Ik werkte in die tijd van de Covid! De lockdowns. De nieuwe bewoners werden aan de balie "afgegeven" met een tas, met eerste spullen. Afscheid van geliefden werd daar gedaan! Bewoners (dementerenden) heel erg verdwaast achtergelaten! "Waarom gaat mijn man of vrouw niet mee?" Familie zeer verdrietig. Ons werd verteld dat we er op moesten toezien, dat de familie niet voor de ramen zouden gaan staan, omdat de bewoners dan onrustig zouden worden. Wanneer mijn dienst voorbij was en ik naar buiten liep werd ik soms toegesproken door echtgenoten, met de vraag hoe het ging. Mijn hart huilde en ik.liet mijn emoties soms gaan! Heel mijn lijf deed pijn! Boos ..... heel boos was ik! Toen wist ik al dat alles niet klopte! Ik maakte die tijd heel veel filmpjes en foto's en zette dat op familienet! Dan konden de familie van bewoners zien hoe het ging. Wanneer het met een bewoner slecht ging, dan mocht alleen hun man of vrouw erbij ..... helemaal gekleed in plastic jas, mondkapje en mutsje! Niet herkenbaar voor hun geliefden. Wanneer bewoner heel slecht ging en zouden komen te overlijden, dan mochten er twee mensen bij. (Man of vrouw en 1 kind) En ja ..... vooral niet knuffelen! Ikzelf kon er niet meer tegen en ben een tijd "ziek" geweest! Paar maanden niet kunnen praten en moeilijk kunnen lopen! Afgelopen maandag hebben alle bewoners weer hun gifprik gehad! Ik werkte die dag gelukkig niet! Ze weten wel dat ik "anders" ben! Wanneer er Noro of Influenca (deftig woord voor griep) heerst, dan weiger ik een mondkapje te dragen! Nog 5 maanden en dan ga ik met pensioen! Mijn hart huilt, want ik zal de bewoners zo gaan missen, maar het is beter voor mij dat ik stop.