ما در زندگی‌مان آد‌م‌ها و روابطی را از دست می‌دهم که برگشت‌ناپذیرند. اما می‌توانیم از سوگشان بهبود بیابیم، نه با پر کردن خلا، بلکه با تغییر شکل دادن خودمان به شکلی که دیگر نیازی نباشد خلا را پر کرد. سوگ مجالی را به ما می‌دهد، فرصتی برای پیگیری روابطی که برایمان مهم‌اند در پرتوی جدید و دست یافتن به رابطه‌ای پخته‌تر و شفاف‌تر با خودمان.

مایکل چلبی از کتاب سوگ ترجمه نصراله مرادیانی

احساسات ما همان چیزی است که هر یک از ما را خاص می‌کند -به‌نحوی خاص سرخوش و امیدوار، به‌نحوی خاص حساس، به‌نحوی خاص دمدمی مزاج- فقط خاص. بااین‌حال، این الگوی مقبول و متداول در زمینه عاطفه انسانی یک مشکل کوچک دارد، مشکلی که ایمی تان، نویسنده کتاب «کلاب جوی لاک»، آن را شرح داده؛ او در جایی از کتاب خود می‌نویسد، «بی‌همانندی ماست که ما را خاص می‌کند، و همان ادراک را ارزشمند می‌سازد اما می‌تواند ما را تنها نیز بکند. این تنهایی متفاوت با یکتا بودن است… احساسی که من درباره‌اش حرف می‌زنم از این حس برمی‌خیزد که ما هیچ‌گاه نمی‌توانیم به‌تمامی حقیقت کیستی خودمان را با دیگران به اشتراک بگذاریم.»

جان کاگ از کتاب جان‌های بیمار ذهن‌های سرحال ترجمه مهدی نصراله‌زاده

ارتباط اثربخش مستلزم صراحت است اما صراحت ممکن است باعث رنجش دیگران شود. راه‌حل این معما نسبتا ساده است: این امکان وجود دارد که آدم صریح باشد، درعین‌حال، مطلبش را طوری بیان کند که موجد کمترین ناراحتی شود. کلید این معما، اصطلاح «احساس» است: دیگری احساسش را ابراز نمی‌کرد، بلکه قضاوت خود را بیان می‌داشت. برای پرهیز از نتایج مخرب استفاده از ارتباط صریح باید مشتمل بر بیان مستقیم احساس باشد نه قضاوت. اصطلاح «احساس» چند معنی دارد. در این زمینه، منظور «حدس» یا «فرضیه» نیست. منظور از «احساس» به‌طور اخص، خشم یا سرور، اندوه یا شادی، رنجش، ترس، ناراحتی، صمیمیت، آزردگی، حسادت و برانگیختگی و مانند آن است.

الیوت ارونسون از کتاب روانشناسی اجتماعی ترجمه حسین شُکرکُن

عشق و فقدان در زندگی اجتناب‌ناپذیرند و باشکوه‌ترین لذت‌ها و عمیق‌ترین اندوه‌هایمان را می‌سازند. هر رابطه‌ای را پایانی‌ست: بعضی‌ها ترکمان می‌کنند بعضی‌ها به راه خود می‌روند و برخی هم از دنیا می‌روند. فقدانْ بخش «همیشه حاضر» زندگی ماست، از اولین جدایی از بدن مادرمان گرفته تا بزرگ شدن و ترک خانه، شکست‌های عشقی، مرگ عزیزان و درنهایت آخرین فقدان، یعنی مرگ خودمان برای رشد و شکوفایی باید سوگواری را بیاموزیم و در عین حال که عزیز از دست رفته را در گوشه ذهنمان نگه می‌داریم، از او گذر کنیم. اگر نتوانیم این تعادل ظریف را حفظ کنیم، یا زندگی‌مان در رنجی بی‌پایان فرو می‌رود، یا موهبت برقراری ارتباطی عمیق و معنادار را با دیگران نخواهیم داشت.

لیندا شِربی از کتاب عشق و فقدان ترجمه مریم شفیع‌خانی

ما به‌طور مداوم این حس را -هرچند به‌صورت مبهم- داریم که زندگی‌هایی که پیش می‌بریم، متاثر از زندگی‌هایی هستند که از دستمان رفته یا از ما گریخته‌اند. این فقدان است که زندگی‌های ما را تعریف می‌کند، اما فقدان آن چیزی که می‌توانست وجود داشته باشد؛ یعنی فقدان چیزهایی که هیچ‌گاه تجربه نشده‌اند. زمانی که بناست زندگی‌ای دیگر -زندگی‌ای بهتر و کامل‌تر- در این زندگی باشد، وظیفه‌ای سنگین بر عهده ماست. در چنین شرایطی انگار که کسی از ما می‌خواهد نه‌تنها زنده بمانیم، که رشد کنیم و شکوفا شویم، نه‌تنها راحت زندگی کنیم، که بیشترین بهره را از آن ببریم. این خواسته‌ای کاملا متفاوت از زندگی است. داستان زندگی ما تبدیل می‌شود به داستان زندگی‌هایی که از زیستن‌شان منع شده‌ایم.

آدام فیلیپس از کتاب حسرت در ستایش زندگی نازیسته ترجمه میثم سامان‌پور