همه‌چیز می‌گذرد، اما آدم هرگز فراموش نمی‌کند که عزیزترین فردِ زندگی‌اش، چگونه قلبش را شکست.

«می‌دانی چه چیزی بیش‌تر از همه قلب مرا شکست؟ این‌که خودت اصرار داشتی بیایی و در زندگی‌ام بمانی، اما چرا این‌قدر بی‌رحمانه رفتار کردی و رفتی؟»

بس که دوستش داشتم. هنوز هم دارم.
کاش نداشتم.

-صفحه ۵۳-

هنوز آن شب که گفتی دوستم داری را به یاد دارم، و قسم می‌خورم هیچ‌وقت به اندازه‌ی آن شب زندگی را دوست نداشتم.

[آروم، عمیق و اندوهگین]
@mane_inja

رفتن برایم دشوار بود، اما ماندن کنار کسی که احساس متقابلی نسبت به تو ندارد، کشنده است.

تو طوری قلب مرا مورد هدف قرار دادی، که دیگر اعتماد کردن برایم سخت‌ترین کار دنیا است.

فهمیدم آدم‌ها می‌توانند در چشم‌های کسی زل بزنند و بگویند دوستت دارم و دروغ باشد. این را از آن شبی که گفتی دوستم داری فهمیدم.

[قشنگ، غمگین و پُر از خاطره]
@mane_inja

می‌دانی بیش از همه چه چیز مرا شکست؟
این‌که پشت تمام زخم‌هایم، آدم‌های آشنایی وجود دارند که اتفاقاً ادعای مرهم بودن داشتند.

او رفیق واقعی من است؛ او برخلاف دیگران که تا وقتی داستان و قصه‌ات را می‌شوند می‌روند، کنار من ماند.

«شب بخیر به تو؛ به تو که چشم‌هایت لایق بوسیده شدن است، نه اشک ریختن.»

[داره می‌میره دلم
واسه مخملِ نگات:)]
@mane_inja

و فهمیدم دردی که آدم را نمی‌کشد، به شکل‌های دیگری از مرگ درمی‌آید که جان را فرسوده می‌کند.

زیباترین آدم‌هایی که می‌شناسم، کسانی هستند که به تأثیر حرف‌شان بر قلب دیگران فکر می‌کنند و بعد زبان به سخن می‌گشایند.

اما چقدر طول می‌کشد تا آدم با حرف‌های دردناکی که از عزیزترین آدم‌های زندگی‌اش شنیده کنار بیاید؟

[پشت ستون سایه‌ها
روی درخت شب
می‌جویم اما نیستی
در هیچ‌جا امشب..]
@mane_inja