🔺در ستایشِ اُمید


ما محکوم به امیدواری هستیم؛ حتی اگر هیچ امیدی نباشد.
"جلال آل احمد"

دم به دم بر آسمان می‌دار امید
در هوای آسمان، رقصان چو بید
؛🌾
در جهان بینیِ مولانا، وی یک ستایشگر سرسخت و شورمندِ امید است. شادمانی و نشاط، رونق و گشایش، و کامیابی و خوشبختیِ زندگی را در امیدواری می‌بیند. میل به نومیدی را گام زدن در تاریکی وظلمت دانسته و امید را «خورشید» خطاب می‌کند:

کوی نومیدی مرو اومیدهاست
سوی تاریکی مرو خورشیدهاست
دل تو را در کوی اهل دل کشد
تن تو را در حبسِ آب و گِل کشد

مولانا به جای آنکه بخواهد بنیان‌های متافیزیکی امید را کشف و تبیین کند، اصل را بر این می‌گذارد که امید، مفهومی روشن و چه بسا بدیهی و بی نیاز از تعریف است. به این اعتبار، خوشتر می دارد که به مخاطبان خود، "هنر امیدواری" را بیاموزاند تا همزمان، هنر زندگی کردن را آموخته باشند.

نی مشو نومید و خود را شاد کن
پیشِ آن فریادرس فریاد کن

لیک بر شیری مکن هم اِعتمید
اندر آ در سایه‌ی نخل امید

با این همه، امید، نزدیک ترین و عزیزترین دارایی روح انسان به شمار می‌آید و به قول "مارک ورنون انگلیسی" امید، گونه‌ای نیروی درونی است که شوق را در انسان زنده نگه می‌دارد و شما را برای در پی گرفتن زندگیِ خوب مصمم می‌سازد.
و در تمثیلی رسا و بلیغ، "اریک فروم" روانشناس آمریکاییِ آلمانی‌الاصل، امید را «ببری در کمین نشسته» می‌داند که تنها وقتی می‌جهد که دقیقاً زمانش فرا رسیده باشد.
به زعم او، امید یعنی آماده بودن در هر لحظه، تا آن اتفاقِ خوب و بزرگِ زندگی که تاکنون رخ نداده، محقق شود.
بنابراین، با امید است که ما آغوش خود را به روی امکان‌های نو و و اتفاقات نیکو گشوده نگاه می‌داریم‌.

مِهر پاکان درمیانِ جان نشان
دل مَده اِلّا به مهرِ دلخوشان

و امروز در میانه‌ی راه مملو از سنگلاخ حوادث، تنها راهِ زنده ماندن در خاکِ گرم و سخت این سرزمین، ریشه زدن، ایستادن و سبز شدن حتی در دل طوفان‌هاست.
؛🌾
و به قول "رابرت اسکالر ": بگذاریم امیدهایمان آینده را شکل دهند، نه زخم‌هایمان.

🔻نسخه‌های زندگی:
🍃 @zlife