بعضی از آدم‌ها امیدبخش هستن، و تعدادشون زیاد نیست. این‌ها از نخ‌های ضعیف مراقبت می‌کنن. میان خاکستر یک جوانه‌ی کوچک پیدا می‌کنن. رسم روزگار رو چنان که هست، پذیرفتن؛ و آینده و گذشته در نظرشون یکی‌ست: فرزندان اکنون. به زمزمه‌های خمیده گوش میدن تا صداهای استوار پدیدار بشن. دست‌هاشون رو به آسمان‌هاست، درحالی‎‌که قدم‌هاشون تسلیم نمیشن. دیگران بهشون نگاه می‌کنن و پی می‌برن که آن طرف پرچین شاید اوضاع بهتر باشه.

گاهی روزگار ما رو هل میده داخل چاه، فقط برای تکرار تمرین صعود کردن. و نه لزوما به این دلیل که قراره بعدا از مهلکه‌ای وخیم‌تر خارج بشیم؛ که چون این تلاش نصفه‌ونیمه برای خود را بالا کشیدن، به حضور ما معنایی تازه میده.

مارک ولف در مورد هابیت و سه‌گانه‌ی ارباب حلقه‌ها میگه: "[تا اینکه] یک کتاب انگلیسی، جهانی پدید آورد که نویسنده‌اش در دهه‌های بعد آن را گسترش داد. و دنباله‌ی آن به نقطه‌ی عطفی در تاریخ جهان‌های خیالی تبدیل شد و سطح آن‌ها را بالا برد و معیار جدیدی را برای همه‌ی آثاری که بعد از آن ساخته شد، تعیین کرد."

نزدیکم بمون.