پوره‌های اول برف مثل رقص ستاره‌ها در آسمان سرشب می‌پیچید. ذوق و شوق خانه را بر می‌داشت. تا ساعتی دیگر دو بند انگشت برف روی زمین بود که می‌شد صدای کرت کرت کفش را روی آن در آورد.

حالا وقت فرستادن زبل خانواده به در منزل اقوام بود. او باید می‌رفت و در می‌زد و کاغذی به دست آنها می‌داد که رویش نوشته بود؛

 اول است برفو با شما
قاصدی آید ز ما نزد شما
گر گرفتی بکن رویش سیاه
ور نه ما هستیم مهمان شما

این‌بار هم‌نوبت به مهرداد رسیده بود که قاصد خانه ما به منزل آقاجان شود و با مهارت و زبلی چنان پيغام را برساند که آخر شب دستمان درون برگه زرد آلو باشد و دهانمان پر از نخود کشمش.

از بخت بد اما دایی حسین حواسش به برف اول بوده. منتظر قاصد مانده و ناگهان مچ‌ مهرداد را گرفته. داد و بیداد راه انداخته و گرد ذغال خواسته. شوری در خانه آقاجان به پا شده و خاله‌ها با ذوق صورت مهرداد را با گرد ذغال سیاه کردند!

مهرداد در این ماموریت شکست خورد. یعنی ما شکست خوردیم. اما شکستی که بر صورت سیاه مهرداد سفیدی خنده نشانده و به دل هر دو خانواده شادی آورد.

زندگی همین است.
از سرمای برف هم گرمای روابط ساختن. و سوز و سرما را با حرارت جامعه پردازی به خاطراتی خوش تبدیل کردن.

خاطرات خوشی که با ساده‌ترین ابزار چون گرد ذغال و طبیعی‌ترین رخدادها چون اولین بارش برف امکان پذیر می‌شد.

غرض اینکه گمانم برف ما با برف بقیه دنیا فرق دارد!
برف ما قصه‌گو است. برف شرق است. برف ننه سرما. برف شب و کرسی‌ و قصه و بادام. برفی که باید برایش قصه بسازی تا بیاید و داستان بپردازی تا ببارد.

از وقتی دایی حسین مرد و خاله‌ها شوهر کردند و مهرداد شهید شد، کسی برای کسی پيغام برفو ننوشت، کسی توی سرما پشت در حیاط منتظر گرفتن مچ قاصد برفو مبارک کمین نکرد و قصه‌ها رفتند و خنده‌ها کم شدند!

از همان وقت ابرهایی که برای دیدن برفو نوشته‌ها و خنده‌های ما می‌آمدند دیگر ذوق سفر ندارد.

حالا ما دست به دامن بارش غربی شده‌ایم!

به جای خنده‌های گرم مهرداد و صدای شادی خانه آقاجان از گیر انداختن او که به گوش ابرها می‌رسید و آنها را قاه قاه می‌خنداند تا سفره‌ی دل باز کرده و زمین را سفید پوش کنند، حالا از صنعت هوافضا کمک می‌خواهیم تا ابرها را بارور کنند!

خوب معلوم‌ است این‌کارهای بی‌مزه به ابرها بر‌می‌خورد و از ما قهر می‌کنند!

آن موقع‌ها چشم ما به لب خندان یکدیگر بود نه به آسمان! و البته آسمان کار خودش را بلد بود...

@yaser_arab57

▪️قَالَ اَلْإِمَامُ اَلرِّضَا(عَلَيْهِ اَلسَّلاَمُ):
إِذَا كَذَبَتِ اَلْوُلاَةُ حُبِسَ اَلْمَطَرُ وَ إِذَا جَارَ اَلسُّلْطَانُ هَانَتِ اَلدَّوْلَةُ وَ إِذَا حُبِسَتِ اَلزَّكَاةُ مَاتَتِ اَلْمَوَاشِي.
▪️امام رضا(علیه السلام)فرمود:
هرگاه حاکمان دروغ بگویند،(در وقت ضرورت) باران نبارد و هرگاه زمامدار ستم ورزد، دولت خوار گردد[=از چشم و حمایت مردم بیفتد] و هرگاه زکات داده نشود، چهار پایان (بواسطه قحطی یا بیماری) بمیرند.

💠وسائل الشیعه/ج۹/ص۳۱
☑️ @bayatzanjani

🌐 ما را در فضای مجازی دنبال کنید:
.
↙️ پایگاه اینترنتی دفتر
↙️  آپارات
↙️  توییتر
↙️  اینستاگرام

خوش‌بحال شیعیان عراق!

منبع؛
کانال حکمران
@HokmranOnline



@yaser_arab57

❓و چطور می‌شود جلوی تکرار این فاجعه را گرفت؟

⬅️یک سال بعد از شلیک کلاش به قلبِ دکتر مسعود داوودی در بیمارستان شهید جلیل، بنرهای بزرگ در خیابان‌های یاسوج محمود انصاری را با ژست قهرمانانه و تفنگ روی دوش، «شهید مدافع خون برادر» معرفی می‌کنند. این تصویر، فقط یک عکس نیست؛ آینه تمام‌قد یک جامعه است که انتقام را عدالت، قاتل را قهرمان، و پزشک را «بیگانه مقصر» می‌بیند

⬅️در زاگرس، «خون با خون شسته می‌شود» هنوز زنده است. وقتی برادر انصاری دو سال پیش در بیمارستان فوت کرد، خانواده نه تنها به شکایت قانونی روی آوردند، بلکه انصاری به تفنگ پناه برد. خانواده ابتدا در یاسوج شکایت کردند و حتی پزشک اورژانس محکوم شد، اما پس از اعتراض و بررسی در شیراز و تهران، کادر پزشکی کاملاً تبرئه گردید.

این منطق قبیله‌ای، ریشه در هزاران سال سنت دارد: مرگ یکی از طایفه، تعادل را به هم می‌زند و بازسازی آن، وظیفه‌ی هر مرد ناموس‌دار است

بنرها این وظیفه را تقدیس می‌کنند، انصاری نه قاتل، بلکه کسی است که جانش را فدای ناموس طایفه کرد. این همان «عدالت بازسازنده» است که دورکهایم از آن حرف می‌زند، اما اینجا بازسازی با گلوله انجام می‌شود، نه با گفت‌وگو

این انتقام، در خلأ بی‌اعتمادی به سیستم پزشکی شکل گرفت. پزشکان طرحی از تهران یا شیراز، در چشم مردم یاسوج «مهمان ناخوانده» هستند. کمبود تخت ICU، نبود دستگاه‌های پیشرفته، مرگ‌های پی‌درپی، و توضیح ندادن پزشک در لحظه‌ی بحران، همه دست به دست هم می‌دهند تا «کوتاهی پزشکی» به «قتل عمد» تعبیر شود

انصاری دو سال صبر کرد، اما صبرش نه برای دادگاه، بلکه برای لحظه‌ای بود که بتواند «عدالت» را خودش اجرا کند. بنرها این بی‌اعتمادی را به ایدئولوژی تبدیل می‌کنند:

قاتل، نماد مقاومت مردمی در برابر «استثمار پزشکی» است

خشونت اینجا پنهان نیست؛ نمایش است. انصاری پیش از قتل، ویدیوهای تهدیدآمیز با کلاش در اینستاگرام منتشر کرد، شلیک به آسمان، ژست قهرمانانه، هشدار به «غریبه‌ها». این عملکرد عمومی، از منظر مک‌لوهان، «رسانه را پیام» می‌کند. بعد از اعدامش، همان ویدیوها شد پوستر قهرمانی. جوانان قبیله با دیدن این بنرها، می‌آموزند که خشونت نه تنها مجازات نمی‌شود، بلکه ستایش هم می‌شود. این چرخه، از فوکو الهام می‌گیرد: گفتمان طایفه گری بر گفتمان قانون غلبه می‌کند

و در پس همه‌ی این‌ها، دولت غایب است.

⬅️بیکاری بالای ۲۰٪، مهاجرت جوانان، بیمارستان‌های ناکارآمد، و تخصیص بودجه‌ی ناعادلانه، خشم را از سیستم به سمت پزشکان منحرف می‌کند. قتل داوودی، انتقامی از دولت بود که به یک فرد اصابت کرد. بنرها این خشم جابه‌جا شده را جاودانه می‌کنند: قاتل، قهرمان مبارزه با «بی‌عدالتی مرکزی» است

اما همین جامعه، پتانسیل تغییر دارد اگر بدانیم کجا ضربه بزنیم.

⭕️⭕️در بیمارستان‌های آمریکا، بعد از هر فوت، مددکار اجتماعی وارد می‌شود و جلسه‌ای ۳۰ دقیقه‌ای با خانواده برگزار می‌کند: پزشک توضیح می‌دهد چه شد، مددکار سوگ را مدیریت می‌کند، خانواده سؤال می‌پرسد و گریه می‌کند. در سوئد، این جلسه اجباری است و نرخ شکایت را ۴۰٪ کاهش داده

⬅️در یاسوج، همین جلسه می‌توانست انصاری را از تفنگ به گفت‌وگو بیاورد. مددکار محلی  کسی که لهجه‌ی لری دارد و سنت عزاداری را می‌شناسد می‌توانست بگوید: «بیایید از خاطراتش حرف بزنیم»، و خشم را به سوگ جمعی تبدیل کند

⭕️ وزارت بهداشت می‌تواند از فردا در بیمارستان شهید جلیل پایلوت راه بیندازد: هر فوت = جلسه ۴۵ دقیقه‌ای با مددکار + پزشک + خانواده. این جلسه، هم توضیح پزشکی می‌دهد، هم سوگ را پردازش می‌کند، هم از دعوای قضایی جلوگیری می‌کند. پزشکان طرحی هم باید بدانند: قبل از رفتن به یاسوج، از وزارت بهداشت استعلام امنیت بگیرند، شب تنها نروند، هر تهدیدی را به پلیس سایبری گزارش کنند، و در صورت امکان درخواست انتقال به شهرهای امن‌تر بدهند

جامعه‌ای که قاتل را قهرمان می‌کند، پزشک را فراری می‌دهد. اما جامعه‌ای که مددکار دارد، جلسه توجیهی دارد، و سوگ را مدیریت می‌کند، پزشکان را نگه می‌دارد و قاتلان را متوقف می‌کند. بنر بعدی در یاسوج نباید عکس انصاری باشد باید عکس دکتر داوودی باشد، با زیرنویس: «قهرمان واقعی یاسوج». تغییر، از همین بنر شروع می‌شود


✍️ آقای دکتر بابک الیاسی (متخصص کودکان)

پ ن ادمین: بر اساس تجربه شخصی، لازم است در رویه‌های کمیسیون‌های پرشکی قانونی تغییرات جدی ایجاد شود تا شاکی قصور پزشکی احساس بی‌عدالتی یا سوگیری نکند. بارها شاهد برخورد متفاوت با پزشک و مدعی قصور بوده‌ام. در حالی که به پزشک چای و شیرینی تعارف می شود و احترام ویژه‌ای قائل شوند، همین احترام و تکریم باید نسبت به شاکی نیز رعایت شود و به او به چشم یک «دیه‌بگیر» دیده نشود. این موضوع نیازمند تدوین آیین‌نامه‌های دقیق توسط نهادهای ذی‌ربط است.

🚩🚩@TebeAtfal

به دنبال تلاش‌های جدید و نوآورانه‌تر در فرم کتابهای کودک بودم که اینها را دیدم...

پيشنهاد دارم چند جلد کتاب ببینید
حالتان همین اول هفته شارژ شود😊

@yaser_arab57

توصیه؛
مینی‌سریال. چهار قسمتی.

سریال مرگ بر اثر صاعقه

 داستان واقعی و بسیار آموزنده، عجیب و تحلیلی رئیس جمهور بیستم ایالات متحده، "جیمز گارفیلد" و طرفدار بسیار پر و پاقرص او "چارلز گیتو" را به تصویر می کشد که او را به قتل رساند!



@yaser_arab57