🍃 می در سال ۱۹۸۱ پرسید: «آیا فقط زمانی که از وجودِ روزمره‌مان محروم شده باشیم، آزادیِ اساسی را به‌دست می‌آوریم؟» پاسخِ او «نه» بود. لزومی ندارد که فرد زندانی شود تا آزادیِ اساسی، یعنی آزادیِ بودن را به‌دست آورد.

🍂 سرنوشت به خودیِ خود زندانِ ماست — اردوگاهِ کارِ اجباریِ ما — که به ما امکان می‌دهد کمتر به آزادیِ عمل فکر کنیم و بیشتر به فکرِ آزادیِ اساسی باشیم.

🍂 آیا درگیر شدن با سرنوشت‌مان، که طرحِ زندگیِ ماست، ما را در زندان حبس نمی‌کند و ما را وادار نمی‌سازد تا به مرزهایی فراتر از اعمالِ روزمره‌مان بنگریم؟ آیا این واقعیتِ گریزناپذیرِ مرگ، اردوگاهِ کارِ اجباریِ همه‌ی ما نیست؟ آیا این واقعیت نیست که زندگی هم شادمانی و در عین حال قید و بندی است که ما را وادار می‌کند تا به جنبه‌ی عمیق‌ترِ هستی فکر کنیم؟ (می، ۱۹۸۱، ص. ۶۱)

#رولو_می

@Oidipous

🍃 آزادی وجودی

🍂 آزادی وجودی را نباید با فلسفه وجودی یا روان‌شناسی وجودی یکی دانست. این آزادی عمل است.

🍂 اغلب بزرگسالان طبقهٔ متوسط آمریکا از مقدار زیادی آزادی وجودی برخوردارند. آنها آزادند که به ایالت‌های مختلف سفر کنند، همکاران خود را انتخاب کنند، به نمایندگانشان در دولت رأی بدهند و موارد دیگری از این دست. در مقیاس جزئی‌تر، آنها آزادند تا چرخ‌دستی خود را در سوپرمارکت حرکت دهند و از میان هزاران قلم کالا انتخاب کنند. بنابراین، آزادی وجودی، آزادیِ عمل بر طبق انتخاب‌هایی است که فرد می‌کند.

#رولو_می

@Oidipous