موافقت یا مخالفت با جنگ، از نظر من، الزاما به معنای وسط‌بازی نیست (البته از طرف هیچ جمعی حرف نمی‌زنم). مشکل این‌جاست که هادی عزیز، شیوه‌ی برخوردی که تو و برخی دوستان داخل کشور برای «گفتگو با حاکمیت» انتخاب کرده‌اید، ناخواسته رنگ‌وبوی وسط‌بازانه پیدا می‌کند؛ چون راه گفتگو را در پذیرش نسبی گفتمان و منطق حاکمیت می‌بینید. به همین دلیل، حتی در گفتگوی مشفقانه و ناصحانه‌ات با حکومت، گفتمان «دشمن‌مدار» را پذیرفته‌ای، فقط این آرزو را افزوده‌ای که کاش مرجعیت رسانه به داخل ایران برگردد تا رسانه‌های «دشمن» میدان‌دار نشوند.

اگر درگیری‌های کشورهای همسایه بر سر مرزها را کنار بگذاریم، اصل بر این است که هیچ کشوری ذاتاً دشمن کشور دیگر نیست؛ همه کشورها به‌دنبال منافع ملی خود هستند که گاه با منافع دیگران در تعارض یا همراهی قرار می‌گیرد و بر همان اساس، سیاست‌های مقطعی اتخاذ می‌کنند. بسیاری از کشورهای دنیا منتقد سیاست‌های اسرائیل‌اند، اما آن را «دشمن» نمی‌دانند، شعار نابودی‌اش را تکرار نمی‌کنند و خرج گروه‌های مسلح متخاصم آن را نمی‌دهند.
جمهوری اسلامی ، دشمن می سازد !
من هم آرزو دارم مرجعیت رسانه‌ها به داخل ایران برگردد و مردم بتوانند واقعاً حرف و نگاه خود را در رسانه‌های داخلی ببینند، اما چنین تغییری با پذیرش ضمنی دیدگاه‌های حاکمیت دست‌یافتنی نیست. تو، در مقام سانچو پانزای خوش‌نیت، نمی‌توانی به دن‌کیشوت بگویی: «به اژدها (که در واقع آسیاب بادی است) حمله نکن، چون برای قلبت بد است.» این دن‌کیشوت در اژدها دیدن آسیاب بادی نفع و عمد دارد و به حمله ادامه خواهد داد؛ تنها نتیجه این است که با پذیرفتن منطق ابلهانه و منفعت‌طلبانه او، خواسته یا ناخواسته در عملش شریک شده‌ای و در نگاه دیگران وسط‌باز به نظر می‌رسی.

به این ترتیب، به عنوان اهل رسانه، هیچ‌گاه اعتماد میلیون‌ها ایرانی امروز را که دسترسی به اینترنت دارند، به دست نخواهی آورد—حتی اگر دن‌کیشوت کمی فضای تنفس بیشتری برایت باز بگذارد. از نظر من، در چنین شرایطی، ما به جای صدها سانچو پانزای ناصح، به آدم‌های روشن‌بین، واقع‌بین و صریح‌گو نیاز داریم که فریاد بزنند «آسیاب، آسیاب است» و باج ندهند—کاری که امثال مصطفی مهرایین کرده‌اند. هرچه حجم روشنی آفتاب در جامعه بیشتر باشد، تاریکی خودبه‌خود عقب خواهد نشست.