این یادداشت برای بررسی بیشتر فعلا پاک شد

https://t.me/baznegari/1620

گزارشِ سید زهیر مجاهد

(مسئول رسانه‌ای لشگر فاطمیون  ؛
دارای: تحصیلات حوزوی در جامعة المصطفی، لیسانس کارگردانی تلویزیون، فوق لیسانس تفسیر و علوم قرآن)

در بابِ: "تشریفاتی یا شرعی" بودنِ کارکرد روسری (بر اساس کتاب حجاب شرعی در عصر پیامبر، اثر ترکاشوند)


منبع ویدئو "اینجا"
صفحه سید مجاهد در اینستاگرام "اینجا"

در باره ایشان:
فرزانگان مهاجر (زهیر مجاهد نویسنده، پژوهشگر، فعال فرهنگی و حوزوی) "اینجا"


گفتنی است آنچه از ترکاشوند در این ویدئوی کوتاه پخش شد مربوط به مناظره‌ای در قم (مؤسسه فرهنگی فهیم) است که در ۲۳ اسفند ۱۳۹۶ برگزار گردید (ویدئوی کامل مناظره "اینجا")

کانال بازنگری | ترکاشوند، ۱۴۰۴/۰۶/۲۷
https://t.me/baznegari/1618

تصمیمِ مردم در ۲۵ شهریورِ دوم:

       تاج بر سرِ خود نهادن

امیر ترکاشوند، ۲۵ شهریور ۱۴۰۴

امروز در سالگرد جانگدازترین رویداد سال‌های اخیر هستیم که وجدان جامعه را وادار به نواختن سیلی بر چهره‌ی بخشِ ترشروی حاکمیت کرد و حاکمیت خواه‌ناخواه درس گرفت و عقب نشست (و بساط گشت‌های آنچنانی که به جای ارشاد موجب اِرعاب دختران جامعه بود را جمع کرد) و یعنی رسماً کوتاه آمد، تا جایی که امروز در رؤیاهایش آرزوی رضایت دادنِ دختران به زیّ مهسایی را می‌پرورانَد!

پس اینک که دستگاه حکمرانی با چالشی جدید: "شادی‌های دسته‌جمعی" روبرو شده، باید تصمیم بگیرد از یک سوراخ دو بار گزیده نشود: و یعنی شادی و نمودهای آن را به رسمیت بشناسد و حتما و حتماً تشخیص پسند یا ناپسند بودنِ آن نمودها را نه به کسانی که حتی با لبخند و شادمانی نیز مشکل دارند بلکه به کارشناسان متعهد و معتدل جامعه بسپارد

شرم‌آور است در سرزمینی که زادگاه نوروز است هنوز حکمرانی کشور اقدام به راه‌اندازی ستاد جشن‌های نوروزی نکرده است و این عمق شکاف میان خواسته‌های عموم مردم (: سنتی و مذهبی و متجدد و...) با نگاه حکمرانان را نشان می‌دهد.
مگر پذیرفتنی است جشن‌های بزرگ نوروزی در جای جای کشور (از مناطق مختلف کردنشین تا ایلام و آذربایجان و لرستان و...) بر پا شود ولی دوربین‌های صدا و سیما خاموش، و متولیان فرهنگ و ارشاد و هنرِ کشور فقط نظاره‌گر و حتی نگران باشند!؟

در این ۴۷ سال حکومتِ ما مذهبی‌ها چرا حتی یک قلم جشن ملی!!! و مردمی و فراگیر در کارنامه‌مان وجود ندارد!؟
در سوگ‌ها نیز با این‌که متولیان سخت طرفدار آن‌اند باز در آن‌جا نیز گسترده‌ترین سوگ‌های عاشورا و تاسوعا به صورتی مردمی و نه دولتی برپا می‌شود اِلا این‌که دوربین‌های حکومت روشن است.

۲۵ شهریورِ اول
در ۲۵ شهریور بود که محمدرضا شاه پهلوی، تاجِ شاهی بر سر نهاد؛ اما آن تاج به وی وفا نکرد چه، سرانجام مردم در قیامی گسترده و از جمله به دلیل غربزدگی فرهنگیِ حکومت، در بهمن ۱۳۵۷ آن تاج را از سر او برداشتند و مُهر پایان بر سلسله پهلوی زدند و حکومتی نو با محوریت فقه و فقها جایگزین آن شد.

در حکمرانی جدید و به دلیل ذات فقاهتی (و نه لزوماً دینیِ) آن، رفته‌رفته ابعادِ رو به فزونیِ واکنش منفی نسبت به غربزدگی فرهنگی و اجتماعیِ حکومت قبلی، موجب شد حکومت جدید این بار از آن ورِ بام بیفتد زیرا ابعاد آن، حتی زندگی عادی و شادی‌های متعارف را نیز دچار مخاطره ساخت و به ویژه زنان را وادار به پوشش‌های غلیظ و سرتاپایی کرد و از خوانندگی‌شان محروم نمود و برگزاری جشن و شادی‌های دسته‌جمعی نیز ممنوع گردید.

۲۵ شهریورِ دوم
چند دهه به همین منوال گذشت و چون ملت دیدند که گوش حکومت بدهکار نصایح نیست، کاسه صبرشان با فاجعه جانگداز مهسا امینی (که برای مسافرت از سقز به تهران آمده بود و توسط گشت ارشاد بازداشت و در مقر پلیس جان داد) لبریز شد و تصمیم گرفتند همراه با اعتراضات‌شان، نقطه عطف جدید و مهمی در تاریخ ایران پدید آورند و آن این که: تاجِ شاهی و تنظیمات اجتماعی را در ۲۵ شهریورِ جدید، بر سرِ خود گذارند!! و تحولات برای عادی شدن زندگی متعارف و خدادادی را خود مدیریت کنند و به پیش برند! پس آستین همت بالا زدند و آرام آرام بی‌هیچ ادعای سیاسی، یک به یک حق‌های معمولی و ستانده‌شده در دهه‌های گذشته را شروع به بازپس‌گیری کردند، از جمله:

الف- پوشش
از غلظتِ پوشش‌های اجباری (و در رأس آن: مانتو/روپوش) کاستند که خوشبختانه با همراهی حاکمیت همراه شد؛ و همچنین میزان پوشش‌های اجباریِ سرتاسری (معروف به وجه و کفینی) را نیز تا حدودی برنتافتند (هر چند برخی‌ها زیاده‌روی‌هایی کردند) و حاکمیت نیز با بخش‌هایی از آن نارضایتی همراهی کرد و با بخش‌های دیگری فعلا در کش و قوس به سر می‌برند.

ب- شادی‌های دسته‌جمعی
مردم تصمیم گرفتند حق خود از شادی‌ها و جشن‌های ملی را با همّت خود استیفا کنند و در این راستا: هم جشن‌های نوروزی را باشکوه‌تر از سال‌های پیش برگزار کردند و امید می‌رود در سال‌های آینده با گستردگی بیشتر و انشاءالله همراهی دستگاه‌های تبلیغی و فرهنگی کشور برپا شود و هم خلأ وجودیِ نمایش‌های شادی گروهی در رسانه‌های حکومتی را با اقدامات خودجوش خود در مکان‌های عمومی و سربسته یا پارک‌ها جبران کنند

این قصه ادامه خواهد داشت

پس امید که حاکمیت، کار مدیریت اجتماعی، فرهنگی و تبلیغی را به کاردان بسپرد تا هم مردم از مواهب زندگی متعارف و شاد بهره‌مند گردند و هم با کاردانیِ متخصصان، ضایعات و نکات منفی به حداقل کاهش پیدا کند. در این صورت می‌توان انتظار داشت آن تاج را مشترکاً مردم و حاکمیت هر دو بر سر نهاده باشند.
https://t.me/baznegari/1617

✍ امیر ترکاشوند ۱۴۰۴/۰۶/۲۳

      (خوشی، ممنوع❗️ / عزا، آزاد)

《دختران (در آن جشن آسمانی) دف زدند و رقص‌کنان دست‌افشانی کردند، و ابوطالب عموی پیامبر از شدت ذوق (از برپایی این جشن در ازدواج خدیجه ع و حضرت محمد ص) خدای را شکر کرد که غم و اندوه را از آنان برطرف ساخته و بر دردها فائق آمده‌اند》 (رجوع به یادداشتِ "ساز و رقص زنان در عروسی خدیجه و خاتم‌الانبیا" در اینجا)

پروردگارا بار الها چرا معدودی از عمامه‌به‌سرهای کشورمان متعصب‌تر از پیامبر گرامی‌مان‌ (و به اصطلاح کاتولیک‌تر از پاپ)اند!؟

مگر شادی گناه است؟ مگر دست‌افشانی گناه است؟ مگر دست‌افشانی و پایکوبی دختران در مراسمی رسمی در حضور انبوه پدران و مادران و خانواده‌ها و در برابر هزاران دیده و دوربین، واجد منکر و فعل حرام و مفسده است!؟ (در آن ۳۷ ثانیه‌ای که از جشنی در شیراز پخش شد و دوباره معدودی از معمّمان بساط واویلا راه انداختند، وجه منکرش چه بود که در جشن عروسی پیامبر و دیگر گزارشات مشابه از صدر اسلام نبود!؟ [من و تو خوش‌مان بیاید یا نیاید و پرهیز بکنیم یا نکنیم یک حرف است، گناه و ممنوع بودنش حرفی دگر] اگر در سوگ‌های مذهبی، مردم سینه بزنند و یا بر سر و صورت بزنند و خاک بر سر ریزند و زنجیرزنان راه بیفتند اشکال ندارد و واویلا ندارد اما اگر در جشن ملی و مذهبی دست‌افشانی کنند و به شادی وافر بپردازند آیا عرش خدا به لرزه می‌افتد!؟؟؟ -ویدئوی آن ۳۷ ثانیه "اینجا")

هشت سال جنگ تحمیلی را با صبوری سپری کردیم اما دریغ از برپایی چند تا دونه جشن، در پسِ آن جنگ از سوی متولیان کشور برای زدودن غم و اندوه‌های هشت ساله!

و اینک نیز دریغ از برپایی جشنی، در پایانِ نسبتاً آبرومند شرارت‌آفرینی اسرائیلی‌ها، و حتی وتوی جشن مردمی و مجوّزدار در میدان آزادی (در آینده‌ای نزدیک با چراغ همی گرد شهر خواهید گشت تا نادره رضایی [که با شجاعت نایابش داشت به کشور روحی تازه می‌دمید] را بیابید همچنان‌که فقط اندی پس از فاجعه جانگداز مهسا امینی، همه‌تان دست به دعا شدید و آرزو کردید و دارید که دیگر دخترانِ امروزی، پوشش ممنوعِ همو را ملاک خود قرار دهند!! تاریخ برای درس نگرفتن است شک نکنید)

شما معدودیان اگر با دیدن جشن و شادیِ خانوادگی احساس منکر می‌کنید، خب نگاه نکنید خب ویدئوش را باز نکنید ..‌ بگذارید تا آنان که از چنین جشن‌های عمومی، برداشت گناه ندارند و وجود منکر در آن جشن‌ها حتی به ذهن‌شان نیز نمی‌رسد، از تیغ و گزند نیش‌های شما و از اِرعاب‌تان در امان باشند؛ و صد البته متعهدان و متخصصان و کارشناسان فرهنگی به تدبیر و چاره‌اندیشی در باره چگونگی هدایت این جشن‌ها و حد و حدود آن بپردازند تا نه از مواهب بسیارش در روح جامعه محروم مانیم و نه دچار پیامدهایی ناپسند ناشی از آن شویم.
https://t.me/baznegari/1616

✍ امیر ترکاشوند

افتخارمان این است که در دوران جمهوری اسلامی‌مان یک وجب از مرزهای کشورمان کم نشده؛

غافل از آن‌که درونِ همان مرزها، کم از آن کم شدن نکرده‌ایم:
بزرگترین دریاچه (ارومیه) را خشکاندیم
(کاش جزو مرزمان نبود)
سفره‌های آب زیرزمینی را به نفس‌نفس انداختیم
(کاش جزو مرزمان نمی‌بود)
هامون و هزار خاطره و افسانه‌اش را به حوضی کوچک رساندیم
(کاش هیچ‌اش جزو مرزمان نبود)
با این‌که در مجموع منابع نفت و گاز، اولِ جهانیم اما توان بهره‌برداری از آن‌ها نداریم و هشت‌مان گروِ نه‌مان است
(کاش مرزهای‌مان فاقد آن‌ها بود و همه‌اش نصیبِ از ما بهتران می‌بود)
در برپایی جشن‌های ملی، بومی، محلی و شادی‌آفرین چه بسیار غنی و خودکفا و شهره‌ایم اما همه‌اش را حرام و در فهرست کالاهای قاچاق قرار دادیم
(کاش آن استعدادهای شادی‌آفرین جایی برون از مرزها زاده می‌شدند)
ملت و مرزش را قربانیِ اُمت و آن‌ورِ مرز کردیم
(کاش آن‌ور زاده می‌شدیم تا بلکه کمی دیگران قربان‌مان روند)
مرز را در خدمت آخرالزمان و رؤیاهای آن گرفتیم و در آن مسیر، سختی‌های طاقت‌فرسا بر مردم روا داشتیم
(کاش در این همه مرزهای دیگرِ خدا زاده می‌شدیم تا در زمان! زندگی می‌کردیم)
مرز را چنان فدای فلسطین‌ها و غزه‌ها و هر مظلومِ دیگرِ آن‌ور مرزی کردیم که در پی‌اش انواع تیره‌بختی‌های فلسطینی در جای جایِ مرز در حال سر برون آوردن است
(کاش در مرزی زاده می‌شدیم که حد یقفی برای میزان فداکاری تعریف می‌شد: لعلّک باخعٌ نفسک ...)
مرز را، همه و همه را دربست هدیه به اسلام کردیم
(کاش کمی آن‌ورِ مرز در ام‌القری زاده می‌شدیم یا مسافر زمان بعثت می‌شدیم تا درمی‌یافتیم اسلام را باید به مردم و کشور هدیه کرد و نه برعکس)
و هنوز سخن بازرگان در گوش‌ها طنین‌انداز است که: اسلام برای ایران (: مهندس بازرگان) یا ایران برای اسلام (: امام خمینی)
کاش حال که رهبری، سرودِ "ای ایران" می‌طلبد و وعده‌ی سرودِ "ای سرای امید" می‌گیرد، از کارشناسان بخواهد تا به آن پرسش و اختلاف بپردازند و نسبتِ میان اسلام و مردم ایران را به گفت‌وگو درآورند تا بلکه برآیند نوینی شکل گیرد و افقی باز شود

کانال بازنگری | ترکاشوند ۱۴۰۴/۰۶/۱۷
https://t.me/baznegari/1614