گاهی وقتی کسی رو از دست می‌دیم، تصور می‌کنیم همه‌ی غم ما فقط برای نبودن اون شخصه.

اما واقعیت پیچیده‌تره: ما با رفتن هر کسی، بخش‌هایی از خودمون رو هم از دست می‌دیم.

هر رابطه فضایی می‌سازه که در اون، قسمت‌های خاصی از وجود ما دیده می‌شن؛ شاید بخش آسیب‌پذیر، عاشق، شجاع یا حتی شکننده‌مون.
گاهی اون فرد یا اون رابطه، مثل آینه‌ایه که به ما اجازه می‌ده این بخش‌ها رو زندگی کنیم. وقتی آینه می‌شکنه، دسترسی ما هم به اون وجوه سخت‌تر می‌شه.

برای همین سوگ، فقط سوگِ دیگری نیست؛ سوگِ خویشتن هم هست.

غمِ جدایی همون‌قدر که برای از دست رفتن رابطه‌ست، برای تکه‌هایی از خودمونه که دیگه نمی‌دونیم کجا می‌تونن دوباره زنده بشن.

وقتی این لایه‌ی دوم رو می‌بینیم، می‌تونیم بفهمیم چرا بعضی فقدان‌ها سال‌ها در ما باقی می‌مونن؛ چون موضوع فقط نبودِ دیگری نیست؛ بلکه از دست دادن راهی برای بودن با خودمونه.

@lazhevrdi

قرار نبود اینجوری شه
ما باید واسه خریدن خونه و ماشین میرفتیم زیرِ بار قسط و بدهی
نه دندون پزشکی و سرخکن و ایرانگردی...

@lazhevrdi

انسان‌ها از بیست سال پیش غمگین‌تر هستند.

این یافته تحقیقات سازمان بهداشت جهانی درباره شادی در جهان است.

چه شده که هرچه بیشتر به‌دنبال لذت می‌رویم، بیشتر درد می‌کشیم؟ چرا هرچه تلاش می‌کنیم بیچاره نباشیم، بیشتر احساس بیچارگی می‌کنیم؟ چرا افسردگی از ۱۹۹۰ به این سو پنجاه درصد افزایش یافته است؟

ما انسان‌های مدرن، هر صبح که چشم باز می‌کنیم، مشغول تزریق دوپامین می‌شویم، با قهوه صبحگاهی، مواد غذایی پُرکالری، گوشی‌های هوشمند یا انواع مواد مخدر.

و برای هر لذتی که از آزاد شدن دوپامین تجربه می‌کنیم، بهایی می‌پردازیم. به زعم آنا لمبکی ما برای افزایش لذت و کاهش درد، دنیا را از محل کمبودها به محل فراوانی‌ها تبدیل کرده‌ایم

درحالی‌که مغزمان برای دنیای فراوانی تکامل نیافته است. مثل کاکتوس‌هایی شده‌ایم که در جنگلی بارانی روییده‌اند و می‌رود که در باران دوپامین غرق و نابود شوند، نابودی از جنس افسردگی، اضطراب و اعتیاد.

آنا لمبکی
ملت دوپامین

@lazhevrdi

.

#ماشه

@lazhevrdi