یه نکته ایی که درباره فیلم فرانکشتاین اذیتم میکنه ، پرداخت شخصیت الیزابت با بازی میاگاث هست.
برای فیلمی که فیلمنامه اش بارها بازنویسی شده ، شخصیت الیزابت زیادی سطحی در اومده ، با اینکه به عنوان شخصیتیه که وجه عمیقی از شخصیت مخلوق رو بالا میاره، اما ما اطلاعات قانع کننده ایی نداریم که واسمون جا بندازه چطور الیزابت به این سرعت با هیولا خو میگیره ؟
چه چیزی ، چه درونیاتی این حجم از همدلی الیزابت رو نسبت به شخصیت مخلوق برانگیخته میکنه ، تا جاییکه حتی در شب عروسیش احساس میشه که به مخلوق علاقمنده و صرفا دلسوزی انسان دوستانه در پسِ رفتارش نیست .

و نکته بعدی اینکه میاگاث از نظر من قدرت زیادی در بازیگری داره اما در این فیلم بازی چندان خوبی ارائه نداد ، البته من این مورد رو به حساب سطح شخصیت پردازی الیزابت میزنم تا ناتوانی در بازیگری میاگاث.

@seventh_plan

تحلیلی کوتاه بر فیلم  Frankenstein

خالقی که برای رفع عطشش نسبت به خلقت اَبَر موجودی که مراتب آگاه تر از سایر مخلوقات است ،موجودی که میتواند عشق ، نفرت ، خشم و ... را در خود خلق و احساس کند ، در حالیکه سایر موجودات مانند همان گرگ های درنده نه از سر نفرت که از طبیعتشان گوسفندها را می درند، اما انسان خود خالق نفرت و از بین برنده آن است ، و اینجا خالقی را داریم که می گذارد و می رود، خالقی که با نگاهش نابود می کند (اشاره به سردیس مدوسا که در نماهای متعدد پشت سر ویکتور جای گرفته بود ، مدوسا ؛ خادم معبد آتنا بود و بخاطر سرپیچی از فرمان او نفرین شد ، پس بجای مو روی سرش مار روید و به هر چیزی که نگاه می کرد موجب نابودی آن میشد ، این مجازات باعث شد مدوسا دیگر هرگز نتواند عاشق کسی شود و به نمادی از نابودی تبدیل شد ) ، بدون اینکه بداند همراه مخلوق خود انبوهی از خودآگاهی را آفریده ، و مخلوق مجبور به زیستن است حتی وقتی میلی به آن ندارد ، گویی روح هم صرفا توهمی است که قرار بوده به این جسم چند پاره اندکی معنا دهد، اما آن هم چون مه ی در آفتاب از بین رفته  ، در اینجا معنا را نه خالق بلکه خود مخلوق باید در خود بسازد ، اینکه برای چه قرار است زیست کند آن هم در تنهایی که هرگز او را تنها نمی گذارد و او این تنهایی را از خالق خود به ارث برده (ویکتور از کودکی تنها شد و پدرش هم که انسان تنها و بی مهری بود او را مانند خود تنها و بی مهر بار آورد) ، در اندوه و خشمی که از بی معنایی این دنیا کشف میکند و در غمی که در نهایت به آن می رسد که عشق نیز نجات بخش انسان نیست ، چون از ابتدا خالق نیز عشق را درک و او را  به هیچ ریشه ایی وصل نکرده است، به جز قبرستانی از دور ریختنی ها ... و انسانی که تا این حد به پوچی متصل است فقط باید بیاموزد ، بیاموزد که درد را به دوش بکشد و از آن بگذرد و حتی شاید آخرین درسش این باشد که باید خالق خود را بیامرزد تا روح نداشته اش اندکی آرامش پیدا کند .

Only monsters play god


@seventh_plan

سریال MONSTER ، داستان اد گین

این تیکه اش واقعا خنده دار بود، اونایی که دیدن میدونن تو اون بسته چی بود ، اد گین گَند زده تو حال پیرزنه ،اما کادوشو داشت میبرد ، کادرهه واسش ارزش معنوی داشت 😆 واقعا صحنه ی خنده داری بود از دل یک داستان تراژدیک خیلی خشن ، نگاهش دنبال کادوش بود :)))


@seventh_plan

تنها عذر موجه خدا این است که وجود نداشته باشد .

اسکار وایلد

@seventh_plan

نوشتن درباره ی خودکشی یکی از کلنجارهاییه که با خودم دارم ... درباره اش بنویسم یا نه؟

این کار فقط بخاطر ارزش یا بی ارزشی زندگی نیست ، چیزی فراتره ، فراتر نه به سمت مثبت یا منفی ، فراتر از هر احساسی که داریم ...

@seventh_plan