📝 پرچم‌های خاکستری
✍️ نویسنده: قاسم قره داغی

قسمت دوم

اکنون به سویی می‌رویم که بازسازی سیاسی ایران، نه در مجامع سیاسی غرب که در خیابان‌های سوخته‌ی شهرها، در آوار مدارس، در فرار هزاران خانواده از شهرهای جنگ‌زده‌ و ویران رقم خواهد خورد. نسل جدیدی از فعالان، باید این بار نه با شعار «نه غزه، نه لبنان»، بلکه با شعارهایی عمیق‌تر، آگاه‌تر، انسانی‌تر وارد میدان شوند. شعاری که بگوید: «نه جمهوری اسلامی، نه جنگ خارجی؛ آزادی برای انسان، نه به تجاوز بیگانه. »
ما فرزندان نسلی هستیم که با دروغ متولد شد، در انکار رشد کرد و در ترس و سکوت به بلوغ رسید. ما نه در مدرسه سیاست را آموختیم، نه در رسانه حقیقت را یافتیم. همه چیز وارونه بود، حتی خود مفهوم «وطن». حکومتی که با نام خدا ظهور کرد، تمام ابزارهای زمینی را برای نابودی انسان به خدمت گرفت. مدرسه را به مسجد، دانشگاه را به حوزه، فرهنگ را به موعظه، و سیاست را به کربلا بدل ساخت. اگر روزی سقف مدرسه‌ای بر سر کودکی آوار می‌شود، این فقط زلزله یا موشک نیست، بلکه دهه‌ها ناکارآمدی، فساد و خرافه است که فرو می‌ریزد.

جنگ ایران و اسرائیل، برخلاف تحلیل‌های سطحی که آن را یک منازعه جغرافیایی یا ایدئولوژیک می‌خوانند، بیش از آنکه سیاسی باشد، یک فاجعه‌ی تمدنی است. فاجعه‌ای که در آن، باورهای پوسیده‌ی مذهبی، تکنولوژی جنگی مدرن، سرخوردگی تاریخی مردم، و سکوت جهان باهم ترکیب شده‌اند. این جنگ، «نشانه»‌ای‌ست از پایان دوران نظام‌های پدرسالار و مطلق‌گرا در خاورمیانه. سقوط جمهوری اسلامی، به‌مثابه یک ابرنظام ایدئولوژیک، فقط پایان یک حکومت نیست، بلکه فروپاشی یک ذهنیت تاریخی است که دهه‌هاست با «شهادت»، «مهدویت»، «دشمن‌ستیزی»، و «خودحق‌پنداری الهی» تغذیه شده است.
اما سقوط یک ساختار معیوب، به خودی خود آزادی نمی‌آورد. این خطایی‌ست که بسیاری در انقلاب ۵۷ مرتکب شدند و امروز، بسیاری در خارج از کشور نیز آن را تکرار می‌کنند. نابودی جمهوری اسلامی، اگر با نوسازی مفاهیم پایه‌ای مانند دولت، هویت ملی، حقوق شهروندی، و اخلاق عمومی همراه نباشد، به بازتولید خشونتی دیگر خواهد انجامید. شاید این بار نه با عمامه و ریش، بلکه با کراوات و توجیه‌های شبه‌مدرن.
در میانه‌ی فروپاشی درونی یک حکومت مذهبی، سایه‌ی جنگی واقعی بر سر مردمانی که پیش‌تر قربانیان جنگ‌های دروغین ایدئولوژیک بودند، فرو افتاده است. تجاوز نظامی یک کشور خارجی، هرچقدر با دلایل امنیتی، تاکتیکی یا پیش‌دستانه توجیه شود، در نهایت چیزی جز حمله به خاک، خانه، زیرساخت، و جان مردم یک سرزمین نیست. حمله اسرائیل به ایران، حتی اگر با هدف تضعیف رژیم اسلامی صورت گرفته باشد، عملاً وارد همان مسیر تاریکی شده که رژیم اسلامی دهه‌ها در آن پرسه می‌زد: بی‌ارزشی مطلق جان انسان، بازی با مرگ، مشروع‌سازی خشونت با ابزار سیاست.
ما نه از حکومت مذهبی و نه از ارتش‌های متجاوز دفاع می‌کنیم. ما طرفِ حقیقت‌ایم، و حقیقت ساده است: هیچ ملتی سزاوار بمباران نیست. هیچ مادری نباید جنازه‌ی فرزندش را از زیر آوار بیرون بکشد چون سیاست‌مداری در تل‌آویو تصمیم گرفت زمان مناسب حمله است. هیچ دلیلی، حتی خطر حمله‌ی موشکی یا نگرانی هسته‌ای، توجیه‌کننده‌ی کشتار غیرنظامیان و نابودی زیرساخت‌های حیاتی یک ملت نیست. اگر کسی برای حفظ امنیت خود، تمامیت هستی دیگری را نابود کند، همان مسیر قدرت‌های توتالیتر را تکرار کرده است، فقط با ظاهری مدرن‌تر.

اکنون بار دیگر با تناقضی آشنا روبه‌رو هستیم: چگونه می‌توان با شعار دفاع از انسان‌گرایی، مردمان را به خاک و خون کشید؟ چگونه می‌توان با توجیه مبارزه با یک حکومت جنایتکار، خانه‌های مردم عادی را ویران کرد؟ کسانی که در غرب این حمله را ضروری، پیش‌گیرانه، یا حتی "اخلاقی" توصیف می‌کنند، فراموش کرده‌اند که اخلاق، با اصول ثابت می‌ماند، نه با منافع لحظه‌ای. اخلاقی که به وقت ضرورت تا سطح ماشین کشتار تنزل یابد، نه اخلاق، بلکه ابزار پروپاگانداست.
با این حال، آنچه ایران را از درون تهی کرده بود، هم‌اکنون از بیرون تکه‌تکه می‌کند. حکومت ملایی، با تبدیل ایران به پایگاه ایدئولوژیک شیعه‌گرایی و ضدیت مزمن با اسرائیل، این حمله را سال‌ها پیش مهندسی کرده بود. کسانی که بودجه‌ی نان مردم را خرج حزب‌الله کردند، امروز نمی‌توانند ادعای وطن‌دوستی کنند. آنان که از خاک ایران برای صدور ترور و پیام‌های تهدیدآمیز استفاده کردند، اکنون خود خاک را به آتش کشیدند. اما این حقیقت نیز جنایات اسرائیل را پاک نمی‌کند. ما هم‌زمان با دو فاجعه طرفیم: حکومتی که وطن را به میدان جنگ بدل کرده و ارتشی خارجی که به آن آتش حقیقی داده است.


ادامه دارد...

👇👇👇

📝 #پرچم‌های_خاکستری
♟جنگ ایران و اسرائیل و نتایج ویرانگر آن در آینده‌ی دو کشور


✍️ نویسنده: #قاسم_قره_داغی

قسمت اول

در لحظه‌ای از تاریخ ایستاده‌ایم که آینده، به‌طرز دردناکی از گذشته عبور کرده و در برابر ما به توده‌ای خون‌آلود، آشفته و سرشار از ابهام تبدیل شده است. جنگ میان ایران و اسرائیل، اکنون به عریان‌ترین شکل ممکن، ریشه‌های پوسیده‌ی حکومت دینی را نمایان کرده است. این جنگ، نه صرفاً در میدان نظامی، بلکه در عمیق‌ترین لایه‌های روان جمعی و آگاهی سیاسی مردم ایران در جریان است. ما اکنون با دو واقعیت متضاد اما همزمان مواجه هستیم: سقوط مشروعیت رژیم مذهبی حاکم، و تهاجم بی‌رحمانه‌ی یک قدرت نظامی خارجی به خاک کشوری که با همه‌ی زخم‌ها و عقب‌ماندگی‌های تحمیل‌شده، خانه‌ی میلیون‌ها انسان زنده است.
هیچ رژیمی در تاریخ، همان‌قدر که جمهوری اسلامی ایران دروغ را به هنر بدل کرده، موفق به چنین اختفا و تحمیق گسترده‌ای نشده است. از ابتدای انقلاب ۵۷ تا امروز، دستگاه فکری جمهوری اسلامی، مردم را میان دوگانه‌ای مرگبار نگه داشته است: یا تسلیم ولایت فقیه باشید، یا بعنوان خیانت‌کار به کشور محاکمه خواهید شد. این دوگانه نه تنها واقعی نبوده، بلکه به‌شکل حساب‌شده‌ای برای پاک‌سازی هرگونه آلترناتیو فکری، اجتماعی و سیاسی طراحی شده است. حال، در میانه‌ی این جنگ که زیرساخت‌های حیاتی کشور که از پالایشگاه‌ها و فرودگاه‌ها گرفته تا مراکز تحقیقاتی و دفاعی هدف قرار گرفته‌اند و ده‌ها شهروند عادی جان خود را از دست داده‌اند، مردم ایران نه تنها شاهد فروپاشی فیزیکی قدرت حاکم هستند، بلکه با فروپاشی نمادهای جعلی مشروعیت آن نیز مواجه‌اند.
نکته‌ی کلیدی در تحلیل این وضعیت آن است که هیچ‌کدام از قطب‌های درگیر در این ماجرا، نماینده‌ی اراده و خواست واقعی مردم ایران نیستند. نه رژیم جمهوری اسلامی با فقه شیعه‌محور، حامی آزادی و رفاه ایرانیان بوده، نه ارتش اسرائیل که با دقت مهندسی‌شده، مراکز حیاتی را بمباران می‌کند، نجات‌دهنده‌ است. آنچه امروز بیش از همه قربانی می‌شود، نه فقط بدن انسان‌های بی‌دفاع، بلکه ظرفیت تاریخی یک ملت برای بازآفرینی خود در غیاب روایت‌های تحمیل‌شده است. مردم ایران، گرفتار میدانی از جنازه‌ها هستند که بر آن، هیچ پرچم قابل افتخاری برافراشته نیست.
ما باید بپذیریم که وطن، نه در خاک و نه در مرزهای قراردادی خلاصه می‌شود، بلکه در کیفیت زندگی مردمانی‌ست که در آن خاک، تنفس می‌کنند، رویا می‌بافند و رشد می‌کنند. وطن ما، همین مردم بی‌دفاع‌اند که نه به‌خاطر خدا جنگ می‌خواهند و نه به‌نام ایدئولوژی بمب می‌سازند. آنچه امروز باید فریاد زد، نه شعار دفاع از «میهن» است و نه نفی حق مردم برای بیزاری از حکومتی که سال‌هاست آنان را به بند کشیده. امروز باید فریاد زد: نه جمهوری اسلامی نماینده‌ی مردم ایران است، نه راکت‌ها و پهپادهای اسرائیلی، ناجی آنان.
از سوی دیگر، ما با واقعیت خطرناک‌تری مواجه هستیم: ساختن روایت‌هایی جدید از دل بحران. در سال‌های آینده، و حتی در هفته‌های آتی، قدرت‌های بزرگ تلاش خواهند کرد با اتکا به تحلیل‌گران اجاره‌ای و رسانه‌های پرمخاطب، چهره‌ای از این درگیری ترسیم کنند که هر دو سویش را تطهیر کند. جمهوری اسلامی، کشته‌شدگان خود را «شهدای مقاومت» خواهد خواند، و اسرائیل، عملیات‌های خود را «دفاع مشروع» معرفی خواهد کرد. اما کجاست روایت سوم؟ صدای آن کودک بی‌خانمان، آن زن داغ‌دیده، آن مردی که خانه‌اش را در یک لحظه از دست داده، آن جوانی که نه طرفدار رژیم است و نه حامی جنگ، اما هر روز از ترس حمله‌ی هوایی، مرگ را از نزدیک لمس می‌کند؟ روایت سوم، هنوز نوشته نشده است، چون نویسندگان مستقل آن یا کشته شده‌اند، یا در زندان‌اند، یا از فرط ناامیدی، قلم را زمین گذاشته‌اند.
آنچه ما با آن مواجهیم، فقط یک جنگ نیست. این نبرد، انعکاس بحران عمیق‌تری‌ست که از سال‌ها پیش آغاز شده: بحران معنا، بحران مشروعیت، بحران سکوت و سرکوب. جمهوری اسلامی با سرکوب اعتراضات مردمی، با انکار خواست عمومی برای آزادی، با اعدام، شکنجه، تحقیر و سانسور، زمینه‌ساز چنین فاجعه‌ای شد. اما اگر امروز به‌جای اعدام و تجاوز حکومتی، بمباران خارجی جایگزین شده، این تغییری در ریشه‌ی بحران ایجاد نمی‌کند. ساختار قدرتی که مردم خود را گروگان گرفته باشد، دیر یا زود در برابر عقلانیت اجتماعی سرنگون خواهد شد. اما خطر بزرگ اینجاست: در غیاب نیروهای آلترناتیو واقعی، فروپاشی به هرج‌ومرج ختم خواهد شد، نه آزادی.

ادامه دارد...

👇👇👇

ادامه‌ی مقاله‌ی (ولایت کُشی در تهران )....

در این بزنگاه تاریخی، وظیفه روشنفکر، سیاستمدار، و حتی هر شهروند آگاه، نه دفاع از توهم اسطوره‌پرستی، بلکه دفاع از انسان و زندگی است. دفاع از ایرانی که در مدارس‌اش تفکر آزاد جاری باشد، در دانشگاه‌هایش دانش واقعی تولید شود، در کوچه‌هایش امنیت و شادی موج بزند، در رسانه‌هایش تنوع فکری جریان داشته باشد و در حاکمیت‌اش، صدای مردم تعیین‌کننده باشد، نه فتوای فقیه.

ایران آینده، ایران بدون ولایت فقیه است؛ بدون سپاه پاسداران، بدون وزارت اطلاعات، بدون تفتیش عقاید، بدون موشک، بدون پرچم‌های مرگ‌خواه. و از این رو، نابودی فرماندهان این ماشین، نه پایان چیزی، بلکه آغاز است. آغازی برای تصور ایران به‌عنوان جامعه‌ای انسانی، آزاد، سکولار و آشتی‌جو.

تنها با برچیدن کامل و نهایی ساختار سرکوب، استثمار و ایدئولوژی مذهبی از شاکله قدرت است که ما می‌توانیم از سایه‌ این فاجعه تاریخی بیرون آییم. در غیر این صورت، هر آتش‌بس، هر مصالحه، هر بازسازی، تنها فرصتی تازه برای انباشت دوباره خشونت و آغاز دور جدیدی از سلطه خواهد بود. این لحظه، لحظه انتخاب است: یا در کنار جامعه‌ای باشیم که می‌خواهد نفس بکشد، یا در کنار سیستمی که فقط با نفس دیگران زنده می‌ماند.

#قاسم_قره_داغی

۲۵ خرداد ۴۰۴ - 2025 15 June



لینک یوتیوب:

https://youtu.be/7lD3J8ehJ9U


AVAYeBUF.com

📝 ولایت کُشی در تهران
♟نگاهی متفاوت به جنگ اسرائیل و رژیم اسلامی


✍️ نویسنده: قاسم قره داغی

در قلب این سیاهی که از دیرباز بر سرنوشت مردم ایران سایه انداخته، رخدادی بی‌سابقه در تاریخ معاصر کشور روی داد. در جریان حملات هوایی دقیق و از پیش طراحی‌شده اسرائیل به مراکز نظامی، هسته‌ای و موشکی رژیم اسلامی، نه‌تنها تأسیسات کلیدی آسیب دید، بلکه چهره‌های محوری ساختار فرماندهی و مهندسی نظامی رژیم نیز از بین رفتند. اما آنچه این رخداد را به نقطه عطفی تاریخی بدل می‌سازد، نه فقط بُعد نظامی آن است، بلکه تغییری است که در مفصل‌بندی فهم ما از «ملت»، «دولت» و «اشغال» باید پدید آید.

در طول چهار دهه اخیر، رژیمی ایدئولوژیک با اتکا به بازوهای نظامی و امنیتی، ساختار قدرت را نه بر اساس اقتدار دموکراتیک، بلکه بر پایه سرکوب داخلی و ماجراجویی خارجی بنا کرده است. بازتولید خشونت در مقیاس ملی و فراملی، نه‌تنها منجر به فروپاشی اخلاق عمومی، که به تهدیدی واقعی برای بقاء خود ملت بدل شده است.
ایرانِ امروز، نه کشوری تحت حاکمیت قانون، بلکه جغرافیایی گروگان‌گرفته‌شده توسط شبکه‌ای از منافع فرقه‌ای، نظامی، مذهبی و مافیایی است.

در چنین شرایطی، حمله به ساختار قدرت این فرقه، بیش از آن‌که حمله به «ایران» تلقی شود، باید به‌مثابه انقطاعی جدی در پیوستار اشغال تعبیر گردد. آنچه از میان رفته، تنها یک سردار یا یک کارشناس هسته‌ای نیست؛ بلکه بخشی از ماشین پیچیده کنترل، ترور، سرکوب و توسعه خشونت است که بقای رژیم اسلامی را تضمین می‌کرد.
این ضربه، به‌واسطه دقت نظامی و اطلاعاتی‌اش، نشان داد که سازوکار قدرت جمهوری اسلامی، به‌رغم ادعای نفوذ منطقه‌ای، به‌طور چشمگیری آسیب‌پذیر و شکننده است.

واقعیت آن است که جمهوری اسلامی نه نماینده مردم ایران، بلکه دشمن نظم مدنی، علم، آزادی و کرامت انسانی است. هر ساختاری که بر پایه مرجعیت دینی، مداخله الهی، و پادگانی‌سازی فضای عمومی استوار باشد، به‌طور خودکار علیه ارزش‌های مدرن انسانی می‌ایستد.

فرماندهان کشته‌شده، علیرغم مهارت فنی یا سابقه نظامی‌شان، در نظامی خدمت می‌کردند که با صدور خشونت به سوریه، لبنان، عراق و یمن، نه تنها منطقه بلکه آینده ایران را نیز به آتش کشیده است.

نابودی مغزهای موشکی و هسته‌ای این رژیم، ضربه‌ای راهبردی نه فقط برای مهار خطر منطقه‌ای، بلکه برای پایان دادن به سرکوب درونی است. نباید فراموش کنیم که پهپادهای ساخت آنان، پیش از آنکه در جبهه‌ها به پرواز درآیند، بر فراز خانه‌های معترضان ایرانی به پرواز درآمده‌اند. موشک‌هایشان، پیش از اصابت به هدفی در تل‌آویو یا اربیل، زیرساختی برای سرکوب اجتماعی، ایجاد رعب و حذف فیزیکی مخالفان بوده‌اند.
این زیرساخت‌ها نه ملی‌اند، نه مشروع، نه دموکراتیک؛ بلکه ستون‌های استبدادی هستند که جامعه ایران را از درون می‌فرسایند.

از این‌رو، هرگونه دلسوزی نمادین برای آنان که در قلب پروژه‌ اتمی، موشکی یا اطلاعاتی جمهوری اسلامی فعالیت داشته‌اند، از اساس نادرست و انحرافی است.
انسان‌گراییِ ناب، در کنار عقلانیت سیاسی، ایجاب می‌کند که میان «انسان» به‌مثابه موجودی با حقوق ذاتی و «عناصر سیستم سرکوب» به‌مثابه عاملان حذف این حقوق، تمایز قائل شویم. نه مرگ هر انسان، تراژدی است، و نه حیات هر کسی ارزش پاسداری دارد.

در جهانی که میلیون‌ها انسان در فقر، سانسور، اعدام و تبعید دست‌وپا می‌زنند، ادای احترام به تکنوکرات‌های رژیمی که خود عامل این ویرانی‌هاست، عین خیانت به حقیقت است.

باید با صراحت گفت که این رخداد، نه یک «حمله خارجی»، بلکه تجلی یک واقعیت داخلی است: رژیم جمهوری اسلامی، دیگر توان نگهداری خودش را در برابر خشم جامعه و آسیب‌پذیری سیستماتیک از درون و بیرون ندارد.
ضربه اخیر، نخستین علامت پایان فاز بقا و آغاز فاز فروپاشی آن است. سیستم‌هایی که متکی به تمرکز قدرت در اقلیت، حذف نهادهای مستقل، و ارعاب جمعی هستند، به‌طور ساختاری در برابر ضربات نقطه‌ای از هم می‌پاشند. جمهوری اسلامی نیز از این قاعده مستثنی نیست.

فروپاشی دیکتاتوری‌ها، همواره ناگهانی، اما نه تصادفی رخ می‌دهد. سال‌ها انباشت نارضایتی، فقر، بی‌اعتمادی، شکاف طبقاتی، فرسایش مشروعیت و اختناق فکری، نظام را همچون سازه‌ای پوسیده در معرض فروریختن قرار داده است. آنچه اکنون از دل ویرانه‌های مرکز پژوهش‌های دفاعی یا ساختمان فرماندهی سپاه بیرون می‌آید، نه فقط غبار بتن و فلز، بلکه آگاهی تاریخی است: آگاهی از این‌که دیگر نمی‌توان زیر پرچم حکومت جعلی، مردم را به گروگان گرفت؛ نمی‌توان هر منتقدی را مزدور و هر بمب را جنایت خواند؛ نمی‌توان ماشین سرکوب را پشت نقاب «اقتدار ملی» پنهان کرد.

ادامه
👇👇👇👇

📚 توهم در اندیشه انسان


✍️ نویسنده: علیرضا غلامی


نشر آوای بوف


فرمت: PDF

آوای بوف

━⊰✹🦉✹⊱━
آرشیو کتاب:
@AVAYEBUF
سایت:
avayebuf.com
یوتیوب
https://www.youtube.com/watch?v=2XuINYJ4fw4&list=PLZc3g5J25BFqhzqfOyKT5a_bU5ZwPLVg

#فصلنامه آوای بوف
شماره ششم – بهار 2025 میلادی - 1404 خورشیدی

مدیر مسئول:
#قاسم_قره_داغی

سردبیر:
#نادر_هژبری

نشر:
کتابخانه اینترنتی #آوای_بوف

با آثاری از:
نادر هژبری ، حوریه قره داغی ، محمد گونئلی ، علی پاشا زین الدین ، ف. الف ، امیر مدیر ، محمدرضا زادهوش ، آرمین ، آشور ابراهیمی ، آرمین ماد ، محمود سنجری ( سمک) ، سمائیل ، بودا ، قاسم قره‌داغی




🔹 فصلنامه آوای بوف – شماره شش منتشر شد!

در سرزمینی که سانسور و خرافه سایه افکنده‌اند، «آوای بوف» صدایی‌ست از دل شجاعت، برای بیداری.
آثار نویسندگانی که تریبونی ندارند، اندیشه‌هایی که اجازه نشر ندارند، و صداهایی که همچنان خاموش می شوند.

📚 این شماره با نگاهی تیزبین، ساختارشکن و رادیکال به مسائل ایران امروز می‌پردازیم؛ از دین‌زدایی، نقد قدرت، حقوق ملت‌های تحت ستم، تا سرگذشت مبارزات واقعی.

🔸 بخوانید، بازنشر کنید، و با ما همراه باشید.

*** لطفا برای ارسال آثار از طریق اکانت های:

ادمین آوای بوف
@Buf_0

و یا جناب هژبری:

@nhozhabri817
اقدام بفرمایید .



━⊰✹🦉✹⊱━
📥 دریافت رایگان:
🌐 avayebuf.com
📢 کانال تلگرام: t.me/avayebuf