نوشتن، حرف زدن، خندیدن، خسته شدن، گریه کردن، حتی فکر کردن به خدا یا شک کردن بهش همه‌ش همون «یکی»ـه که خودش رو به هزار لباس پوشونده.

اون مینویسه و خودش میخونه،
اون میرقصه و خودش تماشا میکنه،
اون اشک میریزه و خودش تسکین میده، اون می‌خنده و خودش میشنوه.

هیچ لحظه‌ای بیرون از اون نیست،
هیچ کاری جدا از اون انجام نمیشه.
فقط شکل‌ها عوض می‌شن،
ولی سرچشمه همیشه یکیه.

مثل نوری که از منشور رد میشه:
یه‌جا میشه قرمز، یه‌جا سبز، یه‌جا آبی
اما در اصل، همش یه نوره. 🌈

@Hich6o

هیچ من جدا نیست و همه چیز جریان واحد است

@Hich6o

خب پس ما باید زندگیمونو کنیم
خوش بگذره ،سخت نگیریم لذت ببریم
در لحظه حال باتمام وجود؟

و تویی وجود نداری

🎭گاهی در نقش فرو می‌رم،
گاهی یادم میاد دارم نقش رو می‌بینم.
اما هیچ‌کدوم «من» نیستم.

اون که فکر می‌کنه در سطح مونده، خودش یه نقش دیگه‌ست.
چیزی نیست که بخواد بمونه یا بره...
جریان فقط خودش رو نشون می‌ده،
یه‌بار به شکلِ بازیگر،
یه‌بار به شکلِ تماشاگر.

و هیچ‌کس پشت صحنه نیست.
فقط زندگیه،
که خودش رو بازی می‌کنه و تماشا می‌کنه،
در سکوت.

@Hich6o