بابا آدم : راستی حالا که خودمانيم بگو ببينم خالق‌اف برای چه این جانوران را بقول خودش آفرید؟

جبرائيل‌پاشا (انگشتش را به لب میگذارد) : به کسی نگو. ميان خودمان باشد. خودش هم نمیداند. پشيمان هم شده. میدانی اینها را آفریده تا بنشيند فرنی بخورد، تماشا بکند و بخندد.

#افسانه_آفرینش
#صادق_هدایت

@Sadegh_Hedayat_Channel

حقیقت اینست که امروزه ملت بی‌پشت و پناه و سرپرست است و کسی به فکر او نیست و از دو راه یکی را باید انتخاب کند. یا تا جان دارد رنج ببرد و جور آقابالاسرهایش را بکشد که به ریشش بخندند و یا اینکه علیرغم عقیده ناجیان فداکارش، ثابت بنماید که حق زندگی دارد.

#اشک_تمساح
#صادق_هدایت

@Sadegh_Hedayat_Channel

بدیهی است که این مذهب دشمن بشریت است، فقط برای غارتگران و استعمارچیان آینده جان می‌دهد.

#توپ_مرواری
#صادق_هدایت

@Sadegh_Hedayat_Channel

پاورچین‌پاورچین رفت دم حوض، زیر درخت نارون ایستاد. درین ساعت مثل این بود که درخت، زمین، آسمان، ستاره‌ها و مهتاب همه با او بزبان مخصوصی حرف میزدند. یک حالت غم‌انگیز و گوارائی بود که تا کنون حس نکرده بود، او بخوبی زبان درختها، آبها، نسیم و حتی دیوارهای بلند خانه و قلعه‌ای که در آن محبوس شده بود و همچنین زبان کوزه ماستی را که توی پاشویه حوض بود میفهمید و در خودش حس میکرد. ستاره‌ها مانند دانه‌های ژاله که در هوا پاشیده باشند، ضعیف و ترسو با روشنائی لرزان می‌درخشیدند، همه آنها و هر چیز معمولی و بی‌اهمیت بنظر او عجیب، غیرطبیعی و پر از اسرار آمد که معنی دور و مجهول داشت و هرگز بفکر او نمیرسید. بی‌اراده دستش را روی سینه و پستانهایش کشید و برد تا روی بازویش. زلفهای او را نسیم هوا پراکنده کرده بود. بالاخره کنار حوض نشست و بغض بیخ گلویش را گرفت. شروع کرد بگریه کردن و اشکهای گرم روی گونه‌هایش جاری شد. این تن نرم و کمر باریک برای بغل کشیدن گل‌ببو درست شده بود. پستانهای کوچکش، بازویش و همه تنش بهتر بود که زیر گل برود، زیر خاک بپوسد تا اینکه در خانه مادرش با فحش و بدبختی چین بخورد و پستانهایش بپلاسد و زندگیش بیهوده و بی‌نتیجه و بی‌عشق تلف بشود. میخواست خودش را بخاک بمالد، پیرهنش را تکه‌تکه بکند تا از شر این بغض، این بدبختی که بیخ گلوی او را گرفته بود، آسوده بشود.

#زنی_که_مردش_را_گم_کرد
#صادق_هدایت

@Sadegh_Hedayat_Channel