یادداشتی از نوشین احمدی خراسانی در «زیتون»

احمدی خراسانی در این دل‌نوشته تأملی شخصی و عمیق بر تجربه جنگ ۱۲ روزه، قطع آب و بی‌پناهی ناشی از فروپاشی نظم شهری دارد و آن را به بحران «بی‌دولتی» و نبود یک «دولت ملی» پیوند می‌زند.

او از احساس بی‌آینده‌گی و ناامنی می‌نویسد و می‌پرسد:
• چرا ما به جای «ملت شدن»، هم‌سرنوشتی‌مان را به قومیت، مهاجرت، حکومت یا حتی بحران‌های فرامرزی گره می‌زنیم؟
• چرا دولت به‌جای نمایندگی ملت، خود را «نماینده امت اسلام» تعریف کرده و مردم را به «ملت بی‌دولت» بدل ساخته است؟
• و چرا به‌جای همبستگی برای بازسازی خانه‌ای مشترک، به نوستالژی‌های تمدنی، جنگ‌های نیابتی یا جبهه‌بندی‌های جهانی دل بسته‌ایم؟

او می‌نویسد:

«ما یک خاک مشترک داریم که در حال نابودی است. تا وقتی دولت، نمایندگی ملت را بر عهده نگیرد و ما نیز به‌عنوان ملت به میثاقی مشترک برای پاسداری از این خاک تن ندهیم، آینده‌ای نخواهیم داشت.»

این یادداشت با فراخوانی به بازاندیشی در مفهوم «ملت»، «دولت ملی» و ضرورت یک میثاق جدید اجتماعی پایان می‌یابد؛ میثاقی که منافع مشترک درون مرز را بر هر شعار و جنگ نیابتی مقدم بداند:

«بیاییم برای این خاک بذر بکاریم، حتی اگر آبی نبود با اشک چشم آبیاری‌اش کنیم.»

📌 متن کامل را در زیتون بخوانید:

https://www.zeitoons.com/116321

مقاله‌ای تحلیلی از محمّد مسعود نوروزی در «زیتون»

نوروزی در این مقاله با تحلیل متون اصلی ابن‌تیمیه، مانند «منهاج السنه» و «الرد علی المنطقیین»، مواضع او درباره قیام امام حسین (ع) را بررسی می‌کند و همزمان به دیدگاه‌های محمد اقبال درباره ابن‌تیمیه نیز اشاره می‌کند .

محورهای اصلی مطلب:
• ابن‌تیمیه قیام امام حسین را تصمیمی نادرست می‌داند، یزید را مبری از مسئولیت قتل معرفی می‌کند و شیعیان کوفه را مقصر این واقعه می‌داند .
• از سوی دیگر، اقبال در کتابش «تجدید بنای اندیشۀ دینی در اسلام»، ضمن نقد خرافات و دفاع از توحید، روش‌های استقرایی و استقلال‌طلبانه ابن‌تیمیه را ارزشمند می‌داند .
• اقبال با تأکید بر آزادی‌خواهی امام حسین، حرکت او را تقابل حق و باطل و نماد مقاومت در برابر استبداد می‌شناسد؛ در تضاد آشکار با نگاه ابن‌تیمیه .

💬 در خاتمه، نگارنده با جمع‌بندی این دو رویکرد متفاوت می‌نویسد:

«ابن‌تیمیه در نقد خرافات و تعصب فکری عملکرد مثبتی داشته، اما در مواجهه با واقعه عاشورا تحت تأثیر چارچوب‌های فقهی فرقه‌ای قرار گرفته است. در مقابل، اقبال توانسته بین قوت‌های معرفتی ابن‌تیمیه و محدودیت‌های ایدئولوژیک او تعادل برقرار کند.»

📌 برای مطالعه کامل مقاله در زیتون:

🔗 https://www.zeitoons.com/116027