من ادم روابط کوتاه و محبت‌های نصفه و نیمه نیستم؛ نیاز دارم چیزی رو با تمام وجودم بخوام و از عواقب خواستنش نترسم.

شاید گاهی کمی دیر بلند شوم و خودم را جمع و جور کنم اما می‌دانم که بلند می‌شوم، خودم را محکم می‌تکانم، سرم را بالا می‌گیرم و جوری ادامه می‌دهم که کسی باور نکند همین چند لحظه قبل با چه رنج و اندوهی به زمین افتاده بودم
و چقدر غمگین بودم.

تو یه سریال کره ای یه دیالوگ خیلی عجیبی بود که می گفت:
«وقتی تو سکوت تلاش میکنی، کسی نمیدونه به چی حمله کنه.»
همینقدر عمیق.

اشکالی ندارد…
می‌گذرد، همیشه می‌گذرد.
اما نمی‌دانم، وقتی بگذرد، از من چه باقی می‌ماند.

«همه‌چیز را پذیرفته‌ام، اما همچنان غمگینم…»