بقّالی را دِرَمی چند بر صوفیان گرد آمده بود در واسط.
هر روز مُطالبت کردی و سخنان با خشونت گفتی.
اصحاب از تَعَنُّتِ وی خسته‌خاطر همی‌ بودند و از تحمّل چاره نبود.
صاحبدلی در آن میان گفت: نفْسْ را وعده دادن به طعام آسان‌تر است که بقّال را به دِرَم.
ترکِ احسانِ خواجه اولی‌ٰتر
کاحتمالِ جفایِ بَوّابان

به تمنّای گوشت، مردن بِهْ
که تقاضایِ زشتِ قصّابان

https://t.me/soti_Saadi/4014

Join --> @soti4u

کانال صوتی
#موزیک
#سام_گوهربین


بیا بریم یک جای دور میشم برات سنگ صبور
بوی تنت داغه لبات مدهوش و من رفتم به باد!
عشق منی ناز و لوند با دیدنت تو دل من!
آب میشه غم رو دامن بالای کوه پای برهنه میدوی!
تا رد شدن از قاصدک های برهنه میدوی…
از لمس شبنم با بدن پای برهنه میدوی…
تا بوسه ی پروانه ها…

پای برهنه میدوی بیا بریم یک جای دور…
میشم برات سنگ صبور سیاه گلشن ابروی تو!
با مژه هات داره نوید از رقص اون پلکای مست!
پشتش دوتا سیاره هست رو دامن بالای کوه…
پای برهنه میدوی تا رد شدن از قاصدک های برهنه میدوی
از لمس شبنم با بدن پای برهنه میدوی تا بوسه پروانه ها
پای برهنه میدوی بیا بریم یک جای دور!
میشم برات سنگ صبور بیا بریم….

https://t.me/soti4u/929

گلستان سعدی
باب سوم در فضیلت قناعت
حکایت ۰۷


یکی از حکما پسر را نهی همی‌کرد از بسیار خوردن که سیری مردم را رنجور کند.
گفت: ای پدر! گرسنگی خلق را بکشد، نشنیده‌ای که ظریفان گفته‌اند به سیری مردن به که گرسنگی بردن.
گفت: اندازه نگهدار، کُلُوا وَ اشْرَبُوا وَ لٰا تُسْرِفوُا.
نه چندان بخور کز دهانَت بر‌آید
نه چندان که از ضعف جانت بر‌آید

با‌آن‌که در وجودِ طعام است عیشِ نفس
رنج آوَرَد طعام که بیش از قَدَر بوَد

گر گُل‌شِکَر خوری به تکلّف، زیان کند
ور نانِ خشک دیر خوری، گل‌شکر بوَد

رنجوری را گفتند: دلت چه می‌خواهد؟
گفت: آن که دلم چیزی نخواهد.
معده چو کج گشت و شکم‌درد خاست
سود ندارد همه اسباب، راست

https://t.me/soti_Saadi/4010

دو درویشِ خراسانی مُلازمِ صحبتِ یکدیگر سفر کردندی. یکی ضعیف بود که هر به دو شب افطار کردی و دیگر قوی که روزی سه بار خوردی.
اتفاقاً بر درِ شهری به تهمتِ جاسوسی گرفتار آمدند. هر دو را به خانه‌ای کردند و در به گِل برآوردند.
بعد از دو هفته معلوم شد که بی‌‎گناهند. در را گشادند. قوی را دیدند مرده و ضعیف جان به سلامت بُرده.
مردم در این عجب ماندند.
حکیمی گفت: خلافِ این عجب بودی، آن یکی بسیارخوار بوده است، طاقتِ بی‌‎نوایی نیاورد، به سختی هلاک شد. وین دگر خویشتن‌‎دار بوده است، لاجَرَم بر عادتِ خویش صبر کرد و به سلامت بماند.
چو کم ‎خوردن طبیعت شد کسی را
چو سختی پیشش آید، سهل گیرد

وگر تن‌‎پرور است اندر فراخی
چو تنگی بیند، از سختی بمیرد

https://t.me/soti_Saadi/4008

در سیرتِ اردشیرِ بابکان آمده است که حکیمِ عرب را پرسید که: روزی چه مایه طعام باید خوردن؟
گفت: صد دِرَم سنگ کفایت است.
گفت: این قدر چه قوّت دهد؟
گفت: هٰذَا الْمِقْدارُ یَحْمِلُکَ و مٰازادَ عَلیٰ ذٰلِکَ فَاَنْتَ حامِلُهُ. یعنی این قدر تو را بر پای همی‌دارد و هر چه بر این زیادت کنی، تو حمّال آنی.
خوردن برایِ زیستن و ذکر کردن است
تو معتقد که زیستن از بهرِ خوردن است


https://t.me/soti_Saadi/4006