در عصر مدرن آسودگی به مشکل تبدیل شده است.
اکنون کسی نمی تواند واقعا آسوده باشد.
چنین چیز ساده ای !
حتی گربه ها آن را از انسان بهتر انجام می دهند.
به آسودگی گربه نگاه کن.
او عمیقا آسوده است.
اما تو نمی توانی انجامش بدهی.
چه اتفاقی برای انسان افتاده که گربه می تواند انجامش دهد اما انسان نمی تواند؟
پرخاشگری بسیاری در آنجا جمع شده که به تو اجازه آسودگی نمی دهد.
در اصل از آسودگی می ترسی و به همین دلیل نمی توانی آسوده باشی.
لحظه ای که می خواهی آسوده باشی دیوانگی سرکوب شده بیرون می آید.
بنابراین نمی توانی آسوده شوی.
می ترسی.
چنان چرندیاتی در خود داری که اگر بخواهی آسوده باشی ناگزیر از بیرون آمدن هستند.
از تو سر ریز می شوند.
این ترس محافظت ایجاد می کند.
مکانیسمی دفاعی ایجاد می کند.
به دور سرکوبی هایت دیوار می کشی و به خاطر آن دیوار نمی توانی آسوده باشی.

OSHO
@hooshmandy

کتاب کیمیاگری نوین

نومید مشو جانا کاومید پدید آمد

اومید همه جان‌ها از غیب رسید آمد

نومید مشو گر چه مریم بشد از دستت

کان نور که عیسی را بر چرخ کشید آمد

نومید مشو ای جان در ظلمت این زندان

کان شاه که یوسف را از حبس خرید آمد

یعقوب برون آمد از پرده مستوری

یوسف که زلیخا را پرده بدرید آمد

ای شب به سحر برده در یارب و یارب تو

آن یارب و یارب را رحمت بشنید آمد

#مولانا
@hooshmandy

گفتگو‌ در شبکهٔ  BBC دربارهٔ جیدو کریشنامورتی:

 این گفتگو در اوت سال 2005 انجام شده است. شرکت‌کنندگان در این گفتگو رامین جهانبگلو، سیامک عاقلی و محمدجعفر مصفا هستند.

@hooshmandy

شکل‌های میل آزار

   در بسیاری از اجتماعات، میل آزار شکلهایی غیرصریح و موذیانه پیدا می‌کند. یکی از شکلهای آن، به اصطلاح "شوخی" است.

   ساختمان روحی بعضی افراد طوری است که از ابراز خشم و نفرت و پرخاشگری و درافتادن و آزار رساندن صریح به دیگران ناتوان‌اند. بنابراین خشم و نفرت و آزار خود را به انواع لباسها و توجیهات می‌آرایند و آن را از هیأت واقعی خود خارج می‌کنند و بعد بروز می‌دهند. یکی از شکلهای مبدل، آراسته و غیرصریح بروز آن نیز "شوخی" است. دربارهٔ مردم بعضی از اجتماعات می‌گویند آدم هایی بذله‌گو و شوخ طبع‌اند. ولی بنظرم شوخ‌طبعی به تبع میل آزار و ابراز نفرت ایجاد می‌شود. یعنی اصل بر میل آزار است و شوخ‌طبعی وسیله ارضاء آن.

   رواج قمار، غیبت کردن، رواج انواع مسابقات، میل دخالت در کار دیگران(مثلاً در شکل نصیحت)، زندگی‌های زرق و برقی و تجملاتی، و بسیاری سنت‌ها، شکلهای تحریف‌شده و غیرصریح میل آزار است.

کتاب «زندگی و مسائل»
محمدجعفر مصفا

@hooshmandy

آدلف هیتلر در زندگینامه اش نوشته است: تا زمانی که دشمنانی نداشته باشی نمی توانی رهبری بزرگ بشوی.

حتی اگر دشمنانی هم نداری وانمود کن که کشورت در خطر است.
زیرا وقتی مردم بترسند برای برده شدن آماده می شوند. وقتی مردم بترسند اماده اند از سیاستگران پیروی کنند.

او با وجودی که رهبری دیوانه بود گاهگاهی جملاتی بسیار با اهمیت می گفت. او گفته است بزرگترین رهبران بشری در زمان جنگ ها زاده شده اند. پس تا زمانی که جنگی بزرگ نباشد نمی توانی رهبری بزرگ باشی!

فقط برای برآوردن این آرزوی رهبر بزرگی شدن ، باید میلیون ها انسان را به کشتن بدهی!

حق با اوست: در زمان صلح مردم نیازی به پیروی کردن ندارند.

مردم از رهبرشان یک خدا نمی سازند تا حرفهای او قانون شود.
سیاستگران به هر دری زده اند تا مردم را ترس نگه دارند.

اراده قدرتمند شدن و سلطه گری فقط در ذهنی بیمار برمی خیزد. از عقده حقارت ناشی می شود. کسانی که از عقده حقارت در رنج نباشند توجهی به قدرت ندارند.

#مافیای_روح
#اشو
@hooshmandy

ما در میان دانش‌مان، اطلاعات و تحلیل‌هامان همچون کرم می‌لولیم.
و بسکه به اینها عادت کرده‌ایم، حالمان هم دیگر ازشان بهم نمی‌خورد.
مگر اینکه سری به وطن اصلی بزنیم تا آنوقت دریابیم این چه کثافتی‌ست که در آن مشغول مردگی کردن هستیم.

زنده ای و زنده‌زاد ای شوخ شنگ
دل نمی‌گیرد تو را زین گور تنگ؟!

   وطن ذاتی و حقیقی انسان، نیستی است.

یعنی هیچ. هیچ چیست؟

اگر بگوییم چیست که می‌شود یک چیزی!

هیچ یعنی واقعاً هیچی! همین و بس! و ما از بودن در وطن اصلی خودمان می‌ترسیم! از اینکه لحظه‌ای فکر نباشد در هراسیم!

نیست را چه جای بالا است و زیر
نیست را نه زود و نه دورست و دیر

کارگاه و گنج حق در نیستی‌ست
عاشق "هست"ی چه دانی نیست چیست؟!

@hooshmandy