در گوهر جان بنگر اندر صدف این تن
ڪز دست گران جانے انگشت همی‌خاید

چون جان بپرد از تو این گوهر زندانی
چون ذرہ بہ اصلش شد خوانیش ولے ناید

#مولانای_جان
✅

در هاون تن بنگر ڪز عشق سبڪ روحی
تا ذرہ شود خود را می‌ڪوبد و می‌ساید

گر گوهر و مرجانے جز خرد مشو این جا
زیرا ڪہ در این حضرت جز ذرہ نمی‌شاید

#مولانای_جان

✅

در تابش خورشیدش رقصم بہ چہ می‌باید
تا ذرہ چو رقص آید از منش بہ یاد آید

شد حاملہ هر ذرہ از تابش روے او
هر ذرہ از آن لذت صد ذرہ همی‌زاید

#مولانای_جان
✅

موی بشکافی به ‌عیب دیگران
چو به ‌عیب خود رسی کوری از آن


- مولانا