بوسه‌شان دادیم تا فرزندمان بدهند؛
و آنها پدرانمان را گرفتند!
به استقبالشان دویدیم تا نان‌مان بدهند؛
و آنها گندم‌هایمان را ربودند!
در آغوششان کشیدیم تا قایقمان بدهند؛
و آنها دریا‌هایمان را خشکاندند!
به کلاسشان نشستیم تا تمدن‌ بدهند؛
رقص‌‌مان را کشتند!
در به رویشان گشودیم تا سلامت بدهند؛
مرگ‌ را به درازا کشاندند!
صلح را ملتمسانه طلب می‌کردیم؛
و آنها سلحشوری‌مان را سلاخی می‌کردند!
آخ گندم‌های طلایی…
های دریای نیلگون…
هی داد رقص‌های بی‌امان!
شما را تمنا میکنم؛
در ملال‌های بعدظهر‌های خاکستری…
در غریبگی آمیختن‌های بی‌دوام…
در خیال چشمک‌زن مرگی خودخواسته…
آی سلحشوری گمشده…
های پدران اساطیری…
آخ مرگ‌های نابهنگام…
شما را تمنا می‌کنم؛
در ذلت چشم‌ گفتن‌های متوالی…
در گمشدگی شهرهای درنده…
و در اضطراب ممتد زندگی…
اضطراب…
اضطراب…
به بسترشان رفتیم تا نطفه‌مان بدهند؛
و آنها خوابمان را ربودند!

📝📸سهیل سرگلزایی

@szcafe