اسم راننده اسنپ صغری جون بود. نه که اسمش صغری باشد و فامیلی‌اش جون! این جون را من چسبانده‌ام به اسمش، چون برازنده‌اش بود.

گمانم پنجاه و چند یا حتی شصت ساله بود. مانتوی گل‌گلی با گل‌های درشت پوشیده بود و عینک دودی و میک‌آپ به اندازه داشت.

کولر را گذاشته بود روی درجه‌ی آخر و وارد ماشینش که می‌شدی یخ می‌زدی و من در آن عصر گرم تهران دلم همین را می‌خواست، این که یخ بزنم.

اما نکته‌ی ماجرا پلی‌لیست بامزه‌اش بود. اولش با الهه‌ی ناز معین شروع شد بعد رسید به موزیک‌هایی با ریتم تند و او هم صدا را تا آخر زیاد می‌کرد و می‌گفت: یووووووهووووووو...
انگار که وسط کنسرت باشیم.
گاهی هم با خواننده می‌خواند و خودش را تکان می‌داد و می‌رقصید.

به ترافیک که خوردیم گفت: الان از میان‌بر می‌برمت مامانی!... بله! تکیه‌کلامش همین بود: مامانی... و این را اول و وسط و آخر جمله‌هایش تکرار می‌کرد.
صدایش توی صدای موزیک گم می‌شد، گاهی نمی‌شنیدم چه می‌گوید، وقتی رسیدیم به یک ترانه‌ی ترکی، صدای موزیک را آورد پایین تا بتواند هم‌زمان برایم ترجمه‌اش کند؛ انقدر محو این کارش بودم که چیزی از ترانه یادم نمانده، گمانم یک تکه‌اش این‌طوری بود که: اگر ستاره‌هایم را از من بگیری چیزی از من نمی‌ماند... یا یک همچین چیزی!
صغری جون! مامانی‌ترین راننده‌ی اسنپ، بالاخره من را رساند و با دست و جیغ و هورا بدرقه‌ام کرد و گفت: امتیاز تپل بده مامانی می‌خوام جمع کنم خونه بخرم...

و من چه کار می‌توانستم بکنم جز این‌که
تمام ستاره‌های اسنپ را بدهم به صغری جون؟!...

| صدیقه حسینی |

#داستانک
📻 @tehranpodcast 🍂

‌‌‌

آن یار که عهد دوستداری بشکست
میرفت و منش گرفته دامن در دست

می‌گفت دگر باره به خواب‌م بینی
پنداشت که بعد ازو مرا خوابی هست


| ابوسعید ابوالخیر |

#ذکرشب

📻 @tehranpodcast 🍂