➕ دوپامین یه ماده شیمیاییه که تو گذشته فقط چند بار در روز بالا می‌رفت، مثلاً وقتی غذا پیدا می‌کردیم، سرپناه می‌ساختیم یا آتیش روشن می‌کردیم... ولی حالا هر بار که دستمون به گوشی می‌ره، صدها بار در روز فعال می‌شه و این باعث شده به شکل باورنکردنی معتادش بشیم... اون‌قدر معتاد که حتی چند دقیقه بیکاری یا بی‌حوصلگی هم برامون طاقت‌فرسا شده و این اعتیاد باعث شده ارتباطات واقعی تو دنیای بیرون سخت‌تر بشه.

➕ مثلاً وقتی تو رختخواب، به جای اینکه عشقت رو بغل کنی و باهاش حرف بزنی که پر از اکسی‌توسینه، ترجیح می‌دی گوشی دستت بگیری و توی شبکه‌های اجتماعی بپلکی، یعنی دوپامین (محض)... یا مثلاً شب‌ها به جای اینکه وقتت رو با خانواده بگذرونی و واقعاً باهاشون ارتباط بگیری، مدام گوشی‌تو چک می‌کنی...

➕ هر بار که دوپامین رو به جای اکسی‌توسین انتخاب می‌کنیم، سطح اکسی‌توسین‌مون پایین‌تر میاد و وقتی اکسی‌توسین کم می‌شه، مغزمون احساس اضطراب، ترس و بی‌قراری می‌کنه.

➕ اگه می‌خوایم مغزی آروم و شاد داشته باشیم، باید دوباره به اکسی‌توسین اولویت بدیم... یعنی بیشتر بغل کنیم و بیشتر گوش بدیم، واقعاً گوش بدیم، نه فقط بشنویم... یعنی سؤال‌های بهتر بپرسیم و بیشتر از ته دل از همدیگه تعریف کنیم... باید از این سرزمین دوپامینی فرار کنیم و به پناهگاه اکسی‌توسینی برگردیم... جایی که لحظه‌های آروم بی‌گوشی و پر از محبت بشن، بهترین مدل آرامش زندگی‌مون...

➕ استفاده‌ی زیاد از موبایل باعث افزایش
دوپامین و کاهش اکسی‌توسین می‌شه، که این عدم تعادل شیمیایی به اضطراب و تضعیف روابط واقعی منجر می‌شه. برای داشتن ذهنی آرام‌تر، باید گاهی از فضای مجازی فاصله گرفت و به ارتباطات انسانی توجه بیشتری کرد 🌱

➕ یادآوری امروزت:
این جمله‌ی مت هیگ رو بذار یه جایی که همیشه ببینیش...
برای آدمی که قرار است تبدیل به او شوی، بمان. تو آینده‌ای هستی با هزار شکل و هزار راه ممکن. تو خودی در زمان دیگر هستی که روزی به عقب نگاه میکند و متشکر از "تو" امروز است که تاب آورد و ماند. پس بمان.

۷ اعتیادی که باید کنار بذاری تا بتونی بهترینِ خودت باشی:
➕ موبایلت
می‌دونستی یه روزی باید باهاش روبه رو شی. اعتیاد به گوشی، واقعیه و البته خطرناک.
این رو امتحان کن:
یه ساعت قبل خواب گوشی رو خاموش کن. یه ساعت بعد از بیدار شدن هم روشنش نکن. این کار زندگیت رو خیلی تغییر میده، باور کن.

➕ راحت‌طلبی
منطقۀ امن، جاییه که رؤیاها می‌میرن. لازم نیست از لبۀ پرتگاه بپری پایین، ولی باید خودتو یه کم به مرزاش نزدیکتر کنی.
این رو امتحان کن:
برای رشد واقعی سعی کن حدود ۸۵٪ مواقع موفق بشی. نه همیشه، نه هیچ وقت.

➕ غُر زدن
شاید نق زدن یا غر زدن بی‌ضرر به نظر بیاد، ولی کم‌کم مغزت رو طوری تربیت می‌کنه که فقط دنبال نیمۀ خالی لیوان بگرده.
این رو امتحان کن:
یه کش بنداز دور مچت. برای یه هفته هر بار که غر زدی، یه ضربه بهش بزن.

➕ عقب انداختن کارها
پینک فلوید قشنگ گفت:
«و یهو یه روز می‌بینی ده سال ازت گذشته... کسی نگفت کی باید بدوی، شلیک شروع رو از دست دادی.»
ترسناکه، نه؟
زندگی‌رو پای عقب انداختن کارها هدر نده.
این رو امتحان کن:
قانون ۵ دقیقه: هر وقت خواستی کاری رو بندازی عقب، با خودت قرار بذار فقط ۵ دقیقه بهش برسی.

➕ کنار کشیدن
تنها راه قطعی برای شکست، ول کردنه. اگه فقط به قدر کافی تو میدون بمونی، از بیشتر آدما جلو میزنی.
این رو امتحان کن:
یه کاری رو جدی شروع کن و به یه دوستت بگو اگه بیخیالش شدی، ۱ میلیون تومن مال اون باشه.

➕ مقایسه
مقایسه کردن باعث میشه:
➖شتابزدگی در تعیین هدف
➖ ارضایتی از زندگی
➖ حساس ناکافی بودن
این رو امتحان کن:
یه تمرین سادۀ شکرگزاری رو توی روتین صبح یا شبت اضافه کن.

➕ منتظر شرایط ایده‌آل بودن
یه نفر اون بیرونه که خیلی کمتر از تو بلده، ولی داره همون زندگی‌ای رو می‌کنه که تو دلت می‌خواد.
فقط چون دست به کار شد و بیش از حد صبر نکرد.
این رو امتحان کن:
قانون ۷۰٪ جف بزوس رو به کار ببر: وقتی حس کردی تقریباً ۷۰ درصد آماده‌ای، شروع کن. منتظر نباش که همه‌چی کامل شه.

هر اعتیادی، یه مانع سر راه خودِ واقعیته!
برای بهترین شدن، وابستگی‌های ناسالم باید رها بشن ...

➕ یادآوری امروزت:
اولین تمرینت قراره بد باشه.
اولین پادکستت قراره بد باشه.
اولین سخنرانیت قراره بد باشه.
اولین ویدیوت قراره بد باشه.
اولین «هر چیزی» قراره بد باشه.

ولی تا اولین رو انجام ندی، هیچوقت به صدمی نمیرسی.

پس ترس و نگرانی رو بذار کنار و فقط شروع کن.


صبر نکن تا اول ماه بعد
صبر نکن تا شنبه
صبر نکن تا فردا
از همین امروز شروع کن ... 🌱

شش ماه بعد، برمی‌گردی به پشت سرت نگاه می‌کنی و می‌گی:
"ایول! واقعاً انجامش دادم!" 😎🌱

🔕دو دقیقه وقتتون رو میگیره، زیباست
نامۀ دکتر مهرپور به همسر مرحومش که در سانحۀ هوائی هواپیمای تهران یاسوج در خرداد 97 درگذشت:
مریم عزیزم سلام. من در چهل و یک سالگی به بسیاری از آن چیزهایی که امروز آرزوی جوانان و دانشجویان است رسیده‌ام. پزشک، جراح، فوق‌تخصص، استاد و حتی رییس!
امّا امروز بعد از این راهِ دراز و پر مشقّت، یک آرزو بیشتر ندارم. همه این‌ها را که برشمردم را پس بدهم. در عوض لحظه‌ای کنارِ تو بنشینم، در چشمانت نگاه کنم و فنجان چایی با هم بنوشیم و این بار قول میدهم که چای را نه یکباره و داغ که با آرامش و پا به پای تو بنوشم.
مریم عزیزم؛ این روزها جوانترها آنچنان برای پیشرفت، عجله دارند که نگاهِ مادر؛ نفسِ پدر و عشقِ همسر را نمی‌بینند و برای رسیدنِ هر چه سریعتر به قله، بسیاری را در دامنه جای می‌گذارند.
مریم عزیزم، من پشیمانم از تمامِ شب‌هایی که صحبتِ تو را نمی‌شنیدم و به فکرِ تشویقِ حاضرینِ در سخنرانیِ فردایم بودم. من پشیمانم.
مریم‌جان بگذار جوانترها را نصیحتی کنم.
در بالای قلّه‌ها و آن سوی ابرها خبری نیست، هر چه هست در دامنه زندگی شماست.🌱🌱🌱

@drmojtaba_shakoori 🎧

➕ شاید از شدت جستجوست
که چیزی پیدا نمی‌کنی...

یک شب مادرم گفت بیا کارت دارم، تنبلی کردم و خودم رو زدم به خواب. صبح من بیدار شدم ولی مادرم دیگه بیدار نشد.
اون روز درس بزرگی گرفتم، اینکه روزگار خیلی بی‌رحمه و حتی بهت فرصت خداحافظی با عزیزانت رو نمی‌ده. ثانیه‌ ها کوتاهن، معلوم نیست کدوم دیدار، دیدار آخره. قدر عزیزان‌تون رو بدونید.

✍️ کاتسوموتو

‏من انتقام‌جو و کینه‌ای نیستم، اما حافظه‌ام در مورد جراحات و تحقیرها، با وجود بزرگواری‌ام، بسیار قوی ست.

- داستایوسکی | جوان خام

➕ لطفا خودت رو بیش از حد سرزنش نکن
چون برای هر تصمیمی در مسیر زندگی
جای پشیمونی وجود داره ..!🌱✨

چرا امید؟
امید اون باریکه نوره که
وقتی همه‌چیز تاریک و
مبهمه، باعث می‌شه قدم
برداریم و باور داشته باشیم.
بدون امید، ذهن سریع به
سمت بی‌عملی می‌ره و تسلیم
می‌شه، چون باور نداره که آینده می‌تونه بهتر بشه. پس چرا باید تلاش کنه؟
امید کمک می‌کنه حتی توی سخت‌ترین روزها دلایل ادامه دادن رو "پیدا کنیم" و تصمیم‌هایی بگیریم که مسیر
رو تغییر می‌دن. این یعنی امید فقط یک حس خوب نیست، بلکه استراتژی تغییر شرایط و ساختنه.

➕ یادآوری امروزت:
یه جوری زندگی کنین هیشکی متوجه روز خوب و بدتون نشه،
باور کنین بیشتر اینایی که به عنوان رفیق و فامیل دور و برمونن
با دیدن خوشحالیامون ناراحت میشن و با دیدن روزای تلخمون خوشحال میشن...

چه کتابی شما را جایی در زندگی نجات داده است؟ - ویژه دکتر شکوری

➕یکی از دایی‌هام بواسطه مادرم از محل ما زن گرفت
و عروسی هم قرار شد در یک تالار شیک
که تازه افتتاح شده بود در همون محله برگزار بشه.
ده یازده ساله بودم، وقتی روز و ساعت مشخص شد و کارت‌ها پخش شد
منم من باب پز دادن و لوطی‌گری اومدم محل
و به همه بچه‌ها گفتم پاشید فلان روز فلان ساعت
شیک و پیک کرده بیاید فلان تالار،
عروسی داییمه بخور بخوره و بزن برقص!
اون موقع دوره "سازندگی" بود، ما بچه‌ها پاپتی و گشنه
و کباب ندیده بودیم و روی هوا این پیشنهادها رو میزدیم.

➕ روز عروسی آزان تیزان شده راهی سالن شدم
با کت شلوار و کراوات، وقتی رسیدیم بچه‌ها رو دیدم
که با گرمکن و کتونی‌های پاره پوره فوتبالی و قیافه‌های خاکی
که با یک شستن سرپایی خواستن تمیز نشونش بدن
دوتا میز بزرگ رو اشغال کردن و سالن رو گذاشتن روی سرشون.

➕داودگربه رفیقم دم گرفته بود "خیلی ناشکری نکن هیچ کجا تهرون نمیشه"
و مابقی جواب میدادن "چرا نمیشه چرا نمیشه".
با دیدن این وضع دایی بزرگم که شخصیتی اداری و تکنوکرات داشت
و خرپول فامیل محسوب میشد با تعجب اشاره کرد
که اینا کین دیگه اینارو کی گفته بیاد؟

➕دایی کوچیکه به من اشاره کرد و گفت:
"آقا امیده دیگه عادت داره مارو غافلگیر کنه"
و دایی بزرگه با شنیدن این جمله غضب کرد
و با همون لحن مخصوصش که صداشو آروم و جدی می‌کرد بهم گفت:
"آقای عزیز ما آبرو داریم شما چرا بدون هماهنگی کاری رو انجام میدی؟
ببرشون بیرون یک خرده میوه شیرینی بهشون بده بفرستشون برن"
نفسم گرفت، رفتم سمت بچه‌ها که پر از خنده و ترانه بودن، پاهام یاری نمی‌کرد...

➕فکر اینکه اون‌ها رو از سالن بیرون کنم
قلبم رو مچاله کرده بود
و تازه خجالتی که باید فردا توی مدرسه بکشم
و دیگه سرمو جلو بچه‌ها نمی‌تونم بلند کنم،
رسیدم به میز بچه‌ها و یکیشون گفت
"پسر عجب سالنی" یکیشون گفت "شام چی میخوان بدن، کبابه؟"
یکی دیگه گفت "ارکستر هم هست؟"
منم نگاهشون می‌کردم که چطور بگم پاشید برید ما آبرو داریم!

➕ از پنجره‌های بزرگ بابا رو بیرون سالن دیدم
که سیگار میکشید و با چندنفر میگفت و میخندید،
اگه راهی باشه شاید اون بتونه انجامش بده،
همونطور که دایی بزرگه مشغول خوش و بش با مهمان‌ها بود
دویدم بیرون بابا رو صدا زدم
"بابا، دایی میگه رفیقاتو بگو برن، گناه دارن آبروم میره یک کاریش بکن"
بابا با همون بی‌خیالی آرام‌بخش همیشگیش گفت:
"نگران نباش، الان میرم بهش میگم"
اما من میترسیدم دیر بشه و یکی از دایی‌ها بره به بچه‌ها یک چیزی بگه

➕"بابا تروخدا الان برو بگو آبروم میره گناه دارن"
سیگارشو انداخت و رفت توی سالن و با دایی شروع کرد
صحبت کردن و بعد چند لحظه صدام زد،
رفتم کنارشون و دایی بهم گفت: "ببین چکارها میکنی؟
وردار ببرشون اون میزهای پشتی،
شام هم تعداد مشخص دادیم نهایت دوتا یکی میدیم
بگو با نون بخورن سیر میشن، انقدم سروصدا نکنن"
وای انگار که دنیا رو بهم داده بودن رفتم سمت بچه‌ها
و بهشون گفتم: "پاشید کره خرها بریم اون میزهای پشت بهتره،
انقدم سروصدا نکنید، ارکستر داره میاد"

➕ بابا هم همراهم بود و با مهربانی و شوخی
هدایتشون کرد میزهای انتهای اون بخش از سالن
که پله میخورد و میرفت بالا و جایی بود که زیاد دید نداشت،
عروسی آرام آرام شلوغ میشد اما نه آنچنان،
تعدادی از مهمان‌ها نبودند، وسط مجلس خالی بود،
از گرمای یک عروسی خبری نبود که بابا اومد کنارم و آرام گفت:
"برو اون آپاچی‌ها رو بردار بیار وسط مجلس رو گرم کنید"

➕و چند دقیقه بعد مجلس
از شور رقصیدن بچه‌ها و ارکستری که جون گرفته بود
به آستانه انفجار رسیده بود و حالا دیگه باقی مهمان‌های
عصا قورت داده هم اومده بودن وسط و شور و حال به اوج رسید،
وقتی نوبت به شام رسید دایی گفت "رفیقاتو بشون همین میزهای جلو، گفتم به هرکدوم یک پرس بدن"

➕دیدنِ اون رفیقهام که با ولع داشتن کباب میخوردن
و چشماشون برق میزد قلبم رو از شادی پر کرده بود،
آخر عروسی همه سوار ماشین‌ها میشدن که برن عروس گردون
و بابا گفت "توام میای؟" گفتم "نه من با بچه‌ها میرم محل"
وقتی داشت میرفت سمت ماشینش داد زدم
"بابا دمت گرم" خندید و زیر لب کره خری حواله‌ام کرد.

➕خیلی سال بعد که بزرگ شده بودیم با داوود گربه
در عروسی یکی از بچه‌ها بودیم که برگشت گفت:
فلانی "هنوز هیچ عروسی مثل اون عروسی داییت توی ذهن من نمونده"،
و بعد نگاهی مهربون و قدر دان بهم کرد و گفت "دمت گرم که نذاشتی بندازنمون بیرون"
✍️: امید حنیف

➕ یادآوری امروزت:
شما و تمام کساني که دوست‌شان داريد، روزي خواهيد مُرد...
تنها بخش کوچکي از چيزهايي که گفته‌ايد يا کارهايي که انجام داده‌ايد براي تعداد کمي از مردم اهميت خواهند داشت، آن هم صرفاً براي يک مدت کوتاه. اين حقيقتِ ناخوشايندِ زندگي‌ست. تمام مسائلي که به آن‌ها فکر مي‌کنيد يا کارهايي که انجام مي‌دهيد، تنها گريزِ استادانه‌اي از اين حقيقت‌اند.
ما غبارهاي کيهاني بي‌اهميتي هستيم که در يک نقطه‌ي‌ آبي پرسه مي‌زنيم و به هم برخورد مي‌کنيم. عظمتي براي خودمان تجسم مي‌کنيم و اهدافي براي خودمان مي‌سازيم. اما راستش را بخواهيد، ما هيچ نيستيم.
پس از قهوه‌ي لعنتي‌تان لذت ببريد!

"رود"/قسمت یازدهم:موضوع مرگ و زندگی: داستان یک عشق در غروبِ زندگی
👤 #مجتبی_شکوری

@drmojtaba_shakoori

📹 "رود"/قسمت یازدهم:موضوع مرگ و زندگی: داستان یک عشق در غروبِ زندگی
👤 #مجتبی_شکوری

#rood
@drmojtaba_shakoori

ما شبیه هم نیستیم


➕ یکی در خانه‌ای بزرگ شده که از دیوار تا دیوارش بوی کتاب می‌آمد.
دیگری در خانه‌ای که سقفش چکه می‌کرد، نان نبود، چه برسد به نیچه.
یکی پدربزرگش در سال ۱۲۹۰ برای تحصیل رفته آلمان.
دیگری پدربزرگی کشاورز و شریف داشته که تا زنده بود، فرق آلمان و آمل را نمی‌دانست.
یکی مادربزرگش در دهه‌ی ۳۰ ساز می‌زده، نقاشی می‌کرده و مدیر و مؤسس مدرسه‌ی دخترانه بوده.
دیگری مادربزرگی داشته که اجازه نداشت صدایش را بلند کند، حتی اگر درد داشت.
بعد این دو را می‌گذارند کنار هم و می‌گویند: «ببین! او موفق شد، تو هم می‌توانی!»
نه عزیز من!

➕ ما شبیه هم نیستیم. آن‌ها دویدن را شروع کرده بودند، پیش از آنکه برای ما حتی سوت شروع مسابقه به صدا دربیاید.
این روزها در برخی پادکست‌ها یا برنامه‌های اینترنتی، مهمان‌هایی به‌عنوان «الگوهای موفق و تأثیرگذار اجتماعی» دعوت می‌شوند که از جهانی موازی حرف می‌زنند، از کودکی‌شان که در آن فرهنگ، آزادی، موسیقی، هنر و فرصت‌ها نسل‌به‌نسل منتقل شده بود، در حالی که ما، اغلب، اولین نسل هستیم که تازه داریم راه‌مان را از دل محدودیت‌ها باز می‌کنیم.
مقایسه‌ی ناعادلانه‌ی مسیرهای نابرابر غلط است.
اگر تو از خانواده‌ای آمده‌ای که مادرت نقاش بوده، پدرت مترجم فلسفه و کتابخانه‌ی خانه‌تان از دیوار تا دیوار پر از اندیشه بوده و من از خانه‌ای آمده‌ام که تنها کتاب آن حافظ بود و تمام کودکی‌ام در تلاش برای زنده ماندن گذشت... ما شبیه هم نیستیم و مقایسه‌مان عادلانه نیست.

➕ وقتی این افراد به‌عنوان الگوهای موفقیت معرفی می‌شوند، در برخی مخاطبان احساس «کوچک شدن تلاش‌های واقعی اما به‌ثمرنرسیده»، «ناتوانی و بی‌ارزشی»، «بازتولید نابرابری و شکاف طبقاتی» و «اهمیت امتیازهای موروثی و ژن خوب» برجسته می‌شود.
من برای بچه‌های خانواده‌های برخوردار که علی‌رغم بهره‌مندی از فضل و پول پدر، به سمت عافیت‌طلبی فردی نرفته‌اند و قدم در راه خلق آثار هنری گذاشته‌اند، بسیار احترام قائلم، اما تمرکز بیش از حد روی این افراد و دستاوردهایشان نباید این نکته را پنهان کند که موفقیت آن‌ها لزوماً محصول تلاش بیشتر نیست؛ گاهی نتیجه‌ی داشتن «زمینه» است.
اگر ما با تمام نبودن‌ها، با تمام دست‌خالی بودن‌ها، باز هم با پای برهنه در مسیر سنگلاخ قدمی برداشته‌ایم، شاید ارزش این یک قدم برابر باشد با کسانی که در جاده‌ی آسفالت و هموارشده دویده‌اند.

➕ نکته‌ی آخر اینکه:
از این افراد یاد بگیریم، دستاوردهایشان را تحسین کنیم، اما خودمان را مقایسه نکنیم.
ما شبیه هم نیستیم.
ما حتی در یک زمین بازی نکرده‌ایم.
✍️|: احسان محمدی

➕ یادآوری امروزت:
همان‌طور که یک باغبان هر سال درختان خود را هرس می‌کند و شاخه‌های اضافه را دور می‌ریزد تا درختانش پربارتر شوند، ما هم باید گاهی اوقات افکار اضافه‌ی مضر خود را شناسایی کنیم و دور بریزیم تا ذهنی آرام‌تر و زندگی‌ای زیباتر داشته باشیم.

عشق هرگز کافی نیست...

➕ تو هم قراره با خونوادش ازدواج کنی، هم با وضیعت مالیش، هم قیافه‌ش، هم تروماهایی که تجربه کرده...

📌عشق صرفاً چیز کافی و قانع کننده‌ای نیست!

➕ کودکی که هرگز عشق و مراقبت واقعی دریافت نکرده، برای اینکه امروز فقط "عادی" به نظر برسد، از تمام توان و انرژی‌اش استفاده کرده است.

یادآوری امروزت

از نظر علمی، استقامت تو ریشه در بیولوژی داره: بدن انسان برای بقا طراحی شده و مغزت با هر چالش، مسیرهای عصبی جدید می‌سازه. هر قدمی که برمی‌داری، حتی اگه سخت باشه، تو رو قوی‌تر می‌کنه. تو یه شاهکار تکاملی هستی!

➕ سطح و کلاس یک خانواده رو پول تعیین نمی‌کنه،
رفتار مردهای اون خانواده با زن‌هاشون تعیین می‌کنه…
قبول دارین؟

همیشه یک مجرد تنها از یک متأهل تنها خوشبخت‌تر است.
به هر قیمتی ازدواج نکنید.

قشنگ‌ترین نصیحتی که شنیدم:
اگه سفر نری
لباس نخرى
پولاتو خرج نکنی
تو پولدارترین فرد قبرستان خواهی بود!

➕ یادآوری امروزت:
هیچ‌وقت نذار کسی که جای تو زندگی نکرده، این حس رو بهت بده که به اندازه کافی تلاش نکردی، یا به اندازه کافی با تاریکی‌های زندگیت نجنگیدی.

آدم‌ها معمولاً فقط "نتیجه‌ها" رو می‌بینن، نه "مسیر" رو...

اینو می‌بینن که به چیزی رسیدی یا نرسیدی، نمی‌بینن شاید هنوز توی درد و چالش‌هاتی، سریع نتیجه می‌گیرن که "حتماً کم‌کاری کردی" "اگه می‌خواستی می‌شد"، یا حتی بدتر "چالش‌هات رو رو بزرگ‌نمایی می‌کنی"

اما این قضاوت‌ها یه اشکال اساسی دارن:
اون آدم‌ها جای تو زندگی نکردن، نمی‌دونن با چه مدل ذهنی بزرگ شدی، چه آسیب‌هایی رو از بچگی تا الان با خودت کشیدی، اون لحظه‌هایی که به‌زور فقط زندگی‌رو ادامه دادی، نه بیشتر. اونا فقط ظاهر الانتو می‌بینن. نه زخماتو. نه وزنی که سال‌ها حملش کردی.

واقعیت اینه که هیچ‌کس حق نداره بگه تو "به اندازه کافی تلاش نکردی"، چون "کافی" بودن یه مفهوم نسبیه و فقط تو می‌دونی برای رسیدن به همین جایی که هستی، چقدر راه اومدی.

یه جاهایی حتی زنده موندن، خودش یه نوع تلاش سنگینه،
یه جاهایی "نپاشیدن" خودش افتخاره،
و کسی که فقط از بیرون نگاه می‌کنه، هیچ‌وقت نمی‌فهمه اینا یعنی چی!

➕ پس دفعه بعد که حس کردی کسی می‌خواد دستاوردای تو رو با استاندارد خودش اندازه‌گیری کنه، یادت بنداز:
کسی مسیر تو رو نرفته، کسی جای تو زندگی نکرده.

➕ یکی منتظره تا جواب آزمایشش بیاد،
➕ یکی منتظره ببینه پلیس ماشینشو پیدا میکنه یا نه،
➕ یکی لپتابش بالا نمیاد، یکی منتظر نمرات دانشگاهشه،
➕ یکی دوست پسرش و باباش باهم رفتن بیرون صحبت کنن،
➕ یکی پشت در اتاق عمل ایستاده تو فکره،
➕یکی تو صف بیمه نمی‌دونه بهش پولی میرسه یا نه...

➖ زندگی بعضی وقت‌ها خیلی سخت میشه. آدم تو این موقعیت‌ها تازه قدر آرامش رو میفهمه، قدر زندگی بی‌استرس.
اگر تو موقعیتی هستی که استرس‌زا نیست، خیلی خدارو شکر کن و قدر بدون...

➕ به پسرهایمان یاد بدهیم حرف بزنند. یاد بدهیم ناکامی‌شان را بریزند در قالب کلمات و کلمات را طوری بچینند که منظورشان را برسانند.

اغلب کتک‌کاری‌های زن و شوهری خشونت سیستماتیک و از پیش برنامه‌ریزی شده نیست.

یعنی کم پیش می آید مردی درست لحظه تعطیل کردن کار، زمان زدن کارت خروج، لحظه پایین کشیدن کرکره دکان بگوید:
خب برم زنم رو مفصل بزنم.
الهی به امید تو!

غالبا لحظاتی پیش از اولین سیلی، مرد احساس سرخوردگی شدید می‌کند و چون آموزش ندیده حرف بزند، چون دانش بیان احساساتش را ندارد، سرخوردگی‌اش را قلنبه میکند توی مشتش و فرود می‌آورد روی بدن زن.

➕ به دخترهایمان یاد بدهیم زهرآگین حرف نزنند.
دخترها جان و بازوی کتک‌کاری ندارند.
دخترها مشت‌های قوی ندارند.

وقتی احساس ناکامی میکنند، وقتی دردشان می‌آید اما ورِ منطق ذهنشان بیمار است، وقتی توانایی تنظیم هیجان و پیدا کردن کلمه ندارند، سرخوردگی‌شان را می‌کنند زهر، زبانشان را می‌کنند نیش و می‌گزند.

مرد نیش می‌خورد، کتک میزند
زن کتک می‌خورد، نیش می‌زند... دور باطل!

گره‌هایی که به جای دست به دندان گرفته می‌شوند و لقمه‌هایی که چندین دور، دور سر می‌چرخند.

خشونت کلامی و خشونت بدنی هر دو به خاطر فقر مهارت در برقراری ارتباط است.
این مهارت اکتسابی‌ست، میشود آموزش داد، میشود یاد گرفت.

کاش در طول ۱۲ سال آموزش باطلِ فرمول‌های احمقانه، اتحاد و تجزیه، دلایل انقراض سلسله‌ها، مردی نزد رسول خدا آمد‌...، فرق جلگه و آبرفت، ذهب ذهبا ذهبوا، سفرهای خانواده هاشمی و... دو واحد هم "چگونه حرف بزنیم" در برنامه درسی بچه‌ها قرار می‌دادند.
✍️: سودابه فرضی پور

برای مادرش نوشت:
«مامان، دلم می‌خواست غم‌هایم را به تو بگویم، اما نمی‌خواستم تو را غمگین‌تر از آنچه هستی ببینم.»

• یلدا سیدی

➕ یادآوری امروزت:
اگر دردی داری
برو و برای دریا تعریف کن
برای گربه‌ها، ابرها
برای گلدان‌های کنارِ پنجره
درد را مگر می‌شود با انسان‌ها در میان گذاشت؟

✍️: زکایی اوزگز

از افرادی که طلاق گرفتن سئوال شد: راجب چیزهایی که بعد طلاق فهميديد بگید...
جواب‌ها جالب و قابل تأمل بود
۱- فکر می‌کردم زمان همه‌چیز رو درست می‌کنه، اما زمان فقط مشکلات رو بدتر می‌کنه. اگر به مشکلات توجه نکنی، با گذشت زمان عمیق‌تر و پیچیده‌تر میشن.

۲- اشتباه ما این بود که سر هر بحث کوچیکی بحث طلاق رو میوردیم وسط.... می‌دونی تهش به خودت میای و می‌بینی همه‌چی شوخی شوخی جدی شد!

۳- این یک مورد رو از من داشته باش! همسرت رو بخاطر اشتباهات پدر و مادرش متهم نکن.... اگه مشکلی با خانواده‌اش داری مستقیم با خودشون حل کن.

۴- می‌دونی من از همون اول عشق رو اشتباهی فهمیده بودم. فکر می‌کردم اینکه همیشه از خودم بگذرم و همسرم اولویتم باشه فقط یعنی عاشق بودن... اما از یه جایی به بعد دیگه خسته شدم! اونم خسته شد!

۵- قبل طلاق فکر می‌کردم همه مشکلات از طرف مقابلمه اما بعد فهمیدم حقیقت اینه که من خودمو به درستی نمی‌شناختم.... اصلاً نمی‌دونستم از همسرم و رابطه‌ام دقیقاً چی می‌خوام....

➕ یه وقتایی خدا یجوری حلش میکنه که انگار بین این همه، فقط صدای تو رو شنیده
امیدوارم که امروز نوبت تو باشه

➕ بهترین نصحیت برای یک عمرتون؛
➖ تا حدی کوتاه بیا که تبدیل به کوتاهترین دیوار نشوی!

‏اگر قرار بود بیانیهٔ مراقبت از خودی بنویسم، احتمالاً می‌نوشتم:

با خودِ غمگین‌تان مهربان باشید.

➕ «بهترین زمان برای کاشتن یک درخت بیست سال پیش بود، دومین زمانِ خوب برای کاشتنش همین حالاست.»
این یک ضرب‌المثل چینی است و مایی که خیال می‌کنیم برای همه چیز دیر است و کاش زودتر شروع کرده بودیم را هدف گرفته.

➕ در سال‌های دانشگاه همیشه یکی دو دانشجو سر کلاس‌ها حضور داشتند که سنشان از باقی بچه‌ها بیشتر بود. زن‌هایی که احتمالاً فرزندشان را از آب و گل بیرون آورده و تصمیم گرفته بودند دوباره به جامعه برگردند یا مردهایی با موهای جو گندمی که با مرخصی‌های ساعتی به موقع سر کلاس‌ها حاضر می‌شدند و شاید خیال داشتند مسیر زندگی‌شان را تغییر دهند. آنها از معدود دانشجوهایی بودند که درس را جدی می‌گرفتند، در بحث‌ها مشارکت می‌کردند، دلیل حضورشان در دانشگاه را می‌دانستند و زمانی برای هدر دادن نداشتند. آمده بودند که چیزی یاد بگیرند و از پولی که خرج کلاس‌ها می‌کنند بهترین بهره را ببرند. آن سال‌ها در صورت بیشتر ما جوانک‌های بیست ساله پوزخندی مستتر بود و لابد با دیدن اشتیاق و جدیت آنها «سر پیری معرکه گیری» در مغزمان پلی می‌شد. اما حالا فکر می‌کنم این شروع‌های دوباره چه حرکت جالب و جسورانه‌ای است و چه خوب است که بعضی آدم‌ها برای جملات بازدارنده‌ای چون «دیگه دیره» و «دیگه از ما گذشته» تره خرد نمی‌کنند.

➕ آدم‌هایی که در شصت سالگی ساز یا زبانی تازه یاد می‌گیرند، در چهل سالگی تازه می‌فهمند شغلی که همیشه گرفتارش بودند کار محبوبشان نیست و حرفه‌ای متفاوت را آغاز می‌کنند، در سی و هشت سالگی اولین فیلم کوتاهشان را می‌سازند و با دانشجوهای نوزده ساله رقابت می‌کنند، در هفتاد سالگی رابطه‌ی عاشقانه تازه‌ای را تجربه می‌کنند، در پنجاه سالگی راهی سفرهایی متفاوت با گذشته می‌شوند، در بیست و چهار سالگی پا به پای بچه‌های هفت هشت ساله شنا کردن را می‌آموزند و از پوزخند دیگران نمی‌ترسند، زنده و تحسین برانگیزند.
لعنت بر اعداد، درود بر شور زندگی!

✍️: آنالی اکبری

گلِ گلدون من
خواننده: سیمین غانِم

گل گلدونِ من، شکسته در باد،
تو بیا تا دلم نکرده فریاد.
گل شب بو، دیگه،
شب بو نمی‌ده؛
کی گل شب بو رو،
از شاخه چیده؟

گوشه‌ی آسمون، پُرِ رنگین‌کمون،
من مثِ تاریکی، تو مثلِ مهتاب.
اگه باد از سرِ زلفِ تو نگذره،
من می‌رم گم میشم،
تو جنگلِ خواب.

گل گلدونِ من! ماهِ ایوونِ من!
از تو تنها شدم؛ چو ماهی از آب.
گلِ هر آرزو؛ رفته از رنگ و بو،
من شدم رودخونه؛
دلم یه مرداب.

آسمون آبی می‌شه،
اما گلِ خورشید؛
رو شاخه‌های بید،
دلش می‌گیره.

دره مهتابی می‌شه
اما گلِ مهتاب؛
از برکه های‌خواب،
بالا نمی‌ره.

تو که دست تکون می‌دی؛
به ستاره جون می‌دی،
می‌شکفه گل از گلِ باغ؛

وقتی چشمات هم میاد،
دو ستاره کم میاد،
می‌سوزه شقایق، از داغ.
@drmojtaba_shakoori 🎧

➕ یادآوری امروزت:
وقتی پا توی مسیر بذاری، مسیر آروم‌آروم مشخص می‌شه. وضوح و شفافیت قبل از حرکت نمیاد. وضوح نتیجه‌ی اقدامه... نه پیش‌نیازش.

🌌 رای آخر شب 🌠

دوستان، یه لحظه به این فکر کنید: ما روی سیاره‌ای شگفت‌انگیز در حال چرخش توی یه کهکشان بی‌انتها هستیم! تحقیقات ناسا نشون می‌ده که هر روز حدود ۱۰۰ تن غبار کیهانی به زمین می‌رسه، ذراتی که شاید میلیاردها سال پیش از ستاره‌های دوردست اومد‌ن. این یعنی حتی توی ساده‌ترین لحظه‌های زندگی‌مون، بخشی از عظمت کیهان با ماست. ✨ امشب به آسمون نگاه کنید و به خودتون یادآوری کنید که شما هم بخشی از این داستان بزرگ و شگفت‌انگیزید!
🚀 #علم_و_امید

سلام بر آن‌ها که
وقتی تو را خاموش از نورِ زندگی یافتند،
رهایت نکردند
مگر بعد از آن‌که نور و روشناییِ زندگی را
به تو باز گرداندند…🤍
@drmojtaba_shakoori 🎧

اینکه بشقاب صبحونه‌ت رو قشنگ بچینی...
توی بطری آب، لیمو بندازی...
برای کتابت بوک‌مارک بخری...
به کلیدت عروسکای بامزه آویزون کنی...
روی وسایلت استیکر بچسبونی...
می‌شه شور زندگی...
به نظر بیهوده میاد؛

اما با همینا به زندگی وصل می‌شی.

نوشته بود: گفتگو اکسیژنِ یک رابطه‌ست.

➕ یادآوری امروزت:

پدیده "رشد پس از ضربه" (Post-Traumatic Growth)

📌 برخلاف تصور رایج، روانشناسان می‌گویند انسان‌ها می‌توانند پس از تجربه سختی‌ها قوی‌تر از قبل شوند—پدیده‌ای به نام "رشد پس از ضربه".
مطالعات نشان داده‌اند افرادی که با مشکلات مقابله می‌کنند، اغلب روابط عمیق‌تر، هدفمندتر و قدردانی بیشتری از زندگی پیدا می‌کنند.
اگر امروز احساس ناتوانی کردید، بدانید: این چالش‌ها ممکن است نقطه شروع رشد شما باشند.

#قصه_ظهر_جمعه

داستان باشگاه

جمعه‌ها را باید برگشت به دهه‌ی شصت، باید به‌یکباره کودک شد و نشست پای قصه‌های ظهر جمعه که هر هفته از رادیو پخش می‌شد و مشتاقانه به انتظار شنیدنش می‌نشستیم...

سعی می‌کنیم، اگر بهشون دسترسی مناسبی پیدا کنیم، هر ظهر جمعه یک قسمتش رو بگذاریم تو کانال.

➕ امیدواریم مفید باشه و دوستش داشته باشید.

🔕 هشت گام برای تقویت عزت نفس از نظر خانم الیسون آبرامز رواندرمانگر و مدافع سلامت:

۱. حواستون به گفت و گوی منفی درونی و افکار خود انتقادی خودتون باشه و اون‌هارو تشدید نکنین!
فراموش نکنین افکار فقط افکار هستن و خیلی‌هاشون واقعیت ندارن

۲ داستانی منفی که در مورد خودتون ساختین رو تغییر بدین!
مهم اینه ریششو پیدا کنین مثلاً «کودکی» و با کمک درمانگر اون تصویر رو کم کم تغییر بدین!

۳. پذیرش رو تمرین کنین و مراقب مقایسه خودتون با دیگران باشین!
بدونیم مقایسه باعث افزایش اضطراب، استرس، خود گویی منفی و کم ارزشی میشه و سلامت روان رو کاهش میده.

۴. نقطه قوت و مثبت خودتونو پیدا کنین و تمرکز خودتون روی اون قرار بدین!
مخصوصاً توصیه میشه معنای زندگی و استعداد خودتونو کشف کنین و در اون مسیر حرکت کنین.

۵. ورزش کنین! بسیاری از مطالعات ارتباط بین ورزش و عزت نفس بالاتر و همچنین بهبود سلامت روان نشون داده‌اند.
مراقبت از خود، تغذیه مناسب، وارد نشدن به هر رابطه‌ای، خواب کافی و... تأثیر زیادی در عزت نفس دارن.

۶. به دیگران کمک کنین! پژوهش‌ها نشون داده وقتی به کسی کمک میکنین احساس ارزشمندی بیشتری میکنین.
همچنین این کار باعث شکل‌گیری افکار مثبت بیشتر در درون ما خواهد شد.

۷. بخشش! بخشش خود و دیگران باعث تقویت عزت نفس می‌شود
درسته بخشیدن بعضی از آدم‌ها که بهتون صدمه زدن خیلی سخته ولی خب بخشش راهی هست که می‌تونین از چرخه‌ی منفی رهایی پیدا کنین.

۸. تمایز قائل شدن بین شرایطی که الان داری و شخصیتی که دارین کلید عزت نفس است.
یعنی مثلاً درک کنی با شکست‌هایی که خوردی تو بی‌ارزش و پوچ نیستی و بدونی با وجود شکست‌ها بازم ارزشمند هستی و با سخت‌کوشی و دلسوزی به خودت می‌تونی افکار و باورهای خود ویرانگر رو کمتر کنی

➕ یادآوری امروزت:
اژدهای کوچک گفت:
«گاهی فکر می‌کنم اون قدر که باید خوب نیستم.»
پاندای بزرگ گفت:
«درخت گیلاس خودش رو با درخت‌های دیگه مقایسه نمی‌کنه. فقط شکوفه میده»

💭 ما تصور می‌کنیم که به سکس نیازمندیم.
امّا در واقع ما بیشتر به صمیمیت نیاز داریم.
ما به نوازش، درک شدن، ارتباط چشمی و پذیرفته شدن نیاز داریم.
خندیدن با یک نفر، احساس امنیت در کنار او و این احساس
که کسی واقعاً دوستمان دارد.
بله، در حقیقت ما به این‌ها نیاز داریم...