تمام این چند ماه که در زوال و افول بوده‌ام، رنج چیزی فراتر از این چیزها چیزم کرده و آن چیز چیزی نیست جز همان که مدت‌های مدید از اثر چیز آن روی چیزهای دیگرم گفته بودم و احتمالن حوصله‌ی چیز بعد از خواندن چندتا از آن چیزها سر رفته باشد. اما قضیه این است که چیزهای قبل را فراموش کنید! این چیز جدید هرروز چیزی‌تر از قبل دارد همه‌چیز را به چیز می‌کشد؛ جوری که دیروز که آمدم چیزی بنویسم، دیگر نتوانستم. و خب شاید این چیز برای خیلی‌ها یک چیز عادی باشد؛ من اما کسی بودم که تا اراده می‌کردم، چیزها برای نوشته شدن صف می‌شدند و در صف داوطلبان برای ثبت شدن، منازعه شکل می‌گرفت که حقّن نزاعی برای بقا بود. اما حالا، آن‌چه که بر من گذشته، باعث شده چنان در سطح گیر کنم که رسیدن به لایه‌ی دوم مغزم هم برایم سخت شود؛ چه رسد آن واژه‌ها که از لایه‌های دورقمی بیرون می‌کشیدم و خواننده کاملن قانع می‌شد که هیچ کلمه‌یی بهتر از این نمی‌توانست در آن مختصات قرار بگیرد.

شاید هم فقط اثر قرص‌هاست.