امشب...
در تصور هیچ تصویری قاب نشده،
و شب،
نه سانسی برای تماشا دارد،
نه فریمی برای دیدن،
و این، آغاز گم‌شدن است
در هوایی که از پنجره نمی‌تراود،
در نوایی که از حنجره برنمی‌خیزد،
در نوری که نرسیده خاموش می‌شود
و خیره بر دستگیره‌ی دری
که می‌چرخد
اما به روی سکوت...
هزار سال است
هیچ‌کس به این خانه نیامده،
اما بوی رفتن،
هوا را نمناک و غمناک کرده...
و حالا،
نه نبض دلواپسی‌ها
نه تپش صدا،
نه رد نگاه...
فقط،
اشک‌هایی بر لبه‌ی آستین خاطره‌ها مانده‌اند،
که با زبانی از یاد رفته و بر باد رفته
شعر می‌نویسند...
و من،
شاید،
آخرین بازمانده‌ی تراژدی گریه‌هایم
در فیلمی که خود کارگردان هم
تا آخرش را ندیده است...
#شهراد_میدری
📚🎨🎶🩷🌙✨⭐️🌺🌹🍀🌸🌿⚘️💎‌
http://telegram.me/shahradmeidary
درودهای برآمده از ژرفنای دل و جان
آن‌گاه که از دوردست آسمان‌ها باز می‌گردید
کبوترانگی‌تان، عطر برگ برگ زیتون‌زارهای مهربانی را با خود می‌آورد؛
تا من، در زلال حضورتان، غزل‌خوان نم‌نم‌های باران و بیدمشک شوم.
سپاسگزارم که هنوز،
سبزه‌ی یشم می‌گسترانید،
گل یاقوت می‌شکوفانید،
و پروانه‌ی فیروزه می‌رقصانید...

با مهر: برادر کوچکتان شهراد میدری

لرز جان و سوز دل یعنی زمستانی‌ست امشب
سردی این دست‌ها آغاز ویرانی‌ست امشب

حسرت و تنهایی و غم، روبروی من نشسته
جای تو خالی میان جمع مهمانی‌ست امشب

من خوش‌آمدگوی آهی که رسیده تازه از راه
پیش پایش خانه از اشکم چراغانی‌ست امشب

زنگ در را می‌زند، در می‌گشایم روی بغضم
بغض تلخی که سرآغاز پریشانی‌ست امشب

پرده‌ی ابریشمین افتاد و شب پروانه‌ای شد
این سکانس غصه‌دار و تلخ پایانی‌ست امشب

عینهو دلتنگی من که امانم را بریده
شک ندارم آسمانت نیمه‌بارانی‌ست امشب

خش‌خش برگ و صدای نم‌نم و هوهوی توفان
چون پیانوهای دردآلوده‌ی "یانی‌"ست امشب

تو نبودی، من که بودم، بر کف دست کبودم
مانده جای ترکه‌ی "یار دبستانی‌‌"ست امشب

نغمه‌ها دارد برایت، می‌کشد پر در هوایت
دل میان سینه، "مرغ عشق" زندانی‌ست امشب

خیره بر در مانده‌ام، درمانده‌ام، پیراهنت کو؟
گریه‌هایم گریه‌ی یعقوب کنعانی‌ست امشب

دست غم دورش زده نقش هزار اسلیمی اشک
"عشق" مانند ترنج فرش ایرانی‌ست امشب

چکه‌چکه اشک‌هایم، واژه در واژه غزل شد
باز هم با یاد تو وقت غزل‌خوانی‌ست امشب


#شهراد_میدری
telegram.me/shahradmeidary
facebook.com/shahradmeidary
instagram.com/shahradmeidary7