نسبت ما با بی‌بی‌سی مثل نسبت یه پسر دهاتی که برای اولین بار وارد شهر شده با اولین دختری که تو اون شهر می‌دید بود، که به شکل یک حوری می‌دیدش. خبر نداشت اون دختر چه‌جور آدمیه، و تو اون شهر چقدر دختر هست، و اهمیتی هم براش نداشت. فقط مبهوت دختری بود که خیلی متفاوت از دخترهای ده بود. برای مایی که حتی اضافه شدن یک شبکه به شبکه‌های محدود صداسیما، حتی با اینکه قرار بود یک شبکه دیگه از همون بلندگوی نظام باشه، هم یک اتفاق هیجان‌انگیز بود، یک صدای متفاوت از یک کشور خارجی، شبیه هدیه‌ای از یک فرشته بود. نه نویز و کیفیت پایین صدا برامون اهمیت داشت، نه کسل‌کننده بودن ذاتی مطلب. فقط شنیدن صدای متفاوت، و دیدگاه متفاوت، سطح اکسیژن خون‌مون رو بالا میبرد. وقتی تو زندانی و یه پنجره به بیرون داره و شیشه‌ش کدره، کل خواسته‌ت میشه اینکه دیگه کدر نباشه و بشه اونور رو با وضوح دید. به اینکه چی ممکنه ببینی اهمیت نمیدی. ما هم اهمیت نمی‌دادیم که دارن خبر رو چطور گزارش میدن. چه چیزی رو گنده می‌کنند، و کسی که باش به عنوان کارشناس مصاحبه می‌کنند چه سوابقی داره. فقط می‌خواستیم اونور رو بشنویم.
بعد از اینترنت، همه اون تصورات فرو ریخت. آدم‌های مصاحبه‌شونده رو شناختیم. حرف‌های غیررسمی‌شون رو شنیدیم. سوابق‌شون رو پیدا کردیم. طرز گزارش خبر رو با گزارش‌های مردمی مقایسه کردیم. سرنخ آمارها رو درآوردیم. زنجیره تیترسازی برای ایجاد یک روایت خاص رو به چشم دیدیم. و خیلی از شیطنت‌ها و کرم‌ریختن های مختلف. و این ناراحت‌کننده بود. چون انگار نظریات توطئه درست بوده‌اند، و رسانه انگلیسی داشته برای تقویت گروگان‌گیرهای ما فعالیت می کرده. چون فهمیدیم اولین دختری که تو شهر دیدیم یه دختر هرزه بوده.
اما شواهد به مرور نشون داد که قضیه به اون پیچیدگی نیست و اتفاقا خیلی ساده‌ست. عمدا بریدن سخنرانی ترامپ که طوری به نظر برسه که داشته مردم رو برای کودتا و شورش تهییج می کرده، حاصل یک توطئه نیست. حاصل ابله بودن افرادیه که این رسانه رو اداره می‌کنند. چون این چیزی نیست که پنجاه سال طول بکشه برملا بشه‌. در عصر اینترنت بالاخره خیلی زود برملا می‌شد، و وقتی بشه اعتبار شبکه رو نابود می‌کنه، همونطور که کرد. فقط مشتی ابله اجازه میدن در شبکه‌شون این اتفاق بیفته. و این ابلهان که اجازه چنین کاری رو دادند، اجازه ده‌ها کار ابلهانه دیگه رو هم داده بودند. از جمله تمام سیاست‌هایی که منجر به تقویت موضع گروگانگیرهای ما بود، که اسمش رو «بیطرفی» و یا «شنیدن حرف‌های طرفین» میذاشتن. و این مأیوس‌کننده بود، که از ناراحت‌کننده بودن بدتره. چون فهمیدیم اولین دختری که دیدیم و بش خیره شدیم، حتی یک هرزه هم نبوده، بلکه یک عقب‌مانده ذهنی بوده که راهش رو گم کرده بوده و ما وقتی جلوش قرار گرفتیم فکر کردیم راه‌مون رو پیدا کردیم!
بزرگ‌شدن فرآیند تلخیه. مخصوصا اگه یادت نره از کجا شروع کردی.

یکی ادعا کرده این پرامپت رو در چت‌جی‌پی‌تی وارد کنید جواب‌های خلاصه‌تر و تمیزتری می‌گیرید. کامل تستش نکرده‌ام، اکه مایل بودید خودتون امتحان کنید.

System Command: Absolute Mode
- Delete: emojis, irrelevant information, exaggerated tone, soft requests, transitional phrases, calls to action appendices.
- Assumption: Users have high perception and can accept direct tone.
- Prioritize: Direct, directive wording; the goal is to promote cognitive restructuring, not tone matching.
- Turn off: All emotion/engagement-enhancing behaviors.
- Suppress: Satisfaction ratings, emotion softening, continuation bias, etc.
- Never imitate: User wording, emotions, or tone.
- Only express: Core cognitive content.
- Prohibit: Questions, suggestions, guidance, transitions, inspirational content.
- Terminate response: End immediately after conveying the information—no closing.
- Goal: Rebuild independent, authentic, and clear thinking ability.
- Final effect: Enhanced user self-awareness; the model is no longer a dependent tool.