وضعی که به‌طور کلی با صراحت و گشودگی فرد در مواجهه با تجربه‌های درونی و بیرونی‌اش رابطه نزدیک دارد، صراحت و بی‌تکلفی او نسبت به دیگران و پذیرش نامشروط آنان است. اگر مراجع بتواند تجارب خود را بپذیرد تجارب دیگران را نیز می‌تواند بپذیرد. بر این اساس، او هم تجربه خود و هم تجربه دیگران را همان طور که وجود دارند، درک می‌کند و می‌پذیرد.

باز هم گفته مزلو را درباره تحقق بخشیدن به خویشتن خود نقل می‌کنم، «هیچ‌کس آب را به علت رطوبت آن و صخره را به دلیل صلابت و سختی آن سرزنش نمی‌کند. فردی که می‌خواهد خویشتن خود را تحقق بخشد، به طبیعت انسان هم در وجود خود و هم در وجود دیگران، آن‌گونه می‌نگرد که کودکی بی‌ریا و معصوم با چشمان باز و خطاپوش خود به دنیا نگاه می‌کند. یعنی بدان گونه که تنها دریابد چه چیزی در شرف وقوع است، بدون آن که بخواهد درباره آن بحث کند یا بخواهد که دنیا چیزی جز آن که هست باشد.»

کارل راجرز از کتاب هنر انسان شدن ترجمه مهین میلانی

ما ممکن است، در سطح هشیار یا ناهشیار، احساسات و نیت‌هایی را به دیگران نسبت ‌دهیم که در واقع متعلق به آنها نیست. تصور می‌کنیم جای دیگران هستیم و آنها را به‌خوبی می‌شناسیم. اما در حقیقت، این احساسات و نیت‌های خود ماست که به دیگران فرافکنی می‌کنیم. این پدیده از کودکی همراه ماست: مثل زمان‌هایی که صفتی را به کودک دیگری نسبت می‌دادیم و او در جواب می‌گفت: «آینه! آینه!» به این معنا که در آینه می‌توانی آن چیزی را که به من نسبت دادی ببینی.

ویرژینی مگله از کتاب فرافکنی ترجمه حامد حکیمی

اگر جز سوم عشق یعنی احترام وجود نداشته باشد، احساس مسئولیت به آسانی به سلطه‌جویی و میل به تملک دیگری سقوط می‌کند. منظور از احترام، ترس و وحشت نیست، بلکه توانایی درک طرف مقابل، آن چنان که وی هست، و آگاهی از فردیت بی‌همتای اوست.

احترام یعنی علاقه به این مطلب که دیگری، آن‌طور که هست، باید رشد کند و شکوفا شود. بدین ترتیب، در آنجا که احترام هست، استثمار وجود ندارد. من می‌خواهم معشوقم برای خودش و در راه خودش پرورش بیابد و شکوفا شود، نه برای پاسداری من.

اگر من شخص دیگری را دوست دارم، با او آن چنان که هست، نه مانند چیزی برای استفاده خودم یا آنچه احتیاجات من طلب می‌کند احساس وحدت می‌کنم.

واضح است که احترام آنگاه میسر است که من به استقلال رسیده باشم یعنی آنگاه که بتوانم روی پای خود بایستم و بی‌مدد عصا راه بروم، آنگاه که مجبور نباشم دیگران را تحت تسلط خود در بیاورم یا استثمارشان کنم.

احترام تنها بر پایه آزادی بنا می‌شود: به مصداق یک سرود فرانسوی، «عشق فرزند آزادی است» نه از آن سلطه‌جویی.

اریک فروم از کتاب هنر عشق ورزیدن ترجمه پوری سلطانی

کافه روانشناسی امروز ده‌ساله شد ♥️

اینکه تمرکز شرط لازم چیره‌دستی در هر هنری است، چنان روشن است که نیازی به توضیح ندارد. هر کس که خواسته است هنری بیاموزد، این مطلب را درک کرده است.

در فرهنگ امروز ما چیزی که حتی از نظم کمیاب‌تر است، همان تمرکز است. فرهنگ ما بشر را به چنان زندگی مغشوش و بی‌تمرکزی هدایت می‌کند که در هیچ جای دیگر نظیرش نیست.

انسان چندین کار را با هم انجام می‌دهد، می‌خواند، به رادیو گوش می‌دهد، گفتگو می‌کند، سیگار می‌کشد، می‌خورد و می‌آشامد انسان مصرف‌کننده‌ای است با یک دهان باز، مشتاق و آماده برای بلعیدن همه‌چیز فیلم، مشروب، دانش و هر چیز دیگر.

این فقدان تمرکز زمانی آشکارتر دیده می‌شود که مشکل تنهایی برای ما پیش می‌آید. اکثر مردم نمی‌توانند بی‌حرکت بنشینند و حرف نزنند، سیگار نکشند، نخوانند یا چیزی نیاشامند.

اریک فروم از کتاب هنر عشق ورزیدن ترجمه پوری سلطانی

زندگی را نمی‌شود به تعویق انداخت؛ باید همین حالا آن را زیست، نمی‌شود به آخر هفته، تعطیلات، وقتی بچه‌ها خانه را برای رفتن به کالج ترک کردند و یا به سال‌های بعد از بازنشستگی موکولش کرد.

اروین یالوم از کتاب مامان و معنی زندگی ترجمه سپیده حبیب