❇️✴️ ممدانی و دارا خسروشاهی؛ دو مهاجر، دو رفتار متفاوت

✍ محمد رضا اسلامی

✔️ انتخاب زهران ممدانی به عنوان شهردار جوان نیویورک، بار دیگر نگاه‌ها را به سرنوشت و مسیر مهاجران در ایالات متحده معطوف کرده است. پیروزی او نه فقط یک اتفاق سیاسی است، بلکه نمادی از حضور نسل تازه‌ای از مهاجران است که در حاشیه‌ی جامعه نمی‌مانند، بلکه خود به قلب تصمیم‌گیری و قدرت راه می‌یابند.در هفته‌های اخیر مطالب متعددی درباره گذشته‌ی ممدانی، خاستگاه فرهنگی خانواده‌اش و نقش پدر و مادرش در شکل‌گیری شخصیت اجتماعی او منتشر شده است.اما اکنون بی‌مناسبت نیست که ممدانی را در کنار چهره‌ای دیگر از نسل مهاجران موفق ببینیم:دارا خسروشاهی، مدیرعامل شرکت بین‌المللی اوبر (Uber)هر دو مهاجر، هر دو در خردسالی وارد آمریکا شده، هر دو موفق، اما با دو جهان فکری و رفتاری کاملاً متفاوت.

📌دو مهاجر اما با دو افق متفاوت

ممدانی در ‌۷ سالگی و خسروشاهی در ۹ سالگی وارد آمریکا شده اند، هر دو از خانواده‌هایی برخوردار برخاستند و هر دو در مسیر رشد و موفقیت در جامعه‌ای رقابتی پیش رفتند.
اما تفاوت در اینجاست:مسیر دارا خسروشاهی به سوی برج‌های شیشه‌ای اقتصاد و فناوری کشیده شد، در حالی‌که مسیر زهران ممدانی به سمت خیابان‌های نیویورک و «نبض جامعه» ادامه یافت.

➕خسروشاهی که از خانواده‌ای مرفه و صاحب‌نام ایرانی برخاست، پس از انقلاب ایران همراه خانواده‌اش به آمریکا مهاجرت کرد. او در دانشگاه براون تحصیل کرد و در نهایت به عنوان مدیرعامل اوبر برگزیده شد.در سال ۲۰۲۴، حقوق و مزایای سالانه‌اش در اوبر بیش از ۳۹ میلیون دلار برآورد شد‌(روزانه بیش از ۱۰۶هزار دلار!)— رقمی که او را در زمره‌ پردرآمدترین مدیران عامل صنعت فناوری قرار داد.

➕اما در تمام این سال‌ها از دارا خسروشاهی هرگز هیچ کنش اجتماعی قابل توجهی مشاهده نشد. او نه در مباحث انسانی، نه در موضوعات حقوق بشر، نه در بحران‌های اجتماعی و نه در گفت‌وگوهای فرهنگی حضوری معنادار نداشت.او هرگز در هیچ زمینه‌ای سخنی تازه برای نسل جوان و جویا نداشت. خسروشاهی به‌سان یک مدیرعامل مکانیکی، صرفاً بر انجام وظایف سنتی و مالی خود متمرکز بوده؛ بی‌آنکه روح یا آرمانی فراتر از ترازنامه‌های شرکت در رفتار او دیده شود. او امکان ارتباط/گفتگو با میلیون‌ها کاربر اوبر را داشت ولی هیچ کنش اجتماعی جدی نداشت. خسروشاهی نمونه‌ای از افرادی است که در حوزه‌ی کاری خود موفق‌اند، اما به هیچ درد دیگری نمی‌خورند —کسانی که هرگز صدایی از آنان در برابر مسائل مهم بشری و انسانی برنمی‌خیزد.خنثی بودن ویژگی شاخص چهره‌هایی نظیر خسروشاهی است.

📌 ممدانی؛ صدای اقلیت‌ها در دل قدرت

در نقطه‌ی مقابل، ممدانی از خانواده‌ای برخاسته که دغدغه اندیشه، فرهنگ و عدالت اجتماعی در تار و پود آن تنیده شده است. این روزها درباره زندگی پدرش،محمود، و مادرش، میرا نایر، مطالب زیادی منتشر شده؛ اما «مسئله اصلی» اینجاست که فضای فکری این خانواده مهاجر از ممدانی فردی ساخت که سیاست را نه «به عنوان شغل»، بلکه به عنوان مسئولیت اجتماعی می‌بیند. او در کویینز نیویورک، یکی از چندفرهنگی‌ترین مناطق آمریکا، رشد کرد و همان‌جا صدای جامعه‌ای شد که غالباً در حاشیه مانده‌بود.ممدانی، برخلاف خسروشاهی، از درون جامعه برخاست و با آن نفس کشید؛ از خیابان‌ها، مدارس عمومی، و گفت‌وگو با اقشار فرودست.

📌فرهنگ ایرانی و محدودیت حضور اجتماعی

● حال پرسشی مهم پیش می‌آید: چرا در جامعه‌ی ایرانیان مهاجر در آمریکا، چهره‌هایی چون ممدانی وجود ندارند؟

● ایرانیان مهاجر، از همان آغاز، تمرکز خود را بر پیشرفت علمی، دانشگاهی و فنی گذاشته‌اند. نتیجه این رویکرد، ظهور چهره‌هایی چون علی خادم‌حسینی در مهندسی زیستی، یاسمن مقبلی در فناوری فضایی، و بابک یزدانی در مدیریت فناوری بوده است.اما در عرصه‌های اجتماعی و سیاسی، سکوت محض حاکم است. ایرانیان در سیاست آمریکا، برخلاف هندی‌ها، پاکستانی‌ها، یا خاورمیانه‌ای‌های دیگر، حضور چشمگیری ندارند.

● این سؤال مطرح است که چرا بسیاری از ایرانیان مقیم کشور پهناور آمریکا ترجیح داده‌اند در حاشیه‌ی امن علم و تکنولوژی باقی بمانند تا در میدان پرتنش سیاست؟ در حالی که خانواده‌هایی مانند خانواده‌ ممدانی، سیاست را ادامه‌ی طبیعی اندیشه و عدالت می‌دانند، نه عرصه‌ای خطرناک یا آلوده.

✔️دو تصویر از موفقیت
دارا خسروشاهی و زهران ممدانی دو روایت کاملاً متفاوت از مهاجرت و موفقیت را نشان می‌دهند.
خسروشاهی، نماد موفقیت اقتصادی است؛ مدیری منظم و سودمحور که شرکتش را می‌چرخاند، اما از تحولات انسانی جامعه فاصله دارد.

● در مقابل، ممدانی نماد کنشگری اجتماعی است.

➕این پرسش مطرح است که «چرا» نقش جامعه ایرانیان مقیم آمریکا در تحولات اجتماعی سیاسی آن کشور اینگونه بوده است؟آیا ماجرا اینگونه باقی خواهد ماند؟/مدرسه علوم انسانی


✅ #سیاست_شناسی
🆔 @politicology

🔰رقمی بی همتا در تاریخ اقتصاد جهان:

🔹 یعنی شش برابر کل بودجه عمومی ایران در سال ۱۴۰۴ خورشیدی؛
🔹 یعنی بیش از کل تولید ناخالص داخلی سه قدرت اصلی قاره آفریقا؛
🔹 یعنی بیش از ۳۰ برابر اقتصاد کشورهایی چون اوگاندا، زامبیا یا سنگال؛
🔹 یعنی بیش از اندازه مجموع اقتصاد ۲۰ کشور آفریقایی مانند مالی، نیجر، بورکینافاسو، گامبیا، سیرالئون و مالاوی؛
🔹 و حتی بیش از بودجه سالانه تمام دولت‌های آفریقای مرکزی و غربی روی‌هم!

اگر چنین پولی در ایران هزینه می‌شد،
می‌توانست مساله مسکن، آب، آموزش و سلامت را برای نسل‌ها حل کند؛
از ساخت میلیون‌ها واحد مسکونی گرفته تا احیای تالاب‌ها،
تکمیل خطوط انتقال آب و توسعه زیرساخت‌های آموزشی در تمام استان‌ها و حتی پرداخت همه بدهی ها.

در جهانی که یک مدیرعامل آمریکایی،
تنها برای تشویق کاری،
هم‌سنگ درآمد قاره ای پاداش می گیرد،
می‌توان دید که شکاف عصر نوین سرمایه‌داری پلتفرمی
تا کجا پیش رفته است —
عصری که در آن، هوش مصنوعی و برند شخصی،
از منابع ملت‌ها باارزش‌تر شده‌اند.

✅ #سیاست_شناسی
🆔 @politicology

ناسیونالیسم (ملی‌گرایی) یک ایدئولوژی سیاسی بسیار قدرتمند است.
این ایدئولوژی حول محور تقسیم جهان به طیف وسیعی از ملت‌ها می‌چرخد، که هر کدام واحدهای اجتماعی ضروری با فرهنگ‌های متمایز هستند. در واقع، هر ملتی ترجیح می‌دهد دولت خاص خود را داشته باشد، اگرچه شاید قادر به انجام این مهم نباشند.

ما هنوز در جهانی زندگی می‌کنیم که آشکاراً مملو از ملت – دولت‌ها است، که این امر بدان معناست که لیبرالیسم باید با ناسیونالیسم همزیستی داشته باشد. تردیدی نیست که لیبرالیسم می‌تواند با ناسیونالیسم همزیستی داشته باشد؛ اما هرگاه با هم برخورد کنند، اغلب ناسیونالیسم پیروز می‌شود.

#لیبرالیسم معتقد است که همه افراد، قطع نظر از اینکه کدام کشور را خانه خود می‌دانند، از حقوق مشابهی برخوردارند؛

اما #ناسیونالیسم از صدر تا ذیل یک ایدئولوژی خاص‌گراست که مقوله حقوق را مسلم قلمداد نمی‌کند.

در عمل نیز اکثریت قاطع مردم در کشورهای مختلف سراسر جهان چندان دغدغه حقوق افراد در دیگر کشورها را ندارند. آنها بیشتر دغدغه حقوق شهروندان کشور خودشان هستند و حتی تعهد به آنها نیز دارای محدودیت‌هایی است.

📙توهم بزرگ، رویاهای لیبرال و واقعیت‌های بین‌الملل
✍️جان. جی. مرشهایمر

✅ #سیاست_شناسی
🆔 @politicology

فلاحت پیشه: درسال ۱۴۰۳، یک میلیون و سیصد هزار ویزا به افغان ها داده شده!

نماینده سابق کمیسیون امنیت ملی مجلس:
از هر پنج افغانستانی یک نفر در ایران زندگی میکند به عبارتی مجموع پناهنده های افغان ۹۸٪پناهندگان را شامل می شود. بیش از مجموع پناهندگان در کشور های بزرگ مثل چین، آمریکا، آلمان

ایران سالی ده میلیارد دلار برای اتباع هزینه می کند که این سه برابر بودجه سالیانه دولت افغانستان است.
✅ #سیاست_شناسی
🆔 @politicology

❇️✴️ دمکراسی معجزه مدنی

✍محمد جواد کاشی

زهران ممدانی سی و چهار ساله، خرمگس دمکراسی را به پرواز درآورد و خواب لیبرالیسم اقتصادی و ناسیونالیسم ترامپی را آشفته کرد. 

دمکراسی آرمان مقدس نیست یک فرم و ابزار صرف هم نیست. خرمگس مزاحمی است که پوست سخت هر هویت بسته سیاسی را می‌شکافد و بحران‌ها و فقدان‌هایش را پیش چشم می‌آورد.  

ترامپ سرمست قدرت بود. تا توانست تاخت. بی‌اعتنا به طبقات فرودست، مهاجرین و آنچه در وجدان عمومی در خصوص  مساله فلسطین می‌گذشت.
دمکراسی در کلام زهران ممدانی همین فقدان‌ها را تبدیل به مساله کرد و در جشم راست‌های افراطی آمریکا فروکرد. 

زندگی سیاسی مدرن مرتب آبستن حادثه‌های تازه می‌شود. اگر دمکراسی در میان نباشد، حادثه‌های گوناگون گردهم جمع می‌شوند تا در یک لحظه آتشفشان و زلزله بر پا کنند.
اجتماع سیاسی بی وجود دمکراسی، ترسناک است. حاکمان از مردم و مردم از حاکمان می‌ترسند. پشت پوست آرام جامعه، همیشه نطفه‌ حادثه‌های بزرگ بارور می‌شود. اجتماع سیاسی به اردوگاه‌های گوناگون تفکیک می‌شود. هر کدام منتظر حادثه برای حذف دیگری هستند.
دمکراسی اما جامعه را دست به گریبان زلزله‌های کم دامنه اما مدام می‌کند. چیزی پشت جامعه انبار نمی‌شود.

متفکران لیبرال آمریکایی دوباره بحث دیرین تنازع  میان لیبرالیسم و دمکراسی را مرور خواهند کرد. سوسیال دمکراسی اعتبار خواهد یافت.
ناسیونالیسم آمریکایی بیشتر به ضرورت یک ناسیونالیسم گشوده به دیگری خواهند اندیشید. و البته لیبرال‌ها و سوسیالیست‌ها و ناسیونالیست‌های آمریکایی به ارزش‌های بنیادین مدرنیته که پشتیبانی از نسل کشی در غزه را بر نمی‌تابد. سیاست داخلی و خارجی آمریکا هم لاجرم با تجدیدنظرهایی مواجه خواهد شد.
این همه معجزه دمکراسی است.

دمکراسی معجزه مدنی است. با حربه دمکراسی می‌توان یک جامعه را از انتظار خطرناک معجزه‌های غیرمدنی رها کرد. 

✅ #سیاست_شناسی
🆔 @politicology

بزرگترین موزه باستان شناسی جهان
دومین موزه بزرگ دنیا
با مساحت ۴۷۰.۰۰۰ متر مربع
و فضای نمایشگاهی ۱۱۰.۰۰۰ متر
بیش از ۱۰۰.۰۰۰ اثر باستانی
بی رقیب در زمینه باستان شناسی در دنیا

یک معماری منحصر بفرد، الهام گرفته از اهرام مصر با نمایی خارجی از سنگ اهک و شیبدار درست مانند شیب اهرام سه گانه و با سایبانی مشبک به مساحت ۴۸.۰۰۰ متر که سایه ای شبیه بالهای خدای هوروس ایجاد می کند، با نور طبیعی و ورودی تمثیل معابد باستانی، دیشب در جوار مجسمه ابوالهول با حضور مقامات عالی مصری و مهمانان بین المللی افتتاح شد.

موزه بزرگ مصر یا Grand Egyption Museum که اختصارا GEM نامیده میشود در سه طبقه به علاوه زیرزمین و تراس های خارجی، با امکاناتی رفاهی و تفریحی گسترده،  در یک مراسم مجلل و پوشش رسانه ای جهانی کار خود را آغاز کرد تا روزانه ۱۰.۰۰۰ بازدیدکننده را با رزرواسیون آنلاین پذیرا باشد.

یک پروژه چندملیتی با معماری یک کمپانی ایرلندی، پیمانکاری مشترک بلژیکی و مصری با سابقه ساخت برج خلیفه دوبی و مشاوره مهندسی ژاپنی و البته نظارت یونسکو، که یک میلیارد دلار برای دولت مصر آب خورده هرچند ۸۰% آن وام ۱.۴% با بازپرداخت ۲۵ ساله و ۷ سال تنفس از بانکهای ژاپن و بقیه آن هم بنیادهای فرهنگی و تاریخی از جمله یونسکو، اتحادیه اروپا و در سراسر جهان تقبل کرده اند!

السیسی بدنبال چیست؟!
مصر با این موزه منحصر بفرد سالانه ۵ تا ۷ میلیون گردشگر جدید به ارزش ۲ میلیارد دلار جذب می کند و به سرعت به سوی چشم انداز ۳۰ میلیون گردشگر سالانه حرکت خواهد کرد.

مصر بدنبال رها شدن از وابستگی به کانال سوئز و نفت و تبدیل شدن به قطب گردشگری خاورمیانه است. ۱۰.۰۰۰ شغل مستقیم و ۵۰.۰۰۰ هزار شغل غیرمستقیم با تمرکز بر جوانان دستاورد دیگر این موزه است.

السیسی اما فقط اهداف اقتصادی را دنبال نمی کند. او با اینکار، میراث ۵۰۰۰ ساله مصر را از انبارها خارج کرد تا به مردم مصر و بخصوص جوانان هویت ملی و نمادی از وحدت و همبستگی تاریخی ارایه کند حتی برای دو آتیشه های ضدغربی مصر این موزه یک نماد ملی است. مصر این پروژه را  با یونسکو و  مشهورترین موزه های جهان گره زد و این کشور را بعنوان نگهبان میراث بشری در دنیا معرفی کرد؛ تاریخ و فرهنگش را به رخ جهانیان کشید،  تصویر جدیدی در دنیا از خود ساخت و به شرق تا غرب دست دوستی و رفاقت داد.

جَم:
بزرگترین موزه جهان
مساحت ۵۷ هکتار
فضای نمایشگاهی ۲۲۰.۰۰۰ متر مربع
هزاران اثر باستانی بی نظیر
بی رقیب در زمینه باستان شناسی در دنیا

جَم، شامل تراس هایی پانوراما برای دید به ستونهای آپادانا، رمپ های الهام گرفته از راه شاهی و یک سایبان هخامنشی برای حفاظت از آثار با ظرفیت بازدید ۱۵.۰۰۰ نفر روزانه و ۲۰ میلیون نفر تور مجازی سالانه میتوانست تخت جمشید ما را با وسعت جغرافیایی امپراتوری هخامنشی از هند تا یونان، آثاری از پاسارگاد تا شوش در انظار جهانیان بدرخشاند. تاریخ ایران باستان از ۳۰۰۰ قبل از میلاد مسیح و امپراتوری هخامنشیان ۵۰۰ سال قبل از میلاد مسیح با ۲۵۰۰ سال تاریخ مستند و پیوند با تمدن های پیشین با جواهراتی مانند سرستون گاو بالدار، استوانه کوروش( اولین منشور حقوق بشر) می توانست یک سر و گردن بالاتر از جٍم باشد.
این موزه می توانست ۵ تا ۱۰% به تولید ناخالص ملی ایران معادل ۱۰ میلیارد دلار اضافه کند و ۸۰۰۰ شغل مستقیم و ۳۰.۰۰۰ شغل غیرمستقیم خلق کند؛ همه برای جوانان.

اما حیف!
حیف که همین امروز خبر آمد که ۸۰۰ هزار میلیارد تومان کسری بودجه داریم که دولت مانده است در این چهار ماه آخر سال باید با آن چه کند؛ درست یک روز بعد از آنکه گفتند بانک آینده ۵۰۰ هزار میلیارد تومان با خود برده و ۱۴۰ هزار میلیارد تومان در چای دبش گم شده است! اصلا در این گیر و دار تحریم و جنگ و دعوا چه کسی به ما وام تاریخی، فرهنگی، هنری می دهد؟ به کدام حساب تراستی واریز کند!؟ و کدام بنیاد حاضر است حمایتی بکند زمانی که ملاحظه می کند دولت، خود، سرگرم پروژه های فرهنگی مهمتری است!

حیف که جَم با فرسایش زمین و فرونشست حاصل از خشکسالی، ساختنش زیر سئوال است، خیلی چیزهای دیگرش هم زیر سئوال است!

موزه جَم، می توانست در باستان شناسی روی کره زمین بی رقیب باشد

واقعا حیف شد!
✅ #سیاست_شناسی
🆔 @politicology

❇️✴️ ‏تحرکات مشکوک در منطقه؛ آمریکا و اسرائیل چه در سر دارند؟

✍ مصطفی نجفی

‏🔷در ساعات و روزهای اخیر، مجموعه‌ای از گزارش‌ها و اظهارات از منابع عراقی و منطقه‌ای از احتمال آغاز عملیات نظامی جدید با محوریت آمریکا و اسرائیل در خاورمیانه خبر می‌دهد؛ تحرکاتی که می‌تواند توازن شکننده امنیتی در مرزهای لبنان، سوریه، یمن و عراق را دستخوش تغییر کند.

‏۱. اطلاع مقام عراقی از عملیات قریب‌الوقوع

‏🔷ثابت العباسی، وزیر دفاع عراق، اعلام کرده است که وزیر جنگ آمریکا به او اطلاع داده «عملیاتی نظامی در منطقه در شرف وقوع است» و هم‌زمان نسبت به دخالت گروه‌های عراقی هشدار داده است. این اظهارات در فضای سیاسی بغداد، نشانه‌ای از آماده‌سازی واشنگتن برای یک تحرک نظامی محدود و هدفمند تلقی می‌شود.

‏۲. نگرانی آمریکا از واکنش محور مقاومت

‏🔷به‌نظر می‌رسد واشنگتن نگران است که در صورت آغاز هرگونه درگیری در لبنان یا ایران، گروه‌های مقاومت عراقی با حملات گسترده به پایگاه‌های آمریکا در عراق و سوریه وارد عمل شوند.

‏🔷از همین رو، هشدارها و تماس‌های اخیر مقامات آمریکایی با بغداد را می‌توان تلاشی برای مهار واکنش محور مقاومت دانست.
‏ویژه آنکه پس از جنگ ۱۲روزه، ایران و گروه‌های هم‌پیمانش به جمع‌بندی رسیده‌اند که هر حمله جدید علیه ایران یا متحدانش باید با پاسخ هماهنگ و هم‌زمان روبه‌رو شود؛ هماهنگی‌هایی که اکنون به‌نظر می‌رسد در سطوح میدانی و اطلاعاتی نیز در حال شکل‌گیری است.

‏۳. هدف احتمالی: فشار بر حزب‌الله لبنان

‏🔷شاخص‌های موجود نشان می‌دهد احتمال عملیات اسرائیلی با پشتیبانی آمریکا برای خلع سلاح حزب‌الله لبنان افزایش یافته است.
‏به‌نظر می‌رسد تل‌آویو در حال بررسی گزینه‌ای از عملیات زمینی محدود است، در حالی که واشنگتن تلاش می‌کند مانع ورود نیروهای عراقی و گروه‌های مقاومت دیگر به این درگیری احتمالی شود.

‏۴. سناریوی تقابل مستقیم ایران و اسرائیل

‏🔷در کنار احتمال اقدام علیه حزب‌الله، سناریوی رویارویی مستقیم ایران و اسرائیل نیز همچنان مطرح است. اگرچه عده ای معتقدند که احتمال وقوع چنین درگیری‌ای در حال حاضر پایین‌تر است، اما در صورت حملات گسترده علیه حزب‌الله یا مواضع وابسته به ایران در عراق و سوریه، دامنه بحران می‌تواند به سطحی بسیار بزرگ‌تر گسترش یابد.

‏۵. مرحله پیش‌بحران و آرایش جدید نیروها

‏🔷نشانه‌های میدانی و دیپلماتیک حاکی از آن است که منطقه در مرحله‌ای از پیش‌بحران قرار دارد؛ وضعیتی که در آن، هر اقدام تاکتیکی می‌تواند آغازگر بحرانی بزرگ‌تر باشد.
‏در این میان، آمریکا در پی کنترل واکنش‌ها است، در حالی که نیروهای مقاومت از عراق تا لبنان در وضعیت آماده‌باش کامل قرار دارند.
‏به‌نظر می‌رسد طرف‌های مختلف در آستانه تصمیم‌هایی قرار گرفته‌اند که می‌تواند معادلات امنیتی خاورمیانه را به‌طور بنیادین تغییر دهد.

‏۶. بُعد سیاسی: فشار برای تغییر موازنه در عراق

‏🔷فراتر از ابعاد نظامی، تحرکات اخیر ممکن است کارکرد سیاسی نیز داشته باشند.
‏افزایش فشار روانی و امنیتی بر گروه‌های مقاومت در عراق می‌تواند به‌عنوان ابزاری برای مهندسی فضای انتخاباتی آینده به‌کار رود.
‏واشنگتن و متحدانش تلاش دارند با اعمال این فشارها، نفوذ جریان‌های شیعی نزدیک به ایران را محدود کرده و زمینه را برای تقویت جریان‌های میانه‌رو یا غرب‌گرا فراهم کنند.

‏🔷به‌این‌ترتیب، می‌توان تحولات اخیر را در چارچوب راهبرد دوگانه آمریکا و اسرائیل تحلیل کرد:

‏🔷از یک‌سو، آماده‌سازی نظامی برای مهار محور مقاومت در لبنان، سوریه و حتی ایران؛
‏و از سوی دیگر، مدیریت سیاسی و انتخاباتی در عراق برای کاهش عمق نفوذ ایران و بازتعریف موازنه قدرت در بغداد.



✅ #سیاست_شناسی
🆔 @politicology

🔵🔴 #تخت_جمشید، تجسّم روحِ فرمانروایی است.
اینکه این فرمانروایی چه مقدار همراه با «داد» بوده است، تاریخ باید جواب آن را بدهد. تا آنجا که از خلال منابع تراوش می‌کند، کوروش یک نوآوریِ بی‌نظیر کرد، و آن تساهل نسبت به اعتقاد و آیینِ دیگران بود، گواهی‌اَش در فتح بابِل و شکرگزاریِ یهودیان دیده می‌شود. این، نوعی آزاداندیشی بوده که هنوز هم پس از گذشتِ بیست و پنج قرن، دنیا در نیازِ آن به سر می‌برد.
کوروش و داریوش خوب می‌دانستند که چگونه «قدرت را با مدارا» همراه کنند؛ جمع کردنِ این دو متضاد، کارِ کوچکی نبوده، که این دو سردار به جهان آموختند.

                      #بازتاب‌ها

💎کانال دکتر محمّد‌علی اسلامی نُدوشن
✅ #سیاست_شناسی
🆔 @politicology

Ⓜ️ شبه علم چه نشانه هایی دارد!؟


➖شبه‌علم یعنی ظاهر علمی بدون روش علمی
➖ با واژه‌های فریبنده مثل «انرژی کوانتومی» و «فرکانس ذهنی» حرف می‌زند،
➖ اما شواهد، آزمایش و منطق نقادانه ندارد.
➖ به جای داده، به تجربه شخصی تکیه می‌کند و نقد را دشمن خود می‌داند.

✔️نتیجه؟فریب مردم، هدررفتن پول و وقت، و گاهی خطر برای جان انسان‌ها. در حالیکه علم یعنی شک، آزمون و تکرار — نه شعار و باور کورکورانه

mehdi_shafa_houshivar

🛄 || مدرسه علوم انسانی
✅ #سیاست_شناسی
🆔 @politicology

✅موبد پدرام سروش پور:

🔴کوروش ۲۵۰۰ سال پیش به ما یاد داد به نام دین نباید مرز بکشیم

🗣️موبد پدرام سروش پور به دیده بان ایران گفت:

متاسفانه در جهان امروز به مردم وعده بهشت می دهند این در حالی است که بهشت  وعده دادنی نیست ساختنی است. دین و آزادی نباید مقابل یکدیگر قرار بگیرند. کوروش ۲۵۰۰ سال پیش به ما یاد داد به نام دین نباید مرز بکشیم /دیده بان ایران
✅ #سیاست_شناسی
🆔 @politicology

فلان موسسه تندرو به یک مدیر نفتی گفته بود بخشی از درآمد ۲۰۰ میلیارد دلاری شما باید بابت پروژه «فقه نفت» به ما برسد

صادق حقیقت:

یکی از افراد معروف جناح‌های تندرو، به من می‌گفت که من برای مؤسسه‌ی خودمان به حوزه‌ی نفتی مکران رفتم و آنجا به رئیس گفتم شما حدود ۲۰۰ میلیارد دلار تا چند سال آینده می‌توانید نفت بفروشید و باید بخشی از این را به مؤسسه ما بدهید

یک نوع حمایت از جریان تندرو به این شکل است و اینها خوب می‌دانند کجا بروند

او می‌داند که کجا باید برود و می‌داند که رئیس آنجا با او همکاری می‌کند، پروژه‌ی بزرگی با مؤسسه او می‌بندد و آن پروژه، پروژه‌ی نفتی است، عنوانش چیست؟ فقه نفت، یعنی راجع به نفت، فقه ما چه گفته
✅ #سیاست_شناسی
🆔 @politicology

❇️✴️ بی‌دقتی گفتاری سیاستمداران

سرمقاله روزنامه هم میهن
8 آبان 1404

شاید کمتر جامعه‌ای در جهان باشد که به اندازه ایران، افراد رسمی و غیررسمی و البته شناخته‌شده‌ آن تا این اندازه در مسائل گوناگون و به‌ویژه در موضوعات روابط خارجی کشور اظهارنظر کنند.

جالب اینکه بسیاری از آنان یا تخصص و اطلاعات کافی ندارند و یا با ادبیات دیپلماتیک آشنایی لازم را ندارند. مهم‌تر اینکه مرز میان کنشگری و تحلیلگری را نیز رعایت نمی‌کنند.

زمانی بود که مدیران نظامی در خط اول اظهارنظرهای سیاسی بودند که در عمل نوعی دوگانگی در سیاست خارجی را بازتاب می‌دادند. نمایندگان مجلس هم به‌وفور سیاست تعیین می‌کردند. رسانه‌هایی که وابسته به بیت‌المال هستند نیز ساز خود را می‌زدند و همچنان می‌زنند.

اکنون به هر دلیلی که باشد نظامیان این عادت زیان‌بار را کنار گذاشته‌اند، ولی در عوض گروه‌های رسمی و غیررسمی هم در طرفداری و هم در ایجاد هراس خارجی فعال شده‌اند و برای جلب مخاطب هر رطب و یابسی را به هم می‌بافند.

به نظر می‌رسد که گروه‌های «فنFan » شکل گرفته که یادآور دوران قاجاریه است. آن زمان دو تعبیر دیگر بود (فیلیا) که مصداق و صفت دوستداران بود. مثل روسوفیلیا یا انگلوفیلیا که به معنای روسیه‌‌دوستی و بریتانیادوستی بود و در مقابل آن روسوفوبیا و انگلوفوبیا که روسیه‌هراسی و بریتانیاهراسی بود.

این الگو تا انقلاب پابرجا و در دولت‌های وقت نفوذ داشتند. یکی از مهم‌ترین دستاوردهای انقلاب زنده کردن اعتمادبه‌نفس نزد مردم و جوانان یعنی استقلال از خارج بود. سال‌های زیادی این استقلال را نشان دادیم. نمونه مهم آن، مخالفت با اشغال افغانستان از سوی حکومت شوروی بود. تقریباً در همه موارد استقلال و موازنه سیاسی رعایت می‌شد.

متاسفانه اکنون چند سالی است که دوباره رفتار زشت سابق زنده شده است و این وضعیت محصول کاهش اعتمادبه‌نفس نیروی سیاسی داخلی است که از این طریق به دنبال حفظ و تقویت جایگاه خود است.

همچنین در برخی مواقع، مقامات بالای قوا نیز وارد بحث و اظهارنظر می‌شوند، ولی چون کمتر با اصول و ضوابط گفتاری دیپلماتیک آشنا هستند؛ به‌جای حل مشکل و ریختن آب روی آتش قدری بنزین به آن اضافه می‌کنند.

اتحاد و انسجام یک ملت را نه در وحدت سیاست داخلی بلکه در رویکرد مشترک خارجی می‌باید آزمون و تجربه کرد. در مسائل داخلی اختلاف زیاد است؛ ولی مانع از وحدت نیست. درحالیکه در مسائل خارجی باید وحدت رویکرد باشد.

متاسفانه در شرایط اخیر وجود قطب‌بندی در رویکرد خارجی برای کشور زیان‌بار است. باید پذیرفت که هر دو گروه، این فضای دوقطبی را تشدید می‌کنند. در نتیجه، فضای داخلی را هم بیش از پیش دوقطبی و زیان‌بار می‌کنند.

واقعیت این است که ایران به دلایل گوناگون نه می‌تواند و نه باید به‌سوی یکی از قطب‌های جهانی برود و در تقابل با قطب دیگر قرار گیرد. قدرت ما در استقلال ما است. به‌علاوه، موضع‌گیری این قدرت‌ها در برابر ایران ثابت و لایتغیر نیست.

همه کشورها بحق دنبال منافع خود هستند و قرار نیست که کشورهای دیگر منافع خود را برای ما فدا کنند؛ همچنان که ما نیز باید حفظ منافع ملی را در اولویت قرار دهیم و درعین‌حال و در کنار این بدیهیات، باید اصل را بر حداکثر همکاری و مراوده و دوستی با جهان به‌ویژه با همسایگان قرار دهیم و این سیاست نه‌تنها ناقض سیاست مقابله با اقدامات غیردوستانه دیگران نیست، بلکه لازمه آن است.

بنابراین، باید از بیگانه‌هراسی یا طرفداری نسبت به هر کشوری جداً پرهیز کرد و اجازه نداد که چنین فرهنگی رواج یابد.


1✅ #سیاست_شناسی
🆔 @politicology