~ مولانا شعر شاخصی دارد که در ظرافت زبانی و معنایی بی‌نظیر است. او می‌نویسد:
«عشقش دل پردرد را
بر کف نهد بو می‌کند
چون خوش نباشد آن دلی
کو گشت دستنبوی او».
عشق لحظه‌ای است که انسان دل رنج‌کشیده‌‌اش را مانند گلی بر کف دست می‌گیرد و می‌بوید. دلِ عاشق برایش خوش‌بوست. سوالی در پس این تصویرسازی وجود دارد: اگر آدمی در لحظه‌ای ویژه از حیاتش این فرصت را می‌یابد که رنجش را چون دستنبوی (گیاهی خوشبو که در قدیم برای خوش‌بو کردن دست به‌کار می‌رفت) در کف خود بگیرد و ببوید، پس چگونه چنین دلی خوش نباشد؟ مولانا در اینجا از رنجی سخن می‌گوید که عین خوشی است و با روشی واسازانه (به سبک ژاک دریدا) دوگانه رنج و خوشی را در هم می‌شکند.
در ادامه مولانا می‌نویسد:
این عشق شد مهمان من
زخمی بزد بر جان من
صد رحمت و صد آفرین
بر دست و بر بازوی او»
این واسازی ادامه دارد. مهمان شدنِ عشق هم اشاره دارد به عزیز بودن آن و هم مزاحمتی که در ماهیت «مهمان» وجود دارد. مهمان نظمی را بر هم می‌زند، اختلال ایجاد می‌کند و زحمت می‌آفریند. به همین سبب مولانا سریع می‌گوید که این مهمان بر جان من زخم زده است؛ اما با این وجود دست‌بوس او هستم: همچون مهمان عزیزی که با وجود زحمت اما عمیقاً طلب می‌شود.
تأکید مولانا بر «دست» در این ابیات قابل توجه است. دریدا در جایی می‌نویسد که دست، هم می‌کُشد و هم می‌آفریند (می‌نویسد)، مرگ و زندگی را در خود دارد. دست چیزی بیشتر از اندام است. عشق در هر دو معنای رنج‌آمیز و شعف‌انگیزش در دست‌ها بازتاب می‌یابد: اندامی که می‌تواند بیافریند و نابود کند. ژان لوک نانسی با اشاره به علاقه دریدا به دست در ایده واسازی‌اش، تأکید همیشگی دوربین سینما و چشمان عاشق به دست‌ها را تفسیر می‌کند.⁩⁩⁩⁩⁩
@AminBozorgiyan

تحلیلی بر جنبش زن‌زندگی‌آزادی

۲۷ مهر ۱۴۰۱
از اینجا در یوتویوب بشنوید:

https://youtu.be/B8Q2KsrtYH4

@AminBozorgiyan