بسیاری از ما یا عاشق شده‌ایم و یا جملاتی مثل؛ "ما برای یکدیگر ساخته شده‌ایم" "اگر او مرا نخواهد، خودم را خواهم کشت" به گوشمان رسیده است.

در ادبیات تحلیلی درباره آرمانی‌سازی، که مرکز عشق رمانتیک است، بین نظریه فروید و رویکردهای بعد از او تفاوت دیدگاه وجود دارد. از نظر فروید هم عشق افراطی به خود و هم دیگری خطرناک است. هنگامی که خودمان، دیگری، یا باوری را ایده‌آل می‌کنیم، ارزشی واهی و افراطی به آن نسبت داده‌ایم. ریشه ارزش‌گذاری افراطی مربوط به حالت اولیه ذهن نوزاد است.

نوزاد، ظرفیت منطقی برای تمیز درون و بیرون،خود و دیگری را ندارد و غرق در نوعی ارضای لیبیدونال است (خودشیفتگی اولیه). او در طی رشد، متوجه دنیای بیرون از خود می‌شود.او برای برای لذت و بقا به حضور دیگران نیاز دارد (عشق به ابژه). بنابراین؛ خودشیفتگی افراطی، باعث دور شدن از واقعیت و دیوانگی می‌شود.

اما علاوه بر عشق افراطی به خود، ایده‌ال‌سازی رمانتیک نیز خطرناک است. زیرا؛ ارزش گذاشتن به دیگری باعث خالی شدن خود می‌شود. چنانچه عشق بی پاسخ بماند، سرمایه‌گذاری روی دیگری منجر به انزجار از خود و خودکشی می‌شود. اما طبق رویکرد ارتباطی در اکثر موارد ایده‌آل‌سازی خود یا دیگران منجر به دیوانگی و خودکشی نمی‌شود. درست است که آرمانی‌سازی هم مرکز عشق است و هم مهمترین دلیل شکنندگی آن، اما لزوماً آسیب‌زا نیست.

میل جنسی، مولد انرژی رابطه عاشقانه است و آرمانی‌سازی نقش قطب‌نمایی دارد که باعث جهت‌دهی و سازماندهی حس صمیمت و پرستش در رابطه می‌شود. در عشق، انرژی جنسی‌ بر روی ابژه‌ای مطلوب، که برای عاشق فردی خاص است، سرمایه‌گذاری می‌شود و آرمان‌ سازی به زندگی روزمره رنگ و بوی تعالی می‌بخشد.

درحالیکه فروید خیال را در مقابل واقعیت می‌دید، تحلیل‌گران بعد از او، خیال را افزایش‌دهنده درک از واقعیت می‌دیدند. فروید با آنکه علاقه زیادی به هنر و ادبیات داشت، اما همیشه نگاه مشکوکی به نقش خیالات داشت. زیرا؛ زندگی او مصادف با پیروزی علم در اوایل قرن بیستم بود.

بر طبق آن دوره؛ واقعیت تحت تاثیر فانتزی‌، افسانه‌ و توهمات سنت یهودی_ مسیحی بود. بنابراین برای فروید و هم دورانش هدف علم؛ ایجاد علم‌گرایی بود. آنها سعی داشتند آثار ذهنی‌گرایانه، آرزوها و توهمات را از علم پاک کنند.

Stephen Mitchell (2003). Can Love Last?: The Fate of Romance over Time

کانال تلگرام

|مشاوره و رواندرمانی|اینستاگرام

#زیگموند_فروید

|مشاوره و رواندرمانی|اینستاگرام

مصاحبه‌گر:
برنارد شاو مدعی‌ست که تعداد سالهای حیات ما اندک است؛ او بر این باور است که انسان مستعد این است که با وارد کردن نیروی اراده‌اش به نبردهای فرگشتی سالهای زندگانی خود را طولانی‌تر کند، البته اگر چنین تمایلی داشته باشد.
فروید:
منکر این موضوع نمی‌شوم؛
ای بسا مرگ یک ضرورت بیولوژیک نباشد؛
شاید ما می‌میریم، چون می‌خواهیم که بمیریم؛
به همان‌سیاق که عشق و نفرت پیوسته در سینه‌‌ی‌ ما جای می‌گیرند، لبه‌ی دیگر آرزوی موجود زنده برای بقا، چیزی مگر نابودی خویش نیست.

🗣Sigmund Freud to George Sylvester Viereck,1927

اساساً روانشناسی جریان غالب بخصوص در ایران بر علیه روابط عاطفیی که افراد از هم فاصله ی فیزیکی دارند،مثلا در دو شهر مختلف هستند ،جبهه میگیرند و افراد را به سمت روابطی که افراد در اون دائما به هم نزدیک هستند سوق می دهند،خود ملت هم با تاثیر پذیری از این جریان و الگو گیری غلط انتظارات و استانداردهایی غیر مبتنی بر واقعیت برای خود تعریف کرده اند که اگر مثلا یک ساعت پارتنرشون کنارشون نباشه تشنج می کنند و احساس میکنند رابطه ی خوبی ندارند،در حالیکه در گذشته پیش میومد که افراد به دلایل مختلفی مثل کار در یک شهر دیگر،جنگ،مشغله های مختلف زندگی و هر دلیلی از هم دور می افتاند از نظر فیزیکی ولی باز اون دلبستگی بینشون قوت داشت و زندگی عاطفی خوبی تجربه میکردند،اما الان که دیگه خودتون کم و بیش خبر دارین که این یه ذره جدا شدن دو پارتنر باعث شکست رابطه حالا یا با خیانت یا موارد دیگر می شود.
و اما میخوام چرایی و ریشه های این وضعیت را بر اساس مقاله ای از وینیکات به نام
« The Capacity to be Alone » بررسی کنم.
بر اساس نظر وینیکات ظرفیت تنها بودن از نشانه های بلوغ هیجانی است و فرد با درونی سازی ابژه ی مورد عشق در غیاب فیزیکی اون هم می تواند دلبستگی خود را با ابژه حفظ کند و عدم حضور موقت فیزیکی اون رو دلیل بر نیستی اون ندونه،یعنی به طور مثال اگر دو نفر در یک ارتباط عاطفی هستند و بنابر دلایلی از نظر فیزیکی از هم دور هستند فرد یکه ظرفیت تحمل تنهایی را دارد می تواند این دور بودن فیزیکی را تاب آورد و دلبستگی و ارتباط عاطفی خود را حفظ کند و به فکر گزینه های جایگزین نباشد.
اما این ظرفیت تنها بودن به عنوان یک ویژگی مهم از کجا می آید؟
درک نظریه وینیکات درباره بلوغ عاطفی مستلزم پذیرش و تحلیل پارادوکسی است که درک سنتی ما از تنهایی را به چالش می‌کشد. وینیکات با عبور از دوگانگی ساده «تنهایی» در برابر «حضور دیگری»، یک فضای ارتباطی نوین را معرفی می‌کند که در آن این دو مفهوم در هم تنیده می‌شوند.
این پارادوکس را می‌توان به این صورت تعریف کرد«ظرفیت تنها بودن بر اساس تجربه تنها بودن در حضور شخص دیگر شکل می‌گیرد» این «شخص دیگر» در مراحل ابتدایی زندگی، مادر یا جایگزین اوست که حضوری قابل اعتماد و بدون مداخله دارد. نوزاد در حضور فیزیکی و عاطفی مادر، در حالی که مادر مشغول کار خود است و فشاری بر نوزاد وارد نمی‌کند، می‌تواند برای اولین بار تنها بودن را به شیوه‌ای امن تجربه کند. این حضور، یک حمایت خاموش برای ایگوی در حال رشد نوزاد فراهم می‌آورد.
و این فضا و رابطه الگویی می شود برای روابط آینده ی فرد با دیگرانی غیر از والدین و یکس از مهمترین ویژگی های بلوغ هیجانی است که از نظر من حتی افراد با ارتباط نزدیک و پیوسته هم باید این دوری رو به عنوان آزمونی برای ظرفیت تنها بودن را آزمایش کنند.

وحید خسروانی

¦ مشاوره و رواندرمانی¦اینستاگرام