شعرها را در انباری می‌گذارم
کنار بوسه‌های پشت شمشاد
و پنجره‌ای که از آن می‌آویختم
به هنگام باران…
کیف‌دستی‌ام را پر می‌کنم
با پانسمان و چسب زخم
و مهارت سازش و صبر
وقت وداع می‌رسد…
غمگین نمی‌شوم؛
و این غمگینم می‌کند…
سیاهی قیرگون سرنوشت
که چسبیده به خیال کودک
کفش‌ عابران را آینه می‌کند.
و عرضه، دست‌در‌دست تقاضا
بر فردای کودکان، سیاهی می‌دوزند!
بروکراسی اداری با حوصله
پیرزنی را دست به دست می‌‌کند
تا مجوز دفن بدهد
به استخوان‌های گمشده‌ی‌ لبی
که روزی از پستان‌هایش
شیر خورده‌اند!
خشمگین نمیشوم؛
و این خشمگینم می‌کند…
رفتن را بلد می‌شوم،
سرسپرده به تنازع بقا،
تسلیم هیبت پول،
با پذیرش “هست‌”ها
و به رسمیت شناختن رنج!
کتاب‌های قصه را،
از طبیعیات جدا می‌کنم…
همبازی کودکیم
آویخته بر بند رخت
تاب می‌خورد با باد
تن‌آلوده به اطوار زمان
گریه‌ نمی‌کنم؛
و این به گریه‌ام می‌اندازد!

📝📸 سهیل سرگلزایی

@szcafe