همه‌ی روزها یکسان‌اند. هیرایاما، مردی میان‌سال و کم‌حرف، هر صبح پیش از طلوع بیدار می‌شه. لباس‌هاش رو می‌پوشه، یه قوطی قهوه از دستگاه می‌گیره، و با وَن کوچکش راهی کار روزانه می‌شه: تمیزکردن دست‌شویی‌های عمومی توکیو. زندگی‌اش پر از تکراره، پر از سکوت، پر از اون چیزی که ما معمولاً اسمش رو ملال و حس رخوت و کسالت می‌ذاریم. اما ویم وندرس در فیلم روزهای عالی Perfect Days این ملال رو وارونه می‌کنه. همچون یک مراقبه، مکثی بر زیبایی‌های کوچک، ساده‌ترین لحظه‌ها هم می‌تونن حسی از سرور در خودشون داشته باشند.
در فرهنگ ژاپن واژه‌ای هست به این عنوان: کموربی - نشت نور خورشید از میان درخت‌ها.
«کُمُرِبی» از ارتباط ژرف با طبیعت و ضرورت مکث و تعلیق در لحظه‌های زندگی حرف می‌زنه و این وقفه‌ها کمک می‌کنند تا جزئیات کوچک رو ببینیم، جزئیاتی به ظاهر بی‌اهمیتِ که می‌تونن درک ما از جهان پیرامون رو دگرگون
ملال می‌تونه تبدیل بشه به درِ ورودی زیستن در لحظه؛ کشف زیبایی در مکث‌های کوچک. نوری که از میان برگ‌های تکرار عبور می‌کنه و به جهان‌مون می‌تابه.
بخشی از پادکست اورسی | میوه‌های ملال

به گفتۀ شوپنهاور، ما هیچ‌وقت به نقطۀ رضایتی نهایی و ماندگار نمی‌رسیم. در نظر او: «زندگی در پس و پیش در نوسان است، همچون آونگی میان رنج و ملال». ملال، جنسی از خستگی روح و دل‌زدگی، حالتی شبیه به اندوه. اندوه ریشه در فقدان و یک غم دارد، اما ملال بی‌ریشه‌ست. سکونی بی‌معنا که به همه‌چیز سرایت پیدا می‌کند.

شعر و صدای یدالله رویایی | میوه‌های ملال
تصویر: هُما قمی

شنیدن پادکست

نوید اربابیان - غبار #دلتنگی
اشعاری از امیرخسرو دهلوی - میلی - عرفی - کلیم - غروی اصفهانی به انتخاب رضا عابدین‌زاده
کامل کار را در یوتوب ببینید