برای کسی که آرزو داره ایران، وطنش، پیشرفت کنه، تماشای چیزهایی زشت که مشابهش در زمان غزنویان ! بوده، حقیقتا ناراحت‌کننده است. چاره چیه؟ جز اینکه تلاش کنیم قدری وضع رو بهتر کنیم، تحمل کنیم و دق هم نکنیم.

@nabayad_m

"اعدام در ملاءعام" چیزی جز تبلیغ، توزیع و توسیعِ مرگ نیست. "کشتن" نباید به چیزی دیدنی و جالب و جذاب برای شهروندان تبدیل شود. عجیب و ناامیدکننده است که این شکل اعدام، هنوز علاقه‌مندانی دارد! حتما چیزی در تماشای مرگ و خفگی و دست‌وپا‌کوبیدنِ انسان هست که به تماشاچیان لذت می‌دهد (!) و من درکش نمی‌کنم. حتی تماشای کشتن حیوان، دل را کثیف می‌کند. اگر به‌هردلیل ضرورت دارد که قاتلی پلید، اعدام شود، این حکم بهتر است در همان محیط بسته زندان‌ها اجرا شود.

@nabayad_m

از زیباترین بیت‌هایی که در زندگی خوندم، کار ظهیر فاریابی است. انگار شعری نو است اما ظهیر در قرن ششم، قبل از سعدی و حافظ زندگی می‌کرد:


بگو به خواب که امشب میا به دیده‌ی من
جزیره‌ای که مکان تو بود، آب گرفت

@nabayad_m

یالوم کتاب آموزنده و مفیدی داره به اسم "هنر درمان" که کمی هم مهجوره. نشر قطره منتشر کرده. اونجا خطاب به روان‌درمانگران، مراجعان و مخاطبان پیگیر روانشناسی توصیه‌ها و نکات زیادی نوشته. مثلا می‌گه حتی در جلسات درمانی، بهتره درمانگران از تشخیص‌گذاری و استفاده از همون برچسب‌ها و اینکه تو فلان "اختلال شخصیتی و روانشناختی" رو داری، تا جای ممکن پرهیز کنند یا به تأخیر بندازن و احتیاط کنند. توجه کنید که داره خطاب به متخصصین می‌گه که حتی بعد از گفتگو با مراجعتون، سعی کنید از این برچسب‌ها نزنید بهش (جز در موارد حاد). چون اولا تشخیص قطعی آسون نیست! ثانیا با مطرح کردن نام فلان اختلال، تمرکز بیش‌ازحدی رو بهش معطوف می‌کنید و روند درمان مختل می‌شه.

ببینید این روزها ما با آموخته‌های مختصرمون چطور به جان همدیگه افتادیم. با تنشی کوچک، سنگین‌ترین و اساسی‌ترین برچسب رو به صورتِ هم می‌کوبیم. مطالعه نمی‌کنیم که آگاهتر بشیم، انگار مطالعه می‌کنیم تا علیه دیگران مسلح‌تر بشیم.

@nabayad_m

‌‌
عزیزان لطفا دقت کنید که این حرف‌ها برگرفته از اندیشه‌های شوپنهاوره (صرفا اظهارنظر شخصی نیست). البته با زبانی تند و قدری بداخلاقی در کتاب "در باب حکمت زندگی" نوشته‌.

پیشنهادم دوستانه اینه که اگر دست‌آورد و توانمندی‌ای دارید بدون ترس از این "فحش‌ها" مطرحش کنید و حتی به رخ بکشید، در هر محيطی که هستید. راه برگشت هم حتما بذارید. آدم‌ عاقل ضعف‌های خودش رو می‌شناسه و تصور نمی‌کنه که خداست و از طرفی، از ترس رنجش یا حسادت دیگران، ارزش‌‌ها و توانایی‌ها و نظرات خودش رو پنهان نمی‌کنه. هميشه ممکنه اشتباه کنیم یا تخمین غلطی از بضاعت خودمون داشته باشیم، اما از ترس واکنش دیگران، درست نیست که کلا خودمون رو پرت کنیم ته یک انبار. این سمت قضیه آسیبش به اندازه‌ی همون خودشیفته بودنه و چه‌بسا بدتر.

@nabayad_m

این فرهنگ فروتنی و خاکساری در ایران فکر می‌کنم در کنار خوبی‌هاش آسیب‌های جدی هم داشته‌. مثلا همینکه آدم‌ها بترسند بگن "من" یا بترسند از اينکه از توانایی‌ها و دستاوردهاشون حرفی بزنند چون ممکنه برچسب "متکبر و مغرور و متوهم و جدیدا نارسیسیست" بخورند. این خوبه حدمون رو بدونیم. نه خودمون رو بزرگتر از واقعیت ببینیم نه کوچکتر.

@nabayad_m

متاسفانه انگار کلماتی مثل "نارسیسیست" و "خودشیفته" این روزها دارند به عنوان نوعی فحش و سلاح فرهنگی استفاده می‌شن. برای کوبیدن افراد به هر بهانه‌‌ی ناکافی و نابجایی. یعنی اگر یه نفر متواضع نباشه یا در فلان زمینه برتری‌ها و توانمندی‌هاش رو پنهان نکنه، باید خودشو آماده کنه که بهش برچسب "خودشیفته" رو بچسبونند. خلاصه اینکه در مصرف این کلمات که بار علمی دارند، بهتره کمی خویشتندار، محتاط و خسیس باشیم!

@nabayad_m

‌
اینکه مرزهات رو کجا بذاری یک مسئله است و اینکه در چه مرحله‌ای و به چه شکل این مرزها رو روشن کنی و آلارم‌ها رو به صدا در بیاری مسئله‌ی دیگر. حتی اگر مرزها رو در نقطه‌ی درستی رسم کنی، گاهی کارت می‌تونه با تأخیر زیاد، بلاتکلیفی و تناقض و در یک کلام، آزاردهنده برای دیگری باشه. چرا؟ چون تو هم آدمی و می‌تونی گرفتار ابهام‌هایی در خودت باشی، یا حتی خطا کنی و مسئولیتش رو هم بپذیری. تو اجازه دادی جلو بیاد و باهاش همراه بودی و ناگهان مرزهات رو علنی می‌کنی (به هر دلیل)، وقتی که خیلی وقته عملا هر دو از اون مرز عبور کردید. پس اینجا باید از دیگری بخوای که برگرده عقب. باید بیرونش کنی. این ممکنه ناراحتش کنه، چرا نکنه؟ معنیش اینه که داشته سوءاستفاده می‌کرده؟ طبیعیه که قدری برنجه، هرچند باید به این مرزها به‌هرحال احترام بذاره، حتی اگر درکشون نکنه!

@nabayad_m

‌‌
مرز گذاشتن یعنی تعیین حدود. اینکه تو تا اینجا مجازی و از اینجا به این‌ور نه. آدم بدون مرز مثل مملکت بدون مرزه، بی‌معناست و از دست می‌ره، آدمیزاد بدون مرز غارت می‌شه. اما تشبیه انسان به کشور زیاد به‌جا هم نیست. روابط انسانی پیچیدگی‌هایی دارند که این یادداشت‌ها (که در تصویر می‌بینید) نادیده‌ش می‌گیرن. مسئله‌ اینه که در روابط انسانی مرزها بسیار پیچیده‌تر و مبهم‌تر از مناسبات سیاسی و تعیین مرزهای کشوره. تعیین مرزِ انسانی ساده نیست. اینکه چه‌چیزی را به چه علت، مرز بدونیم، دشواره‌. مشکلم با عمده آموزه‌های روانشناسی در شبکه‌های اجتماعی همینه: ساده‌سازی مفرط اموری که اصلا هرگز ساده نبودند و نیستند. فرموله کردن همه‌چیز، و تصور اینکه انسان هم یک شی‌ است و می‌شه برای روابط انسانی مقرراتی از بیرون وضع کنیم. نه، یه وقت‌هایی نمی‌شه. اینجاست که گیر میفتی. از همه بدتر اینکه این یادداشت‌ها (در تصویر) عملا دستگاه اتهام‌زنی رو در ما فعال می‌کنند: "فلانی چون از مرزگذاری من ناراحت شد، پس لابد داشته از من سوءاستفاده می‌کرده". همینقدر شلخته. از کجا مطمئنی که در تعیین مرزهات صحیح عمل کردی؟ برپا نگه داشتن این "دادگاه درون" هم متاسفانه متأثر از آموزه‌های تک‌خطی و پادکستیه. واقعیتی که باید تحمل کنیم اینه که روابط انسانی پر از ابهامه، و پر از "نمی‌دانم"هاست.


#معین_دهاز
@nabayad_m

از حرف‌های مضر

نمی‌دونم چطور باید توضیح بدم که شادیِ این آهنگ چه شادیِ عجیبیه. شادی‌ای که نمی‌شناسمش. احساسم رو در برابرش نمی‌فهمم. درست جاییه که کلمات تموم شدن. چوران می‌گه "ما نمی‌دانیم یک موسیقی، چه چیزهایی را در ما مورد خطاب قرار می‌دهد؟" این خطاب و اصابت و ضربه به دلم رو حس می‌کنم، اما نمی‌فهمم _ دهاز

@nabayad_m

تجربه‌ی دوست داشتن، یک خوشبختی است. گاهی حتی فراق، خوش است. خصوصا اگر از تب‌و‌تاب اولیه عبور کرده باشی. اجازه دهی غبارها بخوابند. آرام بگیری و قبول کنی. حتی شکست را قبول کنی. عشق به قلب آدم غَنا می‌بخشد. تجربه‌ی این رنج‌ها خوب است و یک گنجینه در ته قلبِ تو پُر می‌کند، اگر درست شناسایی‌اش کنی. آلبر کامو در زمانه‌ی دوری نوشت: "حتی جدا از تو، چیزی [از تو] در من سکونت داشت." در غیبت معشوق، چیزی از او در تو ساکن می‌شود. چیزی حتی بهتر از خود او.
‌‌‌‌
‌

#معین_دهاز
@nabayad_m

این پست حذف شده. امیدوارم خودش پاک کرده باشه و متوجه خطاش شده باشه. دوره‌ی نر-بازی تمام شده.

این‌ها یه زمون قمه دستشون بود اما الان دوربین! عقاید ابلهانه‌شون رو با بازی‌های ابلهانه‌تر (که متناسب با عقل و هوششونه) تبدیل به کلیپ می‌کنند با مخاطبی میلیونی.

‌بدون تعارف:

شخصا جامعه ایران رو روبه‌رشد می‌دونم. شواهدش زیاده‌، داریم واقعا رشد می‌کنیم اما "روبه‌رشد" معنیش این نیست که مردمانی رشدیافته (از نظر فکری و فرهنگی) داریم. نه خب، نداریم. پتانسیل‌هامون بالاست، اما هنوز عملا بالا نیستیم و موانع زیادن. چرا سر خودم شیره بمالم؟ به کل ایران که نگاه می‌کنی، زشتی‌ها و تحجر و حماقت‌ها زیادن. این رو پذیرفتم که کشوری در این منطقه‌ی کره زمین و همسایگی چند مملکت توسعه‌نیافته‌تر مثل پاکستان و افغانستان و عراق، نباید با سوئد و دانمارک و ژاپن مقایسه بشه‌. ما همینیم دیگه. پس چون واقعیت‌ رو پذیرفتم و اساسا انسان امیدواری هم هستم، زیاد هم حرص نمی‌خورم چون نمی‌خوام سکته‌مکته کنم. به حد وسعم که زیاد هم نیست، تلاش می‌‌کنم روی دو نفر تاثیر مثبتی بذارم و پیش از هر چیز، خودم رو آدم بهتری کنم. امید به آینده رو از دست نمی‌دم.

@nabayad_m

ویدئو ساخته با محتوای "تهدید به قتل فرزند" و سیلی زد تو گوش زنش. نه اینکه بخواد این‌ها رو نکوهش کنه، بلکه دقیقا توصیه کرده. تا الان چهارصدهزار تا لایک هم داره. متأسفانه کودن زیاد داریم.

کسی نوشت: «باید کسانی باشند که بتوانیم در میانشان بنشینیم و اشک بریزیم و همچنان دلاور محسوب شویم.»

می‌فهمم این حرف‌ها رو، و می‌فهمم که آدم نیاز به دلگرمی داره، اما چرا اصرار داریم همیشه "دلاور" دیده بشیم؟ اون هم وقتی در هم شکستیم، یا غم سنگینی داریم یا در جایی باختیم، چرا مایلیم تصویر یک "دلاور" از ما در ذهن دیگران، عزیزان و دوستانمون باشه؟ فشاری که به خودمون میاریم برای این تصویر، دردها رو شدت می‌ده. اینکه در جایی بپذیریم شکسته شدیم، همه‌ی هستی ما رو زیر سوال نمی‌بره.


#معین_دهاز
@nabayad_m

بخشی از یادداشت‌ عاشقانه‌ی جلال آل‌احمد درباره سیمین دانشور:

سیمین پریشب درآمده است که یک مَثَل شیرازی یادم آمده! همیشه خیال می‌کند که شیرازی‌ها مثل‌هایی دارند که در هیچ جای عالم نیست و وقتی برایش می‌گویم مثلاً در تهران و حتا به ترکی هم چنین مثلی هست خیال می‌کند حسودی می‌کنم. این‌قدر خر است.

منبع: یادداشت‌های روزانه، کانال خاطرات و خطرات
@nabayad_m

جواد خیابانی داره می‌گه "لباس پوشیدن رامین رضاییان باعث آزار جامعه شده و نباید اونطور می‌پوشید". خب چه آزاری رسونده؟ نشون داده که خیلی پولداره؟ آزارش کجاست؟ اگر این درآمدها از راه غیرقانونی یا غلط و ناحقه، پس از طریق قانون پیگیری کنيد یا سیستم رو نقد کنید اما وقتی یک نفر پولدار، به رخم می‌کشه که پولداره، حتی اگر واقعا باعث دلشکستگی و آزردگی من باشه، براساس کدام منطق این آزردگی می‌تونه مجوزی باشه که ما آزادی رامین رضاییان رو ازش بگیریم؟ به جان، مال و آزادی ما تعرضی نکرده. فقط دل ما رو سوزونده! این سوزش بخاطر فقره و فقر بخاطر سیستمه، نه رامین خان. اینکه امروز کارگر و کارمند و مهندس و دکتر گرفتارن، بخاطر سیستمه. این سوزش در مواردی هم بخاطر حسادته و چیزهای دیگر. که باز به "من" مربوطه و دیگری نباید تاوان بده.

@nabayad_m

آزادی لیبرال رو بر مبنای "حقوق مالکیت" حرفه‌ای‌تر و تمیز‌تر هم می‌شه تعریف کرد. هر دو تعریف کم‌و‌بیش يکی هستن.

‌‌
ساده‌ترین تعریف لیبرال آزادی: تو آزادی هر کار دلت خواست بکنی، به شرطی که به جان، مال و آزادی‌ِ دیگری تعرض نکنی.


دقت کنید به تفاوتش با سخن خیابانی. اونجا آزادی رو با چیزی که بهش می‌گه "آزار جامعه" محدود کرد. اما کلمه "آزار" و حتی "جامعه" زیادی کلی و شلخته هستند. من می‌تونم ادعا کنم فلان چیز (اصلا لباس خود آقای خیابانی) منو آزار می‌ده! خب که چی؟ این حرف‌ها بی‌خوده. نمی‌شه بخاطر احساسات من، دیگری رو محدود کنیم. چون ممکنه ضعف یا مشکلی در من وجود داشته باشه که باعث ایجاد اون "احساس ناخوشایند" شده باشه.

@nabayad_m

جواد خیابانی، استاد منطق و گزارشگر منطقی فوتبال، تعریف جدیدی از مفهوم آزادی ارائه کرد. گفت: "آزادی یعنی اینکه تو آزادی هر کاری دلت می‌خواد بکنی، به شرطی که باعث آزار جامعه‌ت نشی". منظورش از "آزار" طرز لباس پوشیدن یک فوتبالیست بود. البته این تعریف سوسیالیسم است و حتی چیزی ناجورتر است و دقیقا منطق گشت ارشاد همین بود. یعنی خیلی ساده: منافع ادعاییِ جامعه را به منافع فرد و آزادی فردی ترجیح می‌دهد. این دقیقا خلاف مفهوم "آزادی لیبرال" است؛ ضدآزادی است. اما نکته بدتر این است که همه‌چیز را به "آزردگی و احساسات و دریافت‌های شخصی" مردم جامعه وابسته می‌کند، که آدم‌به‌آدم متفاوت می‌شود. اولا در کدام جامعه و با کدام پژوهش و آمار ادعا می‌کنید که مردم چه احساسی دارند و چی به نفعشان است و چی آزارشان می‌دهد؟ ثانیا اگر آزردگی مردم مهم است، چرا شما به گزارش فوتبال ادامه می‌دهید؟


#معین_دهاز
@nabayad_m

زمانی هم می‌رسد که دلت برای روزهای عادی، خنثی، روزهای بی‌نکته، تعامل‌های ساده و غصه‌های معمول، تنگ خواهد شد.


#معین_دهاز
@nabayad_m

"اگر بخوایم زندگی کنیم، باید فراموش کنیم"

دیالوگ فیلم "محاکمه در نورنبرگ، کریمر، ۱۹۶۱". عالیه این فیلم!
@nabayad_m

درباره‌ی رانندگی، یک نصیحت از کسی (که یادم نیست کی بود) شنیدم که گفت: "گاهی درستش اینه که از حقت بگذری!" این حرف با اخلاقیات کلی من و روحیات جمعی ما احتمالا ناسازگاره‌. ما یاد گرفتیم که این یک ننگه که از حقمون و چیزی که می‌دونیم درسته، بگذریم. اما اگر رانندگی کرده باشید می‌دونید که واقعا گاهی لازمه بدون واکنش، نادیده بگیریم و حتی از حقمون بگذریم. چون نمی‌شه با همه‌ی آدم‌ها هر روز بجنگیم. چون کلا نمی‌شه هر روز بجنگیم. چون نمی‌شه با آدمی که دو تا چهارراه اون‌ورتر فراموشش می‌کنیم، بی‌خود درگیر بشیم. چون نمی‌شه همه‌ رو اصلاح کنیم. چون عصبانی‌شدن، حرص خوردن یا پیگیری جدی هر مسئله‌ی کوچک (و نه رویدادهای بزرگ و اساسی)، چیزی از ما باقی نمی‌گذاره یا ممکنه ما رو درگیر بحرانی بزرگتر کنه. این توصیه، فراتر از سخنی در باب رانندگی در من اثر کرد. گاهی می‌بینم که حقم اینه به کسی که بهم بد کرده، ضربه‌ای بزنم، یا لااقل حرفی بارش کنم، تلافی کنم یا پرخاش کنم، آروم بشم. این رو حق می‌دونم اما از حقم می‌گذرم. چون ارزشش رو نداره. یا مسئله اونقدر مهم نیست که حتی هفته‌ی بعد یادم مونده باشه.


#معین_دهاز
@nabayad_m