‏کمرنگ شدیم ، الان هم که دیگه چیزی نمونده ، من دلم برای چیزی که بودیم هنوز هم تنگ میشه ، راستش چند باری هم گریه کردم ، آدم ‌ها عوض میشن ، الان میدونم هیچ‌ کدوممون نمیخوایم درستش کنیم فقط چیزی که میمونه دلتنگیه ، دلتنگی برای چندین سالی که پیش هم بودیم، نه برای الان ، آدم‌ ها عوض میشن ، ما هم شدیم.

میدونی ؛ خیلی وقته نمیدونم چه مرگم شده. خوندن متن های انگیزشی ، حوصلم رو سر میبره ؛ یه فیلم رو نمیتونم کامل ببینم و نصفه و نیمه رهاش میکنم. خیلی وقته میخوام ورزش رو شروع کنم ، اما حس و حالش رو ندارم. حوصله صحبت کردن با رفیقامم ندارم ؛ سر و صدای بچه‌ های تو خیابون اعصابم رو خورد میکنه. شب‌ ها خوابم نمیبره و روز ها تا لنگ ظهر خوابم. بهم میگن کتاب بخون ، اما با خودم میگم کی حالش رو داره. کلا دلم میخواد فقط یه گوشه بیفتم و بخوابم. فقط می‌دونم که خیلی خستم‌ ، خسته‌ تر از جسمم ، روحمه. ختم کلام. من یه جوون تو بهترین روز های زندگیمم که داره تو بدترین روز های زندگیش ، زندگی میکنه ؛ ولی امیدوارم پیر شدن آرومی داشته باشم:)

توی گوشه گوشه زندگیمون آدمایی رو داریم که تلخ و شیرین ترین روزامونو شریک شدن. قفل سختی و آسونی روزامون بسته شده بوده به بود و نبودشون ؛ گفتن و نگفتنشون ، خندیدن و حرف زدنشون و این روزا که سخت میگذره تنها دلخوشیای هممون شده یه آدم ؛ شده یه قرار ؛ شده دیدن و بودن یه آدم. یه جایی از زندگی میفهمیم فقط خودمونو باید دوست داشته باشیم ولی وقتی اون آدم میاد تو زندگیمون حتی خودمونم یادمون میره. بچه بودیم تموم دلخوشی و دل مشغولیمون خریدن اسباب بازی جدید بود. بعد یه مدت طولانی باهاش میخوابیدیم ، غذا میخوردیم و شب و روزمونو میگذروندیم. چقدر دلم واسه اون روزا تنگ شده که هیچکسی نمیتونست تنها دلخوشیمونو بگیره.