برای درک ساده‌ترین موضوع در سیاست، باید مثالی از سریال «بازی تاج و تخت» بیارم.

جان‌اسنو در جنگ با رمزی، در آستانهٔ شکست بود، سانسا مجبور به اتحاد با لرد بیلیش(لیتل فینگر)شد، و بیلیش با ارتش به کمک اسنو اومد. هدف اسنو و سانسا شکست رمزی و پس گرفتن وینترفل بود، هدف بیلیش کنار زدن رمزی و حکمرانی از طریق سانسا بر شمال(وینترفل) بود. هردو طرف باید از «رمزی» عبور می‌کردند. سیاست یعنی همین. اشتراک و تضاد منافع. در سیاست اعتماد معنی نداره. بیلیش آدم قابل اعتمادی نبود و سانسا هم اینو می‌دونست، اما برای شکست رمزی هردو اشتراک منافع داشتند.

اگه اسرائیل مردم ایران رو همراه می‌دونه، دلیلش اشتراک منافع هست. اسرائیل باید به اسلام رادیکال و اسرائیل‌ستیزی پایان بده چون بقاش در خطره، و مردم ایران سقوط حکومتی رو میخوان که چیزی جز همین نیست. تنها مردمی در منطقه که اسرائیل‌ستیز نیستند، اکثریت مردم ایران‌اند، و تقویت این همکاری بین اسرائیل و مردم ایران، آیندهٔ روشن‌تری برای منطقه و موجودیت اسرائیل به همراه داره. مردم برای سرنگونی نیاز به مشت‌آهنین اسرائیل دارند و اسرائیل برای بهترین پایانِ جمهوری اسلامی، دنبال همکاری مردم ایران.

امروز در آمریکا سیل اومده، آتش‌سوزی شده و یا یک سیاست‌مدار و سازمانی فاسد بوده، یا هر مشکلی که مربوط به جامعهٔ آمریکاست. از تمام این موارد؛ انواع مستند و فیلم/سریال ساخته می‌شه. هرکسی هم طبق دیدگاه خودش به موضوع نگاه می‌کنه‌. صدها مورد علیه ترامپ و صدها مورد علیه اوباما و صدها مورد علیه هرکسی و هرچیزی؛ ساخته می‌شه و در دسترسه. نه فقط در دسترس مردم آمریکا، بلکه جهان. آدم‌ها در هرجایی که زندگی می‌کنند، می‌دونند در آمریکا چه میگذره. چه یک کمونیست، چه یک بسیجی تروریست، خیلی راحت آمریکا رو به باد انتقاد می‌گیرند. اما این ابلهان از درک کوچک‌ترین موضوع عاجزند. اونم اینه که اگه در آمریکا «آزادی» نبود، چیزی آشکار نبود، کسی اجازهٔ کاری نداشت، اثری هم تولید نمی‌شد، و تو نمی‌تونستی بشینی نقد کنی، ایراد بگیری، بکوبی. هیچی در دسترس نداشتی که طبق ا‌ون جفنگیات ببافی. این قدرت آزادیه که به تو فرصت دیدن، نقد کردن و کوبیدن رو داده. اینکه سینمای آمریکا محبوبه، دلیلش نه تنها آزادی در قصه‌ها، بلکه آزادی در نوع روایت قصه‌هاست. هم آمریکا رو نجات‌دهندهٔ دنیا نشون میده، هم کشوری که همه‌جا دخالت می‌کنه، هم جایی که بعضی‌ها دارن ناله می‌کنند، هم جایی که واسه همه یک فرصت دوباره‌ست، هم حق آدم‌ها داره خورده می‌شه، هم می‌تونن حقشون رو بگیرند، هم چیزی روایت می‌شه که باعث شرمندگی جامعهٔ آمریکاست، هم چیزی که باعث افتخارشونه. در مقابل این عظمت آزادی، چین هنوز دنبال اینه به کدوم فیلم‌های خارجی مجوز اکران بده. و به چه چیزی اجازهٔ ساخت. در حالی که در قبایل آفریقا هم ممکنه از زندگی رئیس‌جمهور آمریکا باخبر باشند، خود چینی‌ها نمی‌دونن رئیس‌جمهورشون چه غلطی کرده و می‌کنه.

اول پست ریپلای شده رو بخونید. تو این ویدئو داره از قطعی برق میگه. اما مسئله‌اش دیگه خود «قطع برق» نیست، مسئله‌اش اینه که چرا برق رو «بدون برنامه قطع کردند» چرا طبق «ساعت‌ همیشگی» قطع نشده. دیگه دنبال «قطع نشدن برق» نیست، دنبال اینه «برق کمتر قطع بشه»، دنبال اینه «ساعت قطع برق رو بهش بگن». مشاهده می‌کنید دقیقا چیزی رو میگه که سال قبل موقع برنامه‌ریزی جمهوری اسلامی برای خاموشی برق در همون پست گفته بودم. می‌بینید چطور جامعه رو به فلاکت عادت میدن؟ می‌بینید چطور برای این «عادت‌ها» برنامه‌ریزی می‌کنند؟

احتمالا اطراف خودتون هم زیاد می‌بینید آدمی رو که میگه: «باز خداروشکر که منطقهٔ ما روزی یک‌بار قطع میشه، فلان جا روزی چندبار قطع میشه» یعنی عادت به فلاکت باعث شده فلاکت کمترِ خودشون رو جشن بگیرند.

https://t.me/GifGlass/5023