چه غریب ماندی ای دل!
نه غمی، نه غمگساری
نه به انتظار ياری، نه ز يار انتظاری

غم اگر به كوه گويم بگريزد و بريزد
كه دگر بدين گرانی نتوان كشيد باری

چه چراغ چشم دارد دلم از شبان و روزان
كه به هفت آسمانش نه ستاره‌ای است باری
‌
دل من! چه حيف بودی،
كه چنين ز كار ماندی
چه هنر به كار بندم؟
كه نماند وقت كاری

نرسيد آن كه ماهی به تو پرتوی رساند
دل آبگينه بشكن كه نماند جز غباری

همه عمر چشم بودم كه مگر گلی بخندد
دگر ای اميد خون شو، كه فرو خليد خاری

سحرم كشيده خنجر كه:
چرا شبت نكشته‌ست
تو بكش كه تا نيفتد دگرم به شب گذاری
‌
‌- هوشنگ ابتهاج