زیرنویس اختصاصی موش‌های قطبی
قسمت دوم: زخم‌ها (۱۹۷۹)
میشائیل هانکه

ارائۀ اختصاصی از کانال سینماتک
ترجمه و تنظیم Aligma

ترجمه و زیرنویس این اثر تقدیم می‌شود به مردی برای ترجمان صبح، صالح نجفی.

Lemminge AKA Lemmings Tale 2: Injuries (1979)

@Ciinematheque

ترجمۀ اختصاصی قسمت دوم و پایانی «موش‌های قطبی» (هانکه، ۱۹۷۹) منتشر شد. [دانلود قسمت اول]

@Ciinematheque

چندی پیش با آقای کاظم شهبازی صحبت می‌کردم که حرف از کیارستمیِ نازنین به میان آمد و گفت اجازه بده تا خاطرۀ ناگفته‌ای از او برایت تعریف کنم؛ من هم دلم نیامد آن خاطره را اینجا منتشر نکنم.

گفت اولین و آخرین دیدارمان بازمی‌گردد به زمانی که او را برای برنامه‌ای، جلوی دانشگاه تهران دیدم. ایستاده بودیم و ناگهان چشمش به من افتاد، پرسید: «اینجا چکاره هستی؟» من هم پاسخ دادم که: «استادم». گفت: «چقدر عالی اما بگذار توصیه‌ای به تو بکنم. این حرفی که می‌زنم طبق آمار وزارت بهداشت و درمان است: آمار سکته در مردان ۴۷ تا ۵۳ سال، به نسبت بیشتر از مردان در دیگر سنین و البته زنان است.» و بعد اضافه کرد: «هرکسی که دست به خودکشیِ ارادی می‌زند، در واقع سکتۀ غیرارادی می‌کند و هر آنکه سکتۀ غیرارادی می‌کند، در حقیقت دچار خودکشیِ ارادی می‌شود.» و تأکید کرد: «از آنجا که استاد سینما و تئاتر هستی و اغلب با دانشجویان دختر سروکار داری، این نکته را حواست باشد و البته در‌ پایان به دانشجویان دخترت توصیه کن تا کاری نکنند که پدرانشان، در دلشان گریه کنند.»

@Ciinematheque

یکی از همراهان کانال «آنکه گریخت» برسون را مجدداً ترجمه کرده است که قابل‌قبول‌تر از تنها نسخۀ موجود ۱۲ سال پیش می‌باشد. از آنجا که در وب‌سایت‌های رسمی زیرنویس همچون Opensubtitles و Subscene مرحوم بارگذاری نشده است، اینجا می‌گذارم تا شاید مورد استفاده قرار گیرد.‌ با تشکر.

@Ciinematheque

***
[شامل اسپویل]

هنر نمایی ماده، استیج را در اختیار هیولا قرار داد. پافشاری‌های ضلع اول مثلث ( الیزابت - ستاره تمام شده‌ ) برای ماندن در اوج، منتج به ضلع دوم می‌شود. امکان‌ ِساخت ِدیگری ( سو )، بهتر از نسخه سرچشمه، فراهم گردید. اما هیولای ایجاد شده در ضلع سوم، در توالی متلاشی شدن ِهمان ضلع دوم ( سو )، به تماشاگران معرفی می‌شود. شعبده تهوع آور هیولا، با بالا آوردن اندام ِاروتیک ِمازاد بر روی صحنه انجام گرفت! پیش‌بینی و نمایش بدن ناهمگون، گوشتواره‌ای ناانسان را به تصویر کشیده است. پرفورمنس جُبرانی نسخه هیولاتر، با نیت تخریب ِتوجهات و فرضیات تماشاگر ‌به نسبت دقایق پُر فوکوس تصویر شده از ِاندام سو، این‌بار به قصدِ سرحدات ِاشمئزاز انجام می‌شود! اندام‌ با اضافاتی از بافت‌های چربی، بر روی بدن، به صورت تحریفی بارگذاری شده ‌است. پایان کار با متلاشی شدن بدن هیولاتر، در میان واکنش‌ها و دوشی از خون، کامل‌تر از نسخه سرچشمه، به نظر می‌رسد!

ادامه..

The Substance, Coralie Fargeat 2024
https://t.me/kamikazhi

۱۲ مرداد: خوشه‌چینان و من، با صالح نجفی
https://www.tiwall.com/p/womens.cinema

Unguided Tour AKA Letter from Venice (Susan Sontag, 1983)

@Ciinematheque

Promised Lands (Susan Sontag, 1974)

@Ciinematheque

Bröder Carl AKA Brother Carl (Susan Sontag, 1971)

@Ciinematheque

Duett för Kannibaler AKA Duet for Cannibals (Susan Sontag, 1969)

@Ciinematheque

سانتاگ هم از آن دسته‌ از چهره‌هایی است که علی‌رغم محبوبیتش، حتی دوستدارانش هم خبر از فیلمساز بودنِ او ندارند. در پست زیر برای شما، ۴ فیلمی که ساخته‌ است منتشر می‌کنم؛ روایت قصه‌هایی از فلسطین تا سوئد و ایتالیا.

@Ciinematheque

آدریانا آستی هم امروز در ۹۴ سالگی از دنیا رفت. او که همسر اول برتولوچی بود و اوایل دوران بازیگریش با «پیش از انقلاب» همسرش خوش درخشید، در طول دوران فعالیتش با استادانی چون بونوئل (شبح آزادی)، پازولینی (آکاتونه)، ویسکونتی (روکو و برادرانش و یوزپلنگ)، دسیکا (تعطیلات کوتاه) همکاری کرد و همچنین در فیلم‌های جنجال‌برانگیزی از تینتو براس و سوزان سانتاگ حضور یافت.

Adriana Asti (1931–2025)

@Ciinematheque

‍‌اینجا از «دیگران دربارۀ سهراب شهیدثالث» خواندیم. یک‌بار هم بی‌پرده از «سهراب شهیدثالث دربارۀ دیگران» بشنویم:

ولز، تروفو، هیوستون و به خصوص جان کاساوتیس. متأسفم که از دست رفت. اگر من جایزه اسکار برده بودم به او تقدیم می‌کردم. زندگی‌اش خیلی شبیه من بود و او را خیلی دوست داشتم. این‌ها فیلمسازانی بودند که بر من تاثیر گذاشتند.

از درایر زیاد خوشم‌ نمی‌آید ولی عاشق کن لوچ هستم. برسون و پاراجانف را هم دوست دارم. اما برسون را فقط همان اوایل دوست داشتم.

وندرس و شلوندورف را توی جلسات آکادمی هنر می‌دیدم. با شلوندورف سلام‌و‌علیک داشتم. با ویم وندرس اصلاً. چون هر وقت من را می‌دید نمی‌دانم که به چه دلیل مجهولی با من انگلیسی صحبت می‌کرد.فیلم‌هایش را هم دوست ندارم و کارت‌پستالی است. دو تا فیلم اولش بد نبود. آلیس در سرزمین عجایب و ترس دروازه‌بان از پنالتی. ولی بعد که آمد توی این قضیۀ پاریس تگزاس و از این حرف‌ها، گُه زد. نظر من است.

با هرتسوگ خیلی رفیقم. چون مدت‌هاست که نمی‌تواند فیلم بسازد. فیلم‌هایش گران و فروش نمی‌کند. الان هم به ایتالیا رفته است، چون عاشق یک خانم ایتالیایی بود. آنجا اپرا می‌گذارد.

فاسبیندر متأسفانه گِی بود. یا خوشبختانه برای خودش. هم دراگ می‌زد و هم شدیداً عرق می‌خورد. در ۳۶ سالگی هم قلبش ایستاد. فیلم‌هایش هم بد بود. منتقدها می‌خواستند بگویند که این نابغۀ آلمان است و نابغه نبود. زور می‌زد تا نابغه شود و خودش را کشت. نه که خودکشی کند. مُرد.

بونوئل⁩ یکی از بزرگترین فیلمسازان مورد علاقه من است و کتاب خاطرات زندگی‌ش را مثل کتاب مقدس همیشه بالای سرم دارم؛ استاد بزرگ برای من کماکان همان بونوئل است، قابل تقلید هم نیست و نمی‌شود از او دزدی کرد.

من آنتونیونی، فلینی، ویسکونتی، برادران تاویانی، پازولینی، دسیکا و تا حدودی برتولوچی را دوست دارم. گرچه فیلم‌های چینی او را دوست نداشتم. آنتونیونی‌ استاد است. فلینی اما برای من تا زمانی که جاده و شب‌های کابیریا را ساخت، تا اول هشت و نیم خدا بود. هشت و نیم فیلم خیلی بدی‌ست به نظر من. وسط این‌ها هم فیلم‌هایی مثل آمارکورد و ساتیریکون را ساخت که آن‌ها دیگر سیرک‌اند. البته یک تجملی بود که فلینی می‌توانست به خودش اجازۀ داشتنش را بدهد.

در آمریکای سال‌های اخیر کارگردانی پیدا شد به نام «مارتین اسکورسیزی» که دو تا فیلم مهم ساخت. یکی فیلم پائین‌شهر (۱۹۷۳) راجع به یک مشت آدم بدبخت و بیچاره، ایتالیایی‌نشین‌های نیویورک، تمام فیلم سر ۱۵۰ دلار قرضی است که آدمی به آدم دیگر می‌دهد و آخر سر هم همدیگر را می‌کشند. برای ۱۵۰ دلار پول. فیلم دومش راننده تاکسی (۱۹۷۶) قضیۀ یک راننده تاکسی‌ست که از جنگ ویتنام برگشته و آنقدر صحنه‌های وحشتناک در این جنگدیده که شب‌ها نمی‌تواند بخوابد. می‌رود راننده تاکسی می‌شود و خودش به خودش می‌گوید: چرا خیابان‌های نیویورک دهن باز نمی‌کند و توی گُه برو فرو برود. آخر فیلم هم خیلی مثبت تمام می‌شود. رئیس کل رانندگان تاکسی و پااندازهایی را که از یک دختر کم سن‌و‌سال استفاده می‌کردند، می‌زند و از بین می‌برد. سرمایه‌داری آمریکا نیامد فکر کند این چپی یا مارکسیست است. دید آدمی توی این جامعه پیدا شده و بدون اینکه بگوید تلقی سیاسی آنارشیستی دارم، ضد جامعۀ سرمایه‌داری فیلم می‌سازد. آمدند چکار کردند؟ ۱۰ میلیون دلار به او پول دادند و گفتند بیا یک فیلم موزیکال بساز. فیلمی ساخت به اسم نیویورک نیویورک (۱۹۷۷) و خودش را خراب کرد. تمام شد.

من برگمان را به این خاطر دوست ندارم که غیر از مهر هفتم و توت‌فرنگی‌های وحشی (که فیلم خیلی بدی است) در تمام فیلم‌هایش یک بخشی از آدم را می‌گیرد که ربطی به کل جامعه ندارد. مثلاً در فریادها و نجواها وقتی زن‌ها با شیشه زنانگی خودشان را می‌بُرند، به‌نظر من این برای یک‌سری از آدم‌های خرده‌بورژوا که هنوز این کار را نکرده‌اند، نشان دادنش ضرورتی ندارد. یا همینطور در فیلمی که با لیو اولمان ساخت به اسم صحنه‌هایی از یک زندگی زناشویی که خیلی هم گرفت و حتی یک سریال تلویزیونی هم شد، تضاد و برخورد زناشویی یک مرد و یک زن، برای من تضاد و برخورد جامعۀ امروز یا آن موقع نیست. تضادهای بزرگ‌تری وجود دارد. نه که بخواهم شعار بدهم و مثلاً بگویم گرسنگی، فقر یا جنگ. مثال زیبای چیزی که می‌گویم، فیلم آلن رنه است به اسم هیروشیما عشق من که در ده دقیقۀ اول فیلم می‌بینید که آمریکایی‌ها هیروشیما را با چه سرعتی‌ نابود کردند و چه‌قدر آدم را کشتند و چه‌قدر آدم سرطانی بر جا گذاشتند. ولی بعد قضیه عاشقانه می‌شود‌. این را من بیشتر قبول می‌کنم تا فیلم برگمان. این بزرگ‌ترین کثافت‌‌کاری است که برگمان کرده است.

@Ciinematheque

گلستان و رفیق دیرینه‌اش دوشه، ۵۰ سال پس ازین ماجرا در بولونیای ایتالیا.

‍‌پرویز جاهد، ساعاتی پیش از آرشیو شخصی‌اش، عکسی را از ابراهیم گلستان و زکریا هاشمی منتشر کرده است که فکر می‌کنم برای اولین بار باشد که این دو بزرگ را در پیری، کنار هم می‌بینم.

به همین بهانه بد نیست که خاطرۀ شیرینی بخوانیم:

زکریا هاشمی در کتاب "در سنگلاخ زندگی؛ از زندگی و سینما" می‌نویسد که یک روز در آپاراتخانۀ سازمان فیلم گلستان مشغول کار بوده که گلستان به همراه مرد قدبلند و تنومندی وارد می‌شود.

گلستان به فرانسه رو به مرد می‌گوید: "موسیو هاشمی..."

مرد هم گل از گلش می‌شکفد و با خوشحالی می‌گوید: "اوه... موسیو هاشمی..." و هاشمی را بغل می‌کند و می‌بوسد.

گلستان  رو به زکریا هاشمی می‌گوید که ایشان ژان دوشه، منتقد و فیلمساز فرانسوی‌ست، که از بازیِ تو در "خشت و آینه" خوشش آمده و دوست داشته تو را از نزدیک ببیند.

دوشه به فرانسه چیزهایی به گلستان می‌گوید که او می‌خندد و برای هاشمی ترجمه می‌کند: "از تو خوشش آمده و می‌گوید که با هم به فرانسه بروید و زندگی کنید."

هاشمی که یک رکابی به تن داشته و دست دوشه هم روی شانه‌هایش بوده، از شنیدن این حرف و خندۀ گلستان می‌فهمد که بوهای خوبی به مشامش نمی‌خورد و سعی می‌کند که خودش را از زیر دست دوشه به بیرون بکشد.

سپس هاشمی برمی‌گردد و به گلستان می‌گوید: "با بد کسی طرف است."

گلستان هم می‌زند زیر خنده و به دوشه می‌گوید که جواب موسیو هاشمی منفی‌ست. دوشه هم موقع رفتن با هاشمی دست می‌دهد و باز می‌بوسدش.

یک‌بار دیگر هم گلستان به هاشمی می‌گوید که این دوشه ول‌کن تو نیست، باز پی‌گیری می‌کند که هاشمی پاسخ می‌دهد: "حتما تنش می‌خارد..."

@Ciinematheque

🎬 Certified Copy

باز نگاهی به سینمای استاد عباس کیارستمی

۴. «کپی برابر اصل»

نمایش و گفت‌وگو:
چهارشنبه | ۱ مرداد | ساعت : ۲۰:۳۰

هماهنگی و رزرو: تلگرام | واتس‌اپ
تلفن: ۰۹۰۵۱۶۲۰۵۶۱

«خانه‌ هنر مولیان»
نشانی: تهران. شهرآرا. پاتریس‌لومومبا. خ شادی. نبش امین. روبروی ورزشگاه چمران. پ ۲۷