🔹 Four beasts rising from a stormy sea—a winged lion, a bear with three ribs in its mouth, a four-winged leopard with four heads, and a terrifying beast with ten horns—symbolizing earthly empires, followed by a heavenly judgment where the son of man receives the eternal kingdom (Daniel 7).

The lion is read as Babylon, the bear as Medo-Persians, the leopard as Greece, and the beast as Greece and Rome. The vision's emphasis is on God's judgment to establish divine rule.

Rav Yosef writes in Megillah 11: the Persians are likened to a bear because, like a bear, they eat much and are hairy, and the three ribs are the three realms that Cyrus puts to an end.

Judaism sees the kingdom of God given to the son of man as a future messianic era, with the son of man representing the people of Israel collectively.

Christianity, in contrast, holds that the prophecy is fulfilled in the Jesus: the Son of Man rules over hearts, and God’s spiritual kingdom dwells in the hearts of believers. 🇬🇧

#گفتاورد
#quote
🔸
@homerbooks

🔹 چهار حیوان از طوفان برمی‌خیزند—شیر بالدار، خرس با سه دنده در دهان، پلنگ چهار بال و چهار سر، و هیولای دهشتناک با ده شاخ؛ نمادهایی از حکومت‌های زمینی. سپس وجود ازلی خدا نمایان شده و پادشاهی جاودان به پسر انسان اعطا می‌شود‌.

این بود چکیده‌ای از رویای صادقه دانیال نبی که در تَنَخ، دانیال ۷ نقل‌شده است. یهودیت و مسیحیت در فهم بخش نخست رؤیا هم‌داستان‌اند: شیر به بابِل، خرس به ماد و پارس، پلنگ به یونان، و هیولا به یونان و روم تفسیر می‌شود. محور رؤیا، مشیت الهی است که حکومتهای زمینی را سرنگون و حکومت الهی را برپا می‌سازد.

راو یوسف در تلمود بابِلی، مِگیلا ۱۱ می‌نویسد: پارسی‌ها به خرس تشبیه شده‌اند زیرا مانند خرس بسیار می‌خورند و پشمالو هستند، و آن سه دنده، سه حکومتی هستند که کورش از میان می‌برد.

اختلاف بنیادی در تفسیرِ پادشاهی خداست که به پسر انسان واگذار می‌شود. یهودیت پادشاهی را آینده‌ مسیحایی؛ و پسر انسان را تعبیری جمعی برای بنی‌اسرائیل می‌داند. مسیحیت ولی باور دارد که پیشگویی با ظهور عیسی محقق شده، پسر انسان بر قلب‌ها حکومت می‌کند و پادشاهی روحانی خدا در قلب مؤمنان حضور دارد.

#گفتاورد
#quote
🔸
@homerbooks

👆 Continued

🔹...With the rise of the Parthians, the Hellenic legacy was not rejected wholesale but was reinterpreted in a new mode: the Arsacid monarchs proudly styled themselves philhellenes (φιλέλληνος) on their coinage—an indication of cultural symbiosis and of tolerance employed to secure legitimacy in the Greek-speaking cities of their realm.

In the Sasanian epoch, as Iran's dominion expanded and incorporated an ever-greater multitude of non-Iranian subjects, royal titulature evolved accordingly: the monarchs styled themselves “King of Kings of Ērān and Anērān” (𐭠𐭭𐭩𐭥𐭠𐭭)—that is, of Iran and of non-Iran, providing a new foundation of legitimacy while consolidating a distinct national identity.

#گفتاورد
#quote
🔸🔸🔸
@philosophic_books
@homerbooks
@homerquotes

🔹 From a historical viewpoint, the course of cultural intercourse between Persia and Greece in antiquity can be followed in several main stages. In Greek sources contemporary with the Achaemenids—whether when they praised the Persians or when they criticized them— Persia appears as the paradigmatic exemplar of the Other, the exotic, the barbarian (βάρβαρος).

After Alexander’s accession, he at once sought political union and a blending of Persian and Greek culture. At Susa, he allegedly instituted mass weddings among the elites of Persia and Greece so that the two civilizations might be combined in the body of a single generation and produce children who could be regarded as the legitimate political and cultural heirs of both traditions...

👇 Continued

#گفتاورد
#quote
🔸🔸🔸
@philosophic_books
@homerbooks
@homerquotes

🔹 از نگاه تاریخی، سیر مراودات فرهنگ ایرانی و یونانی در دوران باستان را می‌توان در چند مرحله دنبال کرد. در منابع یونانی روزگار هخامنشیان، چه هنگامی که ایرانیان را ستوده‌اند و چه هنگامی که آنها را نکوهش کرده‌اند؛ با ایران به سان مَثَل اعلای "آن دیگری" یا بربر (βάρβαρος) برخورد کرده‌اند.

اسکندر پس از رسیدن به قدرت، بی‌درنگ در پیوند سیاسی و آمیختن فرهنگ ایران و یونان کوشید. او در شوش ازدواج‌های جمعی بین نخبگان ایرانی و یونانی برپا کرد تا دو تمدن در پیکر یک نسل درآمیزند و فرزندانی پدید آیند که بتوانند خود را وارث سیاسی و فرهنگی هر دو سنت بدانند.

با پیدایی اشکانیان، این میراث هلنی در قالبی بومی بازتفسیر گردید؛ چنانکه شاهان اشکانی با افتخار بر سکه‌هایشان خود را فیلوهِلِن یا یونان‌دوست (φιλέλληνος) می‌خواندند؛ نشانه‌ای از آمیختگی فرهنگی و رواداری برای کسب مشروعیت در شهرهای یونانی‌نشین قلمروی خود.

در روزگار ساسانی، با گسترش بیش از پیش فرمانروی ایران و افزایش جمعیت غیرایرانی کشور، شاهان خود را شاهنشاه ایران و اَنیران (𐭠𐭭𐭩𐭥𐭠𐭭) می‌نامیدند، پایه نوینی برای مشروعیت در عین تثبیت هویت ملی.

#گفتاورد
#quote
🔸🔸🔸
@homerbooks