و یک سوال.

فکر می‌کنم آدم اصلا برای رسیدن آفریده نشده. ما فقط رؤیایی در سر داریم؛ و چون در خیال خودمون جای داره، چنان وسعتی بهش می‌بخشیم که از مرزهای خواسته و نیاز ما فراتر بره. پس خودمون رو فریب میدیم: این آرزو تمام چیزی خواهد بود که می‌خوام؛ و بعد، بالاخره، آرام می‌گیرم. اما اینطور نیست. هرگز نبوده. و رابطه مصداق رایجی برای این فریب است. هرگز نباید کسی رو آرزوی خودمون بدونیم. او فقط همراه ماست، چنان‌که ما با او هستیم. و هر دو در مسیری قدم برمی‌داریم که در ماهیت و ذات، شخصی‌ست. گام‌های ما برای مدتی کنار هم می‌رقصن و می‌خندن و گریه می‌کنن؛ اما پایانی وجود داره که روزی خواهد رسید.

ارلینگ کاگه میگه: "نزدیک شدن و صمیمیت حقیقی وقتی به دست میاد که هر دو گاهی ساکت باشیم."

پ. ن. و یک تمرین بامزه و شیرین: روبه‌روی محبوب بشینین و چهار دقیقه به چشم‌های هم نگاه کنین، بدون هیچ کلامی. دو، سه دقیقه‌ی اول ممکنه کمی عجیب باشه؛ اما بعد، آنچه گفتنی نیست، میان نگاه‌ها جاری میشه.

یک سوال برای امشب.