دیگه نمی‌خوام هیچ آدمی رو جدی بگیرم،
از آخرین باری که یکی رو جدی گرفتم،
هنوز زندگیم به حالت عادی برنگشته...

به زندگیم نگاه میکنم
میبینم که کتابا، سریالا، خیابونا، موزیکال
نجاتم دادند ولی آدما؟ نه هیچ وقت!

خیلی خسته‌ام،
اما به خودم میگم یکم دیگه تحمل کن،
شاید فردا بهتر باشه یکم دیگه تلاش کن..
شاید همین تلاش آخر، راهی جدید رو به روت باز کنه، یه بار دیگه دل به دریا بزن؛
شاید همین موج تو رو به ساحل برسونه،
یه بار دیگه قدم بردار شاید همین قدم، خورشیدِ پشتِ شب رو نشونت بده.

برای من هیچ لذتی بالاتر از کارما پس دادن کسی که بهم آسیب زده نیست.
درمورد این افراد بخشنده بودن احمقانست.

تو برای من مقدر شده بودی،
شاید حتی به عنوان یک مجازات..

اون گریه‌های منو دید
خوشحالی منو دید، هیجان منو دید
تقلای منو برای دووم آوردن دید
استرس منو دید، اشتباهات منو دید
عصبانیت منو دید، غمامو دید
بغض کردنامو دید، افسردگی منو دید
مشکلات منو دید، اون حتی بدترین
ورژن منو هم دید،
ولی بازم تنهام گذاشت..

🤎✨

او رفیق واقعی من است.
وقتی همه هنگام سکوت کردنم از من فاصله گرفتند،
اون تنها کسی بود که کنارم ماند...
خودم را می‌گویم! خودِ با وفایم.

من در حالی که غمگین بودم، دیگران رو تسلی دادم!
در حالی که شکست خورده بودم به دیگران امید دادم،
در حالی که نمیتونستم حتی لبخند بزنم، دیگران رو خندوندم.
با من از قوی بودن حرف نزنید...

مثلاً همین امشب که ماه آمد نزدیک،
بیا بپریم بالا و از این سیاره دور شویم.
تو یک‌ فلاسك چای بردار و چند تا شکلات،
من هم یك چراغ، چند شاخه نرگس و چندتا کتاب.

به آنها بگو
که رفتن های ما هجرت نبود، گریز بود.
سفر نکردیم، کوچانده شدیم.
بگو از مرگ به آوارگی پناهنده شدیم.

با پایِ خودش آمد و با پایِ خودش رفت
یك روز به قلبِ مـن و حــالا به جــهنم...!

همه را بخشیدم جز کسانی که
مــرا از سمتِ آبادم ویران کردند.

من...
همین منِ ساده!
باور کن؛ برای یك بار برخاستن،
هزاران بار فرو افتاده‌ام...

گرچه آبِ رفته بازآید به رود
ماهیِ بیچاره اما مُرده بود

🎧🩶

یادت باشد،
آدمها می‌توانند حرف‌های خوبی بزنند
ولی آدم خوبی نباشند.

شب دوباره همانیم؛
آزرده، غمگین، تنها و ترسیده از دنیا!
حتی اگر تمام روز،
در قوی‌ترین حالات ممکنِ یك انسان زیسته باشیم.

من آدمِ زیاد فکر کردنم
من آدم خودخوری ام
من آدم پر حرفی ام ولی خب
بیشتر با خودم صحبت میکنم.
من آدم مهربونی ام ولی زودرنجم،
زود عصبی میشم.
من آدم خیلی کینه ای نیستم ولی
خیلی چیزا رو خوب یادم میمونه..

و میدانی بارها به مو رسید و
حتی پاره شد اما من
هیچکس را نداشتم.
مجبور بودم بلند شوم و گره بزنم.

نزدِ خالق با منّیت من منم هرگز نکن
ما کجاییم نقطه ای در ناکجای کهکشان

احمد جم

صبورتر شده ام...نه چون قوی ترم،
چون فهمیده ام بغضی چیزها،
ارزش واکنش ندارند.
نه چون بی اهمیت اند؛
چون دیگر توانش را ندارم.
چراغی در من خاموش شده...
نه اتفاقی، نه ناگهانی...!
آهسته، با هر بار بخشیدن،
با هر بار نادیده گرفتن،
با هر بار امیدوار بودنِ بی دلیل.
و حالا، فقط سکوت مانده و تاریکی که
دیگر نمی ترساندم...چون از نورِ خود گذشته ام...

من تا پای جونم میتونم بهت اهمیت بدم ولی وقتی قدرش رو ندونی؛ جلوی پام بمیری هم فقط از کنارت رد میشم!

من نمیدانم گناهم چیست؟
آنها فقط به من فهمانده بودند که من مقصرم...

گفت:
پس زمان همه چیز را درست میکند؟
گفتم:
زمان چیزی را درست نمیکند.
تو بزرگ میشوی و مسائل جدید را ناخوداگاه جایگزین مسائل قدیمی میکنی.
طوری که ناگهان همه ی آن دردهای پیشین برایت بی مفهوم و کوچک میشوند.
با خودت می گویی:
چقدر غصه ی چیزهای الکی را خوردم...
چقدر همه چیز را برای خودم سخت کردم،
در حالی که اینطور نیست.
هر چیزی، در هر زمانی،
اگر قلبت را بخراشد، واقعی است...

میان ما و زندگانی، یک چیز گُنگ بود!
ما دیر آمدیم یا زود؟
هر چه بود به موقع نیامدیم...

انسان در حال گریه کردن به دنیا می آید
و وقتی به اندازه کافی گریه کرد، از دنیا می رود.

خدا دوباره شما رو سرپا میکنه،
دقیقا جلوی کسایی که شما رو شکستن..

سالهای زیادی گذشت تا بفهمم؛
آن که در خیابان می گرید از آن که در گورستان می گرید، بسیار غمگین تر است...

ای قلم! تقدیرِ ما قدری غلط تحریر شد
خوشنویسان نقطه ی آواز را نگذاشتند...

فاضل نظری

اونجایی واقعیت خورد تو صورتم که مامانم گفت:
درسته اون بهترین دوستته،
اما تو هم بهترین دوستش هستی..؟

شاید به زبون نیاوردم، اما
یه جاهایی تو دلم گفتم
چقدر ازت انتظار نداشتم...

هیچ رابطه ای قادر به از میان بردنِ تنهایی نیست.
هر یک از ما در هستی تنهاییم ولی می توانیم در
تنهایی یکدیگر شریک شویم.

زیادی بودن؛
زیادی خوب بودن،
زیادی در دسترس بودن،
زیادی تحمل کردن،
فقط باعث میشه زیادی نادیده گرفته بشی!

او تو را شکست و رفت،
تو نگران شدی خسته اش نکرده باشی!
بخواب، آدمِ ساده...

قمارِ بی برنده ایست، قمارِ تلخِ زندگی
چه برده چه باخته از این قمار خسته ام

وقت برای انجام کارهای اضافه نداشت،
شب ها برای خودِ غمگینش گریه میکرد و روزها برای زندگی اش تلاش...

سرانجام؛
فرو میریزد شادی کسانی که
با رنج ما بنا شده است...

ناامیدکننده ترین آدمی بودی که بهش امیدوار بودم..

حضورش در اندازه ای نبود که بتواند
تمام جاهای خالی را پر کند!
اما نبودش
خلاء معرکه ای بود...

ببین تنها چیزی که هرچقدر بیشتر باهام سرد برخورد کنه من همچنان وابستشم کولر خونه است؛
پس برای من قیافه نگیر.

نیمی از او میخواست تمام زیبایی های جهان را تجربه کند و نیمی دیگر میخواست همان لحظه بمیرد.
در نتیجه نه زندگی میکرد و نه میمرد؛
در تداومی مضحک به سر میبرد..