سلیمانی روایت جدید غنی‌نژاد (کودتای مصدق با نپذیرفتن فرمان عزل) را پر از تناقض می‌داند و با روایت قبلی او (پذیرش فرمان توسط مصدق) مقایسه می‌کند. او می‌پرسد: اگر مصدق قصد کودتا داشت، چرا تجهیزات نظامی فراهم نکرد یا هواپیمای شاه را ساقط نکرد؟ این بخش، دوگانه‌سازی غنی‌نژاد (مصدق به عنوان مجرم اصلی) را مغرضانه می‌خواند.
سلیمانی می‌نویسد: “در مقاله دوم… ملاحظه شد که حزب توده در ۲۵ مرداد، اساسا توانایی کودتا نداشته است.” غنی‌نژاد قبلاً (گفت‌وگو با عاطفی، ۱۴۰۱) باور داشت مصدق فرمان را پذیرفت، اما حالا (مصاحبه ۷ اسفند ۱۴۰۳) ادعا می‌کند مصدق با نپذیرفتن آن، کودتا کرد و حضور نظامیان در ۲۸ مرداد “ضدکودتا” بود. سلیمانی می‌پرسد: مصدق برای کودتا چه مقدماتی فراهم کرد؟ او به اجازه پرواز شاه در ۲۵ مرداد اشاره می‌کند: مصدق به سپه‌پور گفت “بگذارید برود” (علی رهنما، پشت پرده کودتای ۱۳۳۲، ص۲۰۱). سلیمانی این را با کودتای سوم اسفند مقایسه می‌کند که غنی‌نژاد آن را کودتا نمی‌داند، اما نپذیرفتن فرمان را کودتا می‌خواند. او دوگانه غنی‌نژاد (مصدق مجرم، دیگران معذور) را پریشان می‌داند و تأکید می‌کند که ابلاغ فرمان با نیروی نظامی (امیرخسروی، ص۵۱۲-۵۱۱) مشکوک بود.
آیا نپذیرفتن فرمان عزل کودتا است؟ چرا غنی‌نژاد روایت خود را تغییر داد؟
هدف روز: برجسته کردن تناقضات روایات غنی‌نژاد و آماده‌سازی برای اسناد خارجی.
@mohammadmosaddegh

این مقاله ادامه نقد دکتر کریم سلیمانی دهکردی بر ابرروایت غنی‌نژاد است که مصدق را عامل تمام بدبختی‌های ایران می‌داند. سلیمانی با استناد به اسناد آمریکایی و انگلیسی، تناقضات روایات غنی‌نژاد (مانند ادعای کودتای مصدق) را افشا می‌کند و تأکید دارد که ابتکار کودتا از شاه و قدرت‌های خارجی بود. او جایگاه حقوقی فرمان عزل در قانون اساسی مشروطه را بررسی می‌کند و نشان می‌دهد عزل نخست‌وزیر مستقر غیرقانونی بوده. این نقد، روش مچ‌گیرانه غنی‌نژاد را به چالش می‌کشد و روایت‌های معکوس او را پرده‌برداری می‌کند.
مقاله با عنوان “شوک درمانی؛ مصدق کودتاچی؟ / شاه کلید ۲۸ مرداد کجاست؟ پرده‌برداری از روایت‌های معکوس! / حقیقت پنهان یا تاریخ‌سازی پریشان؟”، قسمت سوم پاسخ سلیمانی به مصاحبه غنی‌نژاد در دنیای اقتصاد (۷ اسفند ۱۴۰۳) است. سلیمانی روش غنی‌نژاد را مچ‌گیرانه و پریشان توصیف می‌کند که با زمان‌پریشی و مفهوم‌پریشی، مصدق را “نقطه کور و نحس” تاریخ می‌سازد. او ادعای کودتای مصدق را رد می‌کند و با اسناد وزارت خارجه آمریکا و آرشیو انگلیس، نشان می‌دهد که کودتا توسط شاه و خارجی‌ها برنامه‌ریزی شد. سلیمانی به گزارش هیئت هشت نفره و اصول قانون اساسی (۴۴، ۴۵، ۴۶، ۴۹، ۶۷، ۸۰) اشاره می‌کند که شاه حق عزل نخست‌وزیر منتخب مجلس را نداشت. او سابقه تاریخی عزل را بررسی می‌کند و تنها مورد استثنایی (صمصام‌السلطنه) را توضیح می‌دهد. این پست، چارچوب کلی مقاله سوم را معرفی می‌کند و به قسمت‌های قبلی لینک می‌دهد.
آیا مصدق واقعاً کودتاچی بود؟
چرا روایت‌های غنی‌نژاد تغییر می‌کند؟
@mohammadmosaddegh

سلیمانی با بررسی روزنامه شجاعت (ارگان توده)، ادعای میرفطروس (انتشار خبر شکست کودتا پیش از دولت) را غلط می‌داند و نشان می‌دهد حزب توده حتی از جزئیات بی‌خبر بود. او نتیجه می‌گیرد که روایت غنی‌نژاد و میرفطروس تحریف تاریخی برای مشروعیت‌زدایی از کودتاست و منتظر قسمت سوم است.
سلیمانی ادعای میرفطروس را رد می‌کند: روزنامه شجاعت (۲۵ مرداد ۱۳۳۲) خبر کودتای ۲۴ ساعت قبل را منتشر کرد، نه شکست ۲۵ مرداد، و حتی اسامی غلط (مانند ممتاز به عنوان کودتاچی) داشت. او اعلامیه دولت مصدق در ساعت ۶ صبح (فرهمند، پرخاش، شماره ۱۹، ص۱۲) را اولین منبع می‌داند. سلیمانی نتیجه می‌گیرد که تعریف غنی‌نژاد ناکارآمد است، زیرا در نظام‌های مدرن Head of State فاقد وجاهت است (مقایسه با آمریکا). او بزرگنمایی حزب توده توسط میرفطروس را ناراستی می‌خواند و تأکید می‌کند که نقد آرای غنی‌نژاد ادامه خواهد داشت. این بخش، مقاله را با دعوت به قسمت بعدی (کودتای مصدق و ۲۸ مرداد) به پایان می‌رساند.
آیا روایت غنی‌نژاد تاریخ را تغییر می‌دهد؟
منتظر قسمت سوم هستید؟
@mohammadmosaddegh

غنی‌نژاد ادعا می‌کند مصدق با نپذیرفتن فرمان عزل، کودتا کرد و حضور نظامیان ضدکودتا بود. سلیمانی این را پر از تناقض می‌داند و با شواهد مانند امضاهای مصدق به عنوان نخست‌وزیر، نشان می‌دهد که مصدق خود را قانونی می‌دانست. او روایت قبلی غنی‌نژاد (از کتاب میرفطروس) را جعلی می‌خواند.
غنی‌نژاد در مصاحبه ۷ اسفند ۱۴۰۳ ادعا می‌کند: "تلاش مصدق در نادیده گرفتن فرمان عزل شاه... را می‌توانستیم به کودتا تعبیر کنیم." او می‌گوید شاه از ترس کودتای فاطمی و توده‌ای‌ها فرار کرد، اما سلیمانی این را تناقض‌آمیز می‌داند: اگر کودتا برنامه‌ریزی‌شده بود، چرا شاه اقدامی نکرد؟ او به اقرار شاه در خواندنیها (۴ مهر ۱۳۳۲) اشاره می‌کند که فرار بخشی از برنامه کودتا بود. سلیمانی روایت قبلی غنی‌نژاد (از گفت‌وگو با حمید عاطفی، ۱۴۰۱) را رد می‌کند که مصدق فرمان را پذیرفت، زیرا مصدق نصیری را بازداشت کرد و تا ۲۸ مرداد نخست‌وزیر ماند (فواد روحانی، زندگی سیاسی مصدق، ص۴۳۷). او نامه‌های مصدق با امضای نخست‌وزیر (نامه‌های دکتر مصدق، ص۴۱۴) را شواهد می‌آورد و روایت میرفطروس (آسیب‌شناسی یک شکست، ص۱۴۵) را جعلی می‌داند. سلیمانی نتیجه می‌گیرد که غنی‌نژاد با ابهام، تاریخ را تحریف می‌کند.
آیا نپذیرفتن فرمان عزل کودتا است؟
نظر شما درباره فرار شاه چیست؟
@mohammadmosaddegh

سلیمانی با استناد به نظریه ژرژ بوردو و قانون اساسی آمریکا، نشان می‌دهد که در نظام‌های مدرن، هیچ قوه‌ای بر دیگری برتری ندارد و عبارت Head of State فاقد وجاهت حقوقی است. او موقعیت رئیس جمهور آمریکا (که می‌تواند محاکمه شود) را با شاه ایران مقایسه می‌کند تا غیرعلمی بودن تعریف غنی‌نژاد را اثبات کند.
سلیمانی به نظریه ژرژ بوردو اشاره می‌کند: رژیم پارلمانتاریستی بر برابری مجریه و مقننه، همکاری، و اقدام متقابل استوار است (ایرج پزشکزاد، مجله بخارا، شماره ۲۵، ص۲۰۷-۲۰۵). او می‌پرسد: چگونه می‌توان رئیس یک قوه را رئیس کشور دانست؟ در قانون اساسی آمریکا، رئیس جمهور صرفاً رئیس مجریه است (اصل دوم، ماده ۱) و می‌تواند توسط سنا محاکمه شود (اصل اول، ماده ۳). سلیمانی مثال ترامپ را می‌آورد که بدون دستبند به دادگاه رفت (خبرگزاری تسنیم، ۱۵ فروردین ۱۴۰۲)، در حالی که در ایران، احضار شاه محال بود. او نتیجه می‌گیرد که تعریف غنی‌نژاد (رئیس کشور به عنوان رئیس همه چیز) شبیه حکومت‌های مطلقه است و در دنیای مدرن، توازن قوا راه استبداد را سد می‌کند. این مقایسه، ناکارآمدی تعریف غنی‌نژاد را برای کودتای ۲۸ مرداد نشان می‌دهد.
آیا رئیس جمهور آمریکا واقعاً رئیس کشور است؟
مقایسه با ایران چطور؟
@mohammadmosaddegh