.
▫️درباره گونه خاصی از لَختی

وقتی همیشه یا مدّتی طولانی زندگی را به یک شکل گذرانده‌ باشی، تصوّر شکل دیگری از آن برایت دشوار یا ناممکن است. برای همین، تا صحبت از تغییرِ شرایط یا گرفتنِ تصمیم متفاوتی به میان می‌آید، هرقدر آن وضعیت تازه را بخواهی یا درگیر حال بد ببینی، باز هم به همان گذشته چنگ می‌زنی و به کوچکترین بهانه‌ای خودت را راضی می‌کنی که این تصمیم جدید، روی‌هم‌رفته عاقلانه نیست، به سختی‌اش نمی‌ارزد، حالت را بهتر نمی‌کند و حتی اگر ابتدا خوب به نظر برسد، آخرش بد خواهد شد.

این وضعیت، نوعی لَختی و اینرسی است، نوعی خو کردن و از دست دادنِ تخیّل است، نوعی درماندگی آموخته‌شده است، نوعی طفره رفتن از انتخاب و پذیرش مسئولیت است و نوعِ پیچیده‌ای از ناامیدی است. این لَختی را ما در بیرون آمدن از یک رابطه ناخوشایند تجربه می‌کنیم، در بیرون آمدن از تنهایی و درگیر شدن با رابطه هم، در تغییر شغل هم، در رها کردن یک جمع دوستی یا پیوستن به یک گروه هم، در ماندن یا رفتن هم و خلاصه در هر وضعیتی که متفاوت از امرِ آشنای ما است‌ هم. لَختی، ناتوانی در تخیّل و ناامیدی، زندگی را از رمق می‌اندازد.

نمی‌گویم همه هزار جور امکان پیش رویشان هست، نمی‌گویم پذیرش مسئولیتِ تصمیماتی که در ابهام و عدم قطعیت گرفته می‌شوند کار آسانی است، نمی‌گویم گرفتن تصمیماتی که تبعاتی برای دیگران هم دارد آسان است، نمی‌گویم دلتنگی برای آنچه پشت‌ِ سر می‌گذاریم درد ندارد، نمی گویم همیشه در آینده حال خوشی خواهیم داشت. می‌گویم همه این‌ها هست امّا زندگی می‌تواند شکل دیگری هم داشته باشد و تلاش برای غلبه بر آن لَختی‌ها خیلی وقت‌ها می‌ارزد.

@TheWorldasISee

.
▫️نابلدی عاطفی

گاهی مسئله این نیست که گوشی، مراقبی یا تکیه‌‌گاهی وجود ندارد، مسئله این است که ما باور نداریم چنین چیزهایی ممکن باشند. یعنی اصلاً نمی‌دانیم مراقبت گرفتن چه شکلی است، نمی‌توانیم به شنیده شدن اعتماد کنیم و از کمک خواستن و تکیه کردن می‌ترسیم. گاهی این خودِ ما هستیم که از نابلدی تابِ امنیت را نداریم و گُم می‌شویم. یعنی حتی ممکن است کسی آن بیرون باشد که توان شنیدن و در برگرفتن ما را دارد، امّا ما او را نمی‌بینیم یا می‌بینیم و در سکوت و با نوعی غریبگی از او فاصله می‌گیریم. 

بعضی از ما اصلاً مزه آشنایی و در خانه بودن را نچشیده‌ایم که بدانیم چنین چیزی هم وجود دارد. حتی نمی‌دانیم چه چیزی را باید بخواهیم. بعضی از ما هیچ وقت غذای خوب و کافی نخورده‌ایم که بدانیم به قدر کافی سیر شدن و از غذا لذّت بردن یعنی چه. تکلیف بعضی از ما نه یافتنِ خانه که یاد گرفتنِ خانه است؛ آموختنِ احساس امنیت، خو کردن به آشنایی و نترسیدن از نزدیکی. جایی که ما ایستاده‌ایم خیلی عقب‌تر از آنی است که بسیاری از محتواهای روانشناختی از آن حرف می‌زنند. ما باید بتوانیم به دنیایی پا بذاریم که در آن بودن، خواسته شدن، رابطه داشتن و اعتماد کردن ممکن است. بعد از آن تازه سوالمان این می‌شود که چگونه.

این نابلدیِ امنیت و آشنایی از کجا می‌آید؟ از اینکه هیچ‌وقت قبلاً آن‌ها را تجربه نکرده‌ایم، از محرومیتِ گذشته. چطور تغییر می‌کند؟ با ذرّه ذرّه آزمودن واقعیت و استحقاق خود را برای اولین بار دریافتن. سخت است و زمان می‌برد. آن‌وقت شاید بفهمیم همین زندگی در همین جهان آشفته می‌تواند بهتر از این باشد.

@TheWorldasISee

بگذار سکوت کنیم و تنها بشنویم


@TheWorldasISee

موسیقی چطور وارد این دنیا شد؟ آخر چگونه می‌شود روح را بی‌کلمه، بی‌نگاه و بی‌آغوش لمس کرد؟ موسیقی کجا می‌رود؟ چه چیزی را در من صدا می‌زند؟ با من چه می‌کند که اینطور بی‌‌ حتی دیگری، آرام می‌شوم؟

گاهی فکر می‌کنم موسیقی وقتی به جان آدم می نشیند که گفتگویی در من با آن در بگیرد. لذّت این گفتگوست که می‌شود لذّت موسیقی. برای همین است ‌که هر حالی موسیقیِ گیرای خودش را دارد. به وقت غم، تنها نوایی محزون توان هم‌کلام شدن با غمگین را دارد و در وقت شادی، گفتگویی دیگرگونه لازم است. گاهی هم تنها موسیقی‌‌ای گنگ، نامعلوم و رازآمیز می‌تواند همنشین‌ آدم باشد. معجزه موسیقی اینجا بیش از هرجای دیگری آشکار می‌شود. آخر اینجا جایی است که گاهی آغوش و کلمه هم کاری از دستشان بر نمی‌آید.

@TheWorldasISee