تظاهر به باسوادی
افتخار به بیشعوری
روشنفکری پوشالی

این سه پدیده همزمان جامعه ما رو تهدید می‌کنه!!!

@lazhevrdi

چندشب‌پیش چندتا مسکّن برای دردِ زانویم و چندتا آرام‌بخش (برای دردِ ناآرامی‌‌ام؟) را با هم خوردم.

نیم‌ساعتی که گذشت حس کردم بدنم فازِ نهنگ‌ آبی گرفته.
یعنی تعداد نفسهایم در هر دقیقه نهایتا به سه چهار تا رسیده.

از هوش مصنوعی پرسیدم. گفت از شانس من، عدل، این دو تا دارو با هم تداخل داشته‌اند و این علائمی که میگویم مربوط به دپرسیون تنفسی است.

دوزی که مصرف کرده بودم را پرسید. نوشتم. گفت با این دوز و این علائم، شرایطم وخیم است و باید هرچه سریعتر با اورژانس تماس بگیرم و تا رسیدنِ کادر درمان، یکی پیشم باشد که اگر نیاز شد سی‌پی‌آر انجام دهد (لعنتی فقط رو به قبله خوابیدن و مالیدنِ تربت به پیشانی و کف دستها را نگفت).

پرسیدم چند درصد ممکن است بمیرم؟ گفت اگر اقدام فوری‌ای انجام نشود، چیزی حدود پنجاه تا هفتاد درصد...

با خودم گفتم خب رولتِ روسیِ نطلبیده مراد است. گوشی را گذاشتم کنار و چشمهایم را بستم...

غمگین نبودم، ولی غریبه که نیستید، قبل از این‌که خوابم ببرد، این را هم داشتم که به‌قولِ حافظ (با خوانشِ فرامرز اصلانی)، "نمِ اشکی و با خود گفتگویی"... در لحظاتِ آخرِ قبل از خواب (بیهوشی) هم از ذهنم گذشت چرا منی که انقدرها هم آدمِ نترسی نیستم هیچ نترسیده‌ام؟

و صدای داریوش توی گوشم پیچید که "بس که زندگی نکردیم وحشت از مردن نداریم"...

صبح که بیدار شدم زنده بودم
(چه جمله‌ی ابلهانه‌ای شد). فقط کمی زیر ناخنهایم کبود شده بود که آن هم به مرور رفع شد.

ولی چیز جالبی که رخ داده اینست که از آن روز، مشکل بی‌خوابی‌ام تقریبا رفع شده.

احتمالا مغزم به بدنم گفته "حاجی این خیلی گاوه. به‌نظرم ما بریم بخوابیم"...

@lazhevrdi