САБОҚ
“Тун эди. Чиройли сукунат эди,
Осмон мовий эди, юлдузлар тўла.
Ичимда бир Овоз нимадир деди,
Юракка солинди таниш ғулғула.
Яқин келаверди, кетсам-да йироқ,
Негадир мени дўст билавердилар.
Қочишга роса ҳам уриндим, бироқ
Дардлар ёпирилиб келавердилар.
Дардлар оғир бўлди, мағрур кўксимдан
Ҳеч зум бита олмас яра очдилар.
Роҳату сакийнат тўлган кўзимдан
Абадан уйқуни олиб қочдилар.
Сўнгра оёғимни силтаб юзтубан,
Судрай бошладилар ҳақиқат томон.
Хилқатга бошимни кўтариб тийран
Кетдим, кетавердим, бу азоб ёмон...
Дардлар қизиқ экан – қочиб қутулсанг,
Олдингдан янгиси қарши оларкан.
Юрак дард кетидан дард келаверса,
Охири ўрганиб ҳам қоларкан...
Бу дард деганлари ўзинг ҳам етмай,
Қийнар экан қондош – бағру жигарни!
Ишон, роҳатланар экансан бир кун
Бол деб ичирганда заҳарни...
Дунёга бақир, дўст, фарёдлар солиб,
Ахир, бу ҳаётнинг безаги - дарддир.
Кўнгил сабоғига интилган толиб,
Дармон деган сўзнинг ўзаги – дарддир!
Дардсиз одамларни ҳушламай охир
Ирғитиб бир четга сокин йўлингни,
Мисоли дарвешдек топган жавоҳир -
Шеърга узатарсан беҳол қўлингни!
Йиғилиб, тиқилиб, дилга қадалган
Дардларни қоғозга тўка бошлайсан.
Қуйилиб-қуйилиб ёноқларингга
Лаззатланиб, ҳадсиз кўзни ёшлайсан!
Дардларки, қалбингни силтарлар узоқ,
Ўйларинг тизгинсиз елларга кўчар.
Ҳар кеча қийноқлар, азалий азоб
Шаробга айланган қонингни ичар.
Ичар, ичаверар, қонларинг суйиб,
Фарҳоддек тўкасан Назм тоғига!
Қарайсан – шуаро киргандир куйиб
Назмиёт боғига, Назм боғига!
Сен-да, ёзадурсан, алам ва алам,
Ҳеч кимса тўхтата олмагай сени.
Аламлар дастидан сингайдир қалам,
Айтмаган дардларинг қолмайди сени.
Ва бир кун... бошланар ғалати мавсум,
Даъволар, даъволар, чиркин даъволар...
Боғда андалиблар айларлар таъзим,
Гуллар-да ҳаққингга ўқир дуолар.
Бошлайсан! Ёзасан, кўп дея дардим,
Дунёни бузасан, шовқин соласан.
Гапнинг пўсткалласин айтсам, эй дўстим,
Шоир бўлганингни билмай қоласан...
Қадам ташлаб ногоҳ Бахт қучоғига,
Атайсан ўзингни “Қайғуга котиб”.
Ўзинг сезмайсану, аммо чин гапим -
Кун кўра бошлайсан дардингни сотиб.
Мана шу жойида етиб охирга,
Топасан ўзга бир матлаб, туйғуни -
Дардлар ўйин бўлиб қолдими шеърга,
Тортиб олажаклар, албатта, уни!
Ва топа олмайсан, у қайтиб келмас,
Қолмас қошингда ҳам бир зарра гарди.
Тонг чоғида ногоҳ сезиб қоласан -
Асли энг ёмон дард – бедардлик дарди.
Йиғламоқ истайсан, кўз ёш қаёқда,
Фиғондан асар йўқ, шеър битилмайди.
Бозор айланасан, дўконлар кўпу,
Лекин бирор жойда Дард сотилмайди...
Наҳот! Шунақаси бўлурми, тавба...
Санчиқ дардларингни қумсай бошлайсан.
Маҳорат ишлатиб, мухлисларингни
Ёлғондака дардлар ясай бошлайсан!
Афсуски, одамлар нодон эмаслар,
Биларлар ёлғондан ёш тўкканингни.
Шодон кунларингни асло севмаслар,
Улар ёқтирарлар дард чекканингни.
Кўркам ҳаётингдан безади ҳамма,
Қалбингда улғаяр соғинч дарахти.
Худо англатади қосир ақлингга –
Бахтсизлигидадир шоирнинг бахти!
Бу йўлга шу боис кирилмас атай,
Иложсиз яшамак бунда беқайғу.
Бошқа ўлчовларни билмайман, нетай,
Шу менинг сабоғим, рози бўлсанг - шу...”
Толиб, сўзларимдан бўлдингми безор,
Дард қоришиб кетган қон томиримга.
Илтимос, кулмагин, кулмагин зинҳор
Дардларга кўмилган маҳзун умримга!
Бу умр меники, фарёд меники,
Шундай яшаш рости менга ёқади.
Қалбий исёнларим кўчириб шеърга,
Чидаб берса бўлди қўлим тоқати...
Сеҳрли шеърият ўргатди менга
Кулиб йиғлашнию, йиғлаб кулишни.
Дард билан илҳомни ёппа бераркан
Худо хоҳласа гар шоир қилишни.
Ҳамма сабоқларим беғараз, текин,
Олдингга қўяман фақат шу шартни:
Истаган нарсангни сўрагин, лекин
Барибир беролмам, сўрама Дардни!
Бахтларга кўмилиб яшарди жўшқин
Шоирга толеълар кулиб боққанда:
Дуэльдан чўчиса - бўлмасди Пушкин,
Машраб бўлмас эди Дордан қўрққанда!
Шеъримни тугатай, чўзилди бироз,
Дард ажиб неъматдир, мен сенга айтсам.
Нима дейсан энди, уят бўлар-а,
Шунча гапдан кейин йўлимдан қайтсам???
t.me/Xayrulla_Hamidov_adabiyot
0
Показать ещё
