثل کاری که ما الآن می‌کنیم.
یک روزی که زیاد هم دور نیست ما رفته‌ایم و از ما چند قاب عکس و چند خاطره‌ی محو به جامانده که هربار که روایت شدند، تکه‌‌ای از آن‌ها جا می‌افتد، تا آن‌جا که کاملا فراموش شویم و آخرین آدمی که ما را به خاطر داشته هم فراموش شود.
یک‌روزی که زیاد هم دور نیست، ما رفته‌ایم و کسی روحش هم خبر ندارد در این برهه از تاریخ، برای چه چیزهایی نگران بودیم و چه دغدغه‌های بزرگ یا کوچکی داشتیم و برای چه مسائل فاقد اهمیتی خودمان را به آب و آتش زدیم و نگران حرف مردم بودیم و نگران چروک پیراهنمان و نگران کوچکیِ خانه‌ و لکه‌ی فرش و مدل ماشینمان!
یک‌روزی که زیاد هم دور نیست، از جهان فقط یک قاب ۲×۱ برای ما باقی‌مانده در حالی که ما امروز چه جانی می‌کَنیم تا قدری بیشتر از دنیایی داشته‌باشیم که سهم ما نیست و یادمان رفته به جز تجربه‌های زیستن، چیزی با خودمان نخواهیم‌برد و یادمان رفته آمده‌بودیم که زندگی کنیم، دقیقا همان‌‌چیزی که دائما به بعد موکولش کردیم...

#نرگس_صرافیان_طوفان

@narges_sarrafian_toofan

می‌خواستم به آرزوهایم برسم،
آنقدر عمیق متولد شده‌بودم و آنقدر رفیع آرزو کرده‌بودم که برای رسیدن، باید دست از همه چیز و همه‌کس می‌شستم و فقط می‌دویدم. من مجبور بودم بی‌‌وقفه بدوم و مجبور بودم نایستم! دنیای من فقط دویدن بود و هیچ چیز جز مقصد بلند را ندیدن! آدمی که می‌دود، فقط نفس نفس می‌زند. آدمی که می‌دود، زمان ندارد و اعصاب ندارد و به احساسات فکر نمی‌کند و نمی‌تواند برای دلخوشی و تفریح و آرامش و رفاقت زمان بگذارد و نمی‌تواند معاشرت کند و حواسش به اطراف باشد، به زندگی و به جزئیات کوچکی که بدون مکث و با ظرافت تمام، جریان دارد.
به نیمه‌ی راه که رسیدم به اطرافم نگاه کردم و دیدم همه را از دست داده‌ام، همه را... تنها بودم، با پایی که درد می‌کرد و دست‌هایی که زخمی بود و چشم‌هایی که می‌گریست و اشک‌هایی که پاک نمی‌شد و روایتی که کسی نبود برایش تعریف کنم. من تنها بودم، حالا که نیاز داشتم کسی باشد که دلگرمم کند برای ادامه. من موقع دویدن همه را از دست داده‌بودم و تازه فهمیده‌بودم که آدم‌ها تا یک‌جایی برای داشتنِ تو صبر می‌کنند، از یک‌جایی به بعد، بودی بودی، نبودی، دیگران بسیار شرف دارند به تویی که همیشه نیستی...

#نرگس_صرافیان_طوفان

@narges_sarrafian_toofan

صداهایی که می‌شنوید، صدایِ آدم‌هاییه که ازشون خواسته شده یک جمله به کسی که هيچوقت به دستش نیاوردن بگن.💔

باید رها کنی تا بشود، باید پیگیر نباشی، نپرسی، نخواهی، نشنوی، نبینی، سوال نکنی! باید بی‌خیال شوی و دست برداری، باید بگذری و عبور کنی. باید بروی و دور شوی و سر بر نگردانی و کنجکاو نباشی و اهمیتی ندهی.
باید بی‌تفاوت شوی و صبور باشی و اصرار نکنی؛ باید فارغ شوی و بی‌طرفانه به مسیر خودت برگردی تا هرآنچه می‌خواستی برای تو ممکن شود و بدون تقلا دست پیدا کنی به هرآن‌چیزی که برایش می‌دویدی و صدِ خودت را می‌‌گذاشتی و نمی‌شد!

#نرگس_صرافیان_طوفان

@narges_sarrafian_toofan

همه به دنبال درمان بودند و من به دنبال زخم می‌گشتم! به دنبال جراحتی که مرا وادار کند از جا برخیزم و طغیان کنم. انگار آتشفشان خفته‌ای درونم داشتم و با هر درد و رنجی که به من می‌رسید فوران می‌کرد و من ناچار بودم با تمام اکراهی که داشتم، دردها را فرا بخوانم و از رنج‌ها و سختی‌های پیش آمده، استقبال کنم.
من نیاز داشتم هربار قله‌ی بلندی باشد برای فتح کردن... من نیاز داشتم پرتگاهی باشد و تهدید محکمی برای پریدن، تا مجبور شوم بال‌های پنهانم را از غلاف بیرون بکشم و پرواز کنم...

#نرگس_صرافیان_طوفان

@narges_sarrafian_toofan

تلخ کنی دهان من، قند به دیگران دهی؟؟؟

تا یک‌جایی بلند حرف زدیم و تقلا کردیم و امید به‌ فهمیده‌شدن داشتیم و فریاد زدیم، مشکل اما این‌ها نبود! مشکل دقیقا از همان‌جا به بعد بود که دیگر حرف نزدیم!!!

#نرگس_صرافیان_طوفان

@narges_sarrafian_toofan

شاید فقط یک آغوش می‌توانست ما را نجات بدهد، اما ما نشستیم و بحث کردیم...
این‌که آن‌روز حق با کداممان بود، واقعا چه اهمیتی داشت؟؟؟

غمگینم کردی و اندوهم را ناچیز شمردی و من در تنهایی بهبود یافتم و در تنهایی سلول به سلول قوی‌تر شدم و در تنهایی روی پای خودم ایستادم و در تنهایی توانستم.
از تو ممنونم که مرا وادار کردی قوی باشم!
ممنونم از تو و از هر آن‌کسی که رسالتش آزردنِ من بود و من درد به درد و اندوه به اندوه، از جا برخاستم و به خودم آمدم و موفق‌تر و جسورتر و آگاه‌تر شدم.
#نرگس_صرافیان_طوفان

@narges_sarrafian_toofan

تنها راه برای فراموش کردن کسی که عاشقش هستی این است که با او ازدواج کنی، وگرنه تا همیشه عاشق او خواهی‌ماند.
- داستایفسکی.

افرادی که شجاع، جسور و با اراده هستند، همیشه در نظر دیگران، شرور به نظر می‌رسند...
- هرمان هسه

دعا می‌کنم هیچ‌وقت ذوقت کور نشود عزیزم! دعا می‌کنم هیچ‌وقت کنار کسانی نباشی که تو را نمی‌فهمند، قدر تو را نمی‌دانند و تو را حیف می‌کنند. دعا می‌کنم بتوانی به موقع بچه باشی، به موقع جوانی کنی، به موقع دیوانه باشی و به وقتش و با آدمِ درستی زندگی کنی.
دعا می‌کنم طرد نشوی، بی‌توجهی نبینی و اگر هم دیدی؛ نشکنی! مقاوم باشی! دوام بیاوری! که هنر واقعی این است: تنهاشدن و جا نزدن، طرد شدن و نشکستن، زمین خوردن و برخاستن!!!
هنر واقعی این است؛ در هر شرایطی، قبل از هرکسی، روی خودت حساب کردن...

#نرگس_صرافیان_طوفان

@narges_sarrafian_toofan

دوست داشتم اینجا از آن اتوبوس پیاده شوی و باقی راه را تا خانه‌ی گرممان قدم بزنیم...

باید خودم را آرام می‌کردم،
باید به خودم می‌قبولاندم که همه چیز درست می‌شود،
باید دستی به زانوی خودم می‌گرفتم و برمی‌خاستم. باید خودم را از مرداب اندوه نجات می‌دادم.
باید می‌دویدم، می‌پریدم، بیرون می‌زدم از قاب، باید پرواز می‌کردم!
من نیامده‌بودم که زود جا بزنم و ضعیف باشم...

#نرگس_صرافیان_طوفان

@narges_sarrafian_toofan

روزی برایتان خواهم‌گفت همان لحظاتی که با لبخند و امید همراهی‌تان می‌کردم، چقدر ناامید و اندوهگین بودم!
که درست همان مواقعی که فکر می‌کردید آرامم و هیچ چیز برایم مهم نیست، چه معصومانه در حالت دفاع بودم و چقدر همه چیز برایم اهمیت داشت...

#نرگس_صرافیان_طوفان

@narges_sarrafian_toofan

انگار تمام علاقه‌ام را خرجِ تو کرده‌ام.
دیگر به هیچ‌کس دیگری، هیچ احساسی ندارم!
- جمال ثریا

آخرین امیدی که به تو داشتم را هم نابود کردی،
حالا دیگر هیچ‌چیز بین ما باقی نمانده که به آن دلخوش کنم...

در سن و سالی که اکنون دارم دیگر کم و بیش نیازی به دلگرمی ندارم. دیگر به چه کارم می‌آید؟
آن‌وقت که میخواستم،نداشتم."

-"من از تمام دختران شهر، سر بودم"-
از هر شراب کهنه‌ای مرغوب‌تر بودم
هرکس اگر خسران و آسیبی برایت داشت
من مثل کبریتی قدیمی، بی‌خطر بودم
با شاه فالوده نمی‌خوردم ولی با تو؛
از هر غرور و احتیاطی برحذر بودم
با دیگران همچون هلاهل، تلخ و بی‌احساس
اما برای تو همانند شکر بودم...
در ذهن آدم‌ها چونان طوفانِ ویرانگر
اما برای تو بدون شور و شر بودم
تا می‌رسیدی، خشم را از یاد می‌بردم
مثل نسیمی عاشق و آرام‌تر بودم
عشقی ندیدم سال‌ها، یک عمر درگیرِ؛
شاید مرا می‌خواست... اما و.. اگر بودم...
گفتم که در ابراز، شاید نابلد باشی
اما بلد بودی، نگو من بی‌خبر بودم!
با دیگران دائم سراپا گوش، اما من؛
از بی‌حواسی‌های تو، خونین‌جگر بودم
پیچیده‌ بودند و تو را درگیر می‌کردند!
اشکال از من بود، خیلی مختصر بودم...
با من شبیه کودکان رفتار می‌کردی
با من! منی که بالغ و صاحب‌نظر بودم!
می‌خواستی تلقین کنی من ناخوشایندم
محبوبِ قلبِ عاشقِ صدها نفر بودم!
هربار می‌گفتم که نه! ایراد از من بود...
از بس سیاست داشتی، "از بس که خر بودم" !

#نرگس_صرافیان_طوفان

@narges_sarrafian_toofan

‏تعریف من از ثروت:

بدترین نقطه‌ی جهان؛ اتاق من است؛
وقتی که بی‌حوصله و بی‌تاب کز کرده‌ام کنجی و به تمام اندوه‌های گذشته و نگذشته‌ی جهانم فکر می‌کنم. کاری نمی‌کنم، حرفی نمی‌زنم، امیدی ندارم، فقط فکر می‌کنم و فکر می‌کنم و فکر می‌کنم.

بهترین نقطه‌ی جهان، اتاق من است؛
وقتی که با خودم تمام سنگ‌ها را واکنده‌ام، با گذشته و آینده اتمام حجت کرده‌ام و زمان حال را در آغوش گرفته‌ام و تصمیم گرفته‌ام صرف‌نظر از هرآنچه بود و هرآنچه خواهد و نخواهدبود، فقط نفس بکشم و تجربه کنم و لذت ببرم و زندگی‌ کنم ...

بهترین نقطه‌‌ی جهان، اتاق من است؛ وقتی که بدی‌ها، تفاوت‌ها و آزارها را از یاد برده‌ام و پشت به تمام اندوه‌های جهان نشسته‌ام و کتاب می‌خوانم و فیلم می‌بینم و چای می‌نوشم و فکر نمی‌کنم و فکر نمی‌کنم و فکر نمی‌کنم...

#نرگس_صرافیان_طوفان

@narges_sarrafian_toofan

فقط می‌خواستم برای فقط یک‌بار احساس کنم که بخاطر من تلاش كردی، قدمی برداشتی، کاری کردی...

وقتی خدا زنان را بین مردان تقسیم کرد
و تو را به من داد، احساس کردم که آشکارا طرفِ مرا گرفته...
•نزار قبانی

هرکسی یک‌جایی از زندگی‌اش رفته و هیچ‌کس متوجه نشده. به طور مثال من دیرگاهی‌ست که از اینجا رفته‌ام، ولی هنوز هستم و راه می‌روم و کار می‌کنم و حتی می‌خندم و حتی طاقت می‌آورم و حتی مثل تمام آدم‌های معمولی ادامه‌ی حیات می‌دهم. ولی دیگر شیفته نیستم! دوست ندارم! دست و پا نمی‌زنم! نمی‌جنگم!!!
همه چیز درست زمانی خراب می‌شود که آدم‌ها دیگر جنب و جوش سابق را ندارند. انگار که به یقین، از تغییر و بهبود اوضاع ناامید شده‌اند، مثل سابق نمی‌خندند، حتی صبورتر شده‌اند، بیشتر سکوت می‌‌کنند و بیشتر حق می‌دهند و بیشتر کوتاه می‌آیند و بیشتر درک می‌کنند و کاری ندارند به اینکه چه خواهد شد؟!!!
اوضاع درست زمانی خراب می‌شود که آدمی که تا دیروز خودش را به آب و آتش می‌زده، ناگهان نفس عمیقی می‌کشد و آرام می‌گیرد و انگار برایش اهمیتی ندارد اطرافش چه می‌گذرد.
اوضاع درست زمانی خراب می‌شود که آدم‌ها، قطع امید می‌کنند و دست می‌کشند، از هرکس و هر چیز و هر اعتقادی که تا دیروز برایش تمام انرژی و توانشان را می‌گذاشتند.
آدم‌ها می‌روند، وقتی که روح عاشق و جنگجوی خودشان را در محیطی و در جوار کسانی، به ناچار سرکوب کنند و از آنان فقط یک کالبد خالی و بدون اعتراض بماند و تو خیال کنی چه خوب که آرام‌تر شده‌اند...

#نرگس_صرافیان_طوفان

@narges_sarrafian_toofan

برام فرقی نمی‌کنه دلیلت چیه، مهم اینه که می‌دونستی چی اذیتم می‌کنه و تو دقیقا همونو انجامش دادی....

چه کسی می‌تواند انکار کند که رنج عمیق و کُشنده‌ای‌ست "نادیده گرفته شدن"؟! چه کسی می‌تواند انکار کند که آدمی، وسط سیاهچاله‌ی نگاه‌های پس‌زننده و توجهاتِ دریغ شده، به هویت خودش شک می‌کند، به تلاش‌ها و دستاوردهای خودش شک می‌کند، به احساسات خودش شک می‌کند و زمان می‌برد تا از فرضیه‌ی "انسان موجودی اجتماعی‌ست" برسد به "اصلا چه اهمیتی دارند آدم‌ها؟"... زمان می‌برد تا آدمیزاد زخم بی‌توجهی‌‌ و نادیده گرفته‌شدن‌ها و پس زده‌شدن‌ها را التیام ببخشد و خودش را بابت مشکلات و خصلت‌های آدم‌ها بازخواست نکند و به روند طبیعی جهانش بازگردد.

من حق می‌دهم به هرکسی که از یک‌جایی به بعد، از همه فاصله می‌گیرد و حوالی خودش دیوار می‌کشد. من حق می‌دهم به هرکسی اگر آرامش و ارتقا را در خلوت و سکوت پیدا می‌کند. هرچیز که شد و هر واکنشی داشتی و هر تصمیمی که گرفتی فراموش نکن؛ گاهی خودشان را به ندیدن می‌زنند، چون نه تنها تو کافی هستی، که حتی درخشش بی‌نظیر تو، چشمان آنان را آزار می‌دهد.

#نرگس_صرافیان_طوفان

@narges_sarrafian_toofan

❤️❤️❤️

از حالم می‌پرسی؟ شبیه به شمع‌دانیِ پیری‌ام که بدون ریشه روی خاک مانده!!! کوچکترین چیزی رنجیده‌ام می‌کند و به کمترین ضربه‌ای نمی‌شکنم؛ می‌افتم و تمام می‌شوم!!! انگار ناملایمتی و آشوب بسیاری پشت‌سر گذاشته‌ام و بیش از توانم تحمل کرده‌ام و به نقطه‌ای رسیده‌ام که نباید می‌رسیدم...

#نرگس_صرافیان_طوفان

@narges_sarrafian_toofan

هر جا تونستی تصمیم آخرو به خدا واگذار کنی برنده ای...

به زبان چرب جانا بنواز جان ما را ...
- خاقانی