از آنهایی بود که یک غم زیبایشان می‌کند؛ چنان ماه نقره‌ای، یک تاریکی مرموز و پیشرونده ذره‌ذره می‌بلعیدش و همان دم که گمان می‌کردی به کل تباه شده است، تابنده‌تر از همیشه ظاهر می‌شد.
درخت سپیدار را می‌مانست؛ زندگی شاخ و برگش را می‌رقصاند اما تنه‌اش را یک نخوت شاهوار، یک غرور ریشخند‌کننده، ثابت و بی‌حرکت نگاه می‌داشت.
لبخند‌هایش بزرگسالی را مانند بود که شبی را در بوران سپری کرده باشد و صبح دریافته که کودکیش را سرما زده است!
بزرگسالی که کودکیِ منجمدش را از تنش تکانده باشد و باقی زندگی را با نگاه کنجکاو عابران سپری کند، وقتی به جای خالی کودکیش می‌نگرند!
از آنهایی بود که گیراییش از یک غم می‌آمد؛ چنان جذبه‌ی کُشنده‌ی اقیانوس در طوفان! چنان نجوای غاری بی‌انتها‌ که شهوت پیش رفتن به عمق سیاهی را در گوش‌ات زمزمه می‌کند؛ چنان کشش کمدی که همیشه قفل است؛ راز خانه‌ای که پنجره ندارد!
مثال سازی تَرَک‌برداشته زیبا بود؛ بی‌انتظار نغمه‌ای در مسیر؛ زخمی زخمه‌های بی‌شمار پیشین!
مثال خرابه‌ها زیبا بود؛ شبیه پرسه در قبرستان امپراطوری‌ها! مثال غروب زیبا بود؛ سوت پایان روز! حکومت قاطع تاریکی!
آواز دیلمان را در مشکی نگاهش حمل می‌کرد؛ و مشکی نگاهش؟! سوگوار تولد خودش بود!
هراسان دوستش داشتم؛ چنان کسی که از ترس مرگ خودکشی می‌کند!

📝📸سهیل سرگلزایی

@szcafe

خوانش جستار کلیدواژه‌های تهران

خوانش یک جستار قدیمی

تعطیلات تابستانی
به قلم جناب آقای وحید اکبری
@szcafe