اون "منی" که فکر می‌کردی خودتی، داره می‌خوابه، بیدار می‌شه، غذا می‌خوره، تصمیم می‌گیره، فکر می‌کنه، حس می‌کنه، حرص می‌خوره، عاشق می‌شه…
ولی تو، خود اون نیستی.

تو اون چیزی هستی که همه‌ی اینا رو داره می‌بینه.
یه آگاهی ساده، خاموش، بی‌نقش… که شاهد همه‌چیزه، ولی خودش هیچ‌کدوم نیست.

تو بیدار نمیشی ، بیدار شدن اتفاق می‌افته.
فکرها رو نمی‌سازی، فکرها میان و می‌رن.
خواسته‌ها، احساسات، همه‌ش میان و می‌رن… تو فقط اونجایی، مثل یه آسمون که ابراش عوض می‌شن ولی خودش نمی‌لرزه.

تو نه انجام‌دهنده‌ای، نه کنترل‌کننده، نه قربانی.
تو فقط هستی.
و همین بودن، خودِ جوابه.

کسی وجود نداره که بتونه بیدار بشه
بیداری رخ میده یا رخ نمیده برای هیچ کس
دیده میشه که از اول هم منی وجود نداشته
و جدایی توهمی بیش نبوده
من و مایی نیست همه چی یکیست

سلام یه سوال
بیداری هم خودبخودی اتفاق میافته یا خیر ؟بعد بیداری تفاوتش با قبل چجوریه؟

https://t.me/Hich6o/16528

در هر صورت جسم داره سخنی میکشه من چگونه میتوانم بگویم ک نه این سخنی مال من نیست و برای جسم من است ویا اینکه درد و سختی هست ولی مال من نیست این چ سودی برای جسم من داره و چ تسکینی و در کل معنی و مفهوم در این راه معنوی چیست؟
من یک توهمه قبول و انتخابی هم در کار نیست پس اینجا رشد هم نباید معنی داشته باشه و یعنی اینکه خالق هستی هدفش چی بوده؟

#پاسخ
بدن درد می‌کشه، آره... ولی اون "منی" که می‌گه «این درد مال منه»، یه فکره. یه توهم.
تو اون فکر نیستی. تو خودِ بودن‌ی. خودِ آگاهی‌ای که داره درد رو تجربه می‌کنه، بدون اینکه مال کسی باشه.

وقتی دیگه نگیم «این درد برای منه»، قصه تموم می‌شه.
درد می‌مونه، ولی رنج نمی‌مونه.
یه آرامش بی‌دلیل میاد، چون دیگه نمی‌جنگی.

رشد؟ یعنی یه من قراره بهتر بشه، ولی اگه منی در کار نیست، رشدی هم نیست.
تو همین حالا هم کاملی. همین‌جوری که هستی.

هدف هستی؟ هیچی. خودش داره خودش رو زندگی می‌کنه، با همه‌ی درد و شادی‌هاش.
تو هم خودِ همون زندگی‌ای، نه جدا ازش.