بسیاری بر این باورند که عظمت قامت درختان سکویا، ضامن بقا و عمر طولانی آن‌هاست؛ اما حقیقت، چیزی فراتر از این تصور است.

این سروهای کهنسال در طول حیات خود، تازیانه‌های خشکسالی‌های سخت، آتش‌سوزی‌های مهیب، صاعقه‌های ویرانگر، طوفان‌های سهمگین و تغییرات اقلیمی را تاب آورده‌اند؛ بلایایی که تقریبا هر گیاهی دیگری توان مقابله با آنها را ندارد.

اما عجیب این است که بلندترین درخت جهان، ریشه‌هایش تنها در عمق دو تا سه متری زمین جا خوش کرده‌اند.

از منظر اصول مهندسی، دوام آوردن یک درخت نود متری با چنین ریشه‌های کم‌عمقی محال به نظر می‌رسد.
اما رمز اصلی در چیز دیگری نهفته است:

سکویاها هرگز تنها زندگی نمی‌کنند. ریشه‌های آن‌ها در وسعتی حدود سی تا پنجاه متر گسترش می‌یابند و با ریشه‌های هر سکویای مجاور، در هم می‌تنند. آن‌ها مواد مغذی و آب را به اشتراک می‌گذارند و در برابر ضربات مهلک طبیعت، پشتیبان یکدیگر می‌شوند.

جنگل، یک سیستم زنده‌ی واحد است؛ نه مجموعه‌ای از درختان جداگانه.

بیشتر انسان‌ها برای افزایش پایداری و انعطاف‌پذیری بلندمدت خود، تلاش می‌کنند تا قدرت، توانایی و استقلال فردی‌شان را تقویت کنند. آن‌ها به احتکار منابع می‌پردازند، دیوارهای بلند و حصارهای محکم می‌سازند و همه‌ی کارها را به تنهایی به دوش می‌کشند. حال آنکه پایدارترین و ماندگارترین سیستم‌های هستی، همواره بر ستون‌های ارتباط، همکاری و وابستگی متقابل سازنده بنا شده‌اند.

پس، شاید وقت آن رسیده باشد که هدف غایی خود را از «چگونه مستقل‌ترشویم؟» به این پرسش حیاتی تغییر دهیم: «چگونه به سیستم‌ها و شبکه‌های پیوندی درست و مناسب بپیوندیم و بدل به عضوی مؤثر، هم‌افزا و ریشه‌دار در دل جامعه‌ی خود شویم؟»

همانند سکویاها، به جای ساختن دیوارهای بلند استقلال محض، به فکر گسترش ریشه‌های ارتباطی خود باشید. پشتیبانی‌تان را با دیگران به اشتراک بگذارید و اجازه دهید حمایت آن‌ها به استحکام شما بیفزاید. تنهایی، شکننده است؛ اما پیوستگی، قدرت پایداری می‌آفریند. معنای زندگی پایدار، نه در جدا شدن، که در متصل ماندن نهفته است.

سکویا مثالی بود از آنچه شاید در ذهن ما به عنوان «شکوه یک تک‌درخت عظیم» به تصویر کشیده شود، اما بیشتر «عظمت پیوند ریشه‌ها» و هم‌گرایی است.

حال برگردیم به زندگی مؤمنانه. ما در سه سطح روابط انسانی، عبادت و تلاش در راه خدا رگه‌هایی قوی از این هم‌گرایی را می‌بینیم. دین ما را به حفظ پیوندهای خانوادگی، خویشاوندی و حقوق متقابل انسان‌هایی که به ما نزدیک هستند سفارش می‌کند. نمونه‌ی بارز اهمیت همسایه است. این از سطح روابط.

اما این محدود به روابط خویشاوندی، ایمانی و انسانی نیست بلکه حتی عبادات اسلامی ما را به هم‌گرایی و هماهنگی فرا می‌خوانند. تصور کنید روزه‌ی فرض محدود به ماه رمضان نبود و هر کس می‌تواند هر سی روز سال که می‌خواهد روزه‌ی فرض خود را به جای آورد. آیا در آن صورت می‌شد مظاهر «روزه‌داری جمعی» را دید؟ یا همین نماز جماعت که باعث می‌شود مسلمانان در بین همه‌ی مردم دنیا بیشترین دیدارهای روزانه را با هم داشته باشند. عبادتی که در آن بر نزدیک بودن و راست بودن صف‌ها تاکید شده.

و نه تنها در عبادات و فرایض روزانه و سالیانه، بلکه در سطح بالای تلاش که «جهاد» نامیده می‌شود نیز ما به «صف» شدن در برابر دشمن امر شده‌ایم: {إِنَّ اللَّهَ يُحِبُّ الَّذِينَ يُقَاتِلُونَ فِي سَبِيلِهِ صَفًّا كَأَنَّهُم بُنْيَانٌ مَّرْصُوصٌ} [صف: ۴] (بی‌گمان، الله کسانی را که چون بنیانی آهنین، صف ‌بسته [و] در راه او پیکار می‌کنند دوست دارد) صفی که نماد دو چیز است: با هم بودن و نظم.

قهرمانان تنها جذاب هستند، اما نباید این حقیقت را فراموش کرد که کارهای بزرگ نتیجه‌ی پیوند ریشه‌ها و تلاش جمعی و درک این حقیقت است که ما به هم نیاز داریم و بلکه ارکان اسلام نشانه‌ای قوی از این هم‌گرایی را در خود دارد. مگر نه این است که زکات - یکی از ارکان اسلام - بر همین ایده استوار است که ثروت فرد، باید در نفع جمعی هم به کار رود؟ موارد بسیاری از جمله صدقات مستحب و وقف و... نیز تاییدی است بر همین ایده: ما تنها زندگی نمی‌کنیم، تنها عبادت نمی‌کنیم و تنها در راه خدا تلاش نمی‌کنیم. حداقل کارهای بزرگ را نمی‌شود با تنهایی محض به پیش برد و تنهایی یک حالت اضطراری است که مؤمن در راه رفع آن و ایجاد جمع تلاش می‌کند.

پروژه‌هایم | My Project

.

زمان کوتاه است ⏰
و لحظات برگشت ناپذیر
زندگی، حبابی بیش نیست
ساده تر ببینیم
ساده تر بگیریم
ساده تر بخندیم
روزتون سرشار از عـشق❤️


@kolbeh_EhsAs3
.