در تهران، پایتخت ممالک محروسه، کوچه‌ها و خیابان‌ها تنگ و تاریک و زمستان پر از گل و لای و سایر فصول پر از گرد و خاک بودند. از این رو وسایل نقلیه آن زمان یعنی اسب و الاغ و قاطر و درشکه و کالسکه وقتی که می‌گذشتند عابران را سر تا پا گل آلود می‌کردند یا مقداری گرد و خاک به خوردشان می‌دادند. از آسفالت و آب لوله کشی البته خبری نبود. مردم با آب آلوده جوی کثیف، حوض ها و آب انبارهای خانه‌هایشان را پر می‌کردند و آب را به مصرف خوردن و دست و رو شستن و استحمام و توالت...می‌رساندند.
در این پایتخت نه شهرداری وجود داشت و نه ثبت اسناد و املاک. نه شناسنامه بود و نه نام خانوادگی. هرکس مانند قدیم به نام پدر معرفی می‌شد. مثلاً می‌گفتند حسن پسر تقی؛ یا قاسم پسر ابوالحسن؛ یا رضا پسر محمدجعفر...اگر می‌پرسیدند محمدجعفر کیست؟ می‌گفتند پسر ملاعلی و بر همین قیاس....مردها لباس‌های بلند دست و پا گیر، قبا، ردا، لباده و عبا در بر داشتند و زنان زیر چادر و چاقچور سیاه مستور بودند. خانم‌های متعین غالباً چاقچور نمی‌پوشیدند ولی چادر سیاه آن‌ها باید چنان باشد که تا مچ پای‌شان را بپوشاند. زنان البته کوچک‌ترین شرکتی و دخالتی در امور اجتماعی نداشتند و مطیع صرف و در اختیار شوهرانشان بودند که حق داشتند هر موقع اراده می‌کردند طلاقشان دهند. دخترها از سن شش هفت سالگی زیر چادر می‌رفتند و والدین می‌توانستند آن‌ها را از سن نه سالگی شوهر دهند.

📚گزارش یک زندگی، نوشته علی اکبر سیاسی، برگرفته از مشاهدات و خاطرات میرزا جوادخان عامری(معین الممالک)، به کوشش دکتر هوشنگ عامری، صفحه ۵۵ و ۵۶، انتشارات پارسه، چاپ پنجم، تهران ۱۳۹۸ خورشیدی

♡     ❍ㅤ   ⎙ㅤ  ⌲            
ˡᶦᵏᵉ  ᶜᵒᵐᵐᵉⁿᵗ  ˢᵃᵛᵉ  ˢʰᵃʳᵉ

رضـــــا شـــــاه روحـــــت شـــاد
𓄂𓆃 @Rezapahlavism

.

برای کسایی که سینه خیز به عراق میروند
از پاسپورت شاهنشاهی میگویی ؟